هتل اینتر کنتیننتال ژنو. اینجا چه خاصیتی دارد که مذاکرات هسته ای ایران و غرب و البته خیلی از ملاقات های سیاسی مهم را در آن برگزار می کنند؟
سوییسی ها از همان اول تکلیفشان را معلوم کردند. اینکه اصلا اهل جنگ و جدل نیستند و به اندازه سر سوزنی هم با کسی دشمنی ندارند. سوییس در زمان جنگ جهانی دوم پرچم سفید صلح را بالا گرفت و اعلام بیطرفی در جنگ جهانی بود که سوییس تا سال ۲۰۰۲ میلادی عضو سازمان ملل متحد نشد. این صلح طلبی و به اعتقاد خیلی ها بی خیالی به زد و خورد کشورها کاری کرده که امروز این کشور به عنوان اولین گزینه قرار و مدارهای دیپلماتیک انتخاب شود.
هر وقت دو طرف بخواهند سر موضوعی مهم با هم سر گفتگو را باز کنند و یک جورهایی اختلاف ها را حل و فصل کنند، حتما قرارشان توی یکی از شهرهای سوییس اتفاق می افتد؛ به خصوص ژنو که با وجود کلی سازمان و نهاد بین المللی یک جورهایی نماد صلح توی دنیا شده. محل قرارها هم بیشتر اوقات معلوم است. هتل ۱۸ طبقه مشهور شهر. هتل اینترکنتیننتال که این روزها اسمش را زیاد توی سر خط خبرها می شنویم.
هتل ۵ ستاره سوییسی ها چند روزی مهمان هیات ایرانی و سران کشورهای ۱+۵ بود اما اولین باری نیست که هتل کنتیننتال این تعداد آدم سرشناس و به قول معروف دانه درشت های سیاست دنیا را دور هم جمع می کند.
ورودی اصلی هتل جایی که لیموزین سیاستمدارها توقف می شوند. گول آرامش ساعات اولیه شب را نخورید. در طول روز اینجا پر می شود از عکاس و خبرنگار و سیاستمدار و بادیگارد!
رستوران کوچک کنار استخر هتل، در روزهای داغ مذاکرات ژنو میزبان صبحانه های کاری زیادی بود؛ از جمله گفتگوهای غیررسمی جان کری و سرگئی لاورف که جفتشان اوایل هفته پیش با جدی شدن مذاکرات خودشان را به سرعت به هتل کنتیننتال رساندند.
توی این ۵۰ سالی که از تاسیس هتل خفن ژنو گذشته، تا الان حدود ۴۰۰ مقام عالی رتبه کشورهای مختلف و نزدیک به ۴۰۰۰ وزیر دولتی در آن سکونت داشته اند. کلی هم سفیر و شخصیت های سیاسی مهم تا امروز توی این هتل پای میز مذاکره نشسته اند. آدم هایی مثل کوفی عنان، بیل وهیلاری کلینتون هر وقت به سوییس بیایند، یکراست به اینترکنتیننتال می روند.
حسنی مبارک، جورج بوش و خاویر دکویار هم مدت ها توی این هتل سر کرده اند اما اینترکنتیننتال یک جورهایی محل مذاکره های حساس غرب و شرق هم هستم. مثلا سال ۱۹۷۷ حافظ اسد رئیس جمهور وقت سوریه توی گیرودار منازعه اعراب و رژیم صهیونیستی توی همین هتل با جیمی کارتر، رئیس جمهور وقت آمریکا سر میز مذاکره نشست و کلی درباره درگیری سوری ها با نیروهای صهیونیستی چانه زد. همین چند وقت پیش هم جان کری و سرگئی لاوروف وزیران امور خارجه آمریکا و روسیه توی هتل اینترکنتینتال سر مسئله سلاح شیمیایی سوریه سر یک میز نشستند و سر داستان جنگ سوریه با هم یکی به دو کردند اما مهمترین اتفاقی که هتل مشهور ژنو را سر زبان ها انداخته مربوط به سال ۱۹۸۵ میلادی است.
