آشکار شدن گذرگاه باستانی وایکینگ‌ ها بر اثر ذوب یخ‌ ها

ذوب شدن یخچال‌های طبیعی در بسیاری از کشورهای اسکاندیناوی باعث نمایان شدن یک گذرگاه کوهستانی مورداستفاده وایکینگ‌ها شده‌است. کاوش در این منطقه در سال 2011 هنگامی‌که آفتاب گرم تابستان شروع به ذوب کردن یخچال‌های طبیعی لندبرین (Lendbreen) در  لومسبگن ریج (Lomseggen Ridge) در پارک ملی بریمن (Breheimen National Park) در نروژ کرد، آغاز شد. در آن زمان باستان شناسان یک گذرگاه کوهستانی قدیمی را کشف کرده‌اند که در دوران وایکینگ به‌عنوان مسیر حرکت مردم بین دره‌هایی مانند بورودالن (Bøverdalen)و اوتادالن (Ottadalen)مورداستفاده قرار می‌گرفت. مردم محلی از گذرگاه کوهستانی برای رفت‌وآمد خود و برای رفتن به مزارع تابستانی در ارتفاعات استفاده می‌کردند. اما طبق تحقیقات اخیر، این گذرگاه توسط مسافران و تاجران نیز برای رفتن به مکان‌های دوردست مورداستفاده قرار می‌گرفته است.

پاپوش ویژه اسب‌ها برای حرکت روی برف متعلق به دوره وایکینگ‌ها

قطعه یخ لندبرن

برخی از گنجینه‌های آثار باستانی کشف‌شده در این گذرگاه متعلق به 4000 سال قبل از میلاد می‌باشند. این گنجینه شامل شمشیرهای وایکینگ، لباس، جمجمه اسب، یک کفش سه هزار و چهارصدساله ساخته‌شده از پوست دباغی نشده حیوانات که در سال 2006 یافت شد، نوک تیر با نیزه‌های چوبی و مقادیر زیادی سرگین اسب می‌باشد. دکتر لارس هولگر پیلو (Dr. Lars Holger Pilø) ، مدیر برنامه باستان‌شناسی یخچال‌های طبیعی در شورای شهرستان اوپلند در نروژ، در سال 2011 پس از پیدا شدن یک لباس متعلق به عصر آهن در لندبرن، باستان‌شناسی یخچال‌های طبیعی را آغاز کرد.

ویرانه‌های یک پناهگاه سنگی ساخته‌شده در گذرگاه.

لباس متعلق به عصر آهن که مربوط به سال 300 میلادی است.

در طول چند سال گذشته، بیش از یک هزار شی‌ء کشف‌شده است، اما تنها در حدود شصت عدد از آن‌ها تاریخ‌نگاری رادیو کربن شده‌اند. طبق گزارش نشنال جئوگرافی، بیشتر موارد در یک‌تکه یخ در حال ذوب پیدا شده‌اند که اشیا را بهتر از آن‌که در یخچال قرار بگیرند، حفظ می‌کند. یخ‌های یخچال طبیعی حرکت می‌کند و معمولاً هرگونه آثار باقی‌مانده را از بین می‌برد، اما تکه‌های یخ در جای خود ثابت باقی می‌مانند و اشیا را هزاران سال حفظ می‌کنند.

بیت چوبی که برای بزغاله‌ها و بره‌ها استفاده می‌شود تا شیر مادرشان را نخورند‌، زیرا شیر آن‌ها برای مصرف انسان استفاده می‌شد.

دشکی که جهت پیچیدن پنبه یا پشم دور آن استفاده می‌شده، تاریخ‌نگاری رادیو کربن شده که مربوط به قرن یازدهم میلادی است.

