( ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺧﺎﻣﯽ/ ﺻﻮﻓﯽ ﻧﺸﻮﺩ ﺻﺎﻓﯽ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻧﮑﺸﺪ ﺟﺎﻣﯽ )

ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ

ﺧﻮﺏ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﯿﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯿﺸﻪ ! ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ﯾﺎ ﻫﺘﻞ ﺭﺯﺭﻭ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﺜﻼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﮔﻮﺍﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪ ....

ﭘﺲ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ (ﺗﺎﺭﯾﺦ ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﻮﻥ) ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ . ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺎﯼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ آﮊﺍﻧﺲ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺁﮊﺍﻧﺲ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺳﺎﯾﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﻔﺮ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﻓﻌﻪ ﺻﺪﻡ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻣﯿﺮﯾﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻭﺍﺳﺘﻮﻥ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ . ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺮ ﻫﺴﺖ ....

ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺁﮊﺍﻧﺴﻬﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ

ﭼﺮﺍ ﻭﺍﻗﻌﺎ ؟! ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻭ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺑﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ۹۹٪ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﻨﻮﯾﺪ :

ﯾﮏ ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﻓﻼﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺗﺎ ﻓﻼﻥ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ x ﺷﺐ ﻭ y ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﺘﻞ ﻓﻼﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﻓﻼﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﻏﺬﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻓﻼﻥ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮔﺸﺖ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺷﻬﺮﯼ !! ﻫﻤﯿﻦ ؟؟!!! ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺍﺯ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻫﻤﯿﻨﻪ ؟ ﻭ ﺟﺎﻟﺒﺘﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ ۱۰ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻭﻥ ﺁﻗﺎ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﮏ ﻭ ﭘﯿﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻧﺘﺮ ﻓﺮﻭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻭﻝ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﯾﮑﻢ ﻧﮕﺎﻫﺘﻮﻥ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺗﻮﺭ ۱۰ ﺭﻭﺯﻩ ! ﻭ ﺍﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﺪ ، ﺍﻭﻥ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﻟﯿﻞ ﻭ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻭﺍﺳﺘﻮﻥ ﻣﯿﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﺑﺪ ﻭ ﺍﺥ ﻫﺴﺘﻦ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﮑﯿﺞ ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻭﺍﺭ ﻭﺍﺳﺘﻮﻥ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺧﻮﺑﻪ (ﮐﻪ ﻫﻤﻮﻧﻢ ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﮐﻨﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﻃﻮﻃﯽ ﻭﺍﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﻪ !) ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﮊﺍﻧﺴﻬﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺩﯾﺪﻡ ، ﺣﻀﻮﺭﯼ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﯾﺎ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻨﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻭﺵ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺷﻮﻥ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺗﻮﺭ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﺎﺭﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻧﺪﺍﺭﻥ . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﻣﻘﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭ ﭼﯿﺰﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﮐﻼﻫﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﺲ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺱ ! ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﮊﺍﻧﺴﻬﺎ ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺍﺑﯽ ﺑﺤﺜﺶ ﻣﻔﺼﻠﻪ . ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺷﺪ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ۱۲ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻭ ﭘﻮﮐﺖ ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺎﻟﯽ .

ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ۲+۲ ﻧﻔﺮﻩ

ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎﯼ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻔﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺸﺘﺮﮐﻤﻮﻥ ﻫﻢ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ . ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﭘﻮﮐﺖ ﺭﻭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺭﺍﺿﯽ ﺗﺮ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﻪ ! ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﭼﻮﻥ ﺗﻌﺪﺍﺩﻣﻮﻥ ۴ ﻧﻔﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﺿﺮﯾﺐ ۴ ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﺭﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ .

ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭﮎ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮏ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺭﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ . ﻫﻤﻪ ﻣﺪﺍﺭﮎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﺎﺭﻫﺎﺭﻭ ﺑﺪﻩ . ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﻧﮏ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﯾﯿﺲ ﺷﻌﺒﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﻩ : ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺗﺎﺑﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺭﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﯾﻢ ﭘﺲ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﯾﮏ ﺷﻌﺒﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﺛﺒﺖ ﮐﻨﻦ ! ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺗﺮﺍﻓﯿﮏ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻠﯽ ﺍﻃﻼﻑ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺍﺭﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻗﻄﻊ ﻣﯿﺸﻪ !! ﻭ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺍﺭﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ .

ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ : ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﺎﺩﯼ ﺳﺖ !

ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ ....

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺷﺐ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪ . ﻫﻮﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ . ﭘﺎﯾﯿﺰﻫﺎﯼ ﻣﺸﻬﺪ ﺩﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻩ . ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﺑﺲ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺳﻮﺯ ! ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺷﺮﺟﯽ ﺑﺮﻥ ، ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﺩﻭﮔﺎﻧﮕﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺭﻭ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺭ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻧﯿﺎﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮﺭﺩﮔﯽ ﺍﻭﻝ ﺳﻔﺮ ﻧﺸﻪ !
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۰۴:۳۰ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺍﻟﻘﻄﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺩﻭﺣﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻗﻒ، ﺍﺯ ﺩﻭﺣﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ . ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺴﺎﺏ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﻭ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ، ﻣﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ .

ﻃﺒﻖ ﺳﻨﻮﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ۲۳:۰۰ ﺑﺮﯾﻢ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﻭﻥ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﺍﺣﺖ ، ﺩﻭﺭﻩ ﻫﻢ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ . ﺩﻭﺭﻩ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺎ ۴ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺎﯼ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺧﺎﺹ ﻣﺜﻞ ﻋﺮﻭﺳﯽ ! ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺭﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﻣﯿﺸﻤﺮﺩﯾﻢ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ، ﺩﻭﺭﻩ ﻫﻤﯽ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪ !!!!

ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺗﻨﻬﺎﺍﺍﺍﺍﯼ ﺗﻨﻬﺎﺍﺍ ، ﺣﺒﯿﺒﻢ ....

 

گشتی ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺯﺩﻡ . ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﺎﻡ ﺍﺭﺑﻌﯿﻦ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎﯼ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﮐﺮﺑﻼ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ...

ﻣﻮﺭﺩ ﻋﺠﯿﺐ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻫﺎﺷﻤﯽ ﻧﮋﺍﺩ

ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﮔﯿﺖ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺑﺸﯿﻢ . ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺻﻔﯽ ﺷﻠﻮﻏﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﺯ ﺻﻒ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻢ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﻋﺎﺯﻡ ﻧﺠﻒ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﺑﻌﻠﺖ ﻗﻄﻌﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻣﺴﻮﻭﻟﯿﻦ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ۲ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﮐﻼ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﯾﮑﺠﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﻒ ﺭﻭ ﺑﺠﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻟﻘﻄﺮﯾﻪ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﻭﺣﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ ؟ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺁﺭﻩ . ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﻤﻮﻗﻊ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﺮﻩ !!!! ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻫﻨﻮﺯ ۵۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺳﺘﻤﻮﻧﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺰﻭﺭ ﺍﺯ ﻻﺑﻼﯼ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺻﻒ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ۴ ﻧﻔﺮ ﺭﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﭼﮏ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﺪ ﺑﺮﻥ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﯾﻨﺎﺱ ! ﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺻﻒ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻼ ﻫﯿﭻ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ . ﻣﺎﻣﻮﺭ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ! ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯﻣﻮﻥ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺭﻭﺑﺮﻭﺵ ﺧﻨﺪﻩ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺗﺤﻮﯾﻠﻤﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺖ : ﻫﻪ ﻫﻪ ﻗﻄﻌﻪ ! ﻫﻪ ! ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ! ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ !!!

۲۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ۷-۸ ﺑﺎﺭ ﺗﻼﺵ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﻨﻪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﺑﺰﻧﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﻧﺪ ﺭﺳﻮﻧﺪﯾﻢ . ﺟﺎﻟﺒﺘﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮﺍﺗﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ !

ﻭﺭﻭﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﻣﻤﻨﻮﻉ !!

ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭﺏ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﻣﻮﻧﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ . ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻭ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻭ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﻭﺭ ﻫﻤﺎﻧﺎ ! ﻣﺸﮑﻞ ﺟﺎﯼ ﭘﺎ !! ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ، ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ، ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺮ ﻧﻤﯿﺰﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪﯼ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻦ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺸﯿﻨﻦ ﻭ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﺷﻮﻥ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮﯾﯽ ، ﺗﺎ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﺎﯾﯿﺪﻩ ﻧﺸﻪ ؟! ﺣﺘﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻦ . ﺷﺎﯾﺪ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻣﯿﻨﻮﺷﺘﻦ : ﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻌﺬﻭﺭﯾﻢ !!

بالاخره ﺗﯿﮑﺎﻑ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﮕﯽ ﺍﺯ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ آسمان ﺑﯿﺮﻭﻥ ....

ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻃﻼﯾﯽ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻃﻠﻮﻉ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩ . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻧﻮﺍﺭ ﻃﻼﯾﯽ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺩﺵ ، ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺖ . ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﺑه غیﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ !!

ﺻﺒﺢ ﻋﺮﺑﯽ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ، ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻣﻄﺒﻮﻉ

ﭘﺮﻭﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﯿﺪ . ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﺤﻠﯽ ﺣﺪﻭﺩ ۰۷:۰۰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ . ( ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﺸﻬﺪ-دوحه ۳۰ دقیقه است ) ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺣﻤﺪ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺣﻪ ﺑﻮﺩ . ﺷﯿﺸﻪ ﺧﯿﺲ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﻤﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻭﺍﺿﺤﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ . ﺗﺼﻮﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ، ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﺪ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺭﺭﺭﺭﺩ ﻭﻃﻦ ، ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺟﻮﯾﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ !

ﺍﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻈﺮﻡ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ ! ﺻﺒﺢ ﭘﺎﺍﮎ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ، ﻫﻮﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ، ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﯼ ﻭ ﭼﻪ ﮔﺮﻣﺎﺍﺍﺍﯼ ﺩﻟﭽﺴﺒﯽ ! ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺧﺸﮏ ﻣﺸﻬﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﻧﻤﯿﺪﺍﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﭘﺮ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻭ ﮔﺮﺭﺭﺭﻡ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮﺩ . ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﺸﯿﺪ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﮔﯿﺖ ﻭ ﭼﮏ ﺷﺪﻥ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ، ﻫﺮ ﺩﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﺟﻮﻭ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺣﺴﺸﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﮎ ﻭ ﺑﺎﻭﺭ ﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﻓﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﺑﺰﺭﺭﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻫﺴﺖ ، ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺟﺰﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﺰﯾﯿﻨﺎﺕ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺧﺎﺹ ﻭ ﯾﺎ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻣﺠﺪﺩﺵ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﺸﻮﻥ ﭘﺎﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ !

ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ بانکوک

ﺳﻮﺍﺭ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﺮ . ﺍﻃﺮﺍﻓﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﮋﺍﺩﻫﺎ ﻭ ﻣﻠﯿﺘﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺭﻓﺖ ﺁﻣﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﺧﺪﻣﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﺴﺒﯽ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ . ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎ ﺁﻗﺎﯾﯽ ﻗﻮﯼ ﻫﯿﮑﻞ ﻭ ﺑﺪﻧﺴﺎﺯ ، ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻃﺮﺡ ﻭ ﻧﻘﺸﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻫﻢ ﻗﺪ ﻭ ﻗﻮﺍﺭﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ-ﻋﺮﺑﯽ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﯾﮏ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ، ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﮐﻮﻝ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻠﭻ ﻣﻮﻟﻮﭼﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯿﺸﺪ !! ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﺎ ﺯﻭﺝ ﭼﯿﻨﯽ ﺭﯾﺰﻩ ﻣﯿﺰﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﺜﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﯾﻢ !
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﺪﺕ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺑﺎﻫﻢ ﮔﺮﺭﺭﺭﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺮﯼ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ....

ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺎ ساعت ۰۸:۳۰ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۷ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺯﻣﺎﻧﯽ ۳ ساعت و نیمه ﺗﻬﺮﺍﻥ-ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻋﺖ ۱۹:۰۰ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﺤﻠﯽ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎﺭﻭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺣﺘﯽ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ۱ ساعت و نیم ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺷﺒﯿﻨﺎﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۲۱:۰۰ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﻫﺘﻞ ﺑﺸﯿﻢ ﻭ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﮔﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﯾﺎﺭﻣﻮﻥ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻧﺲ ﺁﺧﺮ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺷﻮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺭﻭ ﭘﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ !

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ حس خوب ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ( ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺸﮑﻞ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺟﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﻫﺎ ) ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﺰﺭﺭﺭﺭﮒ ﻭ ﭘﺮ ﺗﺮﺍﻓﯿﮏ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ، ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ . ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﻭﺑﯽ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ، ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺵ ﮐﻨﯿﺪ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﮏ ﺷﺪﻥ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻓﺮﻡ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺘﻮﻥ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻣﻮﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﻣﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﻪ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ !! ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻣﻌﻄﻞ ﺑﺸﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﻬﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺳﻔﺮ ۱۲ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭﯾﺰﺍﻣﻮﻥ ، ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﻭ ﺗﺮﮎ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ !

ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ . ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺗﻮﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﯿﻢ ﮐﺎﺭﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﺟﻤﻊ ﺷﺪﻥ ۴-۵ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﻥ ﻫﻤﮕﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﯾﮏ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ . ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﺘﻮﻧﯿﻢ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ-ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﻢ ﻣﺰﯾﺪ ﺑﺮ ﻋﻠﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺑﺪﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻇﻬﺮ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺍﻭﻧ ﻤﻮﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ ، ﭘﺲ ﻓﻌﻼ ﭼﺸﻤﺎﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺏ ....

ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﺯ !!

ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻭﻥ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻮﺍﺑﻤﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ ﺁﻗﺎﯾﯽ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۴۵ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﻫﻞ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻭ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻭ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﻉ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺣﻤﻞ ﻭ ﻧﻘﻞ ﻭ .... ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﮐﻪ بخاطر خستگی ﺍﺻﻼ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻭ ﺑﺤﺚ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺳﺮﻣﻮ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺑﺎﻧﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺟﺎﺩﻩ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﻭ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺟﻤﻼﺕ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺗﻬﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﻞ ﺩﺭﺑﯿﺎﺭﻡ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺭﺳﺖ ﺗﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺵ ﺑﺰﺍﺭﻡ . ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ ....

( ۱۰۰٪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﺴﺖ ؛ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ . ﺑﻄﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ (Beach Road) ﻭ ﯾﺎ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ (Second Road) ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﺮﺩﺩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﻪ ، ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ۱ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻠﯽ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﻮﯾﺪ ! ﺣﺘﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﻋﺮﺽ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮﯼ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﻋﺒﻮﺭﺗﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﯿﺪ . ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺠﺎﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﻄﻮﻁ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻘﺪﻡ ﺭﺍ ﮐﺎﻣﻼ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺎ تمام ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ ﻃﺒﻖ ﺁﻣﺎﺭ ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺟﺰ 5 ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻭﻝ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﻭ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ )

ﺳﻮﺍﺩﯼ ﮐﺎﭖ ﭘﺎﺗﯿﯽ ﯾﺎﺍﺍ ( ﺳﻼﺍﺍﺍﺍﻡ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ! )

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﯿﻢ !! ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﺩﺭﺏ ﻭﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﻫﺘﻞ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﺳﺮﺣﺎﻝ ﻭ ﻗﺒﺮﺍﻕ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ، ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻭﺍﭼﺮ ﻭ ﭘﺎﺳﭙﻮﺭﺕ ﻫﺎ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﺷﺪﯾﻢ ...

