پل جویی فقط دویست متر بالاتر از پل الله وردیخانه، خود اصفهانی ها به این پل جویی میگن یعنی همون چوبی.
قبلا دو طرف پل چند سری کاخ سلطنتی ساخته شده بوده و این پل رو هم برای ارتباط این دو قسمت ساخته بودن. اون موقع روی پل یه راه آب سنگی کنده بودن تا آب رو به این عمارتها برسونن.
میگن کاخ های زیبا و باشکوه سعادت آباد، هفت دست، آینه خانه، کلاه فرنگی و نمکدان در اطراف این پل بوده اما مسعود میرزای ظل السلطان که در زمان ناصرالدین شاه، حاکم اصفهان بوده دستور میده این عمارت های قشنگ و دیدنی رو خراب و با خاک یکسان کنن!
پل چوبی با نام اصلی پل جوئی از پل های احداث شده روی زاینده رود در دوره صفویه است. این پل در فاصله بین پل های خواجو و سی و سه پل قرار دارد و پلی اختصاصی برای عبور و مرور کالسکه های سلطنتی بوده است. پل در زمان فرمانروایی شاه عباس دوم احداث شد تا رابط بین عمارت ها و باغ های طرفین شمالی و جنوبی زاینده رود باشد. طول پل ۱۴۷ متر و عرض آن خیلی کم است و نام اصلی آن پل جویی بود است آن هم به دلیل اینکه جوی آبی روی پل روان بوده است. در میانه پل یک عمارت شش گوشه ای قرار دارد که محل توقف و به نوعی استراحتگاه پادشاه و محل دیدار با میهمانان بوده و اکنون تبدیل به یک کافه شده است.
این پل که بین سی و سه پل و پل خواجو قرار گرفته و بعید است در سفر به اصفهان چشمتان به آن نیفتد، معمولا چندان مورد توجه گردشگران نیست. سازه جمع و جوری است؛ بر خلاف آن دو پل دیواره بلندی ندارد که سایه بسازد و رفت و آمد از روی پل را دلچسب کند. دو سوی پل هم نقاط مهم و پر رفت و آمدی نیستند. این است که به راحتی در سفر توریستی فراموش می شود. اما اگر بر خلاف من حدود غروب به این جا سری بزنید، صندلی های روی پل و این محوطه های گرد را پر از جمعیت می بینید. محلی است محبوب برای ساکنین شهر و همین کم رفت و آمد بودن باعث می شود مکان مناسبی برای وقت گذراندنهای دوستانه باشد.