روی جزیره ی ایتالیایی سیسیل و حدود 70 کیلومتری شهر پالرمو، هزارتویی بتنی مانند پوسته ی عظیم یک لاک پشت سفید-خاکستری بر کناره ی تپه ای قرار گرفته است. پیچ و خم های مسیر این دال بتنی دقیقا مربوط به طرح خیابان های شهر قدیمی گیبللینا هستند که قبل از اینکه توسط زلزله ای در سال 1968 نابود شود، در این محل قرار داشت.
زلزله ی Belice که این جزیره را در شب 14 و 15 ژانویه تکان داد، ده ها شهر را متاثر نمود؛ گیبللینا از همه ی این شهرها بیشتر آسیب دید. متاسفانه، تلاش های امدادی نیز به اندازه ی خود زلزله فاجعه بار بود و سالها پس از حادثه هزاران نفر بی خانمان باقی مانده و در خانه های موقت پیش ساخته در نزدیکی خرابه های خانه های سابق خود زندگی می کردند. در نهایت اهالی، شهر ویران را ترک کرده و در مکان جدیدی آنرا دوباره ساختند.
گیبللینا نیز به مکانی جدید در فاصله ی 20 کیلومتری انتقال پیدا کرد و برخلاف شهرهای دیگری که زلزله آنها را تخریب نموده بود، در گیبللینای جدید از هیچ گونه خرجی فروگذار نشد و این شهر با باغ های عمومی، میدان های بزرگ، ساختمان های پست مدرن، جاده های پهن و آثار متعددی از مجسمه های عظیم معاصر توسط بهترین معماران و هنرمندان ایتالیایی تزئین گشت. این پروژه که با نام «رویای در حال تکامل» شناخته می شود، به قصد تبدیل کردن گیبللینا به یک موزه ی مدرن در فضای باز طراحی شده است.
در سال 1983، شهردار گیبللینا از هنرمند برجسته ی بین المللی آلبرتو بورری دعوت کرد تا از گیبللینای جدید بازدید کند. در حال بازدید از ویرانه های شهر قدیمی، بورری شروع به ایده پردازی در مورد خلق بنای یادبود عظیمی در این محل نمود؛ بنایی که نه تنها یادبودی برای درگذشتگان حادثه است، بلکه می تواند به عنوان ارتباطی هنری بین شهرهای قدیم و جدید مطرح شود.
این مکان که با نام Cretto di Burri شناخته می شود، دال بتنی بزرگی است که کل محدوده ی شهر قدیمی به مساحت 29 هکتار را پوشش داده است. تقریبا 5 فوت بتن روی این شهر ریختند که مانند لایه ای روی خرابه ها واقع شد. این بتن همه چیز اعم از درختان از بین رفته، ساختمان های تخریب شده و مبلمان شکسته را در خود فرا گرفت. به هنگام پوشاندن شهر با بتن، طرح اصلی شهر حفظ شده و خیابان ها به عنوان مسیرهایی در دل بتن خالی گذاشته شدند.
همچنان که Cretto di Burri اثر هنری الهام بخشی به شمار می رود، برخی از مردم از اینکه تاریخ شهری قدیمی اینگونه محو شود، بسیار ناراحت هستند.
آنتونللا گاللو در وب سایت بهترین های سیسیل از گیبللینای جدید با عنوان زیستگاهی زشت یاد کرده و در ادامه توضیح داده است: «فرزندان مردم گیبللینای قدیمی، هیچ چیز جز یک بنای بتنی ناشناس نخواهند داشت تا یادگار اقوام متوفی آنها باشد».
Thinking Traveller نیز با لحنی سرشار از تحقیر توجه ما را به شهر دیگری به نام Poggioreale جلب می کند که شهر به همان حالت خراب خود رها شده و مردمانش ارتباط آن را با زندگی خودشان قطع نکرده اند، شاید به این دلیل که شهردار آنها هیچ گونه ادعای هنری نداشته است!
به هر صورت، بازدید از این هزارتوی بتنی در نوع خود می تواند تجربه ی شگفت انگیزی باشد.
منبع : amusingplanet