ﻫﺘﻞ ﻭﯾﺴﺘﺎ ، ﻫﺘﻠﯽ ۴ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۴ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ؛ ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩ . ﮔﺸﺖ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﻫﺘﻞ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﺷﺮﻭﻉ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﺪ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺍﺯ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﯿﻢ . ﻫﻤﯿﻦ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻫﻢ ﻓﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ....

ﻫﺘﻞ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺖ ؛ ﻣﺎ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻗﺎﻣﺘﯽ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻥ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺪﻧﺴﺎﺯﯼ ﻭ .... ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﻗﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﯿﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺑﺪﺭﺩﻣﺎﻥ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﺩ . ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻭ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻮﺩﺑﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻫﺘﻞ ﻭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﯽ ﺳﯿﻢ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺘﻞ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺣﯿﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﭘﺬﯾﺮﺵ ، ﻣﺎ ۴ ﻧﻔﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻠﻬﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻻﺑﯽ ﻭﻟﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﻫﺘﻞ ﻭ .... ﮐﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭼﯿﺰ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺭﺯﺭﻭﺭ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﻭ ﻋﺠﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ . ﻭﻗﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﻗﯿﻤﺘﻬﺎ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺁﺧﺮﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ...

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﮐﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﭘﺴﻮﺭﺩ WiFi ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﯾﻢ . ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﻪ ﺯﺣﻤﺘﺸﻮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺭ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻻﯾﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ! ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭﮎ ﻭ ﯾﻪ ﺗﯽ ﺷﺮﺕ ﻧﺎﺯﮎ ﻭ ﮔﺸﺎﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺷﻪ ....

ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ

ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺁﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﺩﻥ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﻫﺘﻞ ﺭﻭ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﯿﻢ . ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ۴ ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﮑﻞ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻠﻮﺕ ، ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ، ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﯼ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﮐﺸﯿﺪﻩ ؛ ﻭ ﮔﯿﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﯼ ﺟﺰ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﯽ ....

ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻧﯿﺴﺖ . ﻗﺪﻡ ﺯﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﻭ ﺑﮕﺬﺭﻭﻧﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺮﺳﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﺷﮑﻞ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﮕﯿﺮﻩ ! ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺳﯿﻞ ﻭﺍﻧﺖ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ، ﺗﻮﺭﻭ ﻫﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺒﺮﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﯿﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯿﺸﻪ ...! ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎ ، ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ، ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎﯼ Tatoo ، ﺩﯾﺴﮑﻮﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ، ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻬﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﺼﻮﺭﺵ ﮐﻨﯽ ، ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺟﻠﺐ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺩﺍﺭﻥ . ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺎﻃﺸﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺎﻃﺸﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﮔﺎﺭﯼ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺬﺏ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ !!

ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺳﯿﺎﻧﺲ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮ ﺩﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ . ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮊﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﻟﺬﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺮﮔﺮﻣﻤﻮﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩ ....

 

ﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﮐﻞ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﺭﻓﺖ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﻪ ﮔﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺷﺎﻡ ﺍﻭﻝ ، ﺳﺮﯾﻊ ، ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻭ ﻣﻔﯿﺪ !

 

ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﻫﻬﺎ ﮔﺎﺭﯼ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﺩ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺭﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻣﻬﯿﺎ ﻣﯿﮑﻨﻪ . ﺍﻭﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﺟﺎﻕ ﻭ ﻣﯿﻠﻪ ﮐﺒﺎﺏ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﺴﺖ . ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻪ ﻣﺨﻠﻔﺎﺕ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺟﻪ ﻭ ﮐﻠﻢ ﻭ ﭘﯿﺎﺯ ﻭ ... ﺗﻮﺵ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺳﻠﻒ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﻫﺴﺖ . ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻣﯿﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺭﻭ ﺑﺰﺍﺭﻩ ﯾﺎ ﻧﺰﺍﺭﻩ . ۲-۳ﻣﺪﻝ ﺳﺲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻡ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ . ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺑﺎﮔﺖ ﯾﺎ ﻧﯿﻢ ﺑﺎﮔﺖ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﯿﺴﺖ !
ﯾﮏ ﻣﺪﻝ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺍﯼ ﺷﮑﻞ ﺑﻪ ﻧﺎﺯﮐﯽ ﻧﺎﻥ ﻟﻮﺍﺵ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﯿﻢ ﭘﺰ ﺩﺍﺭﻩ . ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭﺵ ﻣﯿﺎﺭﻥ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺟﺎﻕ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺨﺘﻪ ﻭ ﮔﺮﻣﺶ ﻣﯿﮑﻨﻦ . ﺗﻤﯿﺰﯼ ﮔﺎﺭﯼ ﻭ ﻣﯿﺰ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﺵ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺍﺯ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﮐﻢ ﻧﻤﯿﺎﺭﻩ (ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﻫﺴﺖ) ﻧﻮﻉ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻣﺪﺍﺭﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﺩ ﻋﺎﻡ ﻭ ﺧﺎﺹ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ . ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﮑﺲ ﻭ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺨﺘﻦ ﮐﺒﺎﺑﻬﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﮊﺳﺖ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﻋﻼﻣﺖ Ok ﺭﻭ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ Fantastic ﻭ Number One ﺭﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ : ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ! ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺩﻗﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ، ﻫﻤﮕﯽ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ .

ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻮﻣﯽ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻡ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺵ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﺬﺍﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﺳﺮﻭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ (ﭼﻮﻥ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﻥ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ - ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ - ﻧﺪﺍﺭﻥ) ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻫﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺘﺎﺯﮔﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻗﺼﺪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮑﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺵ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ . ﻣﺎﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﯿﺪﻥ ﻧﻈﺮ ﺩﻭﺳﺘﻤﻮﻥ ﻭ ﻧﻮﻉ ﻣﺰﺍﺟﺶ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﯾﺎ ﺑﺎ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﻫﺴﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺑﺨﻮﺭﻩ !! ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮﻡ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﺭﻭ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻭ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭽﺶ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺍﻭﻧﺎ ﺍﺯ ﻣﺎﻝ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﺧﺸﮏ ﺗﺮ ﺳﺮﻭ ﻣﯿﺸﻪ .

ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺰﺍﺝ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﻏﺬﺍﯼ ﭼﺮﺏ ﻭ ﭼﯿﻠﯽ ﺭﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﭙﺴﻨﺪﻩ ! ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻋﯿﻨﯽ ﺍﻣﺴﺎﻝ ، ﻣﯿﺸﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﻏﺬﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺗﻬﯿﻪ ﻭ ﺗﻮﺯﯾﻊ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺧﻮﺭﺩﻧﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻧﯿﺴﺖ . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﯿﺎﺭﺷﻮﺭﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻭ ﺑﺠﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺭ ﺳﺒﺰ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﮑﻨﻦ !!

ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﯾﺎ ﺷﻮﺭﯼ ، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯾﻨﺴﺖ !

ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻣﻨﻮﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻨﻮﯼ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﻣﺘﻨﻮﻉ ، ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ! ﺗﻨﻮﻉ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﯾﮏ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺨﻮﺭﯾﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﻭ ﺗﺴﺖ ﮐﻨﯿﺪ . ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺘﻞ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭﯼ ﻫﻮﺱ ﭘﻨﯿﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪﺍﺵ ﮐﻨﻢ (ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺸﺘﻢ) ﻭﻟﯽ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺩﺍﺧﻞ ﻇﺮﻑ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﭘﻨﯿﺮ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ : ﮐﺠﺎ ﭘﻨﯿﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﻦ ﻧﺪﯾﺪﻡ ؟! ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﻣﺰﻩ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭼﺎﯼ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﻣﺮﺑﺎﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ، ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﻣﯿﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺷﻮﺭﯼ ﭘﻨﯿﺮ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﯼ !!

ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺳﺨﺖ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻈﻢ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﯽ ﺑﭽﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻧﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ . ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺩﯾﺮ ﺑﺠﻨﺒﯽ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﻔﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ ﻭ ﺗﻮ ﻣﯿﻤﻮﻧﯽ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺳﻔﺮﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮ ....! ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮﺭﺩﯾﻢ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﻃﺮﻑ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻋﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯽ ﯾﮑﯽ ﺟﻠﻮﺕ ﺳﺒﺰ ﻣﯿﺸﻪ !ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﻨﻮﻉ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ، ﮐﺎﻣﻼ ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﯽ ﭼﯽ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯽ ! ﻭ ﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮﯼ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﺠﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ، ﯾﮏ ﺗﻮﺭ ﯾﮑﺴﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﮑﻨﻦ ! ﻭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ ...! ﻣﺜﻼ ﺗﻮﺭ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﻨﯿﻢ ( ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۹ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ۶ ﻋﺼﺮ) ﺭﻭ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ . ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻗﯿﻤﺖ ﻭ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻮﺭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻧﻮﻉ ﮐﺸﺘﯽ ﻭ ﺗﻮﻗﻒ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺍﯼ وﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﻘﺼﺪ ، ﻧﻮﻉ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﻭ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻠﯽ ﺍﯾﻨﻄﺮﻑ ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻟﯿﺪﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ . ﭼﻮﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮﺭ ﺭﻭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﻭﺳﯽ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﮐﺸﺘﯽ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ . ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﺭﻫﺎ ، ﻧﻮﻉ ﮐﺎﺑﻞ ﮐﺸﯽ ﻭ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﯼ ﺑﺮﻕ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ !

ﻫﺎﻥ ، ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺍﻡ ﺁﺭﺯﻭﺳﺖ !

ﻇﻬﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺑﺪﺧﻮﺍﺑﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮﺵ ﺭﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ۴ ﻧﻔﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﯾﻦ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺍﯼ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺷﻞ ﻭ ﻭﻟﻤﻮﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩ ! ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﻗﺖ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﺸﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﺘﻔﻖ ﺍﻟﻘﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻫﺘﻠﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ، ۲ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻭ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭﻏﻨﯽ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ ، ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ۲ ﺳﺎﻋﺖ ! ﺍﯾﻦ ۲ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﭼﺮﺥ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﺖ ﺧﻤﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﮑﻞ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ !! ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ !! ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﮔﻔﺖ : ﻋﺎﻟﯽ ! ﻫﻤﮕﯽ ﺳﺮﺣﺎﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺯ ﺗﻨﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ .

ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﺘﻌﺪﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﺩﯾﺪ ، ﺗﻨﻮﻉ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﯼ ۴۰ ﻧﻮﻉ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﻟﯿﺴﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﯾﺪ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ؛ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ۴ ﻧﻮﻉ ﻣﺎﺳﺎﮊ (ﻣﺎﺳﺎﮊ ﭘﺎ - ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ - ﺭﻭﻏﻨﯽ - ﺭﺍﯾﺤﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ) ﮐﻪ ﻣﻌﺮﻭﻓﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺮﺥ ﺯﯾﺮ ﺍﺭﺍﯾﻪ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ .

ﻭﻗﺖ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮﺳﻨﻤﻪ ﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻟﺬﺕ ﯾﮏ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ .

ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺧﺮﯾﺪﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ (ﻣﺜﻞ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﻋﯿﻨﮏ ﺩﻭﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ) ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﻮﺍ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻗﻮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻣﻮﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺭﻭ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻫﻤﮕﯽ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۵ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﯼ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻫﺘﻞ ﺑﺎ ﺷﻠﻨﮓ ﺁﺏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﺘﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﻫﺘﻞ ﻫﻢ ﭼﺘﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﻄﻊ ﺑﺸﻪ .....

ﻣﻀﺎﻑ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻣﺜﻞ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭼﺘﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﮑﻞ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺭﻭ ﺣﻞ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻓﺎﻉ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ۱ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺳﯿﻞ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﻮﻓﺘﻪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮ ﺗﻮﯼ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﯼ !! ﻣﺎ ﺩﺭ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ، ﻫﯿﭻ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﺻﻒ ﺑﺎﺭﺍﻧﻬﺎﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﻭ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﻞ ﺁﺳﺎ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﻣﯿﺸﻪ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺣﺪﺍﻗﻞ ۲ ﻋﺪﺩ ﭼﺘﺮ ﺭﻭ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺍﮔﺮ ﭼﺘﺮ ﺑﻮﺩ ، ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺷﻠﻮﺍﺭﮎ ﻭ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﺣﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ . ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻓﺖ ....

ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ دارد

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ . ﻫﻮﺍ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺗﻤﯿﺰ ﻭ ﺧﻨﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻮﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯿﻮﺯﯾﺪ ﻭ ﺑﻮﯼ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﺎﻭﺭﺩ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻫﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﻭ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺁﺏ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﺸﺪ ! ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﯿﺮﺭﺱ ﺁﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻭ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭ ﺳﺮﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺍﺕ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ . ﺧﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ شکر ....

ﺯﺍﻣﺒﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ

ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﺭﻭﯾﺎﻝ ﮔﺎﺭﺩﻥ ﭘﻼﺯﺍ ﺑﺮﺳﯿﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ! ﻋﻠﺖ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺎﻝ ﮔﺎﺭﺩﻥ ، ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺳﺮﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺑﻮﺩ . ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺠﺪﺩ ﺑﺎ ﺷﻮﺥ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ....

ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻠﯿﺖ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﭘﮑﯿﺞ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ (ﺍﮔﺮ ﺑﻠﯿﺖ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﻭ ﺗﻮ ﯾﮏ ﭘﮑﯿﺞ ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺨﺮﯾﺪ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻣﯿﺪﻥ ﺑﻬﺘﻮﻥ ) ﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﺭﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﻣﭻ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﭘﺎﻧﭻ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ، ﺍﻭﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻠﯿﺖ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ .

ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﯿﻢ ﺍﻭﻝ ﮐﺪﻭﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻣﻮﻥ ﺭﺳﯿﺪ ! ﺩﺧﺘﺮ ﺭﻭﺱ ﺗﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺁﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻠﯿﺖ ﺑﺎﺯﯼ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﻫﺎﺭﻭ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﺑﺮﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﻥ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻣﺨﻮﻑ ﺑﺸﯿﻢ ! ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﺎﺯﯼ Hunted Advanture ﯾﮏ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺭﻋﺐ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﯿﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮﻧﻞ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺭﻭ ﻫﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﺪﯾﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ . ﻗﺴﻤﺖ ﺁﺧﺮﺵ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ، ﯾﮏ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﺑﺎ ﺍﺭﻩ ﺑﺮﻗﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎ !! (ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻤﺶ) ﺑﻪ ﺁﻧﯿﺎ ﮔﻔﺘﯿﻢ : ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻣﻘﺪﻡ ﺗﺮﻧﺪ ، ﺍﻭﻝ ﺷﻤﺎ ! ﻭ ﺍﻭﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺑﯿﻮﻓﺘﻪ ﺭﻓﺖ ﺟﻠﻮ . ﺯﺍﻣﺒﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﺪﻭﻡ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﻮﻥ ﮐﺮﺩ !! ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺁﻧﯿﺎ ﺟﯿﻎ ﺯﺩ ﮐﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﮔﻮﺷﻤﻮﻥ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ؛ ﺍﻭﻧﻢ ﺟﯿﻎ ﺑﻨﻔﺶ !! ﻃﻔﻠﮏ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭﻝ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩ . ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺝ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺁﻧﯿﺎ !!

