ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻭآﻏﺎﺯ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ .....

ﻣﻦ ﻧﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ اﻡ ، ﻧﻪ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﯾﺲ ﻭ ﻧﻪ ﻗﻠﻢ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺭﻡ ! ﻓﻘﻂ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ، ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ . ﯾﮏ ﭘﺎﺭﺍﮔﺮﺍﻑ ﺍﺩﺑﯽ ﻭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺎﺭﺍﮔﺮﺍﻑ ﻣﺤﺎﻭﺭﻩ ﺍﯼ ، ﺍﻣﺎ ، ﮐﻢ ﺭﻧﮓ ﺗﺮﯾﻦ ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻗﻮﯾﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ ، ﭘس ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﻢ ...

ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﯾﺪ/ ﺗﺎ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺧﺎﻣﯽ

ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺣﺪﺍﻗﻠﺶ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ تا بحال همینطور بوده . ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﯽ ﺁﺭﺯﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺶ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎﻟﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﺳﻔﺮ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺳﻔﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺷﺮﻁ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﻣﺪ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﻌﻄﻠﺶ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﺎ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﭽﮕﯿﻢ ﺭﻭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻨﻢ ....

ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﺎﺭﺟﯽ ، ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻢ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻭ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺎﺷﻪ . ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻻﺯﻡ ، ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﻭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﮐﺮﺩﻡ . ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮﺍﻍ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﻔﺮ ، ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ !

ﺍﺯ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﻧﻌﻄﺎﻑ ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻥ ﻫﻤﻮﻥ ﭘﮑﯿﺞ ﺗﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯿﺪﻥ ﺭﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻦ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﯼ ﮐﻨﻪ ﺭﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺵ ﻭ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﻔﻬﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﻧﻮﻉ ﺗﻮﺭ ﻭ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻣﯿﺮﻩ ﻭ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯿﮑﻨﻪ ، ﺍﻭﻧﻮﻗﺘﻪ ﮐﻪ ﻭﺭﻕ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﻭ ﺍﻭﻧﺠﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺒﺮﻩ .... ( ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻢ ﻣﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺳﻔﺮ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ۳ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺭﻓﺘﻦ ، ﯾﮏ ﺗﻮﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻫﺘﻠﻬﺎﯼ ﺩﻟﺨﻮﺍﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﻗﯿﻤﺖ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ۱۲ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﯾﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﻢ ، ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻬﺘر !!! ) ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺳﻔﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺧﯿﯿﯿﯿﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺎ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ .

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺷﺐ پرواز ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ ( ۸/۹/۱۳۹۳ ) ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯ ۰۶:۰۰ ﺭﻭﺯ ۹/۹ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻨﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻗﻒ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ....

ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻫﻤﺴﻔﺮﻡ ﺷﺐ ﺳﺎﻋﺖ ۲۳:۰۰ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﻮﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ( ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﻔﺮﻡ ﺭﻭ ﺑﺎ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﻭﻝ ﮐﺎﺭ - ﻧﻪ - ﺑﯿﺎﺭﻡ ﻭ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺭﻭ ) ﺗﺎ ﺣﺪود ۰۳:۰۰ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﺵ ( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺧﺨﺨﺨﺦ ) ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ، ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺍﻋﻼﻧﺎﺕ ﮔﻮﯾﺎﯼ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺷﺮﮐﺖ ﮔﻠﻒ ﺍﯾﺮ ﺑﺤﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ ، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺎ ! ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻣﻮﻥ ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﻭ ﺑﯿﺨﯿﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻧﺪﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﻦ ( ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ . ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﻕ ﺳﻤﻊ ﻭ ﮐﺴﺐ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺟﺪﯾﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺩﺭﺩﺳر ! )

ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۳ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﻮﻥ ﻫﻢ ﻋﻮﺽ ﻣﯿﺸﻪ ! ﺑﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻗﻄﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﺣﻪ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ....! ( ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺣﺪﻭﺩ ۷ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﺣﻪ ﺍﺳﺘﺎﭖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺴﺎﺏ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻣﺸﻬﺪ-ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﮐﻪ ۳ ساعت و نیم ﺑﻮﺩ ، ﻣﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻋﺖ ۰۷:۰۰ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ) ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﻗﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻣﺎﻥ ! ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮔﻮﻝ ﺯﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺩﻭﺣﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺁﺳﯿﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻣﯿﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺁﻧﻬﻢ ﺧﺮﺝ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩر !!

ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﻤﻞ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﻭ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﯿﺨﻮﺩﯼ ﭼﻤﺪﻭﻧﻤﻮﻥ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ، ﭼﻮﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺩ ﺩﺭ ﺩﻭﺣﻪ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺣﺘﯽ ﺍﺳﻢ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻨﯿﺪﯾﻢ !

صبحانه پرواز مشهد-دوحه

 

ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ، ﻧﺴﯿﻢ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩ ! ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻡ ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﻋﺮﺑﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﺗﺼﻮﺭﻡ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺩﺍﻍ ﻭ ﻟﻢ ﯾﺰﺭﻉ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻭﻧﻬﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﺸﻬﺪ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﻠﺮﺯﯾﺪﯾﻢ ....!! ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ ....

ﻗﻄﺮﯼ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﺮﺝ ﺩﻻﺭﻫﺎﯼ ﻧﻔﺘﯽ ﻭ ﮔﺎﺯﯼ ، ﻋﺠﯿﺐ ﺩﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﺎﻫﯽ ﺭﺩﯾﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﻭﺣﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺤﻘﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﺸﻬﺪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺑﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺑﻪ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ - ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ - ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ....

ﺣﺪﻭﺩ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﻭﺭ ﮐﺎﺭﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺍﯾﺮﻟﺲ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ !! ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﻟﻮﮐﯿﺸﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻃﻼﻉ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﻭﻧﺎ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻣﻪ ﮐﺠﺎ ﻭ ﺩﻭﺣﻪ ﮐﺠﺎ ؟!

ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ از طرف شرکت گلف ایر بحرین بعلت تاخیر در پروازمان و همچنین بازماندن از پرواز بعدی مان ، ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۲۰:۰۰ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﻭﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ با ایرلاین قطری ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ....

نهار مختصر در دوحه

 

ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯ . ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ .

عروسک معروف فرودگاه حمد دوحه

 

ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎﯼ ﻗﻄﺮﯼ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﻢ ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺬﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۷ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﻧﺸﺪﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﺎﺵ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻓﯿﻠﻢ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪﻡ !! ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻭ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺩﻫﯽ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻗﻄﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺍﻋﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺟﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﻤﯿﮕﺬﺍﺷت ....

آسمان صبحگاهی بانکوک

 

پیاده ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺳﻮﻭﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ، ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺷﻬﯿﺪ ﻫﺎﺷﻤﯽ ﻧﮋﺍﺩ ﻣﺸﻬﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﺧﻮﺭﺩﮔﯽ ﻭ ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻧﻤﺎﻥ ﻣﯿﺸﺪ ﭘﺲ ﻓﮑﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ !

به ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺗﻮﺭ ﻫﻤﺎ ﺑﮕﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﻣﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﮔﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺭﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﯾﮏ ﺳﯿﻢ ﮐﺎﺭﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ( ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻢ ﮐﺎﺭﺕ ﻫﺎ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺭﮊ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﺭﮐﺖ ﺷﺎﺭﮊ ﺍﻭﻧﺮﻭ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﻪ ﻧﮑﺘﻪ : ﺍﯾﻦ ﺳﯿﻢ ﮐﺎﺭﺗﻬﺎ ﺍﺻﻼ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺒﮑﻪ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ وای فای ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﻫﺘﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﺪ )

ﻧﮑﺘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮ ﺍﻭﻥ ﻭﺍﻗﻒ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺩﻻﺭﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺞ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ( ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﭼﻨﺪ ﺩﻩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ) ﻧﺮﺥ ﭼﻨﺞ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻻﺭ ﺩﺭ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺿﺮﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﺪ .

