بسیاری از حرفه‌ای‌های سفر عاشق این هستند که استراحتگاهی پیدا کنند و آنجا کنار دوستانشان بنشینند و به ستاره‌های رؤیایی آسمان بنگرند. اما چند کارآفرین ماجراجو امیدوارند بتوانند مکانی را بسازند که مردم در آن کنار یکدیگر گپ بزنند و پیرامونشان چیزی جز ستاره‌های زیبا و درخشان آسمان را نبینند.
این مکان اگر ساخته شود هتلی خواهد بود که چند صد کیلومتر بالاتر از سطح زمین و روی مدارهای پایینی آن شناور خواهد گشت و اگر یکی از این هتل‌ها به‌زودی درب‌هایش را به روی عموم باز کند، هزینه هنگفتی برای گردشگران در بر خواهد داشت. یک نمونه از آن برنامه‌هایی است که ناسا در نظر گرفته است تا ابر ثروتمندان عاشق مسافرت بتوانند در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت داشته باشند. این برنامه از سال 2020 آغاز میشود، بنابراین چیزی به شروع آن نمانده است!
هزینه‌اش را می‌پرسید؟ نظرتان درباره یک ماه اقامت با هزینه حداقلی شبی 35000 دلار چیست؟
مسافران خوش‌شانس
بعد از ناسا می‌توان به شرکت اوریون اِسپَن اشاره کرد که می‌خواهد یک ایستگاه آرورا (شفق قطبی) باز کند، هتلی که تا سال 2024 بالای کره زمین قرار می‌گیرد و قرار است یک اقامت 12 روزه را به مبلغ نه و نیم میلیون دلار برای هر گردشگر فراهم کند. سفینه فضایی آن‌ها قادر خواهد بود پنج مسافر خوش‌شانس را در یک مرحله سوار کند و با شتاب به ایستگاه آرورا برساند. شرکت قول داده است که امکاناتی مانند چند طلوع و غروب خورشید در روز و تنیس روی میز بدون گرانش را برای مهمانانش فراهم کند. این ایده تاکنون 30 نفر را به‌سوی خود جذب کرده است تا 80000 دلار از جیب مبارکشان را برای داشتن این تجربه خرج کنند.
این ایده که صنعت مهمان‌پذیری به فضا گسترش یابد به نظر دور از ذهن می‌آید اما دیگر کم‌کم واقع‌گرایانه شده است؛ این سخنی است که پایه‌گذار شرکت اوریون اِسپن فرانک بانگِر باور دارد. او می‌گوید: «اما همه‌چیز همین‌طور است، همه‌چیز نخست دیوانه‌وار به نظر می‌آید و سپس عادی میشود.»
درجات موشک بازی
شرکت‌های دیگری هم هستند که برای ساخت یک اقامتگاه خارج از این جهان برنامه‌هایی دارند؛ مانند شرکت تولیدکننده هواپیمای بوئینگ. چند میلیاردر سرشناس دیگر نیز گفته‌اند برنامه‌هایی برای این کار دارند؛ مانند مدیر اول شرکت آمازون جِف بِزوس که صاحب شرکت هوافضایی بلو اوریجین Blue Origin نیز هست و پدیده شرکت تسلا ایلان ماسک که با شرکت اِسپِیس ایکس (SpaceX) موجی از نگاه‌ها را به‌سوی خود برانگیخته است.
مشکل اصلی تکنولوژی نیست؛ چراکه می‌دانیم از سال 2000 تاکنون همیشه افرادی در ایستگاه فضایی بین‌المللی فراتر از لایه جوی استراتوسفر حضور داشته‌اند و درحالی‌که هزینه‌ها در سطح موشکی و هنگفت هستند، انتظار می‌رود که با گذشت زمان پایین بیایند زیرا سفرها و هتل‌ها کارآمدتر خواهند شد و رقابت بیشتری پدیدار خواهد گشت. مشکل اصلی آن است که در حال حاضر فضا حداقل از نظر قانونی مرز نهایی شمرده میشود.
پیمان فضای بیرونی (آتر اِسپِیس- Outer Space) که در سال 1967 امضا شد اکنون با فعالیت‌های تجاری‌ای که فراتر از زمین انجام می‌گیرند منقضی شده است؛ همچنین پیمان‌های بین‌المللی‌ای که بیشتر برای فعالیت‌های سطح زمین طراحی شده‌اند، کاملاً اقدامات فرازمینی را تحت پوشش قرار نمی‌دهند.
خلأ فضا
طبق پیمان 1967 شرکت‌ها حق ندارند هیچ قسمتی از خلأ فضایی پیرامون زمین را به مالکیت خود دربیاورند و تنها می‌توانند از این نواحی برای اهداف صلح‌آمیز استفاده کنند. تفسیر این قانون بسیار دشوار است زیرا فضاپیماهای مدار پایینی زمین در یک ارتفاع ثابت از سطح زمین قرار نگرفته‌اند و این یعنی در یک روز از قلمروی هوایی چند کشور گذر می‌کنند. درصورتی‌که یکی از این فضاپیماها در یکی از این کشورها سقوط کند یا با یک ماهواره خارجی تصادف کنند، سؤالات مبهمی درباره مسئولیت این وقایع پیش می‌آید.
کریستوفِر جانسون که برای موسسه سکیور ورلد (Secure World- جهان امن) در زمینه تخصصی قانون فضایی فعالیت می‌کند می‌گوید: «اکنون انجام دادن یک سری فعالیت‌ها در فضا دشوار شده است و پاسخ شفافی هم از سوی قانون‌های مربوط به فضا ارائه نمی‌شود، همچنین برای یک ساختار پیچیده در فضا مانند هتل، هیچ راهنمای آشکاری وجود ندارد.»
رقبای عرصه هتل‌های فضایی هنوز باور دارند که موانع قانونی و دیگر موانع این عرصه کم‌کم برطرف خواهند شد و یک جهان بیرونی تازه برای سفر کردن به روی همگان باز خواهد شد. درحالی‌که منفی‌نگرها می‌گویند این‌ها همه‌اش خواب و خیال است، افراد پرامید و باانگیزه چشم‌هایشان را با تمرکز تمام به‌سوی آسمان خیره کرده‌اند.
منبع: thetravel.com
