این سفرنامه برداشت و تجربیات نویسنده است و لست‌سکند، فقط منتشر کننده متن است. برای اطمینان از درستی محتوا، حتما پرس‌وجو کنید.
پروازمان از حیدرآباد هند به تهران با خط هوایی الاتحاد و از طریق ابوظبی بود. چون پرواز از حیدرآباد به ابوظبی ساعت 4:30 بعد از ظهر انجام می‌شد، فکر کردم خوب است کنار پنجره باشیم تا بتوانیم بیرون را هم تماشا کنیم. پرواز ابوظبی به تهران هم ساعت 1 صبح انجام می‌شد که بود و نبود کنار پنجره برایمان مهم نبود. لذا زمان تحویل بار در فرودگاه حیدرآباد، به کارمند صدور کارت پرواز گفتم که در صورت امکان صندلی کنار پنجره باشد و او هم با جنباندن سر به سبک هندی و گفتن Ok Sir – Ok Sir نشان داد که موضوع را فهمیده است.
کارت‌های پرواز را گرفتیم و به سالن ترانزیت رفتیم. پس از سوارشدن به هواپیما متوجه شدیم که صندلی ما دو نفر را نه تنها در قسمت وسط (دورترین مکان از پنجره)، بلکه در دو ردیف متفاوت صادر کرده تا حتی کنار هم نباشیم! اول فکر کردم شاید پرواز پر است و محدودیت جا این موضوع را باعث شده، اما بعد از بسته شدن درب هواپیما دیدیم که تقریبا نصف هواپیما خالی است و با هماهنگی مهماندار در ردیف و صندلی دلخواه نشستیم.
چون پرواز ما در ابوظبی بصورت ترانزیت بود، کارت پرواز برای ادامه مسیر (ابوظبی به تهران) هم در ابتدای مسیر در فرودگاه حیدرآباد توسط همان شخص صادر شده بود. با سابقه بالا، بعد از رسید به فرودگاه ابوظبی به همراهم گفتم یک نگاهی به شماره صندلی بیندازیم. برای این پرواز دو صندلی در کنار پنجره داده بود. یکی در سمت چپ هواپیما و یکی در سمت راست! کلی به این موضوع خندیدیم و گفتیم خدا را شکر منظور ما را فهمیده بود و Ok Sir – Ok Sir می‌گفت. اگر نفهمیده بود چه می شد؟
البته همان موقع با مراجعه به گیشه مربوطه در فرودگاه ابوظبی، صندلی‌مان را به کنار هم تغییر دادیم.
نویسنده: حمیدرضا فتح العلومی