ﻋﻠﯽ ﺍﯾﺤﺎﻝ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻠﻤﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺴﯿﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﭘﺮﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻮﺩ . ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻠﻮﻏﺘﺮ ، ﭘﺮﺗﺮﺍﻓﯿﮏ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﺗﺮ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ... ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺰﯾﺪ ﺑﺮﻋﻠﺖ ﮔﯿﺞ ﺷﺪﻥ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ !

ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﺗﻮ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ، ﺗﻮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺧﻮﺍﺑﻤﻮﻥ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺎﺥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ . ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻮﻡ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻭﻥ ﻭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﮐﻪ ﻣﻠﯿﺘﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﻮﺩ ، ﺩﯾﺪﻧﺶ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺷﺪﯾﺪﺍ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ، ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﯾﮏ ﺩﻭﺵ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺑﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻭ ﻋﺠﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎﻥ ﺁﻣﺪ . ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﮐﺎﺥ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ...

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺁﯼ ﺑﯿﺲ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﻫﺘﻠﯽ ﺳﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺳﺎﺗﻬﻮﺭﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ .ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﭽﺮﺧﯿﻢ .

ﺍﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﻣﺎ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺗﻤﯿﺰ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺩﻫﯽ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻋﺎﻟﯽ ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻧﺶ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻗﺎﻣﺖ ۳ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮﺩ . ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻋﺖ ۱ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﺴﻮﺭﺩ ﻭﺍﯾﺮﻟﺲ ( ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﻥ ﺷﺐ ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﻭﺍﺟﺒﺘﺮ ﺑﻮﺩ ) ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ .

پنجره اتاقمان رو به خیابان ساتهورن

 

ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺳﻔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻤﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺸﻬﺪ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭﻣﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺵ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﯾﻪ ﻣﺰﯾﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭﻧﻬﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ، ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ، ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ، ﻭﻗﺖ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﻬﺎﺭ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ، ﺣﺘﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺗﺎﯾﻢ ﺑﯿﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻼﺳﯽ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﯿﻢ !

ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﭘﺲ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻗﻮﺍ ﮐﻨﯿﻢ ! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ ، ﻫﻢ ﻓﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ! ﭘﺲ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺳﭙﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺵ ﻫﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎ .... ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺁﻧﻬﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ، ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ !

ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻫﻬﺎ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎﻥ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ !!

ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻋﯿﻨﯽ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ : ﺷﻬﺮﯼ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﺮﺗﺮﺍﻓﯿﮏ ، ﺍﺗﻮﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘﻪ ، ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﻫﺎﯼ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻤﯿﺰ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮﺭﺭﻡ ﻭ ﺷﺎﺩ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﯿﯿﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻣا را ﺩﭼﺎر ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩ ....

ﺑﻪ ﺷﺐ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻋﺼﺮ ! ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﻠﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ، ﺁﻧﻘﺪﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ . ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ۱- ﭘﺎﺳﺎﮊ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﻭ ﺭﺩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﯾﮑﻬﻮ ۲ ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻥ ﯾﮏ ﮔﻞ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﮑﺲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﻼ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺑﯿﺎﺭﻧﺪ ﻭاونها را هم ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ !

ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﮊﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ !! ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﭘﺎﺳﺎﮊ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻭ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﺷﻮﮎ ﺩﺧﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﻓﻼﺵ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻋﮑﺎﺱ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ !

ﮐﺸﺘﯽ ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻧﻮﮎ ﮐﺸﺘﯽ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﻤﺎﻥ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ، ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﻻﯾﺖ ﻭ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯﯼ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ .

کشتی تفریحی دیگری در رودخانه در حال عبور از کنار کشتی ما

 

ﺳﺮﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺳﻠﻒ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰ ﻣﺪﻝ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ، ﺑﺮﻧﺞ ، ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺳﻮﺧﺎﺭﯼ ، ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺳﺮﺥ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﺘﻮﺍﯾﯽ ﻭ .... ﮐﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺎ ﺳﯿﺐ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺳﺮﺥ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯿﮕﻮ ﻭ ﺳﻮﺳﯿﺲ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩ . ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ + ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ + ﻣﻮﺯ ، ﺍﯾﻦ ۳ ﻣﯿﻮﻩ ﻋﻀﻮ ﺟﺪﺍﻧﺸﺪﻧﯽ ﻭﻋﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ۱۲ ﺭﻭﺯ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﺵ ﺯﺩﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺭﯾﺘﻢ ﺁﻫﻨﮕﻬﺎ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﺍﻧﺮﮊﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ و به ۶و ۸ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺼﺎﻓﺎ ﻋﺮﺷﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﻭ ﻫﻤﻮﻃﻨﻬﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ (!) ﺗﺮﺭﺭﮐﻮﻧﺪﻥ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻥ ﺩﯼ ﺟﯽ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺩ ﺁﻫﻨﮕﻬﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﻦ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﻨﻦ ﺗﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﮔﺮﻡ ﺑﻤﻮﻧﻪ !! ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ﻫﻤﺴﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺯﻡ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺷﻤﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﯾﺪ ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﺭﻩ ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ؟ ﮔﻔﺖ : ﭼﯿﻦ . ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺍﻻﻥ ﺗﻮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻌﻄﯿﻼﺕ ﻋﯿﺪﺗﻮﻧﻪ ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۳ ﻣﺎﻩ ﺩﯾﮕﻪ ، ﭼﺮﺍ ؟ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﻗﺺ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻦ ﻭ ﻣﯿﺮﻗﺼﯿﻦ ؟!

ﻣﻮﻧﺪﻡ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﺪﻡ ! ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ : ﺭﺍﺳﺘﺸﻮ ﺑﺨﻮﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ جشنﻭ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻨﻢ ﺍﻻﻥ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭﯼ ﺍﻥ ! ﻃﻔﻠﮏ ﭼﻪ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺖ ﺍﮔﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮﯼ ۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻼﻧﺘﺮﯼ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻟﻮﺩﮔﯽ ﺻﻮﺗﯽ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﺘﻪ.... !!

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮔﺸﺖ ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﯽ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﮑﺴﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻭ ﻧﻮﻉ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﮑﺴﻬﺎﯼ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﺎﺭﮔﺎﻫﯽ ﺩﻭﺭ ﺣﺮﻡ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ !!! ﺧﺮﯾﺪ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﺵ ﺭﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ، ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﻧﺎﺑﻮﺩﺵ ﮐﺮﺩﻡ !!! ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﻔﺮ ﻫﻤﺮﺍﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ .

ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺍﻝ ﺑﻮﺩ . ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﮑﺲ ﺍﺯ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎ ﻭ ﭼﺎﭖ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﯼ ﺗﯽ ﺷﺮﺕ ، ﺑﺸﻘﺎﺏ ، ﺳﺎﻋﺖ ، ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻭ ﯾﺎ ﻗﺎﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﻋﮑﺲ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻐﻬﺎی ۱۰ الی ۲۰ ﻫﺰﺍﺭﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻣﺶ ﻧﮕﺬﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ، ﻫﻤﯿﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯿﺸﺪ ....

ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺭﺍﺿﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﻣﺎﻥ ، ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﻗﻢ ﺑﺰﻧﻪ . ﺳﺎﻋﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ۰۸:۰۰ ﮐﻮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺳﺎﻓﺎﺭﯼ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ .....

ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺮﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻋﺖ ۰۶:۰۰ تا ۱۰:۰۰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺍﮔﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﺕ ﯾﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺘﯽ !! ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺘﻞ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﻭ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩ : ﺑﺮﻧﺞ ، ﺳﻮﭖ ، ﺳﻮﺳﯿﺲ ﻭ ﮐﺎﻟﺒﺎﺱ ، ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺁﺏ ﭘﺰ ﻭ ﻧﯿﻤﺮﻭ ، ﻟﺒﻨﯿﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺑﺎ ﻭ ﻋﺴﻞ ، ﻗﻬﻮﻩ ﻭ ﭼﺎﯼ ﻭ ﺷﯿﺮ ﻭ ﺁﺑﻤﯿﻮﻩ ، ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ( ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﻮﺯ ) ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪﺍ ﺑﻪ ﻭﻋﺪﻩ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯿﺪﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﻣﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﻏﺬﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﺩﻥ ! ﺣﺠﻢ ﻧﻬﺎﺭﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﺪﺩ ﯾﮏ ﻣﯿﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺑﻮﺩ .

ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﮔﻨﺪﻡ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺧﯿﯿﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎﻡ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﺮ ﮐﺮﺩﯾﺪ !! ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺍﯾﺞ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ ؟! ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﯾﮑﯽ ﺩﻭﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺘﻠﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺟﻤﻌﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۱۰ ﻧﻔﺮ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻭﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻓﺎﺭﯼ ﻭﺭﻟﺪ .

ﺳﺎﻓﺎﺭﯼ ﻭﺭﻟﺪ ، ﯾﮏ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻗﻔﺴﻬﺎﯼ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﭼﻨﺪ ﺷﻮ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺻﻞ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻥ ﺷﻮﻫﺎﺭﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ . ﺍﻭﺭﺍﻧﮕﻮﺗﺎﻥ ﻫﺎ ، ﮐﺎﺑﻮﯼ ﻫﺎ ، ﺩﻟﻔﯿﻦ ﻫﺎ ، ﻓﮏ ﻫﺎ .... ﺟﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﻣﺤﯿﻂ ﺧﻮﻭﺑﯽ ﺑﻮﺩ .

سوار شدن روی دلفین ها باید خیلی جالب باشه !

 

ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﺴﺎﻁ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺕ ﺷﺮﻃﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ ! ﻭ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ۲ ﺗﺎ ﺍﻭﺭﺍﻧﮕﻮﺗﺎﻥ ﺭﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺟﯿﻦ ﻭ ﺗﯽ ﺷﺮﺕ ﭘﻮﺷﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ۳۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺰﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﯼ ﺑﻐﻠﺸﻮﻥ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﺣﯿﻦ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺘﯽ ﻃﺮﻑ ﺭﻭ ﺑﻐﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪﻥ !

ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﺒﺮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺩﺭﺣﯿﻦ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻐﻠﺸﻮﻥ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺷﯿﺮ ﺑﺪﯼ ﻋﮑﺲ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﺍﻭﻧﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺑﺎ ﺩﻭﺗﺎ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﺷﯿﺮ ﺭﻭ ﻣﯿﭽﺴﺒﯿﺪﻥ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺧﯿﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﻭ ﮐﻪ ۲۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ...!

ﯾﮏ ﺭﻭﺩﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮﺍﺭ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﯿﺸﺪﯼ ﻭ ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮﯼ ﺭﻭ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﺟﻮﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻍ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺨﻤﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ۲ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺘﻦ ﻭ ﻣﺎﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﯾﺨﺘﻦ ﺗﺨﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﻬﺎﻣﻮﻥ ﺯﯾﺮ ﻫﺠﻮﻡ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻬﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺲ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮﺩ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻧﻬﺎﺭ ﮐﻪ ﭘﻠﻮﻣﺮﻍ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ (!) ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﯾﻪ ﺷﻮﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﻃﺒﯿﻌﯽ . ﻭﻥ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺯﺭﺍﻓﻪ ﻫﺎ ، ﺧﺮﺱ ﻫﺎ ، ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ، ﺷﯿﺮﻫﺎ ﻭ .... ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻤﯽ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ .....

با تحرک ترین حیوانات باغ وحش همین ۲ خرس بودن که داشتن باهم دعوا میکردن !

 

ﺳﺎﻓﺎﺭﯼ ﻭﺭﻟﺪ ﻫﻢ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻋﮑﺴﻬﺎﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﭼﺎﭖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺻﻮﺭﺕ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺨﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻨﮑﺎﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ .

ﺳﺎﻓﺎﺭﯼ ﻭﺭﻟﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺠﺮﺩﻫﺎ ﻭ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﺭﻗﻢ ﺑﺰﻧﻪ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻭ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻗﻮﺍ ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺘﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻔﺸﻮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﯾﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﻧﯿﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ MBK ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﻭﻧﺠﺎﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺗﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﯿﺮ ﺩﻭ ﻧﺸﻮﻥ ﺯﺩﯾﻢ ! ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺲ ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۱۵ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﻦ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺧﯿﺎﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ .

ﻭﻗﺘﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﺽ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﻬﺎﺭﻭ ﺁﺏ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﭼﺘﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺯﯾﺮ ﯾﮏ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺷﺪﯾﻢ.....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۴۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﻨﺪ ﺍﻭﻣﺪ، ﻭﻟﯽ ﻋﺠﺐ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ....!! ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺘﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺿﺎﯼ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮﺩ ! ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺴﺎﻃﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺭﻭ ﺩﻭﻗﺒﻀﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻦ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﺯﻭﻥ ﻗﯿﻤﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﺎﻻ ﺑﺨﺮﻥ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﻗﺮﺍﺭﻣﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﺒﮏ ﺑﺎﻝ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﯿﻢ ....

ﺣﺪﻭﺩ ۲۲:۳۰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﻭ ﻣﻘﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ ﺗﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ !! ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺷﻬﺮ ﺷﺐ ﮔﺮﺩﯼ ﻧﯿﺴﺖ ! ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻝ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺎﻡ ، ﺳﺎﻋﺘﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ۰۸:۰۰ ﺻﺒﺢ ﮐﻮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ .

ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ....

فرقی ﮐﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺒﺤﻬﺎ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﺭ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻣﺎﻥ ، ﺗﻠﻔﻦ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﺯﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺍﭘﺮﺍﺗﻮﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺷﺒﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺯﻧﮓ ﻣﯿﺰﺩ ﻭ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭﺗﻮﻥ ﮐﻨﻨﺪ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺎﻋﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻮﮎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻭﻟﯽ ﺧﻮﺏ ﺍﯾﻨﻬﻢ ﻟﻄﻔﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻟﯿﺪﺭ . ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻭﻥ ﻟﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ! ﻓﮏ ﮐﻨﻢ ﺣﺪﻭﺩ ۴۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﭘﻞ ﺩﻭ ﺑﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ( ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻭ ﭘﯿﭻ ﺩﺭ ﭘﯿﭻ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ ) ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﭘﺮ ﺳﺮﻋﺖ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭﯼ ﺁﺏ ﯾﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ Floating Market

ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﻠﯿﻂ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﯾﮏ ﺯﻭﺝ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﯼ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎﻝ ، ﺍﮐﯿﭗ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮﻩ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﺷﺪﯾﻢ . ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﻮﺩ . ﻣﺤﯿﻂ ﺷﺎﺩ ﻭ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﺗﺮﻩ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ !!! ﺩﻭ ﻃﺮﻓﻤﺎﻥ را مغازه ﻫﺎﯼ ﺑﺴﺎﻃﯽ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﻫﻢ ﺟﻨﺴﻬﺎﯼ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﺑﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺳﻠﻔﻮﻥ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﯾﺎ ﻧﺎﺭﮔﯿل هاﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻧﯽ ﺩﺍﺧﻠﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﻮﺷﯿﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻣﺎﺭﻭ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ .

ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﯾﺰ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﺎﻻ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻗﯿﻤﺖ ﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺷﺖ . ﻣﺜﻼ ﺍﮔﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﻗﯿﻤﺖ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭﻩ ﻗﯿﻤﺖ ﺣﺘﯽ ﻧﺼﻒ ﻣﯿﺸﺪ !!!

ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﯾﮏ ﻧﻮﻉ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻠﯽ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ! ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ . ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﺭ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻗﯿﻤﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺩﯾﺪﯾﺪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﺑﮑﻨﯿﺪ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﻨﯿﺪ ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﺮ !!

ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺎﻥ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺭﺳﻢ ﻭ ﺭﺳﻮﻣﺎﺕ ﺩﯾﺮﯾﻨﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺩ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ؟؟؟ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﯿﺎﺯﻣﺎﻥ ، ﻧﺴﺨﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﺭﺍ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺳﺘﻮﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺧﺮﯾﺪﻣﺎﻥ ﺫﻭﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ....

ازﺁﻧﺠﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺗﯽ ﻭ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻤﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻗﻢ ﺧﻮﺭﺩ !!ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎ ، ﻧﻘﺸﻪ ﻭ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻭ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﮐﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﮐﯿﻒ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮ ﻭﺍﺣﺪ ﭘﻮﻝ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺖ ﺑﻮﺩ ﺗﺴﻠﻂ ﭘﯿﺪﻝ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺖ ﺭﻭ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯿﮑﻪ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺻﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ !! ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﺑﺎﺟﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﻠﯿﻂ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ !!

ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺳﺮﻡ ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻢ ﺑﺨﻨﺪﺩ ﻭﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﯾﻠﮑﺲ ﺗﺮ ﻭ ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﺗﺮ !! ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯ ﻓﯿﻞ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺷﻮﮎ ﺳﻮﺗﯽ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻮﯼ ﻣﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﺒﺮﯼ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮﺩ .

مرد تایلندی ۲ مار را با دو دستش مهار کرده بود و برای سومی که شدیدا با دهان باز حمله میکرد آماده می شد .

 

سومی را با دهان !!

 

و با مهارت تمام موفق شد !

 

ﮐﻢ ﮐﻢ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻧﻬﺎﺭ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﻭ ﭘﺎﺭﮎ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺏ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺁﻥ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ . ﻓﻀﺎﯼ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎ ﺍﮐﺜﺮﺍ ﻫﻨﺪﯼ ﻭ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻃﻌﻢ ﻏﺬﺍﻫﺎﺵ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﻻﻥ ﻭﺳﻂ ﻫﻨﺪ ﯾﺎ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ امکان یک ﺣﻤﻠﻪ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭﯼ ﻭ ﯾﺎ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﻤﺐ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﺴﺖ !!! ﺧﺨﺨﺦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﻧﻬﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ۲ ﺑﺒﺮ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻋﮑﺲ ﻣﺎﯾﮑﻞ ﺟﮑﺴﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﮊﺳﺖ ﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ! ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻋﮑﺲ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۱۴ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪﻥ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪﻧﺶ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ !!

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﭼﻮﺏ ﻧﯿﺸﮑﺮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۴ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﯿﻞ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻣﺎ ﺁﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﻮﻥ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ .

ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﺷﻮﯼ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ . ﺭﻗﺺ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﯾﮏ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﻭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻭ ﭘﻨﺎﻟﺘﯽ ﺯﺩﻧﺸﻮﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺷﻮﯼ ﻓﯿﻠﻬﺎ ﺑﻮﺩ .

این فیل که لباس مسی رو هم تنش کرده بودند بصورت حرفه ای بغل پا زد که صدای تشویق تماشاچیان بلند شد !

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻮﯼ ﮐﺮﻭﮐﺪﯾﻞ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻦ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺬﺍﺑﺘﺮ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ .

ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﺳﺮﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺟﺮﺍ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺳﻨﺘﯽ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﯾﮏ ﺯﻭﺝ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﭼﻮﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺭﻗﺺ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﭘﺮﭼﻤﻬﺎﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺷﺎﻫﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ .

ﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺮﮎ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﻭﺝ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻭﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻗﻮﺍ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻤﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﺟﺬﺍﺑﺘﺮﯼ ﻣﯿﺸﺪ ! ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﺭﺿﺎﯾﺖ تا اینجای ﺳﻔﺮمان ﺑﻪ اتفاق ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ، ﺑﻪ تختخواب هایمان ﺭﻓﺘﯿﻢ ....

ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ . ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﯾﺸﺐ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺻﺮﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮﻣﺎﻥ ﺷﺪﯾﻢ .ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ۱۰۰ ﺩﻻﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻭﺩﯾﻌﻪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ( ﺍﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺩﺭ ﻫﺘﻠﯽ ﻭﯾﺴﺘﺎ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ۱۰۰۰ ﺑﺖ ﺑﻮﺩ ) ﺑﺎ ﯾﮏ ﻭﻥ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺘﻠﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺣﺪﻭﺩ ۲ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﯾﮏ ﭘﺎﺭﮎ ﺧﯿﻠﯽ خیلی ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﺳﻄﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﺷﻮﯼ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﮐﺮﻭﮐﺪﯾﻞ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﻓﯿﻠﻬﺎﯼ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﻭ ﺟﺬﺍﺑﯿﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﮑﺎﺭﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ !! ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﮔﻞ ﻭ ﮔﯿﺎﻩ ﻭ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ....

و سنگ های چن هزار ساله پارک

 

بعد ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﭘﺬﯾﺮﺍﯼ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﮔﻨﻬﺎ ﻭﺍﺳﻪ ﺗﻮﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۲۰ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮﻧﻞ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺎﺯﯼ ﺷﺪﻩ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺻﺪﺍﯼ ﮔﻮﯾﻨﺪﻩ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻫﺎﯼ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﺗﺎ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﮑﻬﺎﯼ ﻣﺘﺤﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮﻧﻞ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﺍﺩﻥ ﻭ ﺯﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺟﺎﯼ ﺗﺎﻣﻞ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻀﺤﮑﯽ ﺭﻭ ﻟﺒﺎﻧﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ !!

ﺷﯿﻮﻩ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﮔﻨﻬﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ به سمت ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪﯼ ... ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮﻧﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻥ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﻭ ﺣﺮﮐﺖ ﻭﺍﮔﻨﻬﺎ ۳ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻃﻨﻬﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰﻣﻮﻥ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ ، ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﻧﺪﻥ ﻭ ﺟﯿﻎ ﻭ ﺩﺍﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺩﻟﻬﺎﻣﻮﻥ ﺩﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﮐﺎﺵ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻤﯿﺸﺪ !!! ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻋﺎ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺩﻭﺭﺑﯿﻨﻬﺎﯼ ﻣﺪﺍﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺗﻮﻧﻞ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺍﻟﻬﯽ ﺧﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻦ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﭘﺮﺍﺗﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺭﻭ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ !!! ﺁﺧﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺍﻭﻥ ﻓﻀﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺭﻣﺰﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻖ ﻭ ﺗﻖ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﭼﮑﺸﻬﺎﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﯼ ﻋﺮﻭﺳﮑﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﺯ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺟﯿﻎ ﻭ ﻫﻮﻭﻭﻭﺭﺍ ﻭ ﻟﺐ ﮐﺎﺭﻭﻥ ﺩﺍﺷﺖ ؟؟!!! ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ .....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ، ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺗﻮﻧﻞ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﺧﺮﯾﺪ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺯﯾﺮﮐﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ! ﯾﻌﻨﯽ ﺯﻣﺎﻥ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺪﺍﺭﻭ ﺷﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﻫﻞ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﻤﺎﻥ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﻍ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺟﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﺴﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻭﯾﺘﺮﯾﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻥ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺩﯾﺪﯾﻢ !!!

ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﺷﻬﺮﯼ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩﯼ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ...

عکس از اینترنت

 

ﺩﺭ ﺑﺪﻭ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺮﺩﯾﺲ ﺭﻓﺘﯿﻢ ( ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﺭ ﻫﻤﺎ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺗﻮﻕ ﻟﯿﺪﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﺍﻣﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮﺏ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ ) ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻏﺬﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻧﺨﻮﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﮐﯿﻨﮓ ﺑﺮﮔﺮ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﯾﮏ ﺑﺮﮔﺮ ﺧﻮﮎ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺯﺩﯾﻢ ! ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﻌﻢ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﻭ ﺑﭽﺸﯽ ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﯽ ...

