در حدود 300 کیلومتری شرق بمبئی، در روستای دورافتاده ی شانی شینگناپور، جرم و بزهکاری آنقدر ایده ی دور از ذهنی است که روستاییان برای پاسداری از خانه ها، املاک و اشیای ارزشمند خود تمهید خاصی نیندیشیده و به عبارتی از چنین کاری دست کشیده اند. در این روستا دیگر هیچ کس ماشین یا موتور خود را قفل نمی کند. مغازه داران پول نقد را در طول شب در کشوهای مغازه ی خود رها کرده و زنان خانه دار جواهرات خود را در جعبه هایی بدون قفل و در خانه هایی بدون در نگهداری می کنند. در حقیقت در این خانه ها تنها یک قاب در چوبی وجود دارد و پرده ای روی آن کشیده شده تا محرمیت ساکنان آن حفظ شود. تمام اینها به دلیل ایمان روستاییان به نگهبان آسمانی خود «لرد شانی» است که باور دارند از آنها در برابر دزدان محافظت می کند. باور آنها بدین قرار است که هر کسی چیزی از این مکان بدزدد خشم لرد شانی را بر انگیخته (لرد شانی خدایی هندو است که به خاطر خشم و میل شدید به انتقام شناخته می شود) و مجبور است تاوان گناهان خود را به سختی بپردازد و همین موضوع افراد نابکار را به مدت 300 سال از شینگناپور دور نگه داشته است.
در افسانه ها آمده که صدها سال پیش بعد از دوران بارندگی ها و سیل های شدید، تخته سنگی سیاه رنگ و سنگین در کناره های رودخانه ای که از میان روستا می گذرد پیدا شد، سنگی که وقتی محلی ها آن را لمس کردند از آن خون بیرون زد. شبی لرد شانی به خواب کدخدای روستا آمده و به او می گوید که آن تخته سنگ در واقع خود خدا بوده است. شانی به روستاییان امر می کند که سنگ را در روستا نگهداری کنند چرا که او تمایل داشته در آنجا بماند و از مردم آنجا محافظت کند. اما آنها باید سنگ را در فضای باز قرار می دادند تا او بتواند تمام روستا را زیر نظر بگیرد.
روز بعد، روستاییان سنگ را به زمین خشک منتقل کرده و روی یک سکوی بدون سقف در مرکز روستا نصب کردند. آنها همچنین تصمیم گرفتند که تمامی درها و قفل ها را از خانه های خود بردارند. با در نظر گرفتن نظارت لرد بر احوالات آنها، دیگر به هیچ دری نیاز نبوده و این سنت از آن زمان تاکنون ادامه پیدا کرده است.
در طول سالها، این افسانه ها دهان به دهان چرخیده و امروز روستاییان پر از داستان هایی درباره ی تلاش های دزدی ناموفق هستند، دزدی هایی که در آن دزدان تمام طول شب را راه رفته و در این فکر بوده اند که روستا را ترک کرده اند در حالیکه صبح آنها خود را دوباره در روستا یافته اند. اینگونه به نظر می رسد که آنها در یک دایره حرکت می کرده اند. در یکی دیگر از افسانه های محلی آمده است که یک روستایی دری برای خانه ی خود تعبیه می کند و فردای همان روز دچار تصادف می شود.
شینگناپور تا دهه ی 1990 از نظرها پنهان بود تا اینکه در یکی از فیلم های بالیوود ظاهر شد و بعد از آن هزاران گردشگر و زائر از سراسر کشور راهی آن شدند. اما بنا به گفته ی تعدادی از ساکنان، تصویر عاری از جرم این روستا در حقیقت اقدامی برای کشیدن گردشگران بیشتر به این منطقه است. آنها ادعا می کنند که جرم های کوچک و دزدی همواره در این مکان اتفاق می افتد اما مقامات معبد این مسائل را از سایرین پوشیده نگاه می دارند تا در سوابق خوب شینگناپور خدشه ای وارد نشود.
سال 2015 یک خبرنگار به ایستگاه پلیس سونایی مراجعه کرده و در آنجا متوجه شد که روستای شینگناپور نیز برای خود ایستگاه پلیس دارد و در طول 6 سال گذشته 46 پرونده ی کیفری در آن اتفاق افتاده که از این میان 11 مورد دزدی بوده است و اگر تحقیق های بیشتری در این زمینه انجام شود، نمونه های بیشتری از جرم نیز شروع به آشکار شدن می کنند. یکی از ساکنان شینگناپور چگونگی دزدیده شدن گردنبند طلای مادر خود را زمانی که هنوز یک نوجوان بود به یاد می آورد. جیب بری در اطراف معبد نیز از دیگر جرم های رایج در این منطقه است که به ندرت گزارش می شود. همین حقیقت که شینگناپور ایستگاه پلیس دارد خود گویای این موضوع است که تصویر این روستا به عنوان یک مدینه ی فاضله ی عاری از جرم تنها یک افسانه است.
اولین حادثه ی عمومی که شهرت روستا را خدشه دار نمود در سال 2010 اتفاق افتاد و پول نقد و موارد دیگری به ارزش 35000 روپیه از داخل یک ماشین به سرقت رفتند. در سال 2011 پول نقد و آیتم های ارزشمند دیگری از خانه ی متولی سابق معبد دزدیده شدند و دوباره در ژانویه ی 2012 تزئینات طلا از داخل معبد ناپدید شدند.
اما شانی شینگناپور در حال تغییر است. در سال 2011 یک بانک محلی در این روستا گشایش یافته و دری از جنس پلکسی گلس برای آن نصب شده است؛ البته برای احترام به سنت روستا این در قفل آشکاری ندارد اما در واقع به صورت کنترل از راه دور و با قفلی الکترومغناطیسی بسته نگه داشته می شود. بسیاری از خانه ها و کسب و کارهای محلی، مخصوصا هتل ها اقدام به نصب درهای کشویی نموده اند که می تواند پشت دیوار مخفی شود و این توهم را ایجاد کند که هنوز فضاهای این روستا دارای ورودی هایی بدون در هستند. حتی معبد نیز نگهبانانی دارد که اقداماتی از قبیل نصب و بررسی دوربین های امنیتی و بازرسی کیف ها جز وظایف آنها می باشد، حتی صندوق اعانه نیز به صورت قفل شده نگهداری می شود.
متولیان معبد و روستاییان که می دانند اقتصاد روستا تا چه اندازه به گردشگران بستگی دارد، به سختی تلاش می کنند تا شهرت و سابقه ی روستا را خوب و مثبت نگه دارند. آنها می گویند که ایستگاه پلیس و امنیت ارتقا یافته برای مدیریت جمعیت است و ربطی به مسائل مربوط به جرم و جنایت ندارد. بعضی از آنها همچنان بر این باورند که هیچ گونه اعمال خلافی در این روستا اتفاق نمی افتد و ایستگاه پلیس شینگناپور تنها نمونه ای در کشور است که هیچ گونه دری ندارد و وقیحانه پنل های چوبی محافظت کننده از ورودی را نادیده می انگارند!
منبع : amusingplanet
