اگه گذرتون به تقاطع خیابان حافظ و جمهوری خورد پیشنهاد میکنم برین خیابان نوفل لوشاتو و یه سر به کوچه لولاگر بزنید. این کوچه به خاطر خونه ها و نماهای قرینه اش در دو طرف کوچه مشهوره. دو طرف کوچه نرده داره و ناخوداگاه یه کوچه خصوصی رو به ذهن متبادر میکنه، در واقع تقریبا ۸۰ سال قبل فردی به اسم محمد باقر لولاگر که با برادرش شریک بود به شغل ساخت و ساز و ... مشغول بود، یه بار تصمیم میگیره زمین های کوچه لولاگر رو بخره و اونجا برای خودش خونه بسازه، خلاصه یه طرف کوچه رو برایرخودش میسازه و دقیقا مشابه همون خونه ها رو در طرف مقابل برای برادرش میسازه و به این ترتیب کوچه قرینه تهران رو میسازه، هنوزم خونه ها در کوچه باقیه هرچند یه طرف کوچه بازسازی شده و تبدیل به یه هتل سنتی شده،اما طرف دیگه وضع خوبی نداره، در کل دیدن کوچه و شنیدن داستانش خالی از لطف نیست، ضمنا در انتهای کوچه اولین پیتزا فروشی تهران که هنوزم داره فعالیت میکنه وجود داره،شاید کیفیت پیتزاهای این رستوران چنگی به دل نزنه ولی رفتن به این رستوران و تجربه رفتن به قدیما و حس وحالش خیلی خوبه که ارزش یه بار امتحان کردن رو داره.ضمنا با فاصله کمی میتونید از آتشکده زرتشتیان و کلیسای حضرت مریم هم دیدن کنید. البته با کمی فاصله به خیابان سی تیر معروف هم دسترسی دارید و غذاهای خیابانی اونجا هم تجربه خوبی رو میتونه براتون رقم بزنه.
راستش اولین بار اسم این کوچه را در همین لست گرام دیدم و شنیدم. این که این کوچه ثبت ملی شده هم نشان میدهد اینجا لابد تاریخچهای دارد. ورودی اصلی این کوچه از خیابان نوفل لوشاتو است. از خیابان حافظ و کوچهی ازهری هم به این کوچه راه دارد. نمیدانم که این درب آهنی کوچک همیشه باز است یا نه. این کوچه با سرمایهی دو برادر ساخته شده است و گویا برادری که امین سرمایهی برادر دیگر بوده، از هر ساختمان دو واحد قرینه در دو سوی کوچه ساخته است تا همه چیز برابر باشد.
اما وضع فعلی ساختمانها شبیه آن برادرهایی است که یکی به فضا رفته بود و دیگری بر روی زمین مانده بود. دو قل از هر ساختمان بازسازی شده ولی دوتای دیگر حال و روز خوشی ندارند. ایدهی بوتیک هتل و اجرای آن بسیار زیبا از آب درآمده است. البته بهتر بود تابلوی راهنمای گردشگری مناسبی هم در محل نصب میشد. اینجا بیشتر از آنچه که در تصاویر دیده میشود ندارد و اگر گذارتان از آن طرف بود ارزش بازدید دارد. مثلا اگر از خانه کافه فاموری بازدید کردید، از کوچهی کناریاش، کوچهی رُم ما بین دو سفارت ایتالیا و فرانسه به سمت نوفل لوشاتو بروید و بعد از سفارت فرانسه به کوچهی لولاگر برسید!
این کوچه یه کوچه تاریخی هست و همه خونهاس گش قرینه هم هستن یعنی خونه های این ور کوچه با اون ور کوچه شبیه هم هستن و این کوچه بافت قدیمی خودشو حفظ کرده وبرخی مالکا خونه هاشونو مرمت کردن وکاربریش عوص شده یا کافه شده یا هتل در کل کوچه ی جالبی هست اگه به خونه های قدیمی علاقه دارید باز دید از این کوچه رو بهتون پیشنهاد می دهم
در خیابان نوفل لوشاتو تهران کوچه ای وجود دارد که قرینه بودن بناهای دو طرف کوچه باعث معروفیتش شده و ثبت میراث فرهنگی است. این کوچه نام خانواده لولاگر را برروی خود دارد، دوبرادر که خانه هایی قرینه در دوطرف کوچه ساخته اند. ابتدای کوچه در نرده ای نصب شده و ممکن است بعضی مواقع نتوانید وارد شوید. جاذبه این کوچه به همینجا ختم نمیشود. قدیمی ترین پیتزا فروشی تهران به اسم پیتزا داوود اینجاست، جایی که مردم برای خوردن پیتزا به سبک دهه چهل به مغازه آقا داوود می آیند. از تغییرات جدید این کوچه که من درآخرین بازدید متوجه شدم، تغییر کاربری یکی از خانه های لولاگرها است که به بوتیک هتلی به نام حنا تبدیل شده و بین مسافران خارجی معروف و شناخته شده است. کافه ای به نام ری را هم در این کوچه فعالیت دارد. یکی از ساختمانها نبش ورودی کوچه قبلا به زیبایی مرمت شده که کاربری فروشگاه صنایع دستی و کافه و دفترکار دارد. امیدوارم این کوچه کاملا بازسازی و مرمت شود تا زیبایی بناهای دهه های گذشته حفظ شود.
کوچه لولاگر که به کوچه قرینه پایتخت معروف است، اولین کوچه خیابان نوفل لوشاتو بعد از حافظ است. این کوچه که ثبت ملی نیز شده است، از معدود کوچه هایی هست که از هر دو طرف در ورودی دارد! شهرت این کوچه به خاطر وجود خانه های قرینه در دو طرف آن است که این املاک متعلق به برادران لولاگر بوده است. حاج محمدباقر لولاگر از خیرین تهرانی که یک مسجد و یک بیمارستان به نام او وجود دارد، این خانه ها را با کمک مالی برادرش می سازد و بنابراین هر چی برای خودش ساخته، عین اون را برای برادرش هم می سازه. اما اینجا به جز خانه های قرینه، چیزهای دیگری هم دارد: پیتزا داود اولین پیتزافروشی تهران که هنوز هم فعال است، کافه ری را و اخیرا یکی از آن خانه های قرینه تبدیل به هتل بوتیکی به نام حنا شده است.