طی سه سال گذشته، عکاسان عضو یک گروه فیس بوکی به نام «در جست و جوی اورورای آلبرتا» عکس ها و نکات قابل توجه خود را درباره ی نورهای شمالی معروف به اشتراک گذاشته و تصاویری از قوس نورانی مشهور در سراسر آسمان گرفته اند. این قوس می تواند در سراسر آسمان شمالی مخصوصا در عرض های جغرافیایی میانه مانند کلگری و ادمونتون دیده شود. این پدیده دارای رنگ های متمایز و برجسته ای همچون سبز و بنفش بوده و گاهی اوقات مانند یک مارپیچ به هم بافته شده به نظر می رسد.
این گروه عکاسان در ابتدا این نوار براق و نورانی بنفش و سبز را با رد عبور هواپیما اشتباه گرفته بودند. تنها پس از بررسی تنظیمات دوربین مانند سرعت کم شاتر و نرم افزارهای ویرایش عکس برای بهبود اشباع رنگ، آنها متوجه شدند که این قوس از خود نور ساطع می کند و برخلاف مسیرهای بازمانده از هواپیماست که از منابع نوری روی زمین تغذیه می کنند.
تا مدت ها، اعضای گروه «در جست و جوی اورورای آلبرتا» بر این باور بودند که این پدیده یک اورورای پروتونی است؛ گونه ای نادر از اورورا که هنگام ورود به محدوده ی گرانشی زمین از تقابل پروتون های پر انرژی در برابر الکترون ها ایجاد می شود. تا اینکه سال گذشته تعدادی از این اعضا به دانشگاه کلگری رفتند تا استاد هوافضا اریک دونووان را ملاقات کنند و در همین ملاقات تصاویر خود را به او نشان دادند. اریک دونووان به محض نگاه کردن به عکس ها متوجه شد که آنچه او بدان می نگرد یک قوس پروتونی نیست، اما او نمی دانست که واقعا به چه چیز خیره شده است.
بعد از ملاقات آنها با اریک، یکی از این افراد (عکاس، علاقمند به پدیده های آب و هوایی و ادمین گروه فیس بوک) به نام Chris Ratzlaff پیامی را در گروه فیس بوک به نام «استیو» منتشر کرد. این نام از صحنه ای در فیلم انیمیشنی به نام «بالای حصار» برگرفته شده که در آن تمامی حیوانات به حصاری بزرگ و ترسناک نگاه می کنند بدون اینکه بدانند چیست و کم کم در مورد آن نگران می شوند تا اینکه یکی از حیوانات (یک سنجاب) می گوید: «بیایید او را استیو صدا بزنیم» و به همین دلیل تمامی حیوانات احساس بهتری می کنند.
در همین هنگام، اریک دونووان و همکاران او دست به دامن آژانس فضایی اروپایی و گروه ماهواره های سوآرم Swarm شدند که میدان مغناطیسی زمین را مطالعه می کنند و بدین ترتیب سعی کردند تا اطلاعات بیشتری در مورد این پدیده ی جدید کسب کنند. با در نظر گرفتن مشاهدات این قوس از روی زمین و مطابقت آنها با حرکات سوآرم، آنها قادر بودند که حرکت استیو را بررسی کنند.
امروز ما می دانیم که استیو یک نوار از گازهای داغ به پهنای 25-30 کیلومتر است که با سرعت بالایی در راستای شرقی-غربی حرکت کرده و گاهی صدها و شاید هزاران مایل امتداد می یابد. دمای درونی این پدیده 3000 درجه سانتیگراد بوده و این نوار گازی به سمت غرب با سرعت 6 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند که در مقایسه با سرعت 10 متر بر ثانیه سمت دیگر نوار رقم بسیار قابل توجهی است. این پدیده حدود یک ساعت یا بیشتر دوام می آورد و معمولا به صورت فصلی نمایان می شود، در ماه های اکتبر تا فوریه این پدیده به چشم نمی آید.
یکی از جنبه های شگفت انگیز استیو این است که این پدیده به شکل عجیبی رایج است، اما تا همین اواخر کسی متوجه حضور آن نشده بود.
دونووان اضافه می کند: «امروز اما تغییرات بزرگی در این زمینه صورت گرفته؛ مشاهدات زمینی، ماهواره ها، دسترسی به داده های مختلف و ارتش شهروندان کنجکاو وخلاق دست به دست هم داده اند تا این پدیده را مستندسازی کنند.»
هم اینک این پدیده رازآلود آب و هوایی با نام استیو شناخته می شود تا زمانی که اریک دونووان و همکاران او نام بهتری را برای آن انتخاب کنند. این اسم جدید و توضیحاتی در مورد ماهیت این پدیده چیزی است که این گروه همینک در حال کار بر روی آن هستند.
البته Chris Ratzlaff اعتراف می کند: « شاید اگر این پدیده نامی علمی تر داشت، اینقدر با استقبال مواجه نمی شد.»
کسی چه می داند، ممکن است این نام بر روی این پدیده باقی بماند، الیزابت مک دانلد از ناسا نام «انتشار ناگهانی حرارتی ناشی از افزایش سرعت» را پیشنهاد داده که به صورت خلاصه همان STEVE می شود.
منبع: amusingplanet