درست وسط گیرودار جنگ سرد و کشمکش های کمونیست ها با غربی ها رونالد ریگان و میخاییل گورباچف با هم توی هتل اینترکنتیننتال قرار گذاشتند. میخاییل گورباچف در یازده مارس ۱۹۸۵ به عنوان دبیر کل حزب کمونیست شوروی انتخاب شد اما تا زمانی که او ۹ ماه بعد در ژنو با رونالد ریگان رئیس جمهور آمریکا دیدار کرد، کمتر کسی در خارج از شوروی این وزیر سابق کشاورزی را می شناخت.
دیدار گورباچف و ریگان که در حاشیه اجلاس خلع سلاح در ژنو برگزار شد، اولین دیدار رهبران دو ابرقدرت جهان طی ۶ سال بود. ریگان دیدگاه هایی شدیدا ضد کمونیستی داشت و معلوم نیست چطور سوییسی ها توانستند او را راضی کنند تا در ژنو با گورباچف دیدار کند. می گویند دیدار آنها توی هتل اینترکنتیننتال ژنو یک جورهایی جنگ سرد را تمام کرد. به خصوص با آن جمله شاهکار گوربا جف به ریگان: «من فقط آمده ام خبر بدی به شما بدهم. می خواهم شما را از داشتن یک دشمن بزرگ محروم کنم!»
وقتی سرگئی لاوروف و هیلاری کلینتون بعد از کلی بگومگوی سیاسی و پیغام فرستادن های تند و تیز با هم سر مسئله استقرار سامانه موشکی آمریکایی ها توی شرق اروپا توی هتل کنتیننتال سر میز مذاکره نشستند، خیلی ها یاد دیدار تاریخی ریگان و گورباچف افتادند. دیداری در هتل مشهور ژنو که دست آخر دو کشور را با هم آشتی داد.
در یک قدمی سازمان ملل
توی ژنو هتل زیاد است. به خصوص از نوع پنج ستاره اش. شهر نزدیک به ۲۰ هتل مجلل پنج ستاره دارد. با این اوصاف هتل اینترکنتیننتال باید ویژگی خاصی داشته باشد که اینطوری راه و بیراه مهمان های سرشناس به تورش می خورد. اینترکنتیننتال برخلاف باقی هتل های ژنو فاصله زیادی با مرکز شهر دارد و یک جورهایی دور از همهمه و هیاهوی بافت شهری است البته اگر چیزی به اسم هیاهو بشود در ژنو همیشه آرام پیدا کرد! نزدیک فرودگاه است و وسط قسمتی از شهر که به آ« بخش بین المللی می گویند.
سوییسی ها از سال ۱۹۲۵ میلیادی شروع به ساخت محلی کردند که یک جورهایی متعلق به همه مردم دنیا باشد. منطقه ای با انواع و اقسام سازمان های بین المللی و بانک های معتبر جهانی. این کشور از قرن ۱۹ تا امروز وارد هیچ جنگی نشده و به عنوان کشوری کاملا بیطرف و آرام در جهان شناخته می شود. برای همین تعجبی ندارد اگر همه سازمان های مهم جهانی توی کوچه پسکوچه شهرهای آن مقر فرماندهی داشته باشند.
ژنو با وجود ساختمان های بین المللی زیاد با یک نماد عجیب و غاریب توی دنیا معروف است. با یک فواره به نام Jet deau که روی دریاچه ژنو قرار دارد. در سال ۱۸۶۶ میلادی بود که بنای فواره با ارتفاع ۳۰ متر درست شد اما سال ۱۸۸۱ تئودور تورنتینی مهندس مشهوری که آن زمان ها حسابی اسم و رسم در کرده بود، ارتفاع آن را به ۸۵ متر رساند. این فواره امروز با سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت توی هر ثانیه ۵۰۰ لیتر آب را به هوا می فرستد، آن هم در ارتفاعی بالاتر از ۱۵۰ متر!
