در میان یک پاندمی جهانی که بخش عظیمی از جامعه را وادار به ماندن در خانه می‌کند، عکاسان در سراسر جهان به این نکته توجه می‌کنند که این امر چه معنایی برای داستان‌سرایی تصویری دارد.
حذف روابط اجتماعی در عصر کروناویروس
عکاس اشلی گیلبرتسون (Ashley Gilbertson) در حالی که در خیابان‌های نیویورک قدم می‌زد، زن جوان را دید که زیر یکی از سقف‌ها منطقه ایستاده است. اشلی چند دفعه قبل از اینکه زن دست در دست مردی مسن حرکت کند به اون نگاه کرد.
این زن - ظاهرا به دنبال راه روشنی می‌گشت - مردی را همراهی می‌کرد که عصایی که افراد نابینا یا کم‌بینا از آن استفاده می‌کردند، داشت و او را به پایین خیابان برد و از دید خارج شد. این صحنه گیلبرتسون را تحت‌تاثیر قرار داد، بنابراین چند عکس از او گرفت. در شرایط عادی، در این مرحله او برای آغاز مکالمه به سوژه خود نزدیک می‌شد.اما در میان بحران کروناویروس و نیاز به ایجاد فاصله اجتماعی، این تبادل اجتماعی ساده غیر ممکن است.
گیلبرتسون با تلفن از خانه‌اش در نیویورک به ما می‌گوید: درگیر نشدن با افرادی که دارید از آنها عکس می‌گیرید، برای من، سخت‌ترین بخش کار است. من به گرفتن چند عکس عادت دارم، سپس خودم را معرفی می‌کنم و می‌گویم که من کی هستم، برای چه چیزی عکس می‌گیرم و از آنها نامشان را می‌پرسم، اینکه اهل کجا هستند و چه می‌کنند و حتی چه احساسی دارند. بنابراین بخشی از کار من به طور چشمگیری تغییر کرده‌است.
نگرانی عکاسان از شیوع ویروس
همانند بسیاری از عکاسان در سراسر جهان، گیلبرتسون با بسیاری از روش‌هایی مواجه شده که این بیماری همه‌گیر جهانی بر کارش تاثیر گذاشته است.
برای برخی از عکاسان، امنیت شخصی و ترس از ابتلا به ویروس کرونا جدی است و به شدت نگران‌کننده میباشد.
در اوج این مسائل عملی مهم، سوالات فلسفی بیشتری مطرح می‌شوند: اینکه یک عکاس چگونه می‌تواند از این تجربه انسانی مشترک در تاریخ معاصر عکسی ثبت کند، در حالی که که در سراسر جهان، خیابان‌ها خالی هستند و مردم در خانه مانده‌اند؟ وقتی همه ما باید فاصله خود را حفظ کنیم، عکاسان چطور می‌توانند ارتباطات انسانی را در این عصر منعکس کنند؟
وب‌سایتی برای آرشیو کردن کووید-۱۹
ماه گذشته، جیمز ویگلی (James Wrigley)، یکی از مدیران پلتفرم عکاسی منابع عمومی (Public Source)، وب سایتی به نام آرشیو Covid - ۱۹ را راه‌اندازی کرد. او و جاناتان تاملینسون (Jonathan Tomlinson)، که هر دو در شمال انگلستان مستقر هستند، شروع به ساختن یک آرشیو دیجیتالی از تصاویر مربوط به زندگی در زمان کرونا ویروس کردند. آنها تاکنون از بیش از ۳۰ عکاس از سراسر جهان عکس‌های دریافت کرده‌اند.
ویگلی در طی یک مصاحبه تلفنی گفت: این بزرگترین بحرانی است که در نسل ما اتفاق افتاده است. ما می‌خواستیم چیزی بسازیم که در چند سال آینده بعد بتواند به آن نگاه و در موردش فکر کرد.
مسئولیت اجتماعی عکاسان
با گسترش ویروس از کشوری به کشور دیگر، عکاسان بیشتری به سمت این وب‌سایت و داستان آن تمایل پیدا کردند. هر کس تجربه متفاوتی را ثبت نمود.
