در دهه ی 1930 زمانی که برای اولین بار در تاریخ، خط ساحلی آتلانتیک از درون هواپیما مورد عکسبرداری قرار گرفت، پدیده ی جغرافیایی جالب توجهی آشکار شد. امتداد ساحلی از نیوجرسی تا فلوریدای شمالی با هزاران فرورفتگی بیضوی شکل عجیب پوشیده شده بود که در ظاهر شبیه به چاله های ماه بودند. در مجموع این فرورفتگی ها را با نام خلیج های کوچک کارولینا می شناسند، اما آنها نام های متفاوت دیگری نیز دارند؛ به عنوان مثال در مریلند، به آنها آبگیرهای مریلند می گویند. لغت «خلیج» به گستره ای از شاخه های متفاوت خلیج اطلاق می شود که می توانند در محل فرورفتگی های زمین یا در اطراف آنها شکل بگیرند.
خلیج های کارولینا بیضی شکل هستند و به صورت مجموعه ای در اندازه های متفاوت (تا چندین هزار جریب) ظاهر می شوند. بیشتر آنها زمین های مردابی با پوشش گیاهی هستند که در زمستان و بهار با آب باران پر شده و در طول ماه های تابستان خشک می شوند. این خلیج ها ویژگی های مشترک زیادی دارند اما قابل توجه ترین مورد، جهت گیری آنها در یک سمت مشخص است.
تمامی خلیج های کارولینا دارای جهت شمال غربی- جنوب شرقی هستند، البته در محل های مختلف نوسانات کوچکی از این جهت گیری کلی وجود دارد. این جهت گیری به شکلی سیستماتیک تحت تاثیر عرض جغرافیایی نیز می باشد.
این نوع جهت گیری خاص باعث شکل گیری فرضیات خاصی در بین دانشمندان بوده که از جمله محبوب ترین این فرضیه ها در دهه های 40 و 50 میلادی می توان به موردی اشاره کرد که پیدایش خلیج های کارولینا را در اثر برخورد شهاب سنگ به خط ساحلی آتلانتیک می دانست. اما تمام اینها مربوط به زمانی میشد که دانش زمین شناسی تکنولوژی های پیشرفته و روش های آنالیز داده ی جدید را در اختیار نداشت. پژوهش های مدرن نشان داده اند که این فرورفتگی ها خیلی کم عمق تر از آن هستند که توسط شهاب سنگ ایجاد شده باشند؛ ضمن اینکه هیچ گونه مدرک زمین شناسی برای اثبات فرازمینی بودن آنها وجود ندارد.
آن دسته از افرادی که نظریه ی منشا فرازمینی را رد می کنند، فرضیات ژئومورفولوژیک متفاوتی ارائه می دهند که از آن جمله می توان به حرکت جریان های دریایی وقتی که این منطقه زیر آب بوده، بالا آمدن سطح آبهای زیرزمینی یا جریان های باد اشاره نمود. گرچه هیچ کدام از این فرضیات نمی توانند شکل بیضوی این خلیج ها یا نحوه ی جهت گیری آنها را توجیه کنند. در واقع هم اکنون هیچ کس نمی تواند دلیل این مسئله را توضیح دهد.
تخمین زده می شود که زمانی تعداد خلیج های کارولینا در امتداد خط ساحلی آتلانتیک نیم میلیون بوده، اما تنها چند صد عدد از آنها باقی مانده یا مورد حفاظت قرار گرفته اند. خلیج Woods و Bennett’s در کارولینای جنوبی دو مورد از این خلیج های حفاظت شده هستند. تعداد بسیاری از آنها به صورت طبیعی فرسایش یافته، برخی به خاطر کشاورزی، قطع درختان و فرایندهای توسعه ی مسکن از میان رفته اند. در خلال جنگ جهانی دوم، خلیج بزرگی در Georgetown County به عنوان محدوده ی عملیاتی برای بمباران مورد استفاده قرار گرفت.
امروز، این خلیج ها از نظر تنوع زیست محیطی بسیار غنی هستند. بسیاری از گونه های پرندگان، مرغان دریایی مهاجر و پستانداران در این مرداب ها زندگی می کنند. برخی از این گونه ها تقریبا نایاب بوده یا در معرض انقراض هستند. از ساکنان دیگر این خلیج ها می توان به سنجاقک ها، مارمولک سبز، و قورباغه های سبز درختی اشاره نمود. تعدادی گیاه گوشتخوار نیز در خلیج کارولینا حضور دارند.
منبع : amusingplanet