مهمترین سازمان بین المللی حاضر در ژنو که پای پیاده فقط ۳ دقیقه با هتل اینترکنتیننتال فاصله دارد، مقر سازمان ملل متحد است که بین سال های ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۶ میلادی در ژنو ساخته شد. هر سال نزدیک به ۱۰۰۰ جلسه در این سازمان برای ایجاد صلح جهانی برگزار می شود. دو سه خیابان آنطرف تر هم سازمان ارتباطات جهانی و تجارت جهانی است و البته صلیب سرخ جهانی با موزه مخصوص اش که از سال ۱۹۸۸ به کارگرآوری اسناد و مدارک فعالیت های این سازمان مشغول شده. کمی جلوتر هم موزه مشهور آریاناست، موزه شیشه و سرامیک اروپا. سازمان حمایت از کارگردان جهانی هم توی همین خیابان و نزدیکی های هتل اینترکنتیننتال است. با این اوصاف طبیعی است که دیپلمات ها یکسره از فرودگاه بگوبند و راهی تنها هتل ۵ ستاره بخش بین المللی شوند!
ورودی اصلی مقر سازمان ملل متحد در ژنو رو به خیابان است. با ۱۹۰ پرچم هم ردیف که به ترتیب حروف الفبا کنار یکدیگر و در مسافتی ۱۳۰۰ متری قرار گرفته اند. اینجا یکی از بزرگترین و البته مهمترین ساختمان های اروپاست که با ۲۰۰۰ صندلی بزرگترین سالن اجلاس قاره سبز را هم دارد. می گویند همه مدارک این نهاد باید اول به ۶ زبان چینی، عربی، اسپانیایی، انگلیسی، روسی و فرانسوی تنظیم شود و بعد به بایگانی برود.
تجمل از نوع تمیزش!
یک ساختمان ۱۸ طبقه با ۳۳۳ اتاق، ۵۶ سوییت، ۱۶ سالن کنفرانس و ۲ رستوران. یکی کنار استخر برای تابستان ها و یکی در طبقات بالایی با نمایی از کوه آلپ و دریاچه ژنو. با هر امکاناتی که یک مسافر از یک هتل پنج ستاره انتظار دارد. از ماساژ اختصاصی توی اتاق ها گرفته تا بلیت های رایگان استفاده از اتوبوس و متروی شهر. هتل اینترکنتیننتال ژنو که زیر مجموعه هتل اینترکنتیننتال مشهور است، برخلاف هتل های پنج ستاره دیگر شهر در کنار دریاچه قرار نگرفته.
این هتل تقریبا ۲ کیلومتر به سمت غرب از دریاچه دور است. با اینحال به سبب نزدیکی به بخش دیپلماتیک ژنو برای آنهایی که برای دید و بازدیدهای سیاسی به این شهر می آیند طرفدار زیاد دارد. هتل در سال ۱۹۶۴ بنا شد ولی در سال ۲۰۰۵ با هزینه ای ۲۲ میلیون دلاری بازسازی اساسی شد. آن هم با نظر معمار مشهور تونی چوی که همه تلاشش را برای مجلل کردن اتاق نهمان ها و سالن همایش ها کرد.
از آن سال بود که نرخ اتاق های هتل هم کمی تند و تیز شد. پایین ترین نرخ یک شب اقامت توی هتل ۶۹۰ دلار است که کم کم با بیشتر شدن امکانات و بزرگی اتاق ها به شبی ۹۰۰ دلار هم می رسد. بماند که با همین وضع قیمت ها همیشه خدا هتل پرمسافر است. البته هتل کنتیننتال به خاطر اتاق های مجللش محل جمع شدن این آدم ها نیست. هتل بیشتر به خاطر اتاق های همایش عریض و طویل اش شهرت دارد. ۱۶ سالن همایش در طبقه اول که هر کدام به اسم یکی از شهرهای اروپا نامگذاری شده اند.
