مارها خیلی روابط عمومی خوبی ندارند. خونسرد هستند، ساکت و لغزنده‌اند و برخی از آن‌ها نیش‌های بزرگ یا دندان‌های مرگبار یا هردو را دارند. برخی از مارها آن‌قدر بزرگ‌اند که می‌توانند بدنشان را دور یک حیوان بزرگ مانند بز بپیچند، آن را مچاله کنند و سپس با کندن فک حیوان آن را کاملاً ببلعند. هر وقت هالیوود در قلمروی حیوانات به دنبال یک شخصیت شرور است به خزندگان بزرگ رو می‌آورد. جنبه «حال به هم زن» مارها در فیلم‌هایی که درباره موجودات چندش ساخته می‌شوند واقعاً بی‌نظیر است.
راه رفتن این موجود را تصور کنید
شاید تنها گروهی که به مارها علاقه دارند کسانی باشند که آن‌ها را مطالعه می‌کنند: یعنی خزنده شناسان. آن‌ها نه‌تنها مارها را دوست دارند، بلکه به هر علمی که بتوانند روی می‌آورند تا بفهمند این خزندگان چگونه تکامل یافته‌اند. به‌ویژه، این‌که چطور پاهای عقبی‌شان را از دست داده‌اند یا آیا اصلاً میلیون‌ها سال پیش پا داشته‌اند؟ و مارهای امروزی دقیقاً با چه موجوداتی نژاد مشترک دارند؟ دیرینه‌شناسان نیز به خزنده شناسان امروزی کمک می‌کنند تا هر چه بیشتر این جانوران لغزنده را بشناسند.
مارهای سمی: مار زنگی آمریکای جنوبی (کِروتالوس دوریسوس)؛ افعی اروپایی (پِلیاس بِروس یا ویپِرا بِروس)؛ کبرای هندی (ناجا تِریپودیانز، یا ناجا ناجا)؛ مار سرمسی (تِریگونوسِفالوس کونتورتور یا آگکیستِرودون کونتورتریکس). حکاکی روی چوب، چاپ شده در 1878.
یک حفاری که در سال 2013 در آرژانتین انجام شد دانشمندان را یک گام در شناخت منشأ رازآلود مارها به‌پیش راند. این حفاری به رهبری دیرینه‌شناس فِرناندو گاربِروگلیو انجام شد که با دو دانشمند دیگر به نام‌های سِباستیان آپِستِگوئیا و گوئیلِرمو روگیِر در محلی در پاتاگونیای شمالی در کشور آرژانتین همکاری می‌کرد. گرچه فعالیت آن‌ها می‌بایست در آب‌وهوای بسیار داغ و محیطی چسبنده صورت می‌گرفت، اما این دانشمندان بر کار خود پافشاری کردند و به جستجو برای یافتن هر نوع بقایایی که از مارها در دل صحرا وجود داشت ادامه دادند. و البته پافشاری آن‌ها بی‌ثمر نماند.
جمجمه مار فسیلی ناجاش. (فِرناندو گابِروگلیو)
فسیل‌هایی که آن‌ها کشف کردند قطعه جداگانه حیوان نبودند و تقریباً کامل بودند. درواقع، فسیل جمجمه تقریباً یکپارچه است و اطلاعات سودمندی درباره چگونگی تکامل مارها به دانشمندان می‌دهد. این فسیل‌ها نشان می‌دهند که مارها زمانی اندام‌های پاگونه عقبی داشته‌اند و آن‌طور که متخصصان قبلاً فکر می‌کردند، از موجودات زیرزمینی، کور یا کرم مانند تکامل نیافته‌اند. نمونه‌ها تقریباً 95 میلیون سال قدمت دارند.
فِرناندو گاربِروگلیو و دیرینه‌شناس سِباستیان آپِستِگوئیا که در حال انجام کارهای میدانی در منطقه دیرینه‌شناسی لابوئیترِرا در پاتاگونیای شمالی کشور آرژانتین هستند.
در سال‌های بعد که فسیل‌ها به‌طور جامع مورد مطالعه قرار گرفتند، دانشمندان چیزهای بسیاری درباره مارها آموختند. مارهای قدیمی مانند گونه‌های مار امروزی ازجمله مار بوآ که می‌تواند فکش را تا زاویه بزرگی باز کند، همه دهان‌های عظیمی داشتند. اما در دیگر ویژگی‌ها مانند ساختار استخوانی پشت چشمشان بسیار با مارهای امروزی متفاوت بوده‌اند. این امر سبب شده است تا دانشمندان به این فکر بیفتند که مارها از نسل مارمولک‌های بزرگ مانند گونه اژدهای کومودو هستند و از نسل موجودات کرم مانندی که زیر سطح زمین زندگی می‌کرده‌اند نیستند.
نمونه‌های ناجاش از LBPA. (دانشگاه فلیندِرز)
البته ژرف‌ترین نکته‌ای که از این یافته و دیگر یافته‌ها در محل لابوئیترِرا در کشور آرژانتین می‌توانیم بفهمیم این است که فسیل‌هایی که آنجا یافت شده‌اند تا چه اندازه می‌توانند درباره مارها به دانشمندان بیاموزند؛ پرسش‌هایی که پیش‌تر ذهن همگان را مشغول کرده بودند اکنون پاسخ داده شده‌اند. و همه‌اش به خاطر یک کشف تقریباً تصادفی در سال 2013 است.
شاید اگر عامه مردم نیز مانند متخصصان درک بهتری نسبت به مارها پیدا کنند، تصویر وحشتناک مارها از ذهنشان بیفتد. کلید از بین بردن ترس عمومی نسبت به مارها نیز مانند دیگر موجودات در درک هرچه بیشتر آن‌هاست؛ همان‌طور که این دانشمندان و دیگران نیز به‌خوبی مارها را شناخته‌اند.
منبع: thevintagenews.com