پیلو همچنین یک پناهگاه سنگی کوچک و توده‌هایی از سنگ که روی‌هم چیده شده بودند به نام "cairns" را کشف کرد که به‌عنوان علامت‌گذاری مسیر برای افراد غیر محلی که به نروژ می‌رفتند ساخته‌شده بود و او را به این باور رساند که این گذرگاه یک مسیر پررفت‌وآمد برای تقریباً یک هزار سال پیش بوده است. رفت‌وآمد در گذرگاه پس از عصر وایکینگ‌ها کاهش‌یافته است که می‌تواند نتیجه طاعون خیارکی (متداول‌ترین حالت طاعون است که طی نیش کک یا گازگرفتگی توسط موش آلوده به باسیل به وجود می‌آید.) باشد که در سال 1190 قبل از میلاد پدیدار شد و نروژ را نابود کرد و به‌این‌ترتیب، نزدیک به دو سوم جمعیت در قرن چهاردهم از بین رفت.

یک "انبر" که توسط دو عضو تیم در گذرگاه کوهستانی لندبرین یافت شده. سایز: 50 سانتی‌متر.

نعل اسب باستانی یافت شده در لندبرین.

دکتر فیلیپ نوری (Dr. Philip Norrie) از دانشکده پزشکی نیو ساوت ولز در استرالیا در کتاب خود "تاریخ بیماری در عصر باستان" در سال ۲۰۱۶ می‌گوید، عامل دیگر می‌تواند یک دوره بسیار سرد باشد، عصر یخبندان کوچک، که شاید ناشی از فوران کوه هکلا (Hekla) در جنوب ایسلند در سال 1159 قبل از میلاد بوده است که با فوران کوه وسوویوس (Vesuvius) در سال 79 بعد از میلاد قابل‌مقایسه است.

کفش متعلق به قرن یازدهم میلادی.

دکتر پیلو، در مجله اسمیتسونیان، خاطرنشان می‌کند که در قرون‌وسطی چندین بیماری همه‌گیر وجود داشته است که همه‌ی این‌ها بر جمعیت، سبک زندگی و میزان سفر تأثیر گذاشته است. گمان می‌رود در این دوران افراد کمتری به مزارع تابستانی یا مسافت‌های طولانی سفر می‌کردند. بعدها، همان‌طور که جمعیت و زندگی به حالت طبیعی خود بازگشته بودند، گذرگاه به یک خاطره دور تبدیل شده‌بود که به‌ندرت استفاده می‌شد.

این پارچه متعلق به قرن 10 میلادی، بسیار به‌خوبی حفظ‌شده و نمایانگر رنگ آبی اصیل آن است.

یافته‌های موجود در لندبرین از اهمیت باستان‌شناسی بسیار خوبی برخوردارند. اما ممکن است پس از کشف، مشکلاتی برای آن‌ها پیش‌آمده باشد. هنگامی‌که آثار باستانی ارگانیک از قبیل پارچه، چرم، چوب، پشم و استخوان در معرض هوا و نور قرار می‌گیرند، به‌سرعت خراب می‌شوند و برای حفظ آن‌ها باید دقت بسیار زیادی شود. باستان شناسان یخ منطقه‌ای با مساحتی حدود چهل‌وپنج جریب (182108.52 مترمربع) زمین در لندبرین را تحت پوشش قرار داده‌اند که احتمالاً بزرگ‌ترین کاوش‌باستان‌شناسی یخی بوده است که تاکنون انجام‌شده است.

نیزه متعلق به عصر وایکینگ، در جلوی یک قطعه یخ در لندبرن که گذرگاه کوهی وایکینگ‌ها بوده، یافت شده است.

تابستان گرم سال ۲۰۱۹ ذوب بزرگی به همراه داشت و بخش دیگری از جاده کوهستان «لندبرین» را آشکار کرد و باعث نمایان شدن آثار دیگری مانند بقایای یک سگ و قلاده‌اش، استخوان اسب، قسمت‌هایی از سورتمه، نعل اسب‌های بیشتر و یک پاپوش ویژه اسب‌ها برای حرکت روی برف که احتمالاً متعلق به  قرن یازدهم تا چهاردهم می‌باشد، شد.

منبع: thevintagenews.com