دریاچه کودایکانال Kodaikanal Lake

دریاچه کودایکانال در شهری به همین نام در ارتفاعات ایالت تامیل نادو در هندوستان واقع شده است.
عجیب است که صدای بوق نمی شنویم. همه چیز وارونه شده! شهر و معابر تا حد زیادی تمیز است. ظهر شده. پاکبان ها همیشه مشغول آراستگی شهر هستند، زوج ها، خانواده ها و دسته های دوستان در حال قدم زدن هستند و گاهی کودکانی را می بینم که با دوچرخه مشغول رکاب زدن دور دریاچه هستند. هر از گاهی هم ماشین هایی رد می شوند که جوانهای سر خوش مشغول شادی اند و به همه سال نو را تبریک می گویند.
اینجا چه خبر است؟
قدم زدن های ما به قسمت شلوغ تر حاشیه دریاچه رسید. روز اول سال نو و همه چیز، تازه و با طراوت است. از لباس مردمی که اینجا حضور دارند، تا خوراکی های خیابانی و اسب ها و ماشین ها. چرخی ها کنار خیابان مشغول آماده کردن خوراکی ها هستند. یکی ذرت کباب می کند، دیگری اسنک می فروشد، خانمی بر چرخ دستی اش املت و نیمرو و انواع اسنک ها را می پزد، یک چرخی هم سبزیجات را با سلیقه ریز خرد کرده، با لوبیای داغ، آناناس و انبه خرد شده ترکیب می کند و در قیف هایی از کاغذ روزنامه پر می کند.
جایتان خالی صبحانه نخورده بودیم و در آن هوای سرد خیلی به جانمان چسبید.
تا نزدیک خط استوا بیاییم و میوه استوایی نخوریم!؟
یک میوه فروشی خیلی مرتب و تکمیل در شمال دریاچه وجود دارد که همه جور میوه در مغازه اش پیدا می شود. از آووکادو، چیکو، استار فروت، پشن فروت، گواوا، دراگون فروت، موز و انبه و آناناس و مرکبات. همه از محصولات همین منطقه است.
هجوم طعم و مزه های جدید به حافظه چشایی، ما را از خود بی خود کرده بود و نمی دانستیم چطور این ها را به خاطر بسپاریم.
از بذرهای لعابی پشن فروت که طعم ملایمی از مرکبات دارد بگویم یا از دراگون فروت که باید پوست چرمی صورتی و سبزش را بکنیم و میوه اش که شبیه به کیوی سفید است را بخوریم تعریف کنم؟ و چه بگویم از آووکادو که باید هسته کروی اش را جدا کنیم و بافت نرم سبز و لطیفش را بخوریم که مثل حلوا نرم و خوشمزه است.
تا غروب مشغول گشتن دور این دریاچه بودیم و از زمین تا آسمان تماشایش کردیم. از مقابل راسته لباس فروشی تبتی ها گذشتیم و یک نیمروی جانانه از همان خانم چرخی خریدیم.