تابلوی کافه داروک هرچند چندان خودنما نیست و رنگهای درخشانی هم ندارد وقتی در حال گذر از خیابان مطهری هستید به چشم می آید. همان ابتدای خیابان لارستان است و با وجود این که در دو طبقه از مهمانهایش پذیرایی می کند خیلی کوچک و جمع و جور است. پله هایی هم که شما را به طبقه دوم می برند بسیار باریک و بلند هستند و رفتن تا طبقه دوم را به نوعی ماجراجویی تبدیل می کنند! فضا کم.نور است و میز و صندلی های چوبی هم پر از زخم هستند تا فضایی قدیمی و نوستالژیک ایجاد کنند. منو مثل بیشتر غذاخوری ها بسیار گنگ است و توضیحی درباره محتوای غذا نمی دهد این است که مثل من از دیدن بشقاب سیب زمینی تنوریم ممکن است شما هم از دیدن سفارشهایتان غافلگیر شوید! کمی سب زمینی حلقه شده با پوست، کمی پنیر، کمی جعفری، کمی گوجه و بیشتر ازکمی سس کچاپ مالیده شده روی سیب زمینی و زیر پنیر! جوری که بهای 38000 تومان برایشکمی اغراق شده به نظر می آمد اما خب طعم بدی نداشت. آرامش فضای کافه هم باعث می شود جای خوبی برای به پایان بردن کارهای نیمه کاره فکری باشد.