مهمان های معمولی هتل اصلا از آمدن هیات های دیپلماتیک دل خوشی نداشتند. روز دوم گفتگوها بود که یکی از مهمان ها برای رئیس هتل نامه نوشت و شکایت کرد که «اگر خودتان هم یک همبرگر ۴۰ دلاری سفارش می دادید، باز هم دوست داشتید آن را وقتی ماموران امنیتی اسلحه به دست تماشایتان می کنند بخورید؟»
سالن آمستردام، برلین، بروکسل، پاریس و ... هر کدام هم با طراحی داخلی و چیدمانی که یک جورهایی همان شهر را به یاد می آورد. با فضایی حدود ۲۰۰۰ متر مربع و گنجایش ۸۵۰ نفر. و البته امکاناتی که فقط می شود از هتل اینترکنتیننتال انتظار داشت. لیموزین های اختصاصی برای مهمان های همایش و بادیگاردهایی که به تناسب قد و هیکل مهمان ها انتخاب می شوند. حالا خدا می داند هزینه همایش های سیاسی زیادی که در این هتل برگزار می شود، به عهده چه کسانی است. منطق اش این است که هر کشوری هزینه هیات همراه خودش را بدهد اما اینطورکه به گوش می رسد ژنوی ها از مهمان هایشان در زمان گفتگوهای حساس هزینه زیادی نمی گیرند. برای اینکه نشان بدهند چقدر صلح توی دنیا برایشان اهمیت دارد و برای آن حتی از مالشان هم می گذرند!
هتل، برخلاف بقیه هتل های ۵ ستاره شهر کنار دریاچه معروف ژنو قرار نگرفته و حدود دوکیلومتر با آن فاصله دارد اما سوییت های پرزنشیال (اتاق های بسیار ویژه و لوکس) که معمولا میزبان هیات های سیاسی کشورهای مختلف هستند چون در طبقات بالا قرار گرفته اند و بوی دلچسبی از دریاچه و کوه آلپ به میهمانانشان می دهند. احتمالا اتاق محل اقامت دکتر ظریف هم چنین دیدی داشته
شهر بی هیاهو
ژنو د ر زبان فرانسه یعنی جایی که آب شور و شیرین به هم می رسند. هنوز کسی دلیل این اسم گذاری عجیب را نمی داند. شاید منظور از آب، دریاچه آرامی باشد که از هر نقطه شهر پیداست. دریاچه ژنو با تصویر کوه های آلپ همیشه برف گرفته پشت آن و قله مون بلان. درست مثل تصویری که توی کارتون بچه های کوه آلپ می دیدیم! شهر آرام سوییس این روزها از لحاظ سرسبزی دومین شهر اروپا و از نظر استانداردهای زندگی دومین شهر جهان است. با همه گرانی ها و هزینه های بالای زندگی.
سوییسی ها از ۵۰ سال قبل میلاد تا قرن ۱۲ میلادی یکسره زیر نظر امپراتوری روم اداره می شدند تا اینکه توی قرن ۱۳ مردم آرام و بی صدای سوییس تصمیم گرفتند بعد از عمری مستقل شوند. بماند که با چه بدبختی خودشان را از زیر دست رومی ها نجات دادند.
آنها سال ها بعد اسیر سربازان ناپلئون شدند. تا مدت ها فرانسه سوییس را اشغال کرده بود تا اینکه با تشکیل کنفدراسیون سوییس این کشور اعلام استقلال کرد. این وسط ژنو با وجود استقلال سوییسی ها همچنان زیر نظر فرانسه اداره می شد تا اینکه آنها هم بالاخره فرانسوی ها را کنار گذاشتند و شدند یکی از کانتون ها یا ایالت های سوییس. از آن سال بود که ژنو کم کم سر زبان ها افتاد. شهری که به لحاظ جغرافیایی برای اروپایی ها اهمیت خاصی داشت، فاصله ژنو تا پاریس و میلان فقط یک ساعت است و از لندن و رم و مادرید حدود دو ساعت.
منبع : همشهری آنلاین
