تنها چند کیلومتر دورتر از بندر کوچک ماهیگیری گراندکمپ در خط ساحلی شمال فرانسه، دماغه ای به نام Pointe du Hoc به ارتفاع سی متر بالاتر از یک ساحل باریک ریگی قرار گرفته است. این منطقه همان جایی است که آلمان ها در طول جنگ جهانی دوم یکی از محکم ترین قلعه ها را در دیوار آتلانتیک هیتلر بنا کردند. اینجا همچنین بالاترین نقطه بین دو بخش مختلف ساحل با اسم رمز یوتا و اوماها هستند که نیروهای متفقین برنامه ریزی کرده بودند در حمله ی D-day در 6 ژوئن 1944 در آن فرود بیایند.
Pointe du Hoc دارای شش قبضه تسلیحات در پناهگاه های بتنی به شدت تقویت شده بود که با خمپاره های بزرگ خود قادر بودند هر بخش ساحل و همچنین هزاران کشتی ناوگان های لنگر انداخته در سواحل نرماندی را به راحتی هدف قرار دهند. برای پیروزی حمله، نابودی این تسلیحات حیاتی بود.
در هفته های منتهی به حمله، تمام ساحل نرماندی به صورت هوایی بمباران شدند. Pointe du Hoc نیز به طور خاص هدف حمله قرار گرفت. به نقل از کتاب فاتحان از استفان ای امبروز:
«بمب افکن های سنگین نیروی هوایی هشتم ایالات متحده آمریکا به همراه بمب افکن های بریتانیایی بارها و بارها منطقه را بمباران کردند که اوج آن قبل از طلوع آفتاب شش ژوئن اتفاق افتاد. سپس ناو جنگی تگزاس کار خود را آغاز کرد و ده ها خمپاره ی 14 اینچی را در موقعیت قرار دادند. در مجموع، Pointe du Hoc با بیش از ده کیلو تن مواد منفجره بمباران شد، مقدار این مواد منفجره معادل قدرت انفجاری بمب اتمی مورد استفاده در هیروشیما بود.»
هنوز هیچ کس مطمئن نبود که عملیات موفقیت آمیز بوده یا خیر. از آنجا که صحبت جان هزاران سرباز و بالاتر از آن نتیجه ی جنگ در خطر بود، تصمیم بر این شد که گروهی از کماندوهای پیاده به موقعیت حمله کنند؛ گروهی که می بایستی به کمک طناب و نردبان در اولین ساعات سپیده دم از صخره ها بالا می رفتند.
این وظیفه به گردان رنجر دوم تحت فرماندهی سرهنگ جیمز ای. رادر سپرده شد. پس از فرودی خطرناک در ساحل، رنجرها با سنگ های لغزنده، طناب های خیس و آتش دشمن مواجه شدند و در حالیکه با زحمت خود را به بالای صخره ها رساندند در نهایت شگفتی متوجه شدند که آلمان ها اسلحه ها را جابجا کرده و با تیرهای چوبی بزرگ جایگزین نموده اند.
رنجرها به سرعت گروهی برای جست و جو ترتیب داده و متوجه شدند که اسلحه ها در همان نزدیکی پنهان هستند که با نارنجک آنها را نابود کردند. ماموریت با موفقیت به پایان رسید اما رنجرها همچنان باید از آن مکان می گریختند. متاسفانه نیروهای امدادی دو روز دیر رسیدند. بدون پشتیبانی و غذای کافی، رنجرها تلاش های مکرر آلمان ها برای بازپس گیری منطقه را دفع کردند. اما تا زمانی که نیروهای ساحل اوماها به مواضع خود دست یابند، از گردان 225 نفری، تنها 40 نفر زنده مانده بودند.
رادر به خاطر خدمات خود در Pointe du Hoc نشان صلیب ممتاز خدمت را دریافت کرد و در اواخر جنگ نیز 109 امین هنگ پیاده نظام را فرماندهی نمود.
امروز این صخره مانند سطح ماه پر از گودال های ریز و درشت می باشد که اثر بمباران هوایی و خمپاره های دریایی است که زمین این منطقه را سوراخ کرده اند و به ما در مورد جنگ وحشتناکی که در این منطقه در گرفته بود یادآوری می کنند. در این منطقه علاوه بر انبار مهمات باقیمانده ی آلمانی ها، همچنان می توانید جای گلوله ها را در دیوار سنگرها و پناهگاه ها مشاهده کنید. در سال 1797، بنای یادبودی در این منطقه بنا گشت که امروز نظارت بر آن به عهده ی کمیسیون بناهای یادبود جنگی آمریکا می باشد.
منبع: amusingplanet
