این کلیسا که عمر و اصالت چندانی نداره در کنار رودخانه ی واچاگان و دادگاه کاپان،با متریال سنگ مرمر ساخته شده است.
بیرون کلیسا و در محدوده ی آن نیمکت هایی وجود داره که فقط برای استراحت چند دقیقه ای میتونید ازش استفاده کنید و سریعا تذکر به ترک اون محل بهتون داده میشه .در کنار نیمکت ها آب شرب وجود داره و درب ورودی چوبی و در سمت راستتون خانوم مسن و بی اعصاب و در عین حال مهربانی نشسته اند که سختگیری شدیدی در پوشش ورودتون به این محل دارند.
آقایون حتی با لباس ورزشی هم نمیتونن وارد بشن و خانوم ها بجز پوشش مناسب و نپوشیدن لباس کوتاه نباید عینکشون روی سرشون باشه .بعد از ورود از این فیلتر ها روسری و تورهای سفیدی در سمت راستتون وجود داره که باید موهاتونو باهاش پوشش بدید.
کلیسا خیلی آروم و ساکت و بدون تزیینات و پنجره های زیبا و فاخره و در واقع بجز معنویت خوبش چیزی توجهتونو جلب نمیکنه حتی موسیقی کلیسایی .در سمت راست و چپتون میزهای ماسه ای جهت روشن کردن شمع وجود دارند.