صنعت گردشگری یکی از عوامل رشد و رونق اقتصادی کشورها محسوب میشود، اما در عین حال هجوم بیش از حد گردشگران می‌تواند مخاطرات و چالش‌هایی جدی برای محوطه‌های تاریخی ایجاد کند.
خبرگزاری آسوشیتدپرس در گزارشی به چهار محوطه تاریخی ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو پرداخته که به سبب حضور بیش از ظرفیت گردشگر، با چالش‌هایی اساسی دست و پنجه نرم می‌کنند.
ماچوپیچو (پرو)
معروف‌ترین محوطه تاریخی در این فهرست «ماچوپیچو»، شهر گمشده اینکاها است که از قطع درختان، مدیریت نامناسب فاضلاب و تاخت و تاز کشاورزی به ستوه آمده، اما هنوز در فهرست میراث در معرض خطر یونسکو قرار نگرفته است.
متخصصان پرویی زنگ خطرهایی دیگری را نیز به صدا درآورده‌اند و معتقدند دود ماشین‌ها و جاپاهای بی‌شمار در این منطقه می‌تواند عملکردی مشابه به یک زلزله کوچک داشته باشد و منجر به فروریختن معابد و دیگر سازه‌ها شود. بازدید روزانه 2500 نفر از «ماچوپیچو» ظاهرا بسیار فرارتر از ظرفیت ایمن این محوطه است.
اوموری (ژاپن)
این شهر در غرب کشور ژاپن براساس اعلام شورای جهانی محوطه‌ها و بناهای تاریخی دارای ارزش جهانی برجسته‌ای نیست. تنها جاذبه این منطقه یک معدن متروکه نقره است و در کنار مهمانخانه هشت تخت خوابه در این شهر هیچ زیرساخت گردشگری ایجاد نشده است.
اما با لابی گسترده مقامات ژاپنی این محوطه در سال 2007 به فهرست میراث جهانی یونسکو راه یافت. یک سال بعد یک میلیون گردشگر به این منطقه هجوم آوردند و سبک زندگی آرام ساکنین بومی را درهم شکستند.
یکی دیگر از محوطه‌های جنجالی در کشور ژاپن که سال گذشته جهانی شد، کارخانه‌ها و معادن انقلابی صنعتی در «میجی» بود. ده‌ها هزار زندانی جنگی کره‌ای، چینی و متحدین مجبور بودند در این محوطه کار کنند و به همین دلیل رسانه‌های چینی ثبت این منطقه در فهرست جهانی یونسکو را نوعی کمک به ژاپن برای پوشاندن خشونت‌های جنگی‌اش در دوران گذشته قلمداد و آن را محکوم کردند.
لیجیان (چین)
شهر 800 ساله «لیجیان» در میان تبلیغات گسترده در سال 1997 وارد فهرست میراث جهانی یونسکو شد و امروزه یکی از پربازدیدترین جاذبه‌های گردشگری چین محسوب میشود.
غیربومی‌ها با سرمایه‌های بیشتر وارد این منطقه شدند و با جمعیت عمدتا از اقلیت قومی شهر دچار چالش شدند، بومی‌هایی که معتقدند در حال از دست دادن هویت‌شان هستند. در دهه اول سال 2000 میلادی بسیاری از خیابان‌های ساخت قدیم شهر تا 90 درصد در اختیار افراد تازه‌وارد قرار داشت.
شهری که تا پیش از ثبت جهانی حدود 150 هزار نفر بازدیدکننده در سال داشت، سه سال بعد میزبان 2.8 میلیون نفر و سال گذشته پذیرای 16 میلیون گردشگر بود. فرهنگ محلی با رویکرد کاملا توریست‌محور تضعیف شده است. خانه جدید شهر همگی بازسازی شده‌اند و تمامی قسمت تاریخی شهر از سال 1996 تاکنون نابود شده است.
مون سن میشل (فرانسه)
این جزیره کوچک با صومعه‌ای شگفت انگیز اولین میراث ثبت شده کشور فرانسه در یونسکو است. این جزیره که یک مقصد گرشدگری زیارتی در قرون وسطی بوده، در طول سال‌ها دست خوش تغییرات فراوانی شد و حتی در زمان انقلاب فرانسه به عنوان زندان استفاده می‌شده است.
«مون سن میشل» با جمعیتی حدود 50 نفر و مساحت 100 هکتاری سالانه مورد بازدید 2.8 میلیون نفر قرار می‌گیرد و خیابان‌های باریک و قرون وسطایی جزیره مملو از گردشگرانی است که کافه، رستوران و مغازه‌های بدون تعطیلی جزیره گشت می‌زنند.
منبع:ایسنا
