مجموعه غار و پناهگاههای قلعه بزی یکی از معدود موارد شناخته شده از نهشتههای باستانشناختی برجای مانده از دوره پارینه سنگی میانی در مرکز فلات ایران است. در سالهای ۱۳۸۴ و ۱۳۸۶ کاووشهای در این منطقه انجام شد و قدمت این مکان را به دورهی پارینه سنگی میانی یعنی حدود ۴۲ هزار سال پیش تخمین زده شد. دوره پارینه سنگی میانی یکی از دورههایی است که در قارههای آسیا، اروپا و آفریقا به وقوع پیوسته و اوایل این دوره (حدودا ۲۰۰ هزار سال پیش) مصادف با ناپدیدی تدریجی انسان راست قامت و پایان آن (در حدود ۴۰ هزار سال پیش) زمان انقراض انسان نئاندرتال میباشد. این دوره از نظر تاریخی به دوره زندگی انسانهای اندیشمند مربوط است و مهمترین ویژگی این دوره پیشرفت و گوناگونی ابزارهای سنگی و نخستین کاربردهای نمادین دستساختهها است. در غار قلعه بزی تراشهها و ابزارهای سنگی یافت شده که باستانشناسان تخمین میزنند متعلق به این دوره از تاریخ میباشد.
در حاشیه رودخانه زاینده رود در منطقه پیر بکران و مبارکه ، روستاهای متعددی در مجاورت همدیگر قرار گرفته اند .
کوهی به نام کوه قله بزی نیز در این محدوده قرار دارد که نوک جنوبی آن در مجاورت زاینده رود در فاصله پیربکران و دیزیچه قرار دارد .
در ارتفاعات نوک جنوبی کوه قلعه بزی که مشرف به روستاهای حسن آباد و نکو آباد در مجاورت دیزیچه است ، دو قلعه تاریخی متعلق به دوره ساسانیان وجود دارد . غاری نیز در همین قسمت از کوه وجود دارد که آثار داخل آن مربوط به 40 هزار سال قبل و عصر پارینه سنگی است .