حدود سیصد سال قبل در بریتانیا، پنجره های خانه ها و ساختمان ها بسیار مورد توجه قرار گرفتند. تا اینکه در سال 1696 مالیات بر روی پنجره ها معرفی شد. این قانون مالیات صاحبان اموال را براساس تعداد پنجره های خانه تعیین می کرد.
البته جزئیات مالیات با زمان تغییر کرد، اما فرض اساسی این بود که هرچه پنجره های خانه بیشتر باشد، مالک باید مالیات بیشتری پرداخت کند.
در نگاه قانونگذاران، مالیات بر پنجره، یک روش هوشمندانه بود تا بار مالیات را بر روی شانه های طبقه ی مرفه جامعه قرار دهد. ثروتمندان معمولا خانه های بزرگتری با پنجره های بیشتری داشتند و بنابراین طبق این قانون مسئول مالیات بیشتر هستند. از سوی دیگر، مردم فقیر، در خانه های کوچک زندگی می کردند و کمتر هزینه مالیات پرداخت می کردند. برای ایجاد این سیستم حتی خانه هایی که کمتر از ده پنجره داشتند، به طور کامل از پرداخت مالیات پنجره معاف می شدند.
اما این نوع مالیات کارساز نبود چرا که در شهرهای زیادی، بسیاری از خانواده های فقیر در ساختمان های بزرگ با پنجره های زیادی به صورت استیجاری زندگی می کردند و به همین علت مجبور به پرداخت مالیات های سنگین شدند. مالیات باید توسط صاحبخانه پرداخت می شد، اما با بالارفتن اجاره ها توسط صاحبخانه ها، هزینه های مالیات بر پنجره به مستاجرین منتقل شد.
در حقیقت اساسی ترین خطای این فرضیه این بود که مردم در مقابل راه های خلاقانه برای دریافت مالیات سکوت می کنند. بسیاری از مردم به جای پرداخت مالیات، آجر کردن پنجره ها را آغاز کردند. و اغلب هنگامی که ساختمان های جدید ساخته می شد، تعداد پنجره ها کاهش می یافت و گاهی اوقات، برای جلوگیری از مالیات به طور کامل پنجره ها حذف می شدند.
بنابراین نه تنها مستاجر ها مجبور بودند که اجاره های بیشتری بپردازند، بلکه اکنون باید نور و تهویه مناسب را در خانه ی خود نادیده می گرفتند.
همچنین این قانون قادر به تعریف یک پنجره ی واحد نبود. به طوری که به داروغه ها اجازه می داد تا هر چیزی که از دور به پنجره شباهت دارد را یک پنجره حساب کنند. به طوری که حتی نورگیرهای کوچک دستشویی، یک پنجره کامل محسوب می شد و این امر منجر به خشم بسیاری در میان تمام بخش های جامعه شد. اولین بار چارلز دیکنز رمان نویس معروف به این نارضایتی پاسخ داد.
در سال 1850، دیکنز در مورد مالیات بر پنجره ، در یک مجله نوشت:
حکم "آزادی هوا" توسط قانون پارلمان ممنوع شده است! از زمان اعمال مالیات بر پنجره، هوا و نور به هیچ وجه آزاد نیستند. ما ملزم به پرداخت هزینه های بالا برای آنچه که طبیعت به طور کامل به همه عرضه می کند هستیم.
یک سال بعد، در سال 1851، مالیات پنجره لغو شد. یعنی دقیقا 156 سال پس از اولین باری که وضع شد.
مالیات بر پنجره تنها یکی از معدود مالیات های پوچ طراحی شده توسط دولت بریتانیا برای جمع آوری پول بود. یکی دیگر از این نوع مالیات ها، آجر بود که در سال 1784 در زمان سلطنت پادشاه جورج سوم معرفی شد تا به پرداخت هزینه جنگ در مستعمرات آمریکایی کمک کند.
به طوری که این قانون معتقد بود مالیات هر خانه بر اساس تعداد آجرهای تشکیل دهنده ی آن حساب می شود. باز هم مردم با افزایش اندازه آجر پاسخ این قانون را دادند به طوری که آجر کمتری برای ساختن خانه شان لازم باشد. بسیاری از ساختمان های ساخته شده با آجر بزرگ، هنوز در Measham، Leicestershire دیده می شوند.
بین سال های 1662 و 1689، مالیات بر تعداد قایق ها یا شومینه های موجود در یک خانه اعمال شد، دولت با این کار مردم را تشویق به جمع شدن در خانه های کوچکتر کرد و در بعضی موارد برای جلوگیری از مالیات، مردم روزها و شب های زمستانی را بدون هیچ وسیله گرمایشی سپری می کردند. اما مالیات پنجره تا حد زیادی طولانی ترین و مضطرب ترین نوع مالیات میان مردم بود.
حتی امروز، میراث مالیات بر پنجره دیده می شود. پنجره های آجری در بسیاری از ساختمان های تاریخی در سراسر بریتانیا دیده می شود.
در حقیقت اعتقاد بر این بود که مالیات بر پنجره "سرقت حقوق ابتدایی انسان" است، زیرا اساسا مردم معتقد بودند این نوع مالیات به معنی غارت حق طبیعی مردم از نور روز است. با این حال، اولین استفاده ی مکتوب از این عبارت تا سال 1916 صورت نگرفت و حتی پس از آن بسیاری از نشریات جرات نداشتند عین این عبارت را در روزنامه ها ذکر کنند. تنها پس از سال 1949 این عبارت به شدت مطرح شد و عمدتا در کنار کلمه «بی عدالتی» قرار می گرفت.
یک کارتون طنز تحت عنوان "انقلاب سیارات علیه مالیات بر پنجره" در پاسخ به مالیات بر پنجره که در سال 1696 معرفی شد.
یک خانواده به دنبال دیدن مقدار بیشتری از خورشید زمانی که مالیات بر پنجره لغو شود. کارتون ریچارد داول، 1754.
