میانه Mianeh

میانه، شهری که شاید این روزها رونق و شلوغی گذشته را ندارد. همه چیز از آنجا شروع شد که بزرگراه زنجان-تبریز از جنوب این شهر عبور کرد و شهر میانه که زمانی دروازه آذربایجان بود و کمربندی آن پذیرای اتوبوس‌ها و مسافرهایی بود که در مسیر زنجان به آذربایجان در حرکت بودند.
از آخرین سفر من و یا گذر من از میانه بیست سالی می‌گذشت و کمربندی خلوت آن که تنها محل تردد ماشین‌های سنگین که هنوز همین راه قدیم را ترجیح می‌دهند، غذاخوری‌های متروکه‌ای که زمانی پر از اتوبوس‌هایی بود که کیپ تا کیپ برای شام توقف می‌کردند، ناراحت کننده بود.
برای رسیدن به میانه باید راهی پر پیچ و خم را طی کنید. جاده‌ای رفت و برگشت با پیچ و تونل و ماشین‌های سنگین و خط ممتد وسط جاده که سبقت را غیر ممکن می‌کند.
میانه از جمله شهرهایی است که آثار تاریخی آن از اولین‌هایی بودند که ثبت ملی شده‌اند. مثل پل دختر میانه که تاریخ ثبت آن به سال ۱۳۱۰ شمسی می‌رسد. یا مسجد سنگی تَرک که جز همین دسته است.
شهر میانه و خیابان‌های اصلی آن تمیز و مرتب بود ولی اطراف بافت مرکزی و بازار بزرگ آن شلوغ و بی نظم بود.
بازار بزرگ آن که در روز جمعه بازدید ما بسته بود و در تصرف دستفروش‌ها بود که هر کالایی در بساط‌شان پیدا می‌شد.
امام زاده اسماعیل که مدفن دهقان فداکار هم هست از محبوبیت بالایی نزد اهالی برخوردار است.
تنها موزه شهر که ما فقط تابلویی از آن دیدیم و بس.
اطراف میانه باغات سیب و میوه‌های باغی فراوان است و البته نوعی برنج که خاص این منطقه هست هم در میانه کشت می‌شود و کارگاه‌های برنج‌کوبی هم گاهی به چشم می‌خورد. نرسیده به میانه از سمت تبریز چشمه‌ی گوارایی به نام سیدلر قرار دارد که علاوه بر تابلویی که دارد، شلوغی و ازدحام توقف خودروها برای پر کردن آب و برداشت از آن شما را متوجه‌اش خواهد کرد. دلم برای میانه، شهر پر جنب و جوش تنگ می‌شود!