ﻃﺒﻖ ﺭﻭﺍﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﻢ ﺩﺍﺩ ، ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺕ ﻭ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮﻣﺎﻥ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺵ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ .ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺑﺮﮔﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺰﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭﺑﺎﺵ ﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ، ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ! ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﻭﯾﺴﺘﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﭼﻬﺎﺭ (Soi 4) ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﭘﺴﻮﺭﺩ ﻭﺍﯼ ﻓﺎﯼ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺍﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﭼﻬﺎﺭﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻣﺠﻠﻞ ﺗﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺘﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺑﺎ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ . ﺍﻣﺸﺐ ﺷﻮﯼ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ....

بیدارﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﺘﻞ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﺩﻻﺭ ﭼﻨﺞ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺐ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ، ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﮐﺠﺎ ﻭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﮐﺠﺎ ؟! ﺭﻭﺡ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ﻭ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﻭ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ . ﻭﺟﺐ ﺑﻪ ﻭﺟﺐ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﻬﺎ ﻭ ﺗﺎﮐﺴﯿﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﺍﻧﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ .

ﻧﻘﺎﻁ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻭ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﻫﻢ ﻭ ﯾﮑﻄﺮﻓﻪ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﺑﻨﺎﻡ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ (Beach Road) ﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﻭﻡ ﻫﻢ ﺑﻨﺎﻡ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ (Second Pattaya) ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﻮﯼ (Soi) ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﺳﻔﺮ ﺍﮔﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﻤﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ....

ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ : ﺷﻬﺮﯼ ﺷﺎﺩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺕ ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ، ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺗﮑﺎﭘﻮ ، ﻭﺟﺐ ﺑﻪ ﻭﺟﺐ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻭ کافه ، ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ، ﺩﺳﺘﻔﺮﻭﺷﻬﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﯿﻒ ﻭ ﮐﻔﺶ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﮎ ﻭ ﺳﻮﻏﺎﺗﯽ ﻭ ... ﺭﻭ ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻐﻬﺎﯼ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺘﻦ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﺷﺎﻥ ﯾﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺟﻨﺎﺳﺸﺎﻥ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺻﺮﻑ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ، ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻓﺮﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ....

ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺸﺖ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻋﺎﺍﺍﺍﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺗﻮﺭ ﻭ ﻫﺘﻞ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﻫﺘﻞ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ۲ ﻋﺪﺩ ﺑﻄﺮﯼ ﺁﺏ ، ۲ﻋﺪﺩ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﺲ ، ﻭ ﺧﻤﯿﺮ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﻣﭙﻮ ﻭ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﻣﺎﯾﻊ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻫﺘﻞ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯿﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﻐﺰ ﺧﺸﮑﺒﺎﺭ ﻭ ﺷﮑﻼﺕ ﮐﻪ ﻟﯿﺴﺖ ﻗﯿﻤﺘﻬﺎ ﺭﻭ ﻫﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﻫﻠﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻭﻫﻠﻪ ﺩﻭﻡ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﻗﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻫﻢ ﺳﺮﺍﻏﯽ ﺍﺯ اینها نگرفتیم ...

ﻣﺤﻞ ﺷﻮﯼ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﺭ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺣﮑﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﻊ ﺭﻭﺍﻝ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻭﻧﻬﺎ . ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ . ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺷﻮ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺑﻠﯿﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ ، ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ A1 ﺑﻮﺩ ! ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﺘﻮﻥ ﻭ ﺭﺩﯾﻒ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﻦ ﺍﺟﺮﺍ ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ VIP ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻭ ﺟﻠﻮﺗﺮﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ .

ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ۳۵ ﺩﻻﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﯿﺸﺪ حدود ۱۱۵ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﮐﻪ البته ۳۵ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺷﺎﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ۸۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﻠﯿﺖ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ . ﻣﻦ ﺑﻌﺪﺍ ﺳﺎﯾﺖ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻃﺮﺡ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻩ . ﻣﺜﻼ ﺑﻠﯿﺖ ﺍﻭﻝ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻠﯿﺖ ﺩﻭﻡ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯿﺪﻥ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺍﮔﻪ ﺭﻓﺘﯿﺪ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﻨﯿﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﺘﻮﻥ ....

ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۱۲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻗﺺ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺬﺭﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺣﻮﺍﺷﯽ ﺑﻌﺪﺵ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﺪﯾﺪ ( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﺷﻮﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﻟﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﻣﻌﺮﻭﻓﻬﺎﺵ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﯿﻔﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﯾﻦ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻌﺒﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﺻﺪﻕ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﯾﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮑﯿﺸﻮ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻧﻮ ﺩﯾﺪﯼ ! )

این موزیک ایرانی بود .

 

مردی که با لباس جالبش همه رو سورپرایز کرد . نصف زن و نصف مرد !

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﺎﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮﻭﯾﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ۱۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯿﺪﺍﺩﻥ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺑﮕﯿﺮﯼ ! با ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﭘﺮﺩﯾﺲ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺷﺎﻡ ﺑﺎ ﺷﻮﯼ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺻﺮﻑ ﺷﺎﻡ ﻭ ﯾﮏ ﮔﺸﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ . ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ۰۹:۰۰ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﻣﯿﺒﻮﺩﯾﻢ . ﺗﻮﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﮐﺸﺘﯽ ﻭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ .....

ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺗﻮﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻣﺎﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺣﻮﻟﻪ ، ﮐﻼﻩ ﻭ ﻋﯿﻨﮏ ﺷﻨﺎ ، ﯾﮑﺪﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻭ ﻣﺎﯾﻮ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﻭ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﺎﮎ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ .

ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺳﺎﮎ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﺭﺩ ﺑﺨﻮﺭﻩ . ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻓﻌﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮑﺮﻭﺯﻩ ﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﮎ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﭼﮏ ﻧﮑﺮﺩ ﻣﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ !! ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻓﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﻣﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻗﺒﻼ ﭘﻮﻝ ﺗﻮﺭ ﺭﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺳﺮﺯﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﺍﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ ؟! ﺍﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﻢ ﻭ ﺭﺳﻤﯽ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ ! باری ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺖ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺹ ﺿﺪ ﺩﺭﯾﺎﺯﺩﮔﯽ ﮐﻪ ﺩﻗﺖ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺍﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﮑﻼﺕ ﺁﺑﻨﺒﺎﺗﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭﯾﺎﺯﺩﮔﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺳﻔﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﺗﻤﻮﻡ ﺑﺸﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﮑﺚ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﺍﻭﻧﻢ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺭﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮﺭ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﭼﯿﻪ ، ﺑﯽ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻟﺬﺕ ﻣﯿﺒﺮﺩﯾﻢ ....

ﻫﻮﺍ ﻧﻮﯾﺪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻢ ﻣﻼﯾﻢ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺎﻝ ﻧﯿﮏ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﮔﺬﺷﺖ ۱ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﮔﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﻫﺎﺭﻭ ﺩﺭﺑﯿﺎﺭﯾﻦ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻣﻮﻥ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﯿﻢ ، ﭘﺎﺭﺍﺳﯿﻞ . ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﻭﺳﻂ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺳﯿﺪ ( ﺍﺳﻢ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﺩﻗﯿﻘﺸﻮ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ) ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﻮ ﺻﻒ ﭘﺎﺭﺍﺳﯿﻞ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ .

ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭ ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ، ﻣﯿﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ، ﻋﺼﺮﺍﻧﻪ ، ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻭ ﺷﮑﻼﺕ ، ﭘﺎﺭﺍﺳﯿﻞ ، ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺳﻮﺍﺭﯼ ، ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﯼ ﻭ .... ﻫﻤﻪ ﯾﮑﺠﺎ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ ﻧﻔﺮﯼ ۵۰ ﺩﻻﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﺯﻡ ﻣﯿﮕﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﻥ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﺤﺎﺕ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﮔﺮﺩﺷﮕﺮﯼ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎ ﻫﺴﺘﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻫﺎ ، ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻋﯿﻦ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎﮐﺖ ﺗﻮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ، ﺑه ﻮﻓﻮﺭ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺣﺘﯽ ﻗﯿﻤﺘﻬﺎﺭﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﯿﻦ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻝ ﮐﺎﺭ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ ﺑﻪ اینصورت ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﯾﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺑﺎﯾﺲ ﺛﺒﺖ ﻧﺎﻡ ﮐﻨﯿﻦ ، ﺁﺩﺭﺱ ﻫﺘﻞ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﻭ ﺍﺯﺗﻮﻥ ﻣﯿﮕﯿﺮﻥ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﺭﻭ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﻣﯿﮕﻦ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﺵ ﻫﻤﻮﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻧﺒﺎﻟﺘﻮﻥ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍ ..... ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻮﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺵ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﻓﺮﻭﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﻫﺎﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ بعضا ﺗﻔﺎﻭﺕ زیادی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﺭﻭ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻤﺎ ﮔﺮﻭﻧﺘﺮ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﺗﻮﺭﻫﺎ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺍﻭﻥ ﺩﻓﺎﺗﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، اما ما تجربه اولمان بود و کمی قدرت ریسک پذیری مان در این موارد هم پایین !!

من در حال تیکاف !

 

من در حال پرواز

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺍﺳﯿﻞ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﻣﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﯿﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺭ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺣﺘﻤﺎ ﺍﯾﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﺎﺏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﯾﺲ ﺑﺨﺮﯾﻢ !! ﭼﻮﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ )

دوباره ﺗﻮ ﮐﺸﺘﯽ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﯾﻢ .ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻤﮑﻒ ، ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭ ﻣﯿﺰ ﺑﻮﻓﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺳﻂ ﯾﮏ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻣﯿﻠﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﻧﺲ ﻭ ﺷﻠﻮﻏﮑﺎﺭﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﻮﺯﯾﮑﻬﺎﯼ ﺗﻨﺪ ۶ و ۸ و ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺮﮊﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺑﺸﻪ ( ﮐﻠﻤﻪ -ﺍﻧﺮﮊﯾﮏ-ﺭﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ ﮐﺮﺩﻡ ، ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺸﻪ ) ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﯾﮏ ﺩﯼ ﺟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺖ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﻻﯾﺖ ﻣﯿﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﻮﻥ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﻟﻢ ﺑﺪﯼ ﻭ ﺭﯾﻠﮑﺲ ﺑﺸﯽ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺧﺎﻧﻮﻣ ﻬﺎ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ! ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺵ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺏ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻣﺮﺩ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﺣﺎﻟﺸﻮ ﺑﺮﺩ ( ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺣﺪﻭﺩﺍ 8 ﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ )

ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻘﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻧﺎ ﺳﻮﺍﺭﯼ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﯾﮏ ﺗﻮﭖ ﻭﺍﻟﯿﺒﺎﻝ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﯾﮏ ﻭﺍﻟﯿﺒﺎﻝ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯾﯿﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪ . ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻤﺴﻔﺮﻫﺎﯼ ﺍﻭﻧﺮﻭﺯ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺟﻮﻭﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻐﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﻬﺎ ، ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ، ﺭﻭﺳﯿﻪ ، ﮔﺮﺟﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﺎ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺍﮐﺘﯿﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺟﻔﺘﻤﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﯾﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺻﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺫﻭﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ

ماهی همسفرجان

 

ماهی من

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ﻋﺼﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺸﺖ ﺍﺑﺮ ﺍﻣﺎ ﻫﻮﺍ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﺩﻟﭽﺴﺐ ﺑﻮﺩ . ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺸﺘﯽ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺳﺮﺳﺮﻩ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺳﺮ ﺑﺨﻮﺭﯼ ﻭ ﭘﺮﺕ ﺷﯽ ﺗﻮﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﺏ ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﻮﺩ .

محل پرتاب شدن همسفرجان از انتهای سرسره در آب کاملا مشخص است !

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻤﯽ ﺷﻨﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺎﻻ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻒ ﭘﺎﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺠﺰ ﺁﺏ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﻮﺩ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯽ ﺑﻮﻓﻮﺭ ﻭ ﺭﺍﯾﮕﺎﻥ ﺳﺮﻭ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﻬﺎﯼ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺭﺗﺒﻪ ﺍﻭﻝ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ .

ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﺎ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻃﻨﻬﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻣﺎﺭﻭ ﺍﺫﯾﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﺮﻭﻧﺘﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪﯾﻢ . ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﭘﺮﺵ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻫﻮﺍﻧﻮﺭﺩﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۱،۳۰۰،۰۰ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯿﺎﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۴۰۰،۰۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ ...

ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻮﺍ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﺮﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﻣﯿﭙﻮﺷﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮﺭﯾﻢ . ﻧﺤﻮﻩ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﮐﺸﺘﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ ﻭ ﺑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺮﮐﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ، ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﺍﻣﺘﯿﺎﺯ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺩﻫﯽ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﭘﺎﻣﻮﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻭﺭﺟﻪ ﻭﻭﺭﺟﻪ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻭ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﺪﯾﻢ ! ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﻟﺬﺕ .... ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯﻣﻮﻥ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺲ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ، ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﯾﻢ . ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺟﻨﮕﻠﻬﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻭ ﺗﻮﺭ ﮔﯿﺒﻮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ .....

ﺳﺎﻋﺖ ۰۹:۰۰ ﺣﺎﺿﺮ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺷﺪﯾﻢ . ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۱۷:۰۰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ ، ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎ ﮔﯿﺒﻮﻥ ، ﯾﮏ ﻧﻬﺎﺭ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﻭ ﺁﮐﻮﺍﺭﯾﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ۸۵ ﺩﻻﺭ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۲۹۰،۰۰۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ تورهای گران ﺑﺤﺴﺎﺏ می آمد ﮐﻪ ایرانی ها تمایلی به آن نشان نمی دادند !

ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺮﻣﻬﺎﯼ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﺻﺮﻑ ﯾﮏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺍﺳﺘﻮﺍﯾﯽ ، ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻫﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎﯾﯽ ﻭ ﯾﮏ ﭘﺪﺭ ﻭ ﭘﺴﺮ ﺭﻭﺳﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﮔﯿﺒﻮﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺭﻭﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﺤﻮﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻭ ﺳﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﮔﻮﺷﺰﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﮑﺎﺕ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﻭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﺑﻨﺪ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﻭ ﮐﻼﻩ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﯾﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۱ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺲ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ .

ﺍﻭﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ حدود ۲۵ ﻃﻨﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺲ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺗﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺎ ﮔﯿﺒﻮﻥ ﺭﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎ ﻓﻮﺍﺻﻞ ﮐﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﮐﻪ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺭﻭﯼ ﺟﻨﮕﻞ ، ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﭘﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﺩﺭﯾﻎ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺭﻭ ﺟﺬﺍﺑﺘﺮ ﻭ ﺷﺎﺩﺗﺮ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻧﮑﺎﺕ ﺍﯾﻤﻨﯽ ﻭ ﻃﻨﺎﺏ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﻭ ﮔﯿﺮﻩ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮑﺠﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﮔﯿﺮﻩ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻭﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺳﺮﺳﺮﮐﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺭﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ !

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺁﺧﺮ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻋﮑﺴﻬﺎﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﺎﻥ ( ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﭼﺎﭖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ) ﺑﻪ ﻭﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﺭﻓﺘﯿﻢ. ﻧﻬﺎﺭ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻧﺞ ﺑﻮﺩ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﮐﺘﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﯾﮏ ﻧﻮﻉ ﻣﺜﻼ ﺧﻮﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﺷﺒﯿﻪ ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ! ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﺭ ﻫﻢ ...

