کوو وادیس (Quo Vadis) تراتوریایی (نوعی از رستوران ایتالیایی با فضایی غیررسمی‌تر) در نزدیکی لچه (Lecce) ایتالیا است. لوسیانو صاحب این رستوران در خانواده‌ای کشاورز زاده شده است. عموی وی رستوران داشته و لوسیانو زمان کودکی هنگامی‌که به عمویش در کارهای رستوران می‌کرده، به غذا علاقه‌مند میشود.
لوسیانو در سن هفده‌سالگی به لندن می‌رود و در رستوران تاریخی کوو وادیسِ این شهر مشغول به کار میشود. سپس او تصمیم می‌گیرد رستورانی تاسیس کند، بنابراین رستوران موبی دیک (Moby Dick) را در نزدیکی شهر لچه افتتاح می‌کند. بعد از مدتی کار در سال 1987 وی کار آشپزی را رها کرده و به سرمایه‌گذاری در املاک و مستغلات و هتلداری مشغول میشود. سال 2000 مسافران ساکن در مسافرخانه لوسیانو به رطوبت طبقه همکف اعتراض می‌کنند و به همین دلیل لوسیانو تصمیم می‌گیرد با کندن زمین علاوه بر تعمیر لوله‌های آب و فاضلاب، طبقه هم کف را به یک تراتوریا تبدیل کند. او بعد از کندن زمین متوجه باستانی بودن محل اقامتش میشود.
بعد از حفر زمین لوسیانو و پسرانش دنیایی مربوط به حدود 500 سال پیش از میلاد را کشف کردند. از جمله اشیایی که آن‌ها کشف کردند می‌توان به 5000 قطعه سکه، یک انگشتر اُسقف از جنس طلا، 33 قطعه سنگ زمرد، سفال، ظروف سرامیکی، اسباب‌بازی کودکان ساخته شده از سفال و مجسمه اشاره کرد. همچنین تونلی زیرزمینی که به یک آمفی‌تئاتر راه داشت را نیز در این میان کشف کردند.
این اَشیا به دوران مختلفی از جمله امپراتوری روم، قرون‌وسطی و دوره رنسانس تعلق داشتند. قسمتی از اشیا هم مربوط به آثار باستانی قومی به نام مِساپی (Messapi) بود که قبلا در آن منطقه سکونت داشته‌اند. کار حفاری توسط خود لوسیانو انجام می‌شد و یک نفر به عنوان ناظر از طرف دولت هنگام حفاری بر کار وی نظارت می‌کرد. طبق قانون ایتالیا اشیایی که در زیرزمین یک ملک کشف شوند، بدون توجه به مالکیتِ آن ملک، در اختیار دولت قرار می‌گیرند. در هر صورت لوسیانو سعی کرد تعدادی از آن اشیا را از دولت قرض بگیرد و با آن‌ها موزه‌ای تاسیس کند.
یکی از اتاق‌های موزه قسمت کوچکی از یک کلیسا را شامل میشود که از سال‌های 1200 تا 1609 به‌عنوان صومعه مورداستفاده قرار می‌گرفته است. در محراب سنگی آن حکاکی‌هایی از شاخ و برگ وجود دارد که به نوعی نشان‌دهنده چرخه زندگی است. سقف طبقه اول مربوط به قرن شانزدهم و از سنگ توف (یک نوع سنگ متشکل از خاکستر آتش‌فشانی) ساخته شده است.
لوسیانو پس از آن‌که رستوران خود را افتتاح کرد، نام آن را به خاطر اولین جایی که در آن کار می‌کرده است، کوو وادیس گذاشت. این کلمه در زبان لاتین به معنی: «کجا می‌روید؟» است. این نام برای هر دو کاربرد آن مکانِ تاریخی مناسب بود. وی در این رستوران غذاهای محلی و باستانی منطقه لچه را ارایه می‌کند تا مشتری در هنگام سرو غذا در کنار محل گودبرداری، احساسی باستانی داشته باشد. از جمله غذاهای محلی این منطقه می‌توان به پاستا به همراه نخودفرنگی، پاستا‌ی سرخ شده و پاستایی با شکل خاص که شبیه گوش و در اندازه‌های کوچک هستند، اشاره کرد.
همچنین غذاهای متداولی مثل پیتزا، کلزون (calzones، یک پیتزا پیچیده شده که شکلی شبیه به نصف ماه داشته و از خمیر نان نمکی درست میشود) و پارمیگیانا (parmigiana، بادمجان سرخ‌شده با سس گوشت و موزارلا) در رستوران کوو وادیس سرو میشود. لوسیانو معتقد است باید غذاها را به همان صورت سنتی تهیه کنیم و از هیچ ماده شیمیایی و غیرطبیعی در آن استفاده نکنیم.
نهایتا او قصد دارد پیوند محکمی بین حال و گذشته برقرار کند، چه برقراری پیوند از طریق موزه باشد و چه از طریق رستوران و غذاهای محلی این کار صورت پذیرد. لوسیانو تلاش دارد این خدمات را به افراد محلی و گردشگران به‌صورت یکسان ارایه دهد.
آن‌ها در زمان حفاری، سنگی را پیدا کرده‌اند که بر روی آن نوشته شده است: «اگر خدا با ما است، آیا کسی توان مقابله با ما را دارد؟» و معتقد هستند طبق نوشته این سنگ وقتی کارهای خوبی را انجام می‌دهند، در مقابل، اتفاق بدی نمی‌افتد.
لوسیانو اعتقاد دارد، وقتی انرژی و اراده لازم برای انجام کاری وجود داشته باشد، آن کار حتما به سرانجام می‌رسد. شما هم با او موافق هستید؟
منبع: bbc.com
