آخرین ماه تابستان هم به انتها رسیده و کم کم رو به پایان است. از آنجایی که اکثر ما عادت داریم همه کارهایمان را به دقیقه ۹۰ موکول کنیم، سفر، این روزها بازار داغی دارد. چون اصولا آخرین ماه تابستان دقیقه ۹۰ مسافرت های تعطیلات تابستانی است.
اینکه می گویند: بسیار سفر باید تا پخته شود خامی، ضرب المثل بسیار زیبا و کارآمدی است، چراکه سفر معنای زندگی است. شکل کوچکی از زندگی ما در دنیا! سفر جای ماندن نیست، درست مثل دنیا. دنیا محل گذراست درست مثل سفر! سفر، مسیر و مقصد دارد. درست مثل دنیا. دقیق که باشی متوجه می شوی که این مسیرها هستند که ما را به مقصد می رسانند اما اصولا همه ما فقط به مقصد فکر می کنیم و از مسیر لذت نمی بریم. سفر درس زندگی است. درس بردباری و هم فاز شدن. هم فاز شدن با طبیعت، با زمان با فلک!
سفر می آموزد که باید هم فاز شد با زمان تا طولانی شدن مسیر آزارت ندهد. سفر می آموزد که این ما نیستیم که به زمان حکم می کنیم بلکه اگر با زمان هم فاز نباشیم، زمان بر ما حکم خواهد کرد و دیر خواهد گذشت آن هنگام که توقع داریم زود بگذرد و زود خواهد گذشت زمانی که دوست داریم دیر بگذرد. پس مسیر در مسافرت به ما می آموزد که دیکتاتوری نکنیم به زمان و در لحظه زندگی کنیم و بدانیم مسیر هم جزیی از سفر است. درست مثل زندگی. در زندگی هم مسیرهای سختی وجود دارد که باید از آنها بگذریم تا به مقصد برسیم. مسیر طولانی خرید یک خانه، مسیر طولانی تحصیل و گرفتن مدرک. مسیر طولانی کار کردن طی یک ماه تا گرفتن حقوق، مسیر بزرگ کردن فرزند تا گرفتن نتیجه! اما همه این گرفتن ها یک لحظه کوتاه است. سال ها درس می خوانی و زحمت می کشی اما زمانی که مدرک به دستت می رسد، فقط چند ثانیه طول می کشد تا مدرک را از دست متصدی آموزش دانشگاه بگیری و دانشگاه را ترک کنی. یک ماه کار می کنی و فقط چند ثانیه طول می کشد تا حقوقت را بگیری و یک عمر زحمت می کشی و فقط چند دقیقه طول می کشد تا سند خانه را امضا کنی و صاحبخانه شوی پس باید از سفر بیاموزیم رسم زندگی را. رسم صبوری را و رسم هم فاز شدن را سفر، موعد آشنایی هاست. موعد آشنا شدن با آدم هایی که هرگز ندیدیمشان و در مسیر سفر با آنها همسفر می شویم. در جاده، قطار، اتوبوس یا هواپیما! فرقی نمی کند کجا، مهم این است که یاد بگیریم هیچ آدمی بی دلیل بر سر راه ما قرار نمی گیرد و هرکدام از این آدم ها نشانه ای از حضور خداوند هستند در زندگی ما. درست مانند زندگی . اطرافیان ما، چه خوب و چه بد هرکدام همسفران ما در زندگی هستند و یک روز باید از آنها جدا شویم. دیر یاز زود. پس تا دیر نشده باید قدر همسفرانمان را بدانیم و مسافران خوبی برای قطار زندگی باشیم.
در مسیر سفر با جاده همراه می شویم. کنار جاده کوه و جنگل و یا شاید دشت را ببینیم. از دیدن کوه باید به یاد بیاوریم که «این جهان کوه است و فعل ما ندا، سوی ما آید نداها را صدا».
اینجاست که با قوانین هستی آشنا می شویم و می رسیم به قانون عمل و عکس العمل. پس باید به یاد آوریم که«هرچه کنی به خود کنی، گر همه نیک و بد کنی.»
حال که مسافر زندگی شده ایم باید بدانیم که جاده دنیا قوانین خاص خودش را دارد باید آداب و رسوم آن را رعایت کنیم درست مثل سفر که قوانین خاص خود را دارد. می گویند: مراقب باشید در حین سفر محیط اطراف خود را با زباله آلوده نکنید. دنیا هم همین طور است ما مسافرانی هستیم که هر لحظه با تشعشعات منفی که از خود ساطع می کنیم می توانیم دنیا را آلوده کنیم. هر خشم، اخم، عصبانیت و کینه ما از دیگران تشعشعی منفی ایجاد می کند که می تواند هستی را آلوده کند. پس یادمان نرود که ایجاد هرگونه تشعشع منفی در سفر ممنوع است. چه ریختن زباله و چه غم و اندوه!
در سفر که باشی می آموزی دنیا جای وابستگی نیست. می آموزی یک روز باید همه چیز را بگذاری و بروی. در سفر می دانی خانه ات جای دیگری است که باید به آنجا بازگردی درست مثل دنیا. مهمان دنیا که باشی باید بیاموزی که یک روز باید به خانه ات برگردی. به جایی که کسی در آنجا چشم انتظار توست. در سفر که باشی به یاد می آوری که باید یک روز«الیه راجعون» کنی. به یاد می آوری اینجا خانه ابدی تو نیست. تو اینجا فقط یک مسافری که باید یک روز بروی. در سفر خطرهایی وجود دارد. درست مثل دنیا. در سفر می آموزی که باید احتیاط کنی و به قوانین احترام بگذاری تا سالم به مقصد برسی و دنیا هم همین طور است. اگر می خواهی سالم بمانی و سالم به مقصد برسی باید بدانی که «در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن، شرط اول قدم آن است که مجنون باشی».
سفر می آموزد که مقصد حقیقی خطرهایی را بر سر راه خود دارد که باید برای عبور از آن خطرها عاشق باشی. عاشق حق باشی تا حقیقت را بیابی. باید عشق را تجربه کنی تا به باور برسی. از باور بگذری و ایمان را تجربه کنی از ایمان عبور کنی و به یقین برسی و از یقین به مرحله توکل برسی و آنگاه پرستش حقیقی را درک کنی. اینجا مقصد سفر ما در این دنیا است. مقصد اوست. او که هرکجا را بنگری جلوه ای از روی او را خواهی دید که صدایت می کند: بی راهه نروی مسافر!
نویسنده : مرجان حاجی‌حسنی
منبع : روزنامه مردم سالاری