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﻭﺣﺶ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﯾﺪﻥ ﺣﯿﻮﻭﻧﻬﺎﯼ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﻭﺭﺟﻪ ﻭ ﻭﻭﺭﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﺍﺻﻼ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭ ﺣﯿﻮﻭﻧﻬﺎﯼ ﺷﯿﻄﻮﻥ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ﻣﺰﻩ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﺎﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭ ﺗﺎ ﻣﯿﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻥ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺎﺭﻭ ﺳﺮ ﺫﻭﻕ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻠﻮﯼ ﻫﺘﻞ . ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻤﻮﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺵ ﻭ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﻭﺍﺳﻪ ﯾﮏ ﮔﺸﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﺭﻭﯾﺎﻝ ﮔﺎﺭﺩﻥ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﻢ ﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﭼﯿﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎ ! ( ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﻮﯼ ﻫﻤﻮﻥ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﻧﺸﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ) ﻭﺍﺭﺩ ﭘﺎﺳﺎﮊ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻃﺒﻖ ﺁﺩﺭﺳﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﻭﻡ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﻭﻥ ﺑﺨﺶ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ( Hunted Adventure )ﺩﻭ ﺗﺎ ﺑﻠﯿﻂ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻔﺮﯼ ۴۵ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﻭﻧﺎ ﺷﺪﯾﻢ . ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻤﻮﻥ ﺍﻭﻣﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﺶ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﯾﻪ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻢ .

ﯾﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺗﻮ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﻧﻞ ﻭﺣﺸﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻭ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﻭ ﻣﯿﺘﺮﺳﻮﻧﺪﻧﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺍﺭﻩ ﺑﺮﻗﯽ !!! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺳﻮﺯﺵ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺵ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺭﺍﺿﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻬﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ....

ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻭ ﮔﺮﯾﺰ ﺍﺯﻣﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ کارامون ﻭ ﺍﺯ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﻮن ! ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺩﻭﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺘﺼﺪﯼ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﻠﯿﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺯﺍﻣﺒﯽ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﯿﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮊﺳﺖ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﻩ ﻭ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ...

ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻥ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﻭﻗﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺟﺬﺍﺑﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ . شام را در مک دونالد طبقه پایین خوردیم و ﺑﻌﺪ ﺍﺯ اون ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻭ ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ . ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﻋﺠﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﺩﺍﻣﻮﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ....

ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻢ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﺘﻞ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺣﺪﻭﺩ ۰۸:۰۰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ . ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ، ﺭﯾﺘﻢ ﺗﻨﺪ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻣﺎﻥ ، ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﯾﺘﻤﯽ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺁﺯﺍﺩﺗﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﺣﺪﻭﺩ ۷ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺯﻭﻭﺩ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﯽ ﭘﺮﻭﺍ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺎﻓﯽ ! ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺭﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﺑﻮﻥ ﻧﯿﺎﺭﻡ . ﭼﻮﻥ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺭﻭﯼ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻧﻤﯿﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻭﻧﻮ ﻫﻢ ﺩﻣﻎ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻭ ﻏﻠﺖ ﺯﺩﻥ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ، ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻤﻮﻥ ﺳﺮ ﺟﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ .

ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺗﻮﯼ ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﭼﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺭﯾﻠﮑﺲ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻗﻮﺍ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ؟! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯾﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ (Beach Road) ﻭﺍﺭﺩ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺷﺪﯾﻢ . ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺪﻡ ﮐﻪ ﺳﺮﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ۳ ﻣﺪﻝ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻩ : ۱- ﻣﺎﺳﺎﮊ ﭘﺎ که ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺭﺯﺍﻥ ﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﺪﺍﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﻣﯿﺸﯿﻨﯿﺪ ﻭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﭻ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ . ۲- ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ (Thai Massage) ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۲۰ هزار تومان ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﻤﺶ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ . ۳- ماساژ ﺭﻭﻏﻦ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۲۵ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻨﻬﺎﯼ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻭ ﻣﻌﻄﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻫﻤﯿﻨﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭﻏﻨﯽ ﻭ ﭼﺮﺏ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺭﻭ ﻭﺍﺳﺘﻮﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻥ . ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﺪﻝ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﭼﻬﺎﺭﻣﯽ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﻼ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻻﯼ ۲۰۰ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﮔﻔﺖ ... ! ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﺎﺳﺎﮊﻭﺭﻫﺎﯼ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭﺍﺕ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﺽ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺰﺍﺭﻥ !!!

ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻣﺎﺭﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻋﻘﺒ ﺘﺮ ﻭ ﺭﻭﯼ ﯾﮏ ﺗﺸﮏ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ . ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻧﺎﺏ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻫﻢ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ، ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺍﺻﻼ ﺣﺘﯽ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ ! ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺁﺥ ﻭ ﺍﻭﺥ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ طرف ﺍﺯﻡ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺷﻤﺎ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﻟﺘﻮﻧﻪ ؟ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ ﺁﺭﻩ . ﺍﻭﻧﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺭﻭ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯿﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﯿﻎ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺁﻣﯿﺰ ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ !!
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ( ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻭﻣﯿﺰﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻤﺮﺍﻫﺸﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺍﻭﻧﻮ ﻫﻢ ﻓﻌﺎﻝ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻖ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﺿﺎﯾﻊ ﻧﺸﻪ ) ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺟﻔﺘﺸﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﺭﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻋﺎﺍﻟﯽ ﺑﻮﺩ . ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﮐﺎﺭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ ﺗﻮ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺳﻤﮏ ﺩﺍﻭﻥ ﻭ ﯾﺎ ﮔﯿﻮ ﺁﭖ ( ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﺞ ﭘﻠﯽ ﺍﺳﺘﯿﺸﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﯿﺪﻭﻧﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ ) ﺭﻭﻣﻮﻥ ﺍﺟﺮﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻭﻣﺪ !! ﻭﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﻫﺎﻣﻮﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﯾﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺑﺪﻧﻬﺎﻣﻮﻥ ﻧﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﯿﭻ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ! ﺣﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﭼﻮﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻭ ﮐﯿﮏ ﻭ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻧﻬﺎﺭﯼ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎﺱ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺷﺪﯾﻢ . ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ (Fly Board) ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﻮﻝ ﺳﺎﻋﺖ ۱۵:۰۰ ﺭﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ ﻭﺭﺯﺵ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺑه ﺤﺴﺎﺏ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺭﺯﺭﻭ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺑﯽ ﺍﻃﻼﻋﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺍﺻﻼ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ ﺍﯾﻦ !! ﺩﯾﮕﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺷﻢ ﻭ ﺗﻮ ﮔﻮﮔﻞ ﺳﺮﭺ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﯾﮏ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ ﺗﻮ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺧﻂ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮﭼﯽ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺭﻭ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﻟﯿﺪﺭ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﺯﻧﮓ ﺑﺰﻧﻪ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﻻﺯﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻩ . ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﻬﺎﯼ ﺳﺎﻋﺖ ۱۵:۰۰ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ ﺍﻭﻣﺪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﻮﻥ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ ﺑﻬﻤﺮﺍﻩ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ۱۱۰ ﺩﻻﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۴۰۰ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺸﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﯿﻢ ساعت ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﻓﻼﯼ ﺑﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺟﺬﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﯾﮏ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﺗﺎﺩﻭﺭ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﭙﻪ ﻫﺎﯼ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۱۰-۱۵ ﻣﺘﺮﯼ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ . ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﮔﻪ ﯾﻪ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺭﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﻨﻪ .

ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﺤﯿﻂ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﺍﻭﻧﺠﺎ ، ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺵ ﻗﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﺭﻭﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﮔﻮﯾﯽ ﻭ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻞ ﭘﻮﺷﯿﺪﻥ ﮐﻔﺸﻬﺎﯼ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﻮﻥ ﮐﺮﺩ . ﺍﻭﻝ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ . ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺣﻔﻆ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺭﻭﯼ ﻫﻮﺍ ﮐﺎﺭ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮﺩ ! ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺸﺎﺭ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۳ متری ﺑﺒﺮﻩ !!