ﺍﺯ ﺁﻧﯿﺎ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﻭﻡ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺰﺍﺭﺗﻮﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﻭﺝ ﺭﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﺩﺳﺘﮑﺶ ﻭ ﺭﻭﮐﺶ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻔﺶ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﯾﻢ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﺎﺯﯼ ﺳﻮﻡ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮﺩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﻫﺎﯼ ﻟﯿﺰﺭ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺨﻮﺭﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻻﺑﻪ ﻻﺷﻮﻥ ﺭﺩ ﺑﺸﯽ ﻭ ﮐﻠﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﺪﯼ ....

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺷﺎﻡ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﮔﺮ ﮐﯿﻨﮓ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ . ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺮ ﮐﯿﻨﮓ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺧﻮﺷﺸﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ .

ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻝ ها

ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﺮﻭﯾﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﯾﺎ ﺟﺸﻦ ﺧﺎﺹ ﻫﺴﺘﯿﺪ ! ﺍﺯ ﺟﺸﻦ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺗﺎ ﺟﺸﻦ ﺁﺏ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ! ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﯼ ۹۰٪ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻫﻢ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺎﻻﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻭ ﺧﻮ ﻭ ﻣﻨﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﭙﺬﯾﺮﯼ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﭘﺬﯾﺮﯼ ﺷﺎﻥ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ . ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺣﮑﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ : ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎ ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻗﻠﯿﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؛ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ همیشه ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﺪﺭ ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .... ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﺭﻭﯾﺎﻝ ﮔﺎﺭﺩﻥ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺳﯿﻞ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﯾﻢ . ﺍﻣﺸﺐ ﻣﺮﺍﺳﻤﯽ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﻟﻨﻬﺎﯼ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺭﺯﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭﻧﻬﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ۲ ﺷﺐ ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻝ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﭘﺪﺭ (ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ) ﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻭ ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻝ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ .

ﺑﻪ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺑﯿﮑﯿﻮ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﮐﺎﺭﺩﺳﺘﯽ ﺳﻨﺘﯽ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ، ﻫﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺎﺭﯼ ﺷﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﻞ ﻭ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﯼ ﮔﺎﺭﯼ ﻣﯿﮕﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ، ﺍﺯ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻑ !

 

 

ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﺸﻬﺮﯼ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺯﯾﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺴﯿﺎر جالب بود .

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ...

ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺍﯾﻦ ﺟﺸﻨﻬﺎ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺷﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﯼ ﻫﺎ ، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺭﯾﺰﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﯾﻢ ، ﺯﻧﺎﻥ ﺯﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺎﺭﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ، ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺎﺭﺩﺳﺘﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ .

ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺁﻧﻬﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ ﺳﺖ . ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﺜﻞ ﺻﺪﻫﺎ ﻫﻤﻨﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﭙﯽ ﮔﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ . ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ تایلند رفتید ﺣﺘﻤﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺴﺎﻁ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﮔﺎﺭﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﯿﺪ ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﺪ ! ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﺎﺭﯼ ﺷﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭘﺨﺖ ﻭ ﭘﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎﺯﺍﺭﺷﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩ . ﯾﮑﯽ ﺷﺎﻥ ﺣﺴﺎﺑﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺁﺷﭙﺰ !

ﺩﯾﺮﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ...

ﺗﻮﺭ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ﮐﺸﺘﯽ ، ﻓﻘﻂ ﺟﺰﯾﺮﻩ

ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻭ ﺑﺴﺘﻦ ﺳﺎﮎ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﻣﺎﻥ (ﺣﻮﻟﻪ ﻭ ﻣﺎﯾﻮ) ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻤﮑﻒ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ . ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻫﻮﺍ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﮐﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﻣﻬﯿﺎ ﺑﻮﺩ ...

ﮐﺸﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺗﻮﯼ ﺫﻭﻗﻤﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ ! ﺑﺮﺍﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ . ﻇﺎﻫﺮﺍ ﮐﺸﺘﯽ ﯾﺎ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺣﺘﯽ ﭼﻮﺑﻬﺎﯼ ﮐﻒ ﮐﺸﺘﯽ ﺍﯾﺘﻘﺪﺭ ﭘﺴﺘﯽ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻣﺎﺭﻭ ﯾﺎﺩ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﯿﺎﻧﺪﺍﺧﺖ ! ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺪﯼ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺑﻠﺮﺯﯾﻢ ! ﺩﺭ ﻭﻫﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﯿﺒﺮﺩﯾﻢ . ﺩﺭ ﻭﻫﻠﻪ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﻮﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﭼﻮﻥ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﻭﺳﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﻭﺳﻬﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺩﻫﯽ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺷﺎﺩﺗﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺖ . ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﺰﺍﯾﺎ ﻭ ﻣﻌﺎﯾﺒﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﺪ . ﭼﺪﻥ ﻫﺪﻑ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻓﻘﻂ ﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﺍﺳﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﻟﯿﺪﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻻﺯﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﺍﺟﺎﺭﻩ می دادند ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ۲ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ۲ به ۲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ . ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﻫﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ؛ ﺩﻧﺪﻩ ﺍﺗﻮﻣﺎﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺒﮏ . ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﻭ ﻫﻢ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﺮﺩ . ﺍﻣﺎ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ! ﻫﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻻﯾﻦ ﭼﭗ ، ﻃﺒﻖ ﻋﺎﺩﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺗﺮﮎ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻻﯾﻦ ﺧﻼﻑ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﻫﺴﺘﯽ !! ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ....

ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺳﺮﺳﺒﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﭘﺎﮎ ؛ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺧﻠﻮﺗﯽ جزیره ﻫﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﺍﮐﺜﺮ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﻭ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﺭﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﮔﻮﺷﺘﻬﺎﯼ ﻣﺮﻍ ﻭ ﺧﻮﮎ ﺭﺍ ﺳﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺒﺎﺏ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ، ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ، ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ .

ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮﻣﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ، ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺍﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ ﺩﺍﺷﺖ ...

ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻣﺤﻮ ﻭ ﻣﺴﺤﻮﺭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻼﯾﻢ ، ﺳﺮﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ! ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﻗﯿﻖ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ . ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻭﻝ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ۱۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺯ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺿﺮﺑﻪ ﻧﺨﻮﺭﺩﻥ ﭼﮏ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ۱۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﻭ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ....

ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺵ ؛ ﻣﺸﺖ ، ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺧﺮﻭﺍﺭ

ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ، ﻟﯿﺪﺭ فارسی زبان ﺗﻮﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ . ﺍﺯ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻭ ....

ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺵ (ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ ﻓﯿﺒﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻫﺎﺷﻮ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﻮﻧﻪ ﺵ ﺁﻭﯾﺰﻭﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻣﻘﻮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﻟﻬﺎ ﻭ ﻗﯿﻤﺘﻬﺎﯼ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺭﻭ ﺭﻭﺵ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ) ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﺎ ﺷﺪ . ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ : ﺁﺍﺍﺍﺥ ، ﮐﺎﺵ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ، ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺍﻻﻥ ﻣﯿﭽﺴﺒﻪ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻟﯿﺪﺭ ﻫﻢ ﺯﺣﻤﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﮐﺸﯿﺪ ( خانمه اصلا انگلیسی بلد نبود ! ) ۴ ﻋﺪﺩ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ۲-۳ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﻭ ۱۱ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ . ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺵ ، ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎﯼ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺯﺟﺮﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺵ ﺷﺮﺍﻓﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﺯﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ !! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﭘﻮﻝ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻫﺎ ، ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺧﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬﺏ ﺷﺪﯾﻢ ! ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎﺱ . ﺍﮔﺮ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯿﺪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺗﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﺪﺭﻗﻪ ﺭﺍﻫﺘﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ...

ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺵ ﭘﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ! ﻣﺼﺮﺍﻧﻪ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩ . ﺁﻗﺎﯼ ﻟﯿﺪﺭ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ! (ﻭ ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﮑﺮﺩ) ﺑﻌﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﺳﺶ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺧﺘﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﯿﺎ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻣﺠﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﯿﺮ .

ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩﻡ ، ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺳﯿﺮﯼ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﮐﺮﺩﻡ ....

ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻭ ﮔﻢ ﺷﺪﻥ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻣﻦ

ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺣﻀﻮﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺖ ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺖ ﺍﺳﮑﯽ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻓﻀﺎ ﻭ ﺟﻮﻭ ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺭﻗﺎﺑﺘﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺗﻌﺎﺩﻟﺸﻮﻧﻮ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺩﯾﺮﺗﺮ ﺗﻮﯼ ﺁﺏ ﺑﯿﺎﻓﺘﻨﺪ . ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺏ ، ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﺖ ﺍﺳﮑﯽ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﮔﺮﻭﻩ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﯿﺸﺪ . ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺳﯿﺪ . ۴ ﻧﻔﺮﯼ ﻋﺰﻣﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺟﺰﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﺗﯿﻤﯽ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ .

ﺣﺮﮐﺖ ﺟﺖ ﺍﺳﮑﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ . ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ، ﺧﻢ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯿﺸﺪﻡ . ﭼﭗ ، ﺭﺍﺳﺖ ، ﭼﭗ ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭼﭗ .... ﺣﻔﻆ ﺗﻌﺎﺩﻟﻤﻮﻥ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ! ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﮔﺮﻭﻩ ۴ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﻮﺕ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﺖ ﺍﺳﮑﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﺁﺏ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎﺩﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺟﺪﯼ ﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮﺩ . ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩﻡ : ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺣﺎﻟﻤﻮﻧﻮ ﺑﮕﯿﺮﻩ !! ﺟﺎﯼ ﭘﺎﻫﺎﺭﻭ ﺳﻔﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ، ﭼﭗ ، ﺭﺍﺍﺍﺍﺍﺍﺳﺖ ، ﯾﮏ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ، ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﺎ ، ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺍﺳﺖ ، ﭼﭗ ﻭ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮﯾﻦ ﭼﺮﺧﺶ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﯾﻢ .... ﺑﻪ خودمون ﮐﻪ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺩﯾﺪﻡ ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮﯼ ﺁﺏ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﻭ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺯﺩﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ !! ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺎﻥ ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯿﺸﺪ . ﺭﮐﻮﺭﺩ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺖ ﺍﺳﮑﯽ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻋﯿﻨﮏ ﺷﻨﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ؛ ﻭ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﺪ ! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺯﺣﻤﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻨﺎﻧﺎ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻨﯿﻢ . ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﻣﺜﻞ ﻣﺜﻠﺚ ﺑﺮﻣﻮﺩﺍ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻏﯿﺐ ﻣﯽ ﺷﺪ !! ﻫﺮچه ﮔﺸﺘﯿﻢ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ . ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺁﺑﻤﯿﻮﻩ ﻭ ﺑﺴﺘﯽ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯽ ﻓﻌﻼ . ﭼﻮﻥ ﺳﺎﯾﺰ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﻭﻧﻬﻢ ﻣﺎﻝ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺳﻬﻢ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺷﺪ .

ﭘﺸﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﺳﺖ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻭ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﯽ ، ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺳﺎﯾﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯼ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﯿﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ . ﻗﺎﯾﻖ ﺍﻭﻝ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺸﺘﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ . ﺗﺎ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻌﺪﯼ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻣﺮﺟﺎﻥ ﻭﺩﺍﻉ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺏ ﺳﺮﺥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻻﻟﯽ ﺁﺏ ﻭ ﺭﻭﺣﺶ ﺭﺍﺑﻪ ﻣﺮﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻋﻤﻖ ﺩﺭﯾﺎ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ....

ﺻﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻡ ..

ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻓﻘﻂ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺑﻮﺩﯾﻢ ....

ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﻢ ...

ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺩﻭﺵ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﺩﺵ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ، ﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻫﺘﻞ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ . ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﯿﻢ . ﺑﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻟﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻠﻮﻏﺘﺮ ﺑﻮﺩ . ﺣﺘﯽ ﺟﺎﯼ ﺳﻮﺯﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ ! ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺎﺭﯼ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﭼﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ !

ﻫﻤﮕﯽ ﺳﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻃﺒﺦ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺎﺭﯼ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﺑﯿﮑﯿﻮﯼ ﮔﺮﺩ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺍﻧﮕﯿﺰ ، ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺭﺑﯿﮑﯿﻮ ﮐﺒﺎﺑﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﯿﺸﺪ . ﺍﻃﺮﺍﻑ ﮔﺎﺭﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺳﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﻭ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ؛ ﻓﻘﻂ ﻫﺸﺖ ﭘﺎ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﯿﻤﺘﺶ ﺭﻭ ﻫﻢ ۱۰۰ ﺑﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﺳﯿﺦ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ۲ ﺳﯿﺦ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﮐﺒﺎﺏ ﺷﺪﻥ ﻫﺸﺖ ﭘﺎﻫﺎ ﺷﺪﯾﻢ ....

ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺳﺒﺰﯼ ﻭ ﺳﺲ ﺗﻨﺪ ﺗﺰﯾﯿﻨﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ۴ ﻧﻔﺮﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﺴﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﺷﺪﯾﻢ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺰﻩ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪﺍﺩ !! ﻣﺜﻞ ﺁﺩﺍﻣﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺲ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﺵ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻣﺰﻩ ﺗﻨﺪﯼ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﺟﻮﯾﺪﯾﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪ . ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁﺩﺍﻣﺲ ﺟﻮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻄﻞ ﺁﺷﻐﺎﻝ ﺑﯿﺎﻧﺪﺍﺯﯾﻢ ! ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺑﻬﺘﺮﻩ ﺑﮕﻢ ﭼﻨﺪﺵ ﻧﻪ ﭼﺎﻟﺶ !

ﺑﻌﻠﻪ ، ﺳﻮﺳﮏ ! ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺳﮏ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻠﺦ ﻭ ﮐﺮﻡ ﻭ ﺭﺗﯿﻞ ﻭ ﻋﻘﺮﺏ ﻭ ﻫﺮﭼﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﮑﻨﯿﺪ ! ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺗﺴﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺸﺮﺍﺕ ﻭ ﺧﺰﻧﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺫﯼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺬﮐﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﯼ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﯾﮕﻪ ، ﺭﺍﺿﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ ﺳﻮﺳﮏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺰﻩ ﮐﻨﻨﺪ !! ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ....

ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﺷﻮﻥ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭼﺮﺧﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻨﻪ ﻧﺰﻧﯽ ﻭ ﯾﺎ ﺗﻨﻪ ﻧﺨﻮﺭﯼ !! ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ۴ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎﻥ ﮐﻤﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺳﻮﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﻢ ....

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻗﺒﻠﺘﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۷ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻝ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺨﺘﻠﻒ . ﺍﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﯿﺪﻫﺎ ، ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻭ ﺳﻨﺘﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺩﯾﺪﯾﻢ . ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﺻﯿﺘﻬﺎﯼ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﻫﺴﺖ ؛ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻥ وجود ﻧﺪﺍﺭﻩ .... !

ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻣﺮﺩﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﺕ ﺷﻌﺒﺪﻩ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ....

ﺣﻘﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﺮ ﺣﻘﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﮐﻒ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ . ﻗﺴﻤﺖ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺷﻌﺒﺪﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺮﻓﺖ ! ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩﺟﻮﺵ ﺩﺍﻭﻃﻠﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺖ ...

