طراحی شاندیگار به عنوان یکی از اولین شهرهای برنامه ریزی شده ی هندوستان، سالها برنامه ریزی و میلیون ها روپیه نیاز داشت. اما بزرگترین جاذبه ی گردشگری شاندیگار روی نقشه های لوکوربوزیه معمار سوئیسی فرانسوی شکل نگرفت، بلکه تصورات خلاق و 50 سال کار یک مامور دولتی به نام نک چاند آن را پدید آورد.
نک چاند در سال 1957 که شروع به کار بر روی پروژه ی مخفی مجسمه سازی خود نمود، یک بازرس جاده در بخش مهندسی پروژه ی شاندیگار بود. نک چاند هر روز تا تنگه ای نزدیک دریاچه ی سوکنا Sukhna دوچرخه سواری می کرد و در دامنه ی تپه های شیوالیک که به عنوان زمین دپوی زباله های شهری و صنعتی مورد استفاده قرار می گرفت ساعت های زیادی را به جمع آوری تکه های دور انداخته شده ی سفال ها یا بطری های شکسته، قطعات خودرو، مصالح لوله کشی، چراغ های خیابانی، اتصالات الکتریکی، لوازم بهداشتی شکسته و ... می گذراند. سپس تکه ها را به یک انبار PWD (بخش کارهای عمومی) برده و آنها را به فرم های هنری در قالب انسان ها و حیوانات تبدیل می کرد.
نک چاند شب ها مشغول به کار می شد چرا که می ترسید فعالیت هایش توسط دیگران کشف شود. 18 سال او این مسئله را به شکل یک راز پیش خود حفظ کرد و زمانی که این مکان کشف شد، مجموعه ای 12 هکتاری از حیاط های بهم متصل بود که هر کدام با مجسمه های بتنی/سفالی رقاصان، موسیقی دانان و حیوانات پر شده بودند. امروز مساحت این مجموعه 40 هکتار است و به طور کامل از زباله ساخته شده و بازدیدکنندگان خود را مبهوت می کند.
از یک طرف، درست بعد از کشف این منطقه مقامات خواستار نابودی این باغ شدند به این علت که نک چاند هیچ وقت مجوز ساخت چنین چیزی را کسب نکرده بود، اما مداخله ی مردم جلوی این کار را گرفت. در سال 1976 این پارک به عنوان یک فضای عمومی رسما افتتاح شد. به نک چاند حقوق تعلق گرفت و او با عنوان «زیر بخش مهندسی، باغ سنگی» و با همکاری 50 کارگر اختصاص یافته به این پروژه، به صورت تمام وقت بر کار خود متمرکز شد.
برای به رسمیت شناختن کار او، چهارمین جایزه ی برتر غیرنظامی در هند به نام پادما شری به نک چاند اعطا شد. لازم به ذکر است که تصویر باغ سنگی در سال 1983 بر روی تمبر هندی نیز نقش بست.
منبع : amusingplanet
