حلقه ی مفقوده ی تکامل انسان زیر پای پسری نُه ساله

بگذارید یک راست برویم سر اصل مطلب، چون به اندازه‌ی کافی عجیب و هیجان‌انگیز هست که بی‌مقدمه باید سراغش رفت: پسربچه‌ای در آفریقای جنوبی که سگ‌اش را برای هواخوری به بیرون از خانه بُرده بود، به صورت اتفاقی باقی‌مانده‌های یک زوج 2 میلیون ساله را کشف کرد! دانشمندان اکنون بر این باورند که این کشف، شکاف مهمی را که در فهم ما از تکامل انسان وجود دارد، پُر می‌کند. اما چطور؟

در سال 2008، متیو برگر (Matthew Berger) نُه ساله و سگ‌اش در مالاپا (Malapa) واقع در حوالی ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی، به صورت اتفاقی بقایای فسیل شده‌ی استخوان‌های یک زن بالغ و یک پسر  نوجوان را کشف کردند. از آن زمان به بعد، مباحث بسیاری بر سر این موضوع درگرفت و این سوال پیش آمد که آیا این بقایا واقعاً با گونه‌هایی که قبلاً کشف شده‌اند تفاوت دارد یا خیر.

به نظر می‌رسد که این استخوان‌ها، متعلق به خویشاوندان نزدیک گونه‌ی انسان (Homo genus) باشند و با نام آسترالوپیتِکوس سدیبا (Australopithecus sediba) شناخته می‌شوند – معنی آسترالوپیتِکوس، "بوزینه‌ی جنوبی" (Southern ape) است. بنابر مطالعات جدید، باور بر این است که این بقایا، پُل رابط تکامل انسان - میان انسان‌های اولیه و اجداد میمون‌مانندمان - است.

دانشمندان معتقدند که آسترالوپیتِکوس سدیبا میان گونه‌ی سه میلیون ساله‌‌ی آسترالوپیتِکوس آفارِنسیس (Australopithecus afarensis) (که نمونه‌ی مشهور "لوسی" (Lucy) متعلق به آن است) و گونه‌ی هَندی‌مَن (Handy Man)، که در حدود 1.5 تا 2.1 میلیون سال قبل از ابزارآلات استفاده می‌کرد، قرار می‌گیرد.

اسکلت‌های تازه کشف شده‌ی آسترالوپیتِکوس سدیبا حتی از نمونه‌ی مشهور "لوسی"، که کشف آن در سال 1974 اتفاق بی‌سابقه‌ای محسوب می‌شد، کامل‌تر هستند.

جرمی دسیلوا (Jeremy DeSilva)، همکار این پژوهش گزارش داد، «آناتومی‌هایی که در آسترالوپیتِکوس سدیبا مشاهده می‌کنیم ما را وادار می‌کند آن مسیری را که در طی‌اش به انسان تبدیل شده‌ایم را مورد ارزیابی مجدد قرار بدهیم.»

با اینکه برخی از پژوهشگران این اکتشاف را، از زمان پیدا شدنش در سال 2008، کشف گونه‌ی جدیدی تلقی کرده‌اند، مطالعات جدید به خوبی نشان می‌دهد که واقعاً در چه ویژگی‌هایی متمایز است.

این مطالعه‌ آناتومی این گونه‌ی جدید را به صورت تمام و کمال شرح می‌دهد، و شباهت‌هایی با گونه‌ی انسان یافته است که نشان‌دهنده‌ی یک رابطه‌ی تکاملی نزدیک است.

دست‌های آسترالوپیتِکوس سدیبا شبیه دست‌های گونه‌ی هومو هابیلیس (Homo habilis) (انسان ماهر از گونه‌ی انسان تباران است که در عصر گلاسین و اوایل عصر کالابرین در دور زمین‌شناسی پلیستوسن یعنی زمانی حدود ۲٫۱ تا ۱٫۵ میلیون سال قبل زندگی می‌کرد) است، اما آن‌ها یکسان نیستند، و نشان می‌دهد که گونه‌های بعدی هم می‌توانست از ابزارآلات استفاده کند یا حداقل تواناییِ چنگ زدن و گرفتنِ دقیق‌تری نسبت به گونه‌های قبلی داشت.

بر اساس این مطالعه، همچنین باور بر این است که گرچه آسترالوپیتِکوس سدیبا «برای پیدا کردن خوراک و محافظت در مقابل دشمنان» بیشتر زمانش را روی درختان سپری می‌کرد، اما می‌توانست روی دو پا هم راه برود.  

و به یاد داشته باشید که تمامی این‌ها بخاطر یک کشف اتفاقی بود!

نویسندگان در این مورد نوشته‌اند: «برای یک لحظه تصور کنید که ممکن بود پای متیو به این سنگ برخورد کند و بدون اینکه متوجه فسیل بشود، همچنان سگش را دنبال کند. اگر چنین اتفاقی رخ می‌داد، علم و دانش هنوز از آسترالوپیتِکوس سدیبا اطلاعی نداشت، و آن فسیل‌ها هنوز همان‌جا، در لابه لای رسوبات آهکی قرار داشتند، و انتظار کشف شدن را می‌کشیدند.»

آیا چنین کشف بزرگی برای شما هم جذابیت دارد؟ اصلا به نظرتان اکتشافات باستان‌شناسی آنقدر ارزش دارند که دولت‌ها سرمایه‌ی خاصی را جهت گسترش آن، اختصاص دهند؟ منتظر دریافت نظرات شما هستیم.

منبع: allthatsinteresting.com