نمایش ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﮐﻼﻩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭﺳﻌﺶ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺵ ﻣﺒﻠﻐﯽ ﺭﻭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻭﻥ ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﺍﺯ ۴ ﻧﻔﺮﻣﻮﻥ ﯾﮏ ۱۰۰ ﺑﺘﯽ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ . ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ؛ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯿﻢ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺷﻌﺒﺪﻩ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮﻣﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﯼ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺷﺪﯾﻢ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ !

ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻬﺶ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺑﺪﻡ !!

ﺍﺯ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﻋﻘﺐ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﻗﺪﻣﻬﺎﻣﻮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺮﺳﻢ ﺍﻣﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻧﺪ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﭘﺮ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ! ﺍﺯ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺭﮊﻩ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ! ﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻣﺜﻞ ﻣﻠﮑﻪ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻦ ﻭ ﺟﺸﻦ ﺳﻨﺘﯽ ﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺩﻗﯿﻖ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ . ﭘﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﮐﺮﺩﯾﻢ ....

ﮔﺮﻭﻩ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺒﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭘﺎﺭﮎ ، ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ . ﻓﻘﻂ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ . ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﻘﺎﺵ ، ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﯼ ﭘﺮﺗﺮﻩ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺭﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺳﯿﻢ .

ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯼ ۲ ﻧﻔﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺭﺍﮐﺖ ﺑﺎﻝ ، ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺟﺮﺍﺕ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻠﯿﺖ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ . ﺷﺪﺕ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﮔﻮﯼ ﺷﮑﻞ ﻓﻠﺰﯼ ، ﺑﻪ ﺣﺪﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ۱۰ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻭﺿﻌﯿﺘﯽ ﺑﺴﺮ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ! ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﻮﯾﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺖ !!

ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺍﺻﻼ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺸﻮﻧﺪ !! ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ . ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻭﺍﻧﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻣﺪﯾﻢ . ﺳﮑﻮﺕ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ﻭﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺟﻨﮕﻞ ﻭ ﮔﯿﺒﻮﻥ ﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻓﺮﺩﺍ ﺭﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺗﻮﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﻭ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺎ ﺗﻮﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﻪ ؛ ﯾﮏ ﺗﻮﺭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺳﻢ ﻣﺸﺨﺺ ، ﺍﻣﺎ ﺩﻫﻬﺎ ﻣﺪﻝ ﻗﯿﻤﺖ ﻭ ﻧﺤﻮﻩ ﺍﺟﺮﺍ !! ﺗﻮﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻧﻤﯿﺮﻭﺯﯼ ﺑﻮﺩ ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﻨﺪ . ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﻫﺘﻞ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ! ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﭘﺮ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ ....

ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺻﺮﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺍﺑﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ . ۴ ﻧﻔﺮﯼ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻠﻬﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺰﻧﯿﻢ . ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ . ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺭﺍﻫﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺷﺪﯾﻢ ...

ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺳﺲ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﯾﺎ ﺳﺲ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ

ﺑﻪ ﻧﺒﺶ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﯾﮏ ﮔﺎﺭﯼ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ ، ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺎ ﺣﺠﺎﺏ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ .

ﺍﻣﺎ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﻭ ﻣﻮﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﺧﻤﯿﺮ ﻧﺎﺯﮎ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺳﺮﺥ ﻣﯿﺸﺪ ! ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻧﺤﻮﻩ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻏﺬﺍﯼ ﻋﺠﯿﺐ ! روی ﻣﯿﺰ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﭼﯿﻨﯽ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺳﻤﺒﻮﺳﻪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯿﺰﺩ ! ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﺴﺖ . ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﻬﺎﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺲ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﺮﺩﻡ ....

ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺳﺲ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﻤﺒﻮﺳﻪ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﯾﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻮ ﻭ ﻃﻌﻢ ﺳﺲ ﮐﭽﺎﭖ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯿﺎﻣﺪ ﻭ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻼﯾﻪ ﻣﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ! ﯾﺎﺩ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻌﺒﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺲ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎﻣﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ، ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺲ ﺣﺘﯽ ﻟﺬﺕ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﺮﺩﻡ ....

ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺍﺯ آﻏﺎﺯ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ( ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺧﺎﺭﺟﯽ ) ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﺪ ﻭ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺍﻭﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﮐﺮﺩ ! ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮕﻬﺎﯼ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ، ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺲ ﮐﻮﭼﮏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻧﻮﻉ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻭﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﮎ ﻣﯿﺸﻪ ، ﺑﺸﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻭﻓﻖ ﺩﻫﯿﻢ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﯾﻢ ....

ﻏﺬﺍﯼ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .

ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻨﻈﺮ ﻫﻮﺱ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻣﯿﻮﻣﺪ . ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﭙﺨﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻫﻞ ﺳﺮﯾﻼﻧﮑﺎﺱ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ . ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺩﺳﺮ ﭼﺮﺏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﮑﺮ ﻭ ﺭﻭﻏﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺩﻟﺖ ﺭﻭ ﻣﯿﺰﺩ ! ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺭﮊﯾﻤﯽ ﺗﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺗﮑﻪ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ ....

ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﭘﺎ ، ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺎ

ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﻓﻮﻭﺕ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ . ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺠﺎﺭﺏ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ ! ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻭﺍﻧﺖ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻭ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﻤﯿﮕﺬﺍﺭﻧﺪ !! کرایه هایشان هم ۱۰ بت است و فرقی نمیکند کجا سوار و پیاده شوید .

ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺩﺍﺑﺎﺩ ! ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻧﺞ ﻭ ﺷﯿﮏ ﻭ ﺗﺮ ﻭ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ .

ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻓﻮﻭﺕ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯾﻦ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﺳﺎﮊ ، ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﻡ ﻧﯿﺂﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﻋﻀﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﭘﺎ ﻭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺣﺴﺎﺱ ﺭﻭ ﺧﻮﺏ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻒ ﭘﺎ ﺭﻭ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺑﻄﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺑﺪﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﻒ ﭘﺎ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﺪﻩ !! قرمز شدن کف پاهایمان ﮔﻮﺍﻩ ﺍﯾﻦ مدعا بود ! ﻓﻮﻭﺕ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻮﺩ ، ﮐﺎﻣﻼ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭ . ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻕ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﯿﺪﻥ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﻮﻭﺕ ﻣﺎﺳﺎﮊ ، ﺗﻤﺎﻡ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﭻ ﻭ ﮐﻒ ﭘﺎ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ . ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﭘﺎﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺯﺩﻭﺩ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺎﺳﺎﮊ ، ﻃﺒﻖ ﻋﺎﺩﺕ ، ﻋﻄﺶ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﺎ ﻣﯿﺎﻣﺪ . ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻫﺎﯾﭙﺮ ﻣﺎﺭﮐﺖ ﺯﻧﺠﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻣﺎﺭﺕ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺨﺮﯾﻢ ﻭ ﺭﻓﻊ ﻋﻄﺶ ﮐﻨﯿﻢ . فامیلی ﻣﺎﺭﺕ ﻭ ﺳﻮﻥ ﺍﯾﻠﻮﻥ ، ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ، ﻣﻮﺍﺩ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﭼﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻭﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﺳﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﮔﯿﺠﯽ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﺳﺎﮊ ، ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﭘﺮﯾﺪ !

ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎن

به ﺁﻧﻄﺮﻑ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻨﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ...

 

 

ﺣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺮﮔﺮﻫﺎﯼ ﺧﻮﮎ ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ . ﺩﺭ ﮐﻞ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ ﺗﺤﺮﮎ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻋﮑﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺯﯾﭗ ﻻﯾﻦ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺎﺑﻞ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﯼ ﯾﮏ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮﺭ ، ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﯼ ، ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﺳﯽ ﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﺘﻞ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺭﺍ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ .

ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﻋﺼﺮﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻗﻮﺍ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﻭﯾﻢ . ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ، ﺑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻫﺘﻞ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺟﺸﻦ ﺳﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻫﺘﻞ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ۳ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ... ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺮﺩﯾﺲ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﺍﺿﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﻭ ﻣﺤﻞ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﻭ ﻟﯿﺪﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﻨﺪ .

ﺟﺎﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﻣﺮﺗﺒﯽ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺳﺎﺩﮔﯽ ، ﺷﯿﮏ ﻭ ﺗﺮ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ، ﺑﺎ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺬﯾﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﻮﺍﺭﺷﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺳﺮ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ . ﺑﻪ ﺭﺍﻫﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﺳﺒﺰﯼ ﺟﺎﺕ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ . ﮐﻤﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﮐﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ . هیچکداممان اهل نوشیدنی های الکلی نبودیم برای همین بازه انتخاب نوشیدنی مان خیلی کم می شد و در شهری مثل پاتایا پیدا کردن نوشیدنیهای معمولی کمی سخت است ! ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻡ . ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﺴﺖ . (ﯾﮑﯽ ﺑﺨﺮﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺑﺒﺮﯾﺪ !)

 

ﺩﺭ ﺳﻮﭘﺮ ﻣﺎﺭﮐﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺎﺱ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﺎﻃﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﻝ ﺗﺨﻔﯿﻔﻬﺎ ﻭ ﻃﺮﺣﻬﺎﯼ ﺗﺸﻮﯾﻘﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻤﻮﻥ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﭼﻮﻥ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﺜﻞ ﺍﻻﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﮐﺖ ، ﻣﯿﺸﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ! ﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﺎ ﺑﺮﺍﯼ ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﺣﺪﺍﻗﻞ ۸ ﺑﻄﺮﯼ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺧﻮﺏ ﺍﻻﻥ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺼﺮﻓﻪ ﺗﺮ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﮐﻼﻩ ﻧﺮﻭﺩ ﺍﻭﻝ ﯾﮑﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﺴﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻃﻌﻢ ﺑﻮﺩ . ۳ ﻧﻔﺮﯼ ﺩﺳﺖ ﺑﮑﺎﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ !!

ﺧﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﺧﺒﺮﯼ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﺩﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ، ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ .

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﺴﺖ ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻋﺮﯾﻀﯽ ﮐﻪ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﻭ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻧﻮﯾﺪ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﺍﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺟﺸﻦ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ .
ﻓﺴﺘﯿﻮﺍﻝ آتش ﺑﺎﺯﯼ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ !

ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺗﻤﺎﻡ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻋﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ؛ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﺎﻅ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﮋﺍﺩﻫﺎ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ، ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻻﻧﻪ ﺯﻧﺒﻮﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ !! ﺍﺯ ﻻﺑﻼﯼ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﺩﻭ ﻃﺮﻓﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﺎﻃﯽ ﻫﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﺮﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﯾﮑﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻫﺎﯼ متنوع ﺩﺍﺷﺖ ﯾﮑﯽ ﻣﯿﻮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ، ﯾﮑﯽ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﮔﻮﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﺳﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻃﺒﺦ ، ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﮑﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺟﺸﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﺰﺭﮒ ، ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺗﺮ ! ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﺸﻦ ، ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭﻝ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ...

برنامه ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﺪ . ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺎﻟﺰﯼ ، ﭼﯿﻦ ﻭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻓﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺮﯼ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﯼ ﺟﺸﻦ ﺑﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﺯ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﺪ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺣﺠﻢ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻭﺳﯿﻊ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﻟﻄﻒ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﯾﺪﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﺩ .

ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻓﺸﺮﺩﮔﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺫﯾﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﯼ ! ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺯ ﻻﺑﻼﯼ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻣﺰﺍﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﻨﻪ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺑﺸﻪ ! ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻟﺬﺗﺒﺨﺶ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺠﻢ ﺟﻤﻌﯿﺖ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩ . ﺗﺼﻮﺭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺮﺍﺳﻤﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪ ، ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻭ ﺧﻔﮕﯽ ، ﭼﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﻣﯿﺂﻣﺪ ﻫﻢ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ !

ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺣﻮﺍﺷﯽ ﻭ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺠﺮﯼ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﯾﮏ ﺩﯼ ﺟﯽ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﯼ ﺟﯽ ﺑﺎ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﺳﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪ . ﻣﻮﺯﯾﮑﻬﺎ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻫﻤﻪ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺧﺮﻡ ...

ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﺸﻦ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺘﻨﺎﻭﺏ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ، ﯾﮏ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻧﻮﺭ ﻭ ﯾﮏ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺩﯼ ﺟﯽ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ .... . ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺁﺧﺮ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻗﻄﻌﻪ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﺮﺩ .

ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺷﺎﻡ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﻭﯾﻢ . ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺗﻮﺭ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺭﺍ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﯾﻢ . ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺸﻦ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺯﯼ ، ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﯾﮏ ﻣﺪﻝ ﻣﺮﻍ ﺳﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻭ ﮐﺒﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﺸﻦ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﻝ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﺴﺖ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺎﺭﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﻣﺮﻏﻬﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﻭ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎ ﻟﯿﻤﻮ ﺗﺮﺵ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻏﺬﺍ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﻡ !

ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ

ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩﯾﮕﺮ ، ﺭﺍﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ . ﺩﺍﺧﻞ ﻭﻥ ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﻫﻮﺍﯼ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮﻡ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ﺣﺲ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﻗﻮﯼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺑﺎﺩ ﺧﻨﮏ ﮐﻮﻟﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ، ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﻟﺬﺗﺒﺨﺶ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ ﻭ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ! ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﭘﺎﺭﮎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺷﺮﻕ ﺁﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯿﺂﻣﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۲ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﻭ ﺑﯿﺤﺎﻟﯽ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﻧﯿﺂﻣﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﮑﺮﺩﻡ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻣﯿﺂﻣﺪ ...

ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ . ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻭﺳﻌﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﻫﺎ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﻣﺘﺸﮑﻞ ﺍﺯ ۲ ﻗﺴﻤﺖ ، ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭﻝ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻠﯿﺖ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﮐﻮﭘﻦ ﻏﺬﺍ ، ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺎﺯ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﯾﮏ ﻭﻋﺪﻩ ﻧﻬﺎﺭ ﺳﻠﻒ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺸﺪﯾﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﯾﺪ ﺍﺯ ﺩﮐﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻭ ﯾﺎ ﺁﺑﻤﯿﻮﻩ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻭ ﯾﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﮑﺲ ﻭ ﯾﺎ ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺍﺿﺎﻓﯽ ، ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻮﭘﻦ ﻭ ﯾﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﭘﻮﻝ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺟﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﻮﺩﯾﺪ . ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮﻣﺎﻥ ﻏﯿﺮﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻭ ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﺸﻮﺍﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ۱۰ ﺑﺎﺗﯽ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﮑﺎﻑ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﯿﺎﻧﺪﺍﺧﺘﯽ ﺗﺎ ﺳﺸﻮﺍﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻪ ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ! ﻭﺍﺭﺩ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ . ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﻣﺎﻧﺎﺕ ﺭﻣﺰﺩﺍﺭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﭘﻮﻝ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻭ ﺳﮑﻪ ﺍﺯ ﺷﮑﺎﻑ ﻣﺨﺼﻮﺹ ، ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺧﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺭﻣﺰ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯ ﺑﺪﻓﻌﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯽ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺷﺪﯾﻢ . ﺗﻤﯿﺰﯼ ﭘﺎﺭﮎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﻮﺩ . ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﻞ ﺍﺫﯾﺖ ﻧﻤﯿﺸﺪﯼ ! ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺫﯾﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺟﺎﻣﺘﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﯾﮏ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﯾﺎ ﺧﺮﺍﺵ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺖ ﯾﺎ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ ﯾﺎ ﺿﺮﺏ ﻣﯿﺪﯾﺪ !! ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ .

ﺗﺼﻤﯿﻤﻤﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﺮﻭﯾﻢ ....

ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﻭ ﯾﮏ ﺭﮐﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﮔﯿﻨﺲ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﻢ ﻭ ﺭﯾﻠﮑﺲ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﮐﻤﺒﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺩﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺎﺭﮐﻬﺎﯼ ﺁﺑﯽ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ ! ﺑﺎﻻﺟﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻣﻮﺝ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﯾﻢ . ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻣﻮﺝ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﯿﻨﺲ ﻫﻢ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺁﺑﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ میکرد .

یک ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺁﺗﻠﯿﻪ ﺷﺨﺼﯽ

ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻬﺎﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺳﻠﻒ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ، ﺑﺎ ﺗﻨﻮﻉ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺿﻌﻒ ، ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ... ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﮔﻬﺎﯼ ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ . ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻃﻮﺭﯼ بود که گروه ۴ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ ! ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺘﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﻓﻀﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺳﻮﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ ...

ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ، ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺭﺍﻩ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭﭼﺮﺥ ﺑﺮﻗﯽ ﺭﺍﯾﮕﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺎﺑﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﻭ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﺗﺮﺩﺩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩﺷﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺭﻭﯼ ﺁﻣﺪﻧﺸﺎﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ . ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﯾﮏ ﺗﺮﻥ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺑﻨﻈﺮﻣﺎﻥ ﺟﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﯾﮏ ﺷﯿﺮ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﯼ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺂﻣﺪﯼ . ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺻﻒ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺻﻒ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ شبیه ﯾﮏ ﮐﻨﺪﻩ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﺪﯾﻢ . ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮ ﻭ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻗﺴﻤﺖ ﺳﺮ ﺷﯿﺮ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻥ ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮﺳﺮﻩ ، ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺑﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﺪ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺗﺮﻥ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻨﺠﻮﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﮑﺎﺭ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﭘﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ ﺣﺎﻝ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﻬﻢ ﺧﻮﺭﺩ ! ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﺵ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﺸﻪ !! ﻭ ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﺻﯿﺖ ﻫﺎﯼ پاتایاست ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ...!!‌

ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺴﺘﻦ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﺁﺑﻤﯿﻮﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺭﻭﺑﺮﺍﻩ ﺷﺪ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺧﻮﺷﯽ ﮔﺬﺷﺖ ....

ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻧﮑﺮﺩﻩ !

ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻠﯿﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻮﮐﺖ ﺳﺎﻋﺖ ۱۲:۰۰ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ۰۶:۳۰ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ ! ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﯾﻢ . ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻡ ﭘﺎﺭﮎ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ، ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺣﻀﻮﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﺳﻮﺳﮏ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﺯ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻧﺮﻭﻧﺪ !! ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﮔﺎﺭﯼ ﺳﻮﺳﮏ ﭘﺰﯼ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ....!

ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺳﮏ ، ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻘﺮﺏ ﻭ ﮐﺮﻡ ﻭ ﻣﻠﺦ ﻭ ﺟﯿﺮﺟﯿﺮﮎ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻣﻮﺫﯼ ﻭ ﺗﻬﻮﻉ ﺁﻭﺭ !

 

مسیر بیچ راد را طی میکردیم ...

طلافروشی که سکه پارسیان هم داشت !!

 

سگ بامزه جلوی درب هایپرمارکت سون ایلیون

 

باز هم نوشیدنی های تخفیف دار

 

۴ ﻋﺪﺩ ﺑﻠﯿﺖ ﯾﮏ ﺷﻮﯼ ﮐﻤﺪﯼ-روسی ﺭﺍ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ ؛ ﺑﻪ ﺁﺩﺭﺱ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺑﻮﺩ . ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎ ﺻﺤﻦ ﺣﯿﺎﻁ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ، ﻭ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﺻﻒ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﯿﺎﻁ ﺻﻒ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺸﺪ .

ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﺍﻭﻝ ﺻﻒ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺷﺪﯾﻢ . ﺷﮑﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﯾﮏ ﻧﯿﻢ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ تعداد ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﺪﯾﻢ . ۴-۵ ﺷﻮﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﺪ ۷-۸ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻫﯽ ﺍﺟﺮﺍ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﻫﺎ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻭﺭﻭﺩ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺑﺪﻟﯿﻞ ﻧﭙﺴﻨﺪﯾﺪﻥ ﺷﻮ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ کمدی ﺑﻮﺩﻥ و سنگین بودن شوخی ها ، ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻄﺮﻑ ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﻭﺭﻭﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ !! ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ مدت ۳۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻭﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ، ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﭘﺮ ﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ !

ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ

ﺭﻭﯼ ﺑﻠﯿﺖ ، ﺗﺬﮐﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻋﮑﺴﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺷﻮ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ مبلغ ۵۰۰۰ بات ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ( ﺣﺪﻭﺩﺍ ﻣﻌﺎﺩﻝ ۵۰۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ) ﺟﺮﯾﻤﻪ ﻣﯿﺸﻮﯾﺪ !! ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻫﺮﻭﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺏ ﻭﺭﻭﺩ ﺣﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﻼﻋﯿﻪ ﺭﺍ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪﺍ ﮐﺴﯽ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻧﺪﯾﺪﻥ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ! ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ - ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻋﮑﺴﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﻤﻨﻮﻉ - ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻋﺎﺩﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎ ﺍﺻﻼ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪﯾﻢ . ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﻫﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ !! ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ۲۰۰۰ ﺑﺎﺕ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ؛ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﻼﻥ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﻥ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﻫﺴﺘﯿﺪ !

ﺑﺪﺭﻭﺩ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ

ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭﺳﺎﯾﻠﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﯿﻢ . ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﻓﻘﻂ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﻫﯿﻢ . ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻭﺩﯼ ۷ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺖ ....

سرزمین ﺭﻧﮕﻬﺎ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ

ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ، ﺑﺎ ﻭﻥ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﻭﻥ ﻣﯿﺎﻧﮓ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺖ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ، ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎﺭﺗﻬﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﺪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ . ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺁﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﯿﮑﺎﻑ ﺑﻮﺩ . ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﻧﻮﮎ ﺍﯾﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻃﺮﺡ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻧﻪ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺗﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ، ﺭﻧﮕﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺷﺎﺩ ! ﺍﯾﻦ ﻏﺮﯾﺰﻩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﻧﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﺪﺕ ﻣﯿﺂﻭﺭﺩ ...

ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻟﻘﺐ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺭﻧﮕﻬﺎ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺳﺖ !

ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﯿﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐﺘﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺼﺐ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺯﯾﺮ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩ . همین ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺗﻮﻗﻔﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺟﻠﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺑﺸﻮﻧﺪ . ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮﻗﻔﻤﺎﻥ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ !! ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯾﺶ ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺗﻼﺷﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﺍﯼ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺒﺖ ﯾﮏ ﺍﺛﺮ ﻫﻨﺮﯼ ﻭ ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ...!

ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺎﺭﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪﯾﻢ . ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺯ ﻭ ﺷﯿﻄﻮﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﯾﮏ ﺗﺎﺝ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖﻭ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ، ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ...

ﺑﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺎﭘﯿﺘﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﯿﮑﺎﻑ ، ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﯿﻢ . ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ . ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﻫﺎﯼ ﻭﻃﻨﯽ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﯿﮑﺎﻑ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺗﮑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﻭ ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ ! ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ...

ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﭘﻮﮐﺖ

ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺻﺪﻫﺎ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺁﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﻫﺎ ﺩﺍﺧﻞ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﻠﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﮐﺸﻒ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ؟ ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ؟ ﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﻮﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻫﺎ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ ؟ ﯾﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺍﺳﻢ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺗﺒﺨﯿﺮ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ، ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺭﻧﮓ ﺁﺑﯽ ﺩﺭﯾﺎ ، ﮐﺎﻣﻼ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮﺩ . ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ ۸ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺴﯿﺮ ﺩﻭﺣﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺭﺍ ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﯾﻦ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻟﻄﯿﻔﻪ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻟﻨﺪﯾﻨﮓ ﺷﺪﯾﻢ . ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﭘﻮﮐﺖ ، ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺁﻧﺪﺍﻣﺎﻥ ، ﺻﺤﻨﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻨﺶ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ....

ﺍﺯ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﮐﻮﭼﮏ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺷﻬﯿﺪ ﻫﺎﺷﻤﯽ ﻧﮋﺍﺩ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮﺩ !!

ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﻤﺎﻝ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺮﻩ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﻥ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺭﺍﻫﯽ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺎﺗﻮﻧﮓ ﮐﻪ ﻣﻌﺮﻭﻓﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﺘﺮﯾﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﻮﮐﺖ ﻧﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﺷﺪﯾﻢ . ﻫﺘﻞ ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺎﺗﻮﻧﮓ ﺑﻮﺩ . ﻣﺴﯿﺮ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺣﻞ ، ﺩﻝ ﻭ ﺭﻭﺩﻩ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﻭﻥ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ ! ﺟﺎﺩﻩ ﺁﺳﻔﺎﻟﺘﻪ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺗﮏ ﺑﺎﻧﺪ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺳﺮﺳﺒﺰﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺷﺪﯾﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎﯼ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﺑﺎﺩ !

ﭘﻮﮐﺖ ، ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺟﺪﺍ ﺑﺎﻓﺘﻪ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺗﺮﺍﻓﯿﮏ ﺟﺎﺩﻩ ﺗﮏ ﺑﺎﻧﺪﻩ ، ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻮﻧﮓ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺷﺪﯾﻢ . ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻭﻝ ﻭﺭﻭﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﮐﺖ ﺍﺻﻼ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺎﺗﻮﻧﮓ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺗﺮ ﮔﺸﺘﯿﻢ . ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺗﻤﯿﺰﺗﺮ ، ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﮑﺮﺗﺮ ، ﺧﻠﻮﺕ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻌﺎﺑﺮ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺻﺪ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯾﯽ ﺍﻫﻞ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ . ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﻭﺱ ﺗﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﻠﮏ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ! ﻃﻮﻝ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﮐﻪ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺗﻘﺎﻃﻊ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﭘﻮﮐﺖ ، ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺘﻠﻤﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﻫﺘﻞ ۴ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺳﯿﺘﯿﻦ ﭘﻼﺯﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺷﻠﯽ ﭘﻼﺯﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ۳ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﺠﺰﺍ ﺍﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﻧﺞ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻮﭼﮏ ، ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۴ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ .

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻫﺘﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺑﺮﮔﻪ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺰﯾﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺎﻫﺶ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ۱۰ برای ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻭﺍﻧﺖ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻫﺎ ، ﺍﺯ ﻫﺮﺟﺎﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺗﺎ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ، ﻭ ﯾﺎ ﺍﺯ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺗﺎ ﻫﺮﮐﺠﺎﯼ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺑﺮﻭﯼ ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﻭﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻭ ﺻﺪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮ ﻭ ﭘﺮ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﮎ ﺗﻮﮎ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺩﺭﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺣﺪﺍﻗﻞ ۲۰۰ ﺑﺎﺕ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ !

این تاکسی ها وقتی در حال حرکت بودند ولوم سیستم صوتی شان روی ماکزیمم بود و توجه همه را در خیابان جلب می کردند !

 

ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺴﺎﺏ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ چندین برابر بود !! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻗﯿﻤﺖ ﺩﺭ ﺍﻗﻼﻡ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺜﻞ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﻫﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ . ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ﯾﮏ ﺑﺮﮔﺮ ﻣﺮﻍ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۱۵۰ ﺑﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ۲۰۰ ﺑﺎﺕ ! ﺩﺭ ﮐﻞ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ حدودا ۳۰ ﺩﺭﺻﺪﯼ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ... ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻭ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﻤﯿﺸﺪ ! ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ، ﻟﯿﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺂﻣﺪﮔﻮﯾﯽ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺸﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻭﺍﭼﺮ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﭘﺬﯾﺮﺵ ، ﺍﻣﻮﺭﺍﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﯾﮏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺧﻨﮏ ﮐﻪ ﻣﺰﻩ ﺁﺏ ﺑﺮﻧﺞ ﻫﻢ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺯﺩ ، ﻟﯿﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ . ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﭘﻮﮐﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﺩﺏ ﺣﮑﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺣﺮﻑ ﻟﯿﺪﺭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻣﻔﺼﻠﺶ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﺒﻠﺖ ﻫﻤﺮﺍﯾﺶ ، ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺯﺭﻭ ﻫﺮ ﺗﻮﺭ ، ﻭﺍﭼﺮ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﻭﻥ ، ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻣﺎﺭﻭ ﻣﯿﭙﺬﺭﻩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻭﺍﭼﺮ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺭﺯﺭﻭ ﺷﺪﻩ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﻗﺖ ﮐﻨﯿﻢ !

ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﺎ !

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺴﺎﺏ ﺩﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭﺗﺎ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﭘﻮﮐﺖ ﻭ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﻓﺎﺗﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻧﺼﻒ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯿﻢ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰﺑﺎﻧﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺗﻮﺭ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ-ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭﭼﺮﺥ ، ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻋﺎﻟﯽ ...

ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ، ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺳﻨﺖ ﻭ ﻣﺪﺭﻧﯿﺘﻪ

ﻋﺼﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ؛ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻠﻬﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻭﺍﭼﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﮐﺮﺩ . ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﺘﻞ ﻣﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ کل ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۴ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ۳ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﯾﺎ ﺑﻮﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﯾﺎ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯼ ﺭﻭﺱ ﺗﺒﺎﺭ ! ﻭﻥ ﻣﺴﯿﺮ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺭﺍ ﻃﯽ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﯿﺪ . ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﻭ ﺍﯾﻨﮏ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ....

ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﮏ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎ ، ﮔﺮﻭﻩ ۴ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ . ﻓﻀﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﺎ ﺍﻟﻤﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﻮﻣﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻭ ﺣﻮﺿﻬﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺯ ﺩﺍﺩ !

ﺟﻠﻮﺗﺮ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﮐﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﺎﻃﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻓﺮﻭﺵ ﺍﺟﻨﺎﺱ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻋﻼﻗﻪ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﮐﺜﺮ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﺯﻭﺍﯾﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺷﺪﯾﻢ . ﻋﺒﺎﺭﺕ Fantasea ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﺪﻝ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺯﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰﺑﺎﻧﺪ ﺣﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﺭﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻋﮑﺲ ، ﻣﺴﯿﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﺎﺭﮎ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﯿﻢ . ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺤﻠﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺭﻗﺼﻬﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ .

 

ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ . ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻮ ﻧﯿﺰ گذشتیم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﯿﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻫﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﮐﻮﺭ ﻭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺫﻭﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺛﺒﺖ ﯾﮏ ﺍﺛﺮ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ....!!

ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﯾﮕﺮ ، ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻓﯿﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﭼﻮﺏ ﻧﯿﺸﮑﺮ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﻟﺬﺕ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﻏﻮﻝ ﭘﯿﮑﺮ ، ﺍﻣﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯽ ...

ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ۲۲:۰۰ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺭﺍﺱ ﺳﺎﻋﺖ ۲۱:۰۰ ﺩﺭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺑﻠﯿﺖ ﻣﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺷﻮ ، ﺁﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﺭﻧﮓ ( ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ Golden seat ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺴﻤﺖ VIP ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﺳﻦ ﺍﺟﺮﺍ ) ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ ﺳﺎﻟﻦ ، ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﮏ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎ ، ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺳﻠﻒ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ۲ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ . ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺣﻼﻝ ﺳﺮﻭ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮﯾﺪ . ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻮﻉ ﻏﺬﺍﯼ ﺣﻼﻝ ﻭ ﻏﯿﺮ ﺣﻼﻝ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﻃﺒﻖ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺣﻼﻝ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻣﺠﻠﻞ ﻭ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﻀﺎﯼ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ .

ﯾﮏ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﺭﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ، ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﻠﻮﻩ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪﮐﻨﻨﺪﻩ ﻫﺎﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ بود .

ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺣﻼﻝ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮﺩ . ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺧﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺳﻠﻒ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻣﯿﺰ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻭ ﻣﺘﻨﻮﻉ ! ﻣﻦ ﺍﺻﻮﻻ ﺁﺩﻡ ﺷﮑﻢ ﭼﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺷﺘﻬﺎﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺮ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ ﺑﺪﻫﻢ ! ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﺰ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﺴﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺟﻬﺖ ﺳﯿﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ !! ﺍﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎ ﺳﺲ ﮐﭽﺎﭖ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﻃﻌﻢ ﺑﯿﻨﻈﯿﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﯿﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺖ . ﻣﯿﺰ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺮ ﺑﻮﺩ . ﻣﺜﻠﺚ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ، ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ ﻭ ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ ﻭ ﻣﻮﺯ ، ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﯾﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺟﺎﺧﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﮊﻟﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺪﻝ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻭ ﺷﮑﻼﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﯿﺮ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﻭﻩ ۴ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩﻡ ! ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﮐﻠﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ . ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ! ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻌﺠﺐ ﺁﻣﯿﺰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ : ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎﺭﺍ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺗﺴﺖ ﮐﻨﯿﺪ . ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﻮﻫﺎﯼ ﺳﻠﻒ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﺁﺷﭙﺰﯼ ﺍﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﻧﯿﻤﺮﻭ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﺮﺩ !! ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻗﺖ ﻭ ﺭﯾﺰﺑﯿﻨﯽ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ، ﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﺮﻑ ﺍﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﻮﻡ.... ! ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻈﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪﻡ . ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﯿﻞ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺍﻡ ﯾﮏ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﺮﺑﻊ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ . ﻭﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ . ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺟﺸﻦ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﻟﺪ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﯿﮏ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻃﻔﺮﻩ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺯﺩﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺑﻊ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ؛ ﻭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ، ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ !!! ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺳﻠﻒ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﻨﻢ . ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭ ﻏﺬﺍ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﻝ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻣﺪﻝ ﺭﻭﻟﺖ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﻝ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮﺩ ! ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﻏﺬﺍ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﺳﯿﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﭘﻒ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺧﺴﺘﻪ ؛ ﺣﺘﯽ ﭘﺮ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﻮﺩﻡ ! ﮐﻢ ﮐﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ . ﺍﺯ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﺘﻔﺮﻕ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﯾﮑﺠﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﻮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺑﻬﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ...

ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺷﺪﯾﻢ . ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﺮﻭ ، ﻋﮑﺲ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪﮐﻨﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻓﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯾﻢ . ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻭﺭﺯﺷﮑﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ... ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﻨﻘﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﮔﯿﺖ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺗﺬﮐﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺍﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻭ ... ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﻣﺎﻧﺎﺕ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﻫﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺒﺮﯾﺪ . ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﻭ ﺍﺳﮑﻨﺮ ﺩﺳﺘﯽ (ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ) ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﺭﺍ ﭼﮏ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻮﻕ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺍﺳﮑﻨﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ، ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﻣﺎﻧﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﺍ به آن ﺳﻮ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﻗﻒ ﻭ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺯ ﮔﯿﺖ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ . ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﻣﺎﺑﻪ ﺍﻟﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ، ﮐﺎﻣﻼ ﺍﺭﺯﺷﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ !

ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ، ﻧﻤﺎﯾﺸﻬﺎ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭ ﺳﻨﺘﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺍﭘﯿﺰﻭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻭﯾﮋﻩ ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻭ ﻧﻮﺭﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ، ﺑﺼﻮﺭﺕ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﭘﺴﻨﺪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺍﻩ ﻣﯿﺸﺪ . ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺳﻂ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﻟﯿﺰﺭ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﯼ ﺳﺮ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ! ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻨﺒﻊ ﺍﯾﻦ ﻟﯿﺰﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺴﻮﻭﻟﯿﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺎ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﯿﻒ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﯾﺪ ﻣﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ . ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﯼ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺁﯾﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻣﺒﻠﻎ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﺎﺑﺖ ﺟﺮﯾﻤﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ ؛ ﻭﻟﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻭ ﺍﺩﺍﯼ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻬﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﺶ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮔﻮﺷﯽ ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ! ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﮔﯿﺖ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻣﺎﻧﺎﺗﻤﺎﻥ ، ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﺮﮐﯿﺪﻥ ﺑﺎﺩﮐﻨﮏ ﻫﺎ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﻣﯿﺂﻣﺪ ، ﻫﻤﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻭ ﺳﺮﺣﺎﻝ ...

ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ . ﻭﻥ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯼ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ، ﻣﻘﺼﺪﺷﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺎﺗﻮﻧﮓ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻓﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻥ ﺍﺳﻢ ﻫﺘﻠﻬﺎ ، ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻭﻥ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﮔﻮﺵ ﺗﯿﺰ ﮐﺮﺩﯾﻢ Ashlee plaza 4 person . ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ . ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ۲ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ، ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﺭﻭﯼ تخت ﺑﯿﻬﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ....

ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ، ﻗﻄﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ

ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺮﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻭﻗﺖ ﮐﻤﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺿﻌﻒ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ . ﻫﺮﭼﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻤﺎﻥ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ، ﺻﺒﺤﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﺸﺪﯾﻢ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻧﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﻭ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮔﻼﯾﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﻗﯿﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﯿﺤﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺷﻨﮕﻮﻝ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻭ ﻧﯿﺸﻤﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﺑﺎﺯ می شد . ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﮑﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻟﯿﺪﺭ ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻗﺎﯾﻖ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۴ ﺗﻮﻗﻒ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺍﺷﺖ . ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ، ﻟﯿﺪﺭ ﺗﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﻬﺠﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ، ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻻﺯﻡ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻄﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩ . ﺣﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻟﯿﺪﺭ ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۱۸ ﻧﻔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﻭﻩ ۴ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﻭ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﻭ ۳-۴ ﻧﻔﺮﯼ ﻫﻢ ﻋﺮﺏ ﺗﺒﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻓﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻔﺮﯼ ۱۰۰ ﺑﺖ (ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺣﺪﻭﺩ ۱۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ) ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ! ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯿﮑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﭘﻮﻝ ، ﻓﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .

ﻋﻠﺖ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻓﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﻭﺍﭼﺮ ﺗﻮﺭﺷﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺕ - ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﯿﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺍﺿﺎﻓﯽ - ﺩﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺮﯾﺪ ﺗﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻟﯿﺪﺭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺎﺳﺐ ﮐﺎﺭﯼ ﺗﻤﺎﻡ ، ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ۱۰۰ ﺑﺖ ﻫﻢ ﻣﺒﻠﻎ ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺵ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ۱۰۰ ﺑﺖ ﺩﺭﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺎﻭﺭ ﺿﺪ ﺁﺏ ﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻎ ۷۰۰ ﺑﺖ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﻮﺩ ! ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ۲ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻭﺭ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻎ ۱۰۰ ﺑﺖ ﺑﺴﺎﻁ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ !!

ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺷﺪﯾﻢ . ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ...

ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﺸﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ !! ﺍﻭﻝ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺭﻣﺎﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﺒﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻭ ﯾﮏ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﺗﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ، ﺍﻣﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﺣﯿﺎﺕ ﻧﺒﻮﺩ ! ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪﯾﻢ .

ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ، ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺎﻣﺒﻮ

ﺑﺎ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﯾﮏ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺭﻭﯾﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﻣﺒﻮ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻧﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺑﺎﻣﺒﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ . ﺩﺭ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﻮﺭ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻋﮑﺲ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﻭ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺩﺭ ﯾﮏ DVD ﺑﻪ ﻣﺒﻠﻎ ۱۷۰۰ ﺑﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﮐﻞ ﻣﺒﻠﻎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﺮ ۴ ﻧﻔﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ، ﺍﯾﻦ ﺧﺮﯾﺪ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﯿﺢ ﮐﺮﺩﯾﻢ .

ازعکسهایی هوایی که داخل DVD بود .

 

ﺁﺏ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺷﻔﺎﻑ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﻨﻮﺭﮐﻠﯿﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﻋﯿﻨﮏ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻮﺍﺻﯽ ﺳﻄﺤﯽ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﺏ ﺷﺪﯾﻢ . ﺣﺲ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ! ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻫﯿﻬﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻟﻤﺴﺸﺎﻥ ﮐﻨﯽ ! ﺍﮔﺮ ﮐﻤﯽ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﯼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻨﯽ ! ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺯﯾﺮ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﯿﺒﺮﻧﺪ !!!

ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎﻭﺭ ﺿﺪﺁﺏ ﮔﻮﺷﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻥ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﺭﺯﺷﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ . ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻮﺩ . ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ... ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﻢ . ﺻﺪﺍﯼ ﻟﯿﺪﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﺷﻮﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ . ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻭ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺵ ، ﻭﺩﺍﻉ ﮐﺮﺩﯾﻢ ....

ﻫﻤﮕﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﻗﺎﯾﻖ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ . ﻭﺳﻂ ﻗﺎﯾﻖ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﯾﺦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺑﻄﺮﯼ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻭ ﺁﺏ ﺁﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺷﻮﺭﯼ ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﯾﺪﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﻫﺎﻧﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯿﺒﺮﺩﯼ . ﻗﺎﯾﻖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ، ﭼﻮﻥ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺩﻭﻡ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﺳﻨﻮﺭﮐﻠﯿﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﯾﺎ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺟﺰﯾﺮﻩ ؛ ﻓﯿﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺗﻤﯿﺰ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ ...

ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺷﻔﺎﻑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺷﻨﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻣﺎﻫﯿﻬﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﺭﺍ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺖ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۳۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ، ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻟﯿﺪﺭ ، ﻣﺎ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ . ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺎﻣﺒﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ...

ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺩﻭﻡ ، ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺩﺍﻥ

ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺩﺍﻥ ﻭ ﯾﮏ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﻟﯽ ﻭ ﺧﻠﯿﺞ ﻣﺎﯾﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻓﯿﻠﻢ The Beach ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2000 ﺑﺎ ﺑﺎﺯﯼ ﻟﺌﻮﻧﺎﺭﺩﻭ ﺩﯼ ﮐﺎﭘﺮﯾﻮ ، ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺩﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺳﺎﺣﻠﯽ Phi Phi natural resort ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺳﺎﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﺴﺒﯿﺪ !

ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻧﻬﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯿﻢ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺳﺎﺣﻞ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﺯﺩﯾﻢ .ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻮﻗﻔﻤﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻂ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﯾﻢ . ﭼﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﮑﺮﺩ ! ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺎﻡ نگذاشتند .

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮﺭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ، ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻄﻼﺣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻡ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ . ﺗﺰﯾﯿﻨﺎﺕ ﻧﻮﮎ ﭼﻮﺑﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ ...

ﺍﺯ ﺧﻮﺑﯽ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ! ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻟﻨﺰ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﮐﺎﺭﺕ ﭘﺴﺘﺎﻟﯽ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ! ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻟﯿﺪﺭ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺸﻮﯾﻢ . ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻫﻢ به ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ۳ ﻧﻔﺮﯼ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ .

ﻭﻗﺘﯽ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ ! ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻮﺩ !! ﺑﺎ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﻟﯿﺪﺭ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﻗﺎﯾﻘﺮﺍﻥ ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻣﺎ ﺩﻭﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺪ . ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﯿﺪﺭ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩ ! ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ !! ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ . ۲۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﻭﯼ ﻧﺒﻮﺩ . ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻏﺮﻏﺮﻫﺎﯼ ﻟﯿﺪﺭ ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺭﻭﯾﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻫﯿﭻ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪﺍﺩﻡ . ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻮﻭ ﺑﺪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﻫﯿﻢ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﯾﻖ ﺳﺮﻭ ﮐﻠﻪ ﺷﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ . ﻧﻔﺲ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻗﺎﯾﻖ ﮔﻔﺘﻢ : ﺩﺍﺭﻥ ﻣﯿﺎﻥ ! ﻭ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻩ ! ﺑﻌﺪﺍ ﮐﺎﺷﻒ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ !!!

ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺳﻮﻡ ، ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ

ﻗﺎﯾﻖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯ ! ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ . ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻠﻮﯼ ﺭﻭﯾﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﮐﻮﻝ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ! ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺳﺎﺣﻞ ﺷﺪ ﻭ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ . ﺗﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﯾﻢ .

ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻣﻮﺯ ﺭﺍ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ ! ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﺮﺭﻭ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺯﻫﺎﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺧﺪﻣﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻨﺪ . ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ، ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﻭ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺯﺩ ﻭ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻠﺸﺎﻥ ﺭﻓﺖ . ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯿﻤﻮﻥ ﻭ ﺷﻨﺎﯼ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺷﺪ !

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻌﺪﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ...

ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ، ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ پی لی

ﻣﻘﺼﺪ ﺁﺧﺮﻣﺎﻥ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻠﯿﺞ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﺎﯾﺎ !ﺑﯽ ﺻﺒﺮﺍﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﻠﯿﺞ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ . ﺧﻠﯿﺠﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﻮﻡ ﻓﯿﻠﻢ The Beach ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺧﻠﯿﺞ ﺭﺳﯿﺪ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻧﻔﺴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﺷﺪ !

ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺍﺯ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﻋﺮﺽ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﻮچک ﺭﺍ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺳﺎﮐﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺯﺩﯾﻢ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺯﻣﺎﻧﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺒﻠﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻟﻮﮐﯿﺸﻦ ﻫﺎﯼ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ . ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﻠﺒﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۰ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺟﺬﺏ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﻫﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ .ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺧﻠﯿﺞ ﻣﺎﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ . ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺍﻃﺮﺍﻓﻤﺎﻥ ﻣﺴﺤﻮﺭﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺮﮎ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻤﯽ ﻣﻐﻤﻮﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﯼ ﮐﺎﭘﺮﯾﻮ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﺸﻮﯾﻢ . ﺑﻨﺪﯾﻠﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﮎ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﺗﻨﺪﺭﻭﯾﻤﺎﻥ ﺷﺪﯾﻢ ...

ﺣﯿﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ، ﺑﻄﻮﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺮﻭﻉ به ﺑﺎﺭﯾﺪﻥ ﮔﺮﻓﺖ . ﺷﺒﯿﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺭﺍﻧﻬﺎﯼ ﻣﻮﺳﻤﯽ ﺍﺳﺘﻮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﻭﺩ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ، ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺍﺑﺮﯼ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ، ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺪﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﺒﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻨﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯿﺮﺳﺪ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﭼﻬﺎﺭﮔﺎﻧﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ یک ﺑﻪ ﯾﮏ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﺥ ﻣﯿﮑﺸﻨﺪ .