جرمی چونگ (Jeremy Cheung)، در هنگ‌کنگ، اولین موج شیوع ویروس را در ماه ژانویه ثبت کرد و اکنون پس از افزایش شیوع ویروس شاهد مرحله دوم بحران هست. او که ۱۷ سال پیش سارس را نیز تجربه کرده بود، می‌گوید بسیاری از ساکنان شهر از همان ابتدا به کووید-۱۹ واکنش سریعی نشان دادند.
همبستگی در سرتاسر شهر احساس می‌شد، همان طور که هر کسی در دیگر نقاط آن را تجربه کرد.
در طول این موج جدید از عفونت‌ها در هنگ‌کنگ، چونگ گفت که او سعی دارد با یک لنز بزرگ همه چیز را ثبت کند، اما او در حال حاضر زیاد بیرون نمی‌رود. او می‌گوید: من در حال حاضر زیاد در خیابان‌ها عکاسی نمی‌کنم، زیرا تمام تلاشم این است که یک انسان مسئول باشم (با ماندن در خانه).
در خانه، برخی از عکاسان در حالی که با هم در قرنطینه زندگی می‌کنند، دوربین‌هایشان را بر روی خود و خانواده‌هایشان قرار می‌دهند. بسیاری از آنها از هنر خود برای پیدا کردن راه‌هایی برای نشان دادن این که زندگی در قرنطینه و شرایط کووید-۱۹ چگونه است، استفاده می‌کنند. با این حال آنها سعی دارند موقعیت را درک و خود را از واقعیت دور نکنند.
عکاسی از میلان با ثبت زندگی روزمره در زمان قرنطینه
کامیلا فراری (Camilla Ferrari) در ایمیلی، بعد از گذراندن ۱۵ روز قرنطینه کامل در میلان نوشت: من از خلاقیت به عنوان یک تسکین استفاده می‌کنم و زیبایی را به عنوان ابزاری برای بلند کردن وزن از ذهنم می‌بینم. او گفت که او توجه‌ش را به شریک زندگی خود و سادگی زندگی روزمره متمرکز کرده است. توجه به اینکه خانه مرکز احساس و امید هر کس میباشد.
عکاسی از پنجره‌های مردم در قرنطینه
گیل آلبرت هلبن (Gail Albert Halaban) از قبل به عنوان عکاسی که از مردم در خانه‌هایشان عکس می‌گرفت، شناخته شده بود. در حالی که همسایگان از پنجره در حال نگاه کردن به او دیده می‌شوند، تصاویری از مردمی که در سراسر جهان که بعلت شیوع کرونا ویروس درخانه قرنطینه شده‌اند، را نشان می‌دهد. حالا، تصاویر به طرز وحشتناکی به هم در ارتباط هستند.
او در صحبتی از آپارتمانش در نیویورک گفت: من فکر می‌کنم که فضای پنجره جایی است که ما ارتباطمان با جهان بیرون را در آن‌جا انجام می‌دهیم، به خصوص اگر در یک شهر زندگی کنیم.
اگر به پنجره همسایگانتان نگاه کنید، می‌بینید که آنها همان کارهایی را می‌کنند که شما انجام می‌دهید . در انزوای اجتماعی، واقعا مایه دلگرمی است که می‌بینیم فرد آن طرف خیابان هم‌خانه‌اش را صدا می‌زند یا قهوه درست می‌کند یا داستان‌های مربوط به زمان خواب را برای کودکش می‌خواند.
او می‌گوید: من فکر می‌کنم عکاسی بهترین وسیله است، من الان اینجا هستم و دارم تصاویری را می‌سازم که فقط در این لحظه به وجود می‌آیند. این بیماری همه‌گیر زمان زیادی باقی نمی‌ماند اما چیزی که می‌ماند رفتارهای است که در شهرها و مناطق مرزی ایجاد می‌گردد.
روایت مشترک
ویژگی خانواده‌هایی که عکسی از آنها در قاب پنجره گرفته شده‌اند، بیشتر به مانند اشیا بی‌جانی هستند که وعده‌های غذایی متفاوتی در خانه می‌خورند. این تصاویر، شروع به ساختن روایتی ساده و مشترک از زندگی بسیاری از افراد در این دوره کرده است.
ویگلی می‌گوید: این فقط نشان می‌دهد که همه ما در یک قایق هستیم.
منبع: cnn
