جینکو بیلوبا (Ginkgo biloba) یا درخت پرسیاوشان به طرز گسترده ای در بسیاری از فضاهای شهری در دنیا به عنوان درخت زینتی و سایه دار استفاده می شود. درختان جینکو به دلیل توانایی منحصر به فردشان برای تحمل آلودگی، رشد و بالندگی شان در فضای محدود و به طور کلی مقاومتشان در برابر بیماری و حشرات، گزینه ی مناسبی برای فضاهای شهری هستند. یک مثال از سرسخت بودن این درخت را می توان در هیروشیمای ژاپن دید که چند جینکو جزو معدود موجودات زنده ای بودند که از بمب اتم جان سالم به در بردند.
در ژاپن جایی که به این درختان ایشو (icho) گفته می شود جنکو در سراسر کشور در معابد، در پارک های شهری، در کنار خیابان دیده می شود. جنکو درخت رسمی توکیو است و برگ جنکو نماد شهر توکیو. میان بسیاری از درختان جنکو در خیابان ها ایشو نامیکی (Icho Namiki) یا خیابان جنکو پرطرفدار ترین است.
ایشو نامیکی خیابانی به طول 300 متر است که در دو طرف آن درختان جنکو قد کشیده که تا فصل پاییز حدود ماه نوامبر زمانی که تمام برگ ها زرد می گردند، بسیار با دقت نگهداری و هرس می شوند. کمی بعد برگ ها می ریزند و خیابان ها و پیاده رو های اطراف را می پوشانند. مردم به دیدن این منظره می آیند، زیر برگ های زرد قدم می زنند و یا در یکی از کافه های اطراف می نشینند.
جینکو بیلوبا و دیگر گونه های هم خانواده اش زمانی در سراسر دنیا پخش بودند، تا حدود دو میلیون سال پیش که جمعیت آنها کاهش یافت. امروزه جینکو بیلوبا تنها گونه از خانواده ی Ginkgophyta است. بقیه ی گونه ها منقرض شده اند. این گونه هم اکنون فقط به صورت محدود در منطقه ای در شرق چین به صورت وحشی می روید.
جنکو مدتها ها پیش توسط چینی ها کاشته می شد، گواه این ادعا هم درختانی هستند که بیش از 1500 سال عمر دارند. برای اولین بار در قرن 17 زمانی که گیاه شناس آلمانی آنها را در یک معبد ژاپنی دید، اروپاییان با این درخت اشنا شدند. هم اکنون آنها در اروپا متداول هستند، و هم چنین حدود 200 سال است که در آمریکا کاشته می شوند.
منبع : برترینها