ﺧﻠﯿﺞ ﻣﺎﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻮﮐﺖ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ۳۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺘﻤﺎﻥ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻗﺎﯾﻖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﯾﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ . ﻟﯿﺪﺭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﺎ ﻭ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﯿﻢ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻟﺒﺘﺮﯾﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎ ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ لذت ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...

ﻗﺎﯾﻖ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ . ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺤﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ؛ ﭼﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺸﯽ ...

ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﻮﺱ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﭘﻮﮐﺖ

ﻋﺼﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻭﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺑﺰﻧﯿﻢ . ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﺎﻥ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۴ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ، ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺘﻔﻖ ﺍﻟﻘﻮﻝ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﺮ ، ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﻮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭ ﮐﻼﺱ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ، ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﭘﺎﯼ ﭘﻮﮐﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ، ﺣﺲ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﻣﺎﻥ ﮔﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻖ ﻭ ﺗﻮﻕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺎﺭﺩﮎ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﯼ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎﻥ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ . ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﻣﻼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩ ...

ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻮﺯ ﻭ ﺗﻮﺕ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﯿﺮ ﻭ ﺧﺎﻣﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ . ﺗﻤﯿﺰﯼ ﮔﺎﺭﯼ ﻭ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ !

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﮎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ .

ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﮔﺸﺖ ﺷﻬﺮﯼ

ﺍﺯ ۴ ﺭﻭﺯ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﺎﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻧﯿﻤﺮﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﺘﺎﺳﯽ ﺷﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰﺑﺎﻧﺪ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﻭ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ATV ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﺯﺭﻭ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﻟﯿﺪﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻻﯾﻞ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺭﺯﺭﻭ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻟﯿﺪﺭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﮔﺸﺖ ﺷﻬﺮﯼ ﻧﯿﻤﺮﻭﺯﯼ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻭﻥ ﺑﺪﻧﺒﺎﻟﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﮔﺸﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻗﺮﺩﺍﺩﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﻭ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﺭﺳﺎﻧﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺼﯿﺐ ﺷﺮﮐﺖ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﺸﻮﺩ ؛ ﻭ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﯿﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۵ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻭﻥ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ، ﺳﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﯾﮏ ﺭﯾﺎﻝ ﺧﺮﯾﺪ ، ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ...!

ﻣﻌﺒﺪﯼ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻮﺩ !

ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﻌﺎﺑﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﺍﮔﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﻤﯿﺸﺪﯾﻢ ﻭ ﺭﻧﮕﻬﺎﯼ ﺯﺭﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﻡ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ ...!

ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ، ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ، ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺿﻤﻦ ﺧﻮﺷﺂﻣﺪﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻌﺒﺪ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﻤﺎﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺮﺩ . ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﭙﻞ ﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ . ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻭﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻌﺒﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩﺍﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻫﺴﺖ ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻋﻤﻮﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻮﺩﺍﻫﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ !

ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﻫﺎﭺ، ﺯﻧﺒﻮﺭ ﻋﺴﻞ

ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﻋﺴﻞ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻋﺴﻞ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﺘﻘﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﻓﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻋﺴﻠﯽ ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﻭﺵ ﺩﺍﺷﺖ .

ﻭﺍﺭﺩ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺁﺏ ﻋﺴﻞ ﺧﻨﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ! ۲ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﻓﺮﻭﺵ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭﯾﺎﺑﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺴﻞ ﻭ ﻓﻮﺍﯾﺪ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻋﺴﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﮐﺎﻣﻼ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ .... ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۲۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﺸﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﮐﻪ ﮔﺮﻭﻩ ۷-۸ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺴﺎﺏ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻨﺪ ! ﻭ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺭﻭﺵ ﻓﺮﻭﺵ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﺧﻮﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ... ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﮔﺸﺖ ﺷﻬﺮﯼ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺷﻬﺮﯼ (!) ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺪﻭ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺁﺑﻤﯿﻮﻩ ﺧﻨﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﭼﻮﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺯﯾﻮﺭ ﺁﻻﺕ ﻭ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺗ ﻮ ﻣﺘﻌﻠﻘﺎﺕ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺩﺳﺘﯽ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺁﺏ ﺧﻨﮏ ! ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮔﺸﺖ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ...

ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ

ﻇﻬﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺪﻩ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ . ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﻧﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩﯼ ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﻌﺮﻭﻓﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ﭘﻮﮐﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮ ﻫﺘﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ، ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯾﮑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻌﺪﺩ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﺘﻞ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﻭ ﻫﻢ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﮑﻢ ﻫﺮ ﻓﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺠﺎﯼ ﮐﺮﻩ ﺯﻣﯿﻦ ﺳﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ ! ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮔﺮ ﮐﯿﻨﮓ ﻭ ﮐﯽ ﺍﻑ ﺳﯽ ﻭ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﺴﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩﻫﺎﯼ ﺳﺎﺏ-ﻭﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺏ-ﻭﯼ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻮ ۴ ﻋﺪﺩ ﺑﺮﮔﺮ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﯾﻢ .

ﺑﺮﮔﺮﻫﺎﯼ ﺳﺎﺏ-ﻭﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺩﻓﻌﺎﺕ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﯽ ! ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﻬﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩ ... ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﺯﺩﯾﻢ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺧﺮﯾﺪ ، ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ! ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻤﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﻧﻈﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ .

ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﻨﮕﻼ ، ﻧﺴﺨﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ

ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻗﺼﺪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻨﮕﻼ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻮﺩ . ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﻮﻝ ، ﺳﺎﻋﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻥ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﮕﻼ ﺭﺳﺎﻧﺪﯾﻢ .

ﺑﻨﮕﻼ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﯼ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﺮﺳﺪ ! ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻭ ﻃﻮﻝ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ . ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻐﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ! ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ....

ﺩﺭ ﮐﻞ ﺷﻬﺮ ﭘﻮﮐﺖ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ، ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﮐﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ۴ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻧﯿﻢ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﻏﺮﺏ ﺁﺳﯿﺎﺳﺖ ، ﺗﻨﻮﻉ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺷﺪ ! ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺷﻬﺮ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﻘﺎﻁ ﺿﻌﻒ ﻭ ﻗﻮﺕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻣﯿﮏ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﺎ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ...

ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ! ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻣﻬﯿﺎﺱ

ﻟﯿﺪﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻻﯾﻞ ﻏﯿﺮﻣﻌﻠﻮﻡ ﺳﻌﯽ ﺑﺮ ﻧﺎﺍﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﻮﺭ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ- ATV ﻭ ... ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﺗﺮ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺯﺭﻭ ﺁﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ . ﺟﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ ! ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﮐﺎﺗﺎﻟﻮﮒ ﻭ ﺑﺮﻭﺷﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ، ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﺧﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪﻥ ﻣﺪﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ , ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩ . ﺗﻮﺭ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ، ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ATV ، ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﯼ ۱۵۰۰ ﺑﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺨﻔﯿﻒ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻧﻔﺮﯼ ۱۱۰۰ ﺑﺖ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﭼﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﺣﺘﯽ !

ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻤﺒﻮﺩﻫﺎﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ

ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ، ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ . ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺍﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﺑﯿﺠﺎﯼ ﺑﺮﺧﯽ ﻟﯿﺪﺭﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ، ﺟﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭ ﺍﺯ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻧﯿﺲ ! ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﺗﻌﻬﺪﺍﺗﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺩﻭﺯ ﻭ ﮐﻠﮏ ﻭ ﮐﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺯﺭﻭ ﺗﻮﺭ ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﭘﻮﻝ ﺩﻗﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻞ ﻭ ﭼﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺭﺯﺭﻭ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ، ﭼﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﺷﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ، ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﻭ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﻥ ﻭ ﻃﯽ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۲ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﻘﺼﺪﻣﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ! ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ، ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻧﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪﺷﺎﻥ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﮐﻮﻟﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ !!

ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺑﺎﺟﻪ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﻮﺯ ﯾﺎ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪﯼ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ، ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ! ﻣﺎ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﮐﺮﻣﺪﺍﺭ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺍﯼ ﻫﻤﺮﺍﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﯽ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﻧﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮﻣﺪﺍﺭﺵ ﺭﺍ ! ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﺑﻌﺪﺍ ﺩﻝ ﺩﺭﺩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ...

ﺗﺮﺳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮﺩ . ﭼﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ !

 

ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﻤﻮﻥ ﺯﺭﻧﮓ ، ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺯ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎﻝ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺭﺍ ، ﺍﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﮏ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ !

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ﺳﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ ، ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺯﺩﯾﻢ . ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﻤﻮﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺗﺮ ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻞ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺎﺳﯽ ....

ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻌﺪﯼ ﮐﻪ ﮐﻤﭗ ﺑﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ . ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻤﭗ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﺪ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭﭼﺮﺥ ATV ﻭ ﺑﻌﺪ ﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺻﺮﻑ ﻧﻬﺎﺭ . ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﻋﺼﺮ ، ﺭﺍﻓﺘﯿﻨﮓ ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺭﺍﻓﺘﯿﻨﮓ ﻭ ﻧﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﻭ ﯾﮑﺠﺎ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﺸﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﺮﺩ .

ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺖ

ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻤﭗ ﺷﺪﯾﻢ . ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺴﻘﻒ ﺑﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻣﯿﺰ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ! ﭼﻮﻥ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺑﺎﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ، ﻓﻀﺎﯼ ﺩﻟﭽﺴﺒﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺳﺘﯿﺸﻦ ATV ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﻻﺯﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﺩﺭ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻟﯿﺪﺭ ﻣﺴﯿﺮﺗﺎﻥ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ﮐﻼﻩ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ .

ﭼﻮﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﻣﯿﺸﺪﻡ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﻭ ﻻﺳﺘﯿﮏ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﮐﯽ ﻭﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﻢ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻤﯽ ﺩﺭﯾﻔﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩ ! ﺍﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻟﯿﺪﺭ ATV ﻫﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻃﺒﻖ ﺗﺬﮐﺮ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺰﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻫﺎﯼ ﻣﮑﺮﺭﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺳﺮﻋﺖ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﻮﺍﺭﯼ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺟﻨﮕﻞ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻓﮑﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ، ﮐﻤﯽ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺁﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﮏ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺑﺰﺭﮒ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﮔﺮﺩﻥ ﻭﺍﺭﺩﺵ ﺑﺸﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ ! ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺏ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻟﺮﺯﯾﺪﻥ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ !! ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻼ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺑﺎ ﺁﺏ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ...

ﻣﯿﺰ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﯿﻪ

ﻭﻗﺖ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﮐﻤﭗ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﻧﻬﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮﯾﻢ . ﻧﻬﺎﺭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺳﺮ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺭﻭﺱ ﺗﺒﺎﺭ ، ﺑﺎ ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻏﺬﺍ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﯾﻢ . ﻣﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﯿﺰﻫﺎﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﭼﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﭘﻠﻮ ﻭ ﺳﺎﻻﺩ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺩﯾﺲ ﺑﺰﺭﮒ ، ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ . ﺧﻮﺭﺷﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺠﺰﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻭ ﺩﻭﺭﭼﯿﻦ ﻭ ﺁﺏ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ .... ﺣﺲ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮﺩ .

ﺭﺍﻓﺘﯿﻨﮓ ﭘﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ، ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ

ﺭﺍﻓﺘﯿﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ۳ ﻭ ۵ ﻭ ۷ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ . ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﯿﺮ ۷ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﭘﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺒﻠﻎ ۲۰۰ ﺑﺖ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ! ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺗﻌﻠﻞ ، ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﺍﻧﺖ ﺷﺪﯾﻢ . ﺣﺪﻭﺩﺍ ۵۰-۶ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﻤﭗ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻓﺘﯿﻨﮓ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺁﻧﻬﻢ ﺩﺭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻌﯿﺘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ . ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﯾﻘﺮﺍﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺏ ﭘﺎﺷﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻭ ﺭﻗﺎﺑﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺣﺘﯽ ﭼﭗ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ۳ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻄﺮﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ۵ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺣﺪﻭﺩ ۴ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺮ ۷ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ .

 

ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺩﻭ ﻗﺎﯾﻘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻣﯿﺸﻮﺩ . ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺪﯼ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻗﺎﯾﻖ ﻭ ﭘﺎﺭﻭ ﺯﺩﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺍﺫﯾﺘﺸﺎﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ !! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﺪﯼ ﺷﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ...

ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺩﻭ ﻗﺎﯾﻘﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﻣﯿﺸﻮﺩ . ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺪﯼ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻗﺎﯾﻖ ﻭ ﭘﺎﺭﻭ ﺯﺩﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﻣﺪﺍﻡ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺍﺫﯾﺘﺸﺎﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ !! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﺪﯼ ﺷﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ...

ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺴﯿﺮ ۷ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺑﺮ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ! ﺍﺯ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﻭﺍﻧﺖ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺳﻮﺍﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮐﻤﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ .

ﻓﯿﻠﻬﺎﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ، ﺑﺎﻫﻮﺵ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ

ﺑﻪ ﮐﻤﭗ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﺷﺪﯾﻢ . ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ ، ﺩﺭ ﮐﺴﺮﯼ ﺍﺯ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻭ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﯿﺪﻫﺪ ! ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﻢ ﻗﺪ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺸﻮﯾﻢ ! ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﻤﮑﺘﻬﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ ! ﻇﺎﻫﺮ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭﻟﯽ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ....

ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺭﺍﻓﺘﯿﻨﮓ ﺑﻮﺩ ؛ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﻼﺥ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻇﺮﺍﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺜﻪ ﺑﺰﺭﮔﺸﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ ، ﺑﺮﺍﺣﺘﯽ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ! ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﺑﺎﻻﯾﺸﺎﻥ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﺎ ﺧﺮﻃﻮﻡ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﻭﺱ ﺗﺒﺎﺭ ﭘﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺑﻬﻢ ﺯﻧﯽ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩ !! ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺗﺎ 1 ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﭼﻨﺪﺷﺶ ﻣﯿﺸﺪ !!

ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮔﺸﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ، ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻨﺪﯾﻠﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ، ﯾﮏ ﺳﺎﮎ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻫﻤﮕﯽ ﺩﺭ ﻭﻥ ﺑﯿﻬﻮﺵ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﮑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﭘﻮﮐﺖ ، ﻣﺜﻞ ﻻﻻﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﮕﺎﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ !! ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺷﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻤﺎﻥ ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯿﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﻧﮑﻨﯿﻢ ! ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﮓ ﺳﯿﻠﻮﻥ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺭﺍ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﯾﮏ ﮐﻠﻮﭖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﺭﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯿﮕﺬﺷﺘﯿﻢ ، ﺍﯾﻦ ﮔﯿﺘﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ .

ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺍﻗﺎﻣﺖ

ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﮔﺬﺷﺖ ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺍﻗﺎﻣﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ﻫﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ . ﺟﺰﯾﺮﻩ Khao phing kan ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۷۴ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﯿﻠﻤﺒﺮﺩﺍﺭﯼ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻓﯿﻠﻢ - ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪ : ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻃﻼﯾﯽ - ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺒﺪﻝ ﺷﺪ . ﻟﯿﺪﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﭙﻞ ﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺭﻭﺳﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺭﺍ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﮐﻼ ﻟﯿﺪﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻮﮐﺖ ، ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺭﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺗﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ؛ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻏﻠﯿﻆ ﻣﺨﻠﻮﻃﺶ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﯿﺸﻮﯼ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﺎ ﺗﺎﺧﯿﺮ ، ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﻼﺟﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﻔﻬﻤﯽ !! ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺗﻨﺪﺭﻭﯼ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ۶۰ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﯾﮑﻨﻮﺍﺧﺖ ﻣﺴﯿﺮﺵ ﺭﺍ ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺩﻗﯿﻖ ﺧﺪﻣﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﺎ ، ﺗﻌﺪﺍﺩﺷﺎﻥ ﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﯿﺸﺪ ! ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﺍﻣﺮﻭﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﯾﺎ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺑﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﺭﻭ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ۲۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻃﻮﻝ ﺑﮑﺸﺪ ...

ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻋﻠﺖ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ! ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺳﺒﮏ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺍﯾﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻣﯿﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺖ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ ! ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻭﺯﻥ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﭘﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻏﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﯿﻢ .

ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺁﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﯽ ﭘﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ، ﺁﺏ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﮐﺪﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻣﺪﺍﻡ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﮔﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﯿﺪ ! ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﯿﻢ !!! ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻏﺎﺭ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺫﻭﺯﻧﻘﻪ ﺍﯼ ﺷﮑﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭ ﺑﺎ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .

احتیاط ، ﻣﺮﺟﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﮐﻤﯿﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ !

ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﯾﮏ ﺻﺨﺮﻩ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻈﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ . ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﯼ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﯿﺮﺵ ﮐﻤﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﺍﮐﺮﺍﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻨﻔﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﻭ ﺯﺩﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ ﺯﺑﺮ ﻭ ﺗﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ . ﺑﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﺎ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺨﺮﻩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﭘﺎﺭﻭ ﺯﺩﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺟﺎﻥ ، ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﻢ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﻣﯿﺰﺩ . ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺯ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﺑﻄﻮﺭﯾﮑﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭﺍﮊﮔﻮﻥ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ! ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ! ﭼﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺟﺎﻧﻬﺎ ﺳﻔﺖ ﻭ ﺧﺸﻦ ﻭ ﺗﯿﺰ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ !! ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺖ ﭘﺎﯼ ﺭﺍﺳﺘﻢ ﺧﻮﻧﯽ ﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺷﺴﺘﺴﺸﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ . ۱۵۰ ﺑﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻘﺮﺍﻥ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﺪ .

ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻫﺎﯾﺶ

ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺩﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭ ﺧﺸﮑﯽ ﺑﯿﻨﺸﺎﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯼ ﺩﻡ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺩﺳﺘﯽ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ ﻣﺮﺗﺒﯽ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩ ! ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺍﺟﺒﺎﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮﺩ . ﺻﻨﺎﯾﻊ ﺩﺳﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭﭼﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺮﺕ ﻭ ﭘﺮﺕ ﻫﺎﯼ ﺑﺪﺭﺩ ﻧﺨﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﯾﺪﻥ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ! ﮐﻤﯽ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺗﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺻﺨﺮﻩ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻓﯿﻠﻢ ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎﻧﺪ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪ ...

ﺁﺏ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭﺍﺭﺩﺵ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ، ﺗﺎ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﺻﺨﺮﻩ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ !!

ﺑﺎﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ...

ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻧﻬﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ . ﻣﺜﻞ ﺍﮐﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻧﻬﺎﺭ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺳﻠﻒ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﯽ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺗﺴﺖ ﮐﺮﺩﻡ . ﻣﯿﮕﻮﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ؛ ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﯿﺮ ﺷﺪﻧﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﻮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﭘﻔﮏ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﯾﻢ !! ﻋﺼﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻫﻨﻮﺯ ۲ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻭ ﺷﻨﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﯿﺎﺱ ! ﺁﺏ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﺯﻻﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﺨﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ! ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺟﺎﻥ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺏ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺯﺩﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺏ ﭘﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ . ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﻟﭽﺴﺒﯽ ﻫﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩ . ﻧﺴﯿﻢ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﻼﯾﻢ ، ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺯﻻﻝ ﻭ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ، ﺷﻌﺮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻠﻘﺖ ﺭﺍ ﻣﯿﺴﺮﻭﺩﻧﺪ ...

ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻬﻮﺵ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ، ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﻭ ﭼﺮﺕ ﺯﺩﻥ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﺳﺖ ! ﺍﮐﺜﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺮﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ، ﺧﻮﺍﺑﺸﺎن ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﮑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﮐﺸﺘﯽ ﻫﯽ ﮔﺮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﻄﺮﻑ ﻭ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺸﺘﯽ ، ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﺩﻡ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻡ ...

ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ

ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﯾﻠﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯼ ﻫﺘﻞ ﺷﺪﯾﻢ ؛ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻧﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺫﻭﻕ ﻭ ﺷﻮﻕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﯿﺒﺴﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﻔﺮﯼ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﺴﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﺸﺪﻧﯽ . ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺧﯿﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﺎﺑﺖ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ، ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺑﺮﻭﯾﻢ ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ! ﺭﻭﺑﺮﻭﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻫﺘﻠﻤﺎﻥ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﯿﻨﺠﺎﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ . ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻮﯼ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ .

 

لیست انواع ماساژ و قیمت ها

 

ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﯾﻠﮑﺲ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪ . ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﭘﺮ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻣﺎﺳﺎﮊﻭﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺎﺭ ، ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ .

ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ . ساعت ۰۶:۰۰ فردا ، ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﯿﺒﻮﺩ .

ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺩﯾﮕﺮ

ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﭘﻮﮐﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺤﻠﯽ ﻧﻮﮎ ﺍﯾﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﻭﻥ ﻣﯿﺎﻧﮓ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ

ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﺎ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ، ﯾﮏ ﺁﻗﺎﯼ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۲۷-۲۸ ﺳﺎﻟﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﮑﻞ ﺩﺭﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ، ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ نوشیدنی ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﯽ ﺍﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩ . ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺶ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻟﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ . ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﻭﻥ ﻣﯿﺎﻧﮓ ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻭﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ .

ﭼﻘﺪﺭ ﺳﻮﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ .

ﺗﺮﻣﯿﻨﺎﻝ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺳﻪ ، ﻭﯾﮋﻩ ﺣﺠﺎﺝ !

سوارنابومی بانکوک را تا حمد دوحه بدون اتفاق خاصی طی کردیم . همه در خواب و بیداری بودیم . در دوحه بدون توقف و خیلی سریع به سمت مشهد پرواز کردیم . در همین اندازه که از این هواپیما پیاده شدیم و سوار آن یکی شدیم !!

ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ۰۳:۰۰ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﻫﺎﺷﻤﯽ ﻧﮋﺍﺩ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﮏ ﻣﺸﻬﺪ ﺷﺪﯾﻢ ! ﭘﺘﻮﻫﺎﯼ ﻧﺎﺯﮎ ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻡ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﯾﻢ . ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺣﻤﻞ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎﻝ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺳﻪ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺣﺠﺎﺝ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ! ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﻭ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎﻝ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﺂﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﺝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺭﺍ ، ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﯾﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺮ ﺍﻓﺖ ﻭ ﺧﯿﺰ ﻧﺎﻣﯿﺪ ...

توضیحات تکمیلی و جمع بندی نهایی

در وهله اول بابت عکسهای نه چندان مناسب در سفرنامه عذرخواهی میکنم . تمام عکسهای من برای مصارف شخصی گرفته شده بود و به سختی توانستم تعدادی ازعکسها را برش بزنم و اینجا استفاده کنم . درباره تورهای روزانه پاتایا اما یک هفته که چه عرض کنم حتی یک ماه اقامت هم شاید کافی نباشد تا به همه جای سوراخ و سنبه های پاتایا سر زد ! اما چون سال گذشته هم یک هفته ای در پاتایا بودیم میشود گفت تقریبا تفریحات اصلی را رفته بودیم و یک تور دو روزه جزیره صامت بود که دوست داشتم برویم که مورد توافق جمع قرار نگرفت . همچنین برنامه اسکای دایوینگ در پاتایا بود که با حساب عکاسی و فیلمبرداری اش نفری حدودا ۱،۴۵۰،۰۰۰ تومان هزینه اش می شد که من و همسفرجان از دفاتر تایلندی در روز اول رزروش کردیم اما تا روز آخر بعلت نامناسب بودن هوا این برنامه انجام نشد و در نهایت پولمان را پس دادند !

درباره پوکت هم همینطور ، ما در ۴ روز اقامتمان تقریبا تفریحات و تورهای روزانه اصلی اش را رفتیم اما بنظرم اگر یکی دو روز دیگر وقت می داشتیم می توانستیم به سواحل دیگرش هم سری بزنیم مثل ساحل کارن . هرچند که اصلی ترین ساحل پوکت همین پاتونگ بود اما دیدن ساحل کارن هم خالی از لطف نبود . حتی اگر گواهینامه بین المللی داشتیم هم با کرایه موتورسیکلت می توانستیم خیلی ارزان و به صرفه گشتی در سواحل همجوار هم بزنیم و بیشتر درخیابانهای پوکت بچرخیم .

بهرحال تایلند کشوری هست که باید چندین و چند بار به آن سفر کرد . بانکوک و پاتایا و پوکت و سامویی و کرابی و شیانگ مای و ... که هرکدام را تک تک و یا دو به دو بصورت تور ترکیبی باید رفت و دید و لذت برد ...

و اما نکاتی برای بهتر و راحت تر سفر کردن به تایلند :

۱ . سعی کنید زمان سفرتان را برنامه ریزی و مدیریت کنید . برای اینکار بهتر است در روز اول تورهای مورد علاقه روزانه خود را خرید کنید تا تصویر کلی سفر را در ذهن داشته باشید و بعد در کنار آن از برنامه های کوچک و شخصی و کوتاه مدت هم بهره مند باشید .

۲ . هزینه های پوکت نسبت به بانکوک و پاتایا به مراتب خیلی بالاتر است . پس سعی کنید تا می توانید در پوکت دست به جیب نشوید ! ۳ . تورهای روزانه را از دفاتر موجود در خیابانهای شهر میتوانید با قیمتی خیلی ارزان تر تهیه کنید . حتی اگر چند تور را همزمان از یک جا بخرید تخفیف کلی هم میدهند !

۴ . تایلند کشور ارزانی و تخفیف گرفتن است . اینجا تخفیف یک ورزش همگانی بحساب می آید ! نترسید و تا جایی که می توانید چانه بزنید . البته نه در فروشگاههای مارک و برند و نمایندگی که قیمت مصوب دارند !

۵ . از سیم کارتتان فقط برای مکالمه های ضروری با همسفرتان و یا لیدرتان استفاده کنید . هزینه مکالمه با ایران بسیار بالاست . اینترنت رایگان هتل بهترین راه برای ارتباط با ایران است . ۶ . در روزهایی که کنار دریا هستید و یا تورهای آبی و جزیره را دارید از کرم ضد آفتاب فراموش نکنید !

۷ . اگر اهل خرید هستید حتما به دستفروش های کنار خیابان و اجناسشان توجه کنید . بعضا اجناسی که داخل فروشگاهها بودند و بخاطر مبالغ بالایشان از خریدن آن منصرف شده اید اینجا می توانید خیلی ارزانتر پیدایشان کنید !

۸ . سعی کنید برنامه ها و تفریحات شبانه را طوری مدیریت کنید که باعث نشود از جنبه های اصلی سفر بازبمانید . سحرخیزی تنها راه رسیدن به تورهای روزانه و ترانسفر است !

۹ . تایلندی ها عموما مردم مهربان و خونگرم و توریست پذیری هستند . تا میتوانید چانه بزنید و ناز بیاورید و رایزنی کنید اما در نهایت اگر بر سر هر چیزی توافق کردید ( مثلا کرایه تاکسی ) سر حرفتان بمانید و عینا پرداخت کنید سعی در سو استفاده از این اخلاق خوبشان نکنید وگرنه با غضبشان مواجه خواهید شد !

۱۰ . امکان ندارد در خیابان به تور دلالها و مسافرکش ها نیوفتید . عموما آدمهای بدی نیستند اما سعی کنید از دفاتر تایلندی که جای ثابتی دارند تورها را خریداری کنید تا در صورت بروز مشکل بتوانید پیگیری کنید .

۱۱ . تا میتوانید از میوه های تایلندی نوش جان کنید . این طعم ها تکرار نشدنی هستند !

۱۲ . پیشنهاد میکنم در طول مدت اقامتتان ، یک روز درمیان به سالنهای ماساژ بروید . قبل از ماساژ حتما دوش بگیرید تا فارغ از پاکیزه بودن ، این ماساژ تاثیر حداکثری خودش را بگذارد . ماساژ تایلندی معجزه میکند .

و در نهایت ، تایلند کشوری زیباست . تا زیبایی را در چه ببینید ! پس سعی کنید از روزهای اقامتتان حداکثر استفاده را بکنید و به همه جا سرک بکشید تا حسرت اوقات از دست رفته را نخورید . کوه و دشت و دریا و آسمان همه مال شماست . جدای از اتفاقات غیر مترقبه ، این شما هستید که مشخص می کنید چه برایتان پیش بیآید . پس برای خودتان دردسر درست نکنید و از این کشور آزاد و زیبا در کنار مردمان خونگرم و مهربان و همیشه متبسم ، لذت ببرید ....

پی نوشت : هدف اولم از نوشتن ، ثبت شدن تجربیاتم و خاطراتم بصورت شخصی بود . اما بعدها با آشنا شدن با سایت لست سکند و App اندرویدی این مجموعه بزرگ و با ارزش و قابل تقدیر ، تصمیم گرفتم کمی ویرایش کنم متن رو تا برای قرار گیری در سایت با مشکلی مواجه نباشم . سعی کردم به مواردی که در سفرنامه های تایلند بهشون اشاره ای نشده بود بپردازم تا پیش زمینه های ذهنی هموطنان عزیز از این کشور فوق العاده ارزان و زیبا ، صرفا از جایی برای گذران تفریحات شبانه ، تغییر کند . تایلند خیلی فراتر از خیابان واکینگ استریت است ...

همچنین سعی کردم کمی خط قرمزها را درباره تایلند ، جلوتر ببرم و امیدوارم سفرنامه زیاد زیر تیغ سانسور مجموعه عزیز لست سکند نرود تا خوانندگان عزیز تجربه در کنار من بودن را در سفرنامه حس کنند ...

همیشه در کمال صلح و صفا ، پیروز باشید !

اطلاعات سفر: ۷ شب اقامت در هتل ۴ ستاره ویستا پاتایا و ۴ شب اقامت در هتل ۴ ستاره اشلی پلازا پوکت بهمراه ترانسفر فرودگاهی و پرواز داخلی بانکوک - پوکت و سیم کارت رایگان و یک گشت نیمروزی شهری در هر دو شهر

تاریخ سفر: 93/9/3 تا 93/9/14
ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ : ﻣﺤﻤﺪ ذاکری (ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ) حمید میرزادی (برادرجان) حسین آذرهمایون (دوست برادرجان)
ﻫﺰﯾﻨه تور : ۳،۷۰۰،۰۰۰ تومان برای هر نفر
هزینه کل : ۷،۰۰۰،۰۰۰ تومان برای هر نفر

نویسنده :مجید میرزادی