حدود 150 کیلومتر به سمت شرق شانگهای در مقابل دریای چین، شهر باستانی نینگبو قرار دارد که یکی از مهم‌ترین بنادر تجارت در چین است. این شهر که به اعتقاد برخی نقطه شروع تجارت دریایی جاده ابریشم و مهد شعر و نقاشی بوده، خانه یکی از محبوب‌ترین غذاهای چینی یعنی تانگ یوان نیز میباشد، نوعی شیرینی گرد که نام آن هم آوا با هماهنگی و اتحاد است.
هرساله میلیون‌ها چینی همراه با کسانی که دوستشان دارند، این شیرینی که قدمتش به 1100 سال می‌رسد را می‌چشند.
غذا، فستیوال و خانواده
این شیرینی از آرد برنج چسبنده تهیه میشود و اندازه‌های آن مختلف است. این شیرینی را هم می‌توان بخارپز کرد و هم سرخ کرد و داخل آن مغزهای مختلف گنجاند. اما در حالت سنتی داخل این شیرینی را با کنجد سیاه یا خمیر لوبیای قرمز پر می‌کنند. سپس پخته و به‌صورت داغ همراه با آب شیرین زنجبیلی میل می‌کنند.
این شیرینی‌های گرد از نظر تاریخی با ماه کامل شروع سال جدید در چین ارتباط دارند، جشنی که جشن فانوس نامیده میشود که در آن خانواده‌ها در آخرین روز جشن، پانزده روزه از سال نو را در کنار هم جمع می‌شوند. در حقیقت نام این شیرینی در زبان چینی به معنای اتحاد دوباره است و به اعتقاد آن‌ها وقتی ماه کامل است، خوردن این شیرینی با کسی که دوستش دارید باعث شادی و خوش‌یمنی در سال آینده میشود.
نام شیرینی از کجا آمده؟
قدمت تانگ یوان به 1100 سال قبل و به سلسله تانگ بازمی‌گردد. در آن زمان مردم نینگبو شروع به خوردن کوفته برنجی‌هایی کردند که از برنج چسبنده و کنجد سیاه، چربی و شکر سفید درست می‌شد. نام‌های زیادی برای این شیرینی وجود دارد اما در اوایل سده 1400 به افتخار اولین ماه کامل سال، یوان سیو نامیده شد (فانوس).
طبق افسانه‌ها، دهمین رئیس‌جمهور چینی به نام یوان شیکای از آنجایی‌که نام شیرینی هم‌آوا با "تغییر یوان" بود، دستور داد که نام شیرینی را عوض کنند. حالا هرکسی در هر نقطه کشور این شیرینی را با نام قدیم یا جدید آن می‌شناسد.
مزه و سنت
امروزه گرچه این شیرینی را می‌توان به‌صورت آماده در همه‌ی سوپرمارکت‌ها در سراسر کشور یافت، اما هنوز خانواده‌ها ترجیح می‌دهند برای جشن فانوس، خودشان آن را تهیه کنند. تهیه این شیرینی زمان‌بر است. اول دانه‌های کنجد سیاه را می‌کوبیم، سپس آن‌ها را در یک ماهیتابه سرخ می‌کنیم. سپس آن را با گوشت یا چربی فیله خوک و شکر مخلوط کرده و برای خمیری شدن به آن آب اضافه می‌کنیم. سپس کوفته‌های کوچک را در داخل قابلمه‌ای شامل آب، تکه‌های زنجبیل و شکر می‌جوشانیم. پس از آنکه کوفته‌ها روی آب آمدند می‌توانیم شعله را خاموش‌کنیم. خمیر بجای ضخیم بودن باید لغزنده باشد تا پس از پخته شدن بتوان به‌راحتی آن‌ها را خورد.
خویشاوندان گِرد
درحالی‌که تانگ یوان و نام شمالی آن یعنی یوان سیو تقریباً یکی هستند، اما تفاوت نامحسوسی در آن‌ها دیده میشود. یوان سیو برخلاف تانگ یوان که با دست، گرد میشود را داخل سبدی از جنس بامبوی مکعبی می‌گذارند و درحالی‌که به آن آب و آرد می پاشند با عقب و جلو کردن سبد، خمیر را رول می‌کنند. در نتیجه سطح آن نسبت به تانگ یوان کمی خشک‌تر میشود. داخل هر دوی این شیرینی‌ها را می‌توان با میوه‌های خشک شده و شکلات پر کرد، اما داخل تانگ یوان معمولاً بادام خرد شده، گردو و گوشت چرخ کرده می‌گذارند. تانگ یوان داخل یک سوپ رقیق سرو میشود.
روشنایی در برابر تاریکی
تانگ یوان احتمالاً مشهورترین غذای جشن فانوس است اما در جنوب چین این شیرینی معمولاً چند هفته زودتر در 21 یا 22 دسامبر خورده میشود. این رویداد که دونگ ژی نامیده میشود، در طولانی‌ترین شب سال اتفاق می‌افتد، از آن به بعد روزها طولانی‌تر و شب‌ها کوتاه‌تر خواهد شد.
این رویداد نیز مانند جشن فانوس معمولاً با گرد هم‌آیی خانواده‌ها همراه است و آن‌ها تانگ یوان را به رنگ صورتی یا قرمز درمی‌آورند که رنگ‌های شانس در جامعه چین است.
گفته‌ها و خرافات
چینیان به جای آنکه منتظر روز تولد خود باشند، معتقدند که افراد در شب سال نو یک سال پیرتر می‌شوند. مانند خوردن نخودفرنگی در آمریکا، نودل های سوبا در ژاپن و انگور در اسپانیا در شب سال نو، به اعتقاد چینی‌ها خوردن تانگ یوان در فستیوال دونگ ژی باعث خوشبختی و خوش‌اقبالی در سال آینده میشود.
جمله‌ای هست که می‌گوید : «اگر تکه‌ای از تانگ یوان قرمز و سفید را نخوری، یک سال بزرگ‌تر نمی‌شوی.» طبق خرافات برای خوش‌شانسی باید دو عدد تانگ یوان را قورت داد، شخصی که تازه ازدواج کرده نیز برای آنکه آرزویش برآورده شود باید دو تانگ یوان را در ظرف باقی گذارد و فرد مجرد یک عدد شیرینی را.
کسانی که صبر و تجربه کافی برای پختن این شیرینی را ندارند باید به نینگبو بروند و به دنبال مجسمه‌ای باشند که در آن غاز و سگی به یک بشکه تکیه داده‌اند. این مجسمه برنزی در ورودی رستوران گانگ یا گو قرار دارد، جایی که می‌توان بهترین تانگ یوان ها را در آنجا یافت.
طبق داستان‌های محلی، ماهیگیری که گانگ یاگو نام داشت، این رستوران را 93 سال پیش گشود. وقتی روی دریا بود آرزو داشت که به خانه بازگردد و تانگ یوان دست‌پخت مادرش را بخورد. پس وقتی بازگشت، رستورانی گشود و از دستور پخت های مادرش در آن استفاده کرد. و این چنین شد که تانگ یوان را غذای روح نامیدند!
منبع: bbc.com
