این حصار سیمی به طول 3256 کیلومتر، از شمال تا جنوب غرب استرالیا امتداد یافته و کل قاره را به دو قسمت نامساوی تبدیل کرده است. این حصار در اوایل قرن بیستم (دهه ی اول سال 1900 میلادی) برپا شد تا خرگوش های وحشی را از زمین های زراعی مناطق غربی قاره دور نگه دارد. امروز، این حصار ضد خرگوش، حصار ایالتی خوانده شده و یک حائل ورودی در برابر تمام گونه های مهاجم محسوب می شود که از آن جمله می توان به سگ های نیمه اهلی دینگو، کانگورو و شترمرغ استرالیایی که به محصولات زراعی آسیب می رساندند و سگ های وحشی که به گله حمله می کردند، اشاره نمود.
خرگوش ها اولین بار در سال 1788 با گوشت خود به استرالیا معرفی شده و در مزارع خرگوش و محوطه های بسته پرورش یافتند تا اینکه در اکتبر سال 1859، یک مهاجر انگلیسی به نام توماس آستین 24 خرگوش وحشی را در املاک خود آزاد نمود تا مهمانانش بتوانند با شکار این خرگوش ها خود را سرگرم کنند. در آن زمان آستین اینگونه اظهار کرد که رها کردن تعدادی خرگوش جز لذت شکار، آسیبی در پی نداشته و می تواند احساس در خانه بودن را نیز القا کند.
از بخت خوب ( البته برای خرگوش ها)، استرالیا مکانی ایده آل برای تولید مثل آنها بود. خرگوش ها معمولا زمستان ها تولید مثل نمی کنند چرا که بچه خرگوش ها بدون مو به دنیا می آیند و به همین دلیل در برابر سرما بدون محافظ قرار می گیرند. اما زمستان های استرالیا معتدل است به همین دلیل خرگوش ها می توانستند در تمام طول سال به تعداد خود بیفزایند. همچنین به دلیل کشاورزی در ابعاد وسیع، غذا تقریبا همه جا در دسترس بود. یکی دیگر از شانس های خرگوش ها در استرالیا این بود که آمیزش بین دو نوع متمایز که توسط توماس آستین به منطقه آورده شدند باعث ایجاد گونه ای بسیار قوی شد.
در عرض 10 سال تعداد آنها به رقمی آنچنان بالا رسید که شکار و به دام انداختن سالانه حدود دو میلیون خرگوش هیچ تاثیر قابل توجهی بر جمعیت آنها نمی گذاشت. در سال 1887، آسیب های وارده از جماعت خرگوش ها به حدی زیاد بود که کمیسیون کولونی خرگوش ها اعلام کرد به هر کسی که بتواند راهی جدید و موثر برای نابودی خرگوش ها ارائه دهد جایزه ای 25 هزار دلاری می دهد.
در سال 1896 معاون وزارتخانه ی سرزمین های استرالیای غربی، پیمایشگری به نام آرتور میسون را به نواحی جنوب شرقی و به سمت مرز جنوب استرالیا روانه کرد تا گزارشی از جمعیت خرگوش ها تهیه کند. میسون ساخت مجموعه ای حصار در مرز جنوب استرالیا و نواحی غربی را پیشنهاد داد. کمیسیون سلطنتی در سال 1901 به این نتیجه رسیدند که این حصار بین ایالتی را بسازند.
ساخت این حصار در همان سال آغاز شد و در طول 6 سال آینده، حصاری به طول 1824 کیلومتر از خط ساحلی جنوبی تا خط ساحلی شمال غربی امتداد یافت. سال 1907، ساخت این حصار به پایان رسید و بدین ترتیب تبدیل به طولانی ترین حصار یکپارچه در جهان شد.
متاسفانه، حتی زمانی که این حصار در حال ساخت بود، خرگوش ها وارد مناطقی می شدند که حصارها قرار بود از آنها حفاظت کنند. برای جلوگیری از این امر، حصار دومی در غرب حصار اول ساخته شد. طول این حصار 1166 کیلومتر بوده و از Point Ann در خط ساحلی جنوبی شروع شده، تقریبا به موازات حصار اول جلو رفته و در نهایت در Gum Creek به هم می پیوستند. در نهایت حصار سومی نیز به طول 257 کیلومتر از محل برخورد آن با حصار دوم تا خط ساحلی کشیده شد.
امروز جمعیت خرگوش ها با آزادسازی عمدی ویروس های مشخصی به حیات وحش کنترل می شود. این کار اولین بار در سال 1950 مورد آزمایش قرار گرفت و طی آن جمعیت خرگوش ها از 600 میلیون به 100 میلیون کاهش پیدا کرد. هرچند مقاومت ژنتیکی در خرگوش های باقیمانده باعث شد که جمعیت آنان تا سال 1991 به رقمی بین 200-300 میلیون افزایش یابد.
علی رغم به کار گیری تکنولوژی جدید و روش های کشاورزی مدرن، حصار ضد خرگوش همچنان نقش مهمی در حفاظت از محصولات کشاورزان بازی می کند. امروز، بخش هایی از این حصار توسط زمین داران و انجمن های منطقه ای نگهداری می شود.
کارتونی که سال 1884 در اعتراض به پیشنهاد آقای استیونسون مبنی بر ساخت یک حصار خرگوشی بین نیو ساوت ویلز و کوئینزلند برای جلوگیری از هجوم خرگوش ها، در مجله هفتگی Queensland Figaro and Punch چاپ شد.
در تصویر بالا شخصی را ملاحظه می کنید که مسئولیت بررسی حصارها، شناسایی خرابی ها و تعمیر آنها را به عهده دارد. عکس مربوط به حوالی سال 1926 می باشد.
منبع : amusingplanet