من در حال تلاش برای حفظ تعادل

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻭ ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﻭﺳﯽ ﺧﻮﺵ ﺗﯿﭗ ، ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﯾﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ، ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﭼﻮﻥ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﻣﺸﺒﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺑﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﻫﺘﻞ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﻮﻣﺪﯼ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯿﺸﺪﯼ . ﻫﺘﻞ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺎﮐﺖ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺎﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﺰﺍﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﺮ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻭ ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯿﺸﺪﯼ . ﺩﻭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﻭ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﺭ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪﻭﻡ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻮ ﺻﻮﺭﺗﺸﻮﻥ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺩﯾﺪ .

ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺮﯾﺾ ﺑﻮﺩ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺣﺎﻝ ﮔﺸﺖ ﺯﻧﯽ ﺩﺭ آن ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﺑﻮﺩ.....

ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺴﯿﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺗﻐﯿﺮ ﺩﺍﺩﯾﻢ . ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻣﻮﻥ ﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺯﺑﻮﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻟﭙﺮﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺍﮐﺖ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ﯾﺎ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺕ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﮐﻞ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻻﻟﯽ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ ، ﺩﻻﻟﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ !! ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﮑﻮﺕ ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ....

ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻭﻥ ﺗﻮﺭ ، ﺍﺻﻼ ﻭﻗﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ . ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺯﺩ ﺗﺮﺍﺱ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﻨﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺠﻮﺭﯼ ﻫﺴﺖ ﺍﺻﻼ . ﺩﺭﺏ ﮐﺸﻮﯾﯽ ﺭﻭ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺗﺮﺍﺱ ﺷﺪﻡ . ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﯼ ﭘﺸﺘﯽ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﻧﻤﺎﯼ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺟﺰ ﻫﺘﻠﻬﺎ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﻬﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺑﯿﻨﺸﻮﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺗﻨﮓ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻭ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻫﺘﻠﻬﺎﯼ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﻭ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﺎﯾﺤﺘﺎﺝ ﻫﺘﻞ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ . ﭼﻮﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﻬﺎﯼ ﻣﺸﮑﯽ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻩ ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ .

ﺗﻮﯼ ﺗﺮﺍﺱ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻭ ﻣﯿﺰ ﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺟﺎﺳﯿﮕﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ( ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ قبلا ﮔﻔﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ﺍﻣﺎ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺗﻮ ﻫﺘﻞ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻫﻢ ﻗﺪﻏﻦ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﺮﯾﻤﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺩﺍﺭﻩ . ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺍﺱ ﺭﻭ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻥ ) ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﺳﮑﻮﺕ ﺗﺮﺍﺱ ﺑﻮﺩ ! ﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺑه ﻮﺿﻮﺡ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻤﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺻﺪﺍ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﺩﻓﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﯿﺎﺩ . ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻓﺮﻕ ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﺷﻪ ! ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ؟!

ﺳﺎﺯ ﺩﻫﻨﯽ ﻣﻮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﭼﻮﺑﯽ ﺗﺮﺍﺱ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺻﺪﺍﯼ ﺳﺎﺯﺩﻫﻨﯽ ﺗﻮ ﻓﻀﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩ ﺯﯾﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﻭﺏ ﭘﺨﺶ ﻣﯿﺸﻪ . ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺁﻫﻨﮓ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻗﻠﺒﻬﺎ ﮔﻮﺷﻬﺎﺷﻮﻥ ﺗﯿﺰ ﻣﯿﺸﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ .... ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺟﺰ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺗﻮ ﺗﺮﺍﺱ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﺯﺩﻫﻨﯽ ﻭﺭ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﯾﻨﻤﻮﻗﻊ ﺗﻮ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﻮﺩﻥ !!! ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ ....

ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﺪﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ . ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ......

ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺩﯾﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺳﻮﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻤﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﺒﮑﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮ ، ﺍﻭﻧﻬﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻋﺮﯾﻀﻪ ! ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻼﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭ ﺑﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻧﺬﺍﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﺎﺭﯼ ﻟﯿﺪﺭﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎﻣﺪ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺴﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﻋﺘﯿﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﻻﻥ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﺭﮊ ﺑﺸﯿﻢ !! ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺍﻭﻥ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺭﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﯽ ﻭﻗﻔﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﻻﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﺪﻧﻤﻮﻥ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻧﻬﺎﺭ ﺩﺭﺍﺯﮐﺶ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ .

ﻫﻮﺱ ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻣﺎﻥ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻭﯾﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﮏ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ . ﭼﻮﻥ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩﻫﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﯾﺎ ﻣﮏ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﯾﺎ ﮐﯿﻨﮓ ﺑﺮﮔﺮ ﯾﺎ ﮐﯽ ﺍﻑ ﺳﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﺪﻭﻡ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ . ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﮔﻮﮔﻞ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻣﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ، ﻧﺰﺩﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺍﺻﻞ ﺍﯾﺘﺎﻟﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺣﺪﻭﺩ ۷ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺳﮑﺎﻧﺪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻮﺩ . ﺷﺎﻝ ﻭ ﮐﻼﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻑ ﺭﻓﺘﯿﻢ ! ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﺳﻔﺎﺭﺵ ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮﮎ ﻭ ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰﺍ ﻧﺎﭘﻮﻟﯽ دادیم ...

حدود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮﺭ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ .... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﻧﯿﻤﻮﺳﻮ ﻭ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﻭﺣﻮﺿﯽ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﯼ !! ﺗﻮﯼ ﻓﻀﺎﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﻣﺜﻞ ﺁﻟﮑﺎﺯﺍﺭ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ . ﯾﮏ ﺁﺑﻨﻤﺎ ﮐﻪ ﺳﻦ ﺍﺟﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻭﺳﻂ ﯾﮏ ﺣﯿﺎﻁ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻪ ﻃﺮﻑ ﺣﻮﺽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎﯼ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﻣﺜﻼ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﻭ ﻫﺮﮐﯽ ﻫﻢ ﻫﺮﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺩﯾﮕﻪ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻭ ﺑﻠﯿﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ . ﻣﺜﻞ ﺷﻮﻫﺎﯼ ﺳﺎﻓﺎﺭﯼ ﻭﺭﻟﺪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ! ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﻘﺶ ﻣﺠﺮﯼ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﯿﻤﻮﺳﻮ ﺭﻭ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻦ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻦ ﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ....

ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﺗﻮ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﻮﺩ ! ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺮﯾﺪﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺸﻪ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺭﻭﻏﻦ ﺗﻮﯼ ﭼﺮﺥ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﯽ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﭼﮑﻮﻧﺪﻩ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺑﺸﻪ .... ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﮐﻼﻩ ﻟﺒﻪ ﺩﺍﺭ ﺳﻮﺭﻣﻪ ﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﻭﻡ ﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺧﻮﺭﺩﮐﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺫﯾﺘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﺍﯾﻦ ﮐﻼﻩ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎﺷﻪ ....

ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﻭ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﻗﺪﻡ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﻋﺠﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻤﯽ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺩﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭﺗﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺟﺎﻥ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺮﯾﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺘﻮ (Tatto) ﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻬﺪ ﺗﺘﻮﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﯾﮏ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺗﺘﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺒﺮﻡ . ﻃﺮﺣﺶ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﮔﻮﮔﻞ ﺟﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯼ ﻫﺮﯼ ﭘﺎﺗﺮ ، ﺭﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ۷ ﺟﻠﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﻭﻧﯽ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﻃﺮﺡ ﺗﺘﻮ ﺭﻭ ﮐﻤﯽ ﺍﺻﻼﺡ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﮐﺘﻒ ﭼﭙﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ﮐﻨﻢ .

ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺘﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻃﺮﺡ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﺎﯾﺰﺵ ﻭ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﺸﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﺭﻭ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺍﺯ ۷۰۰ هزار تومان ﺗﺎ ۵۰ هزار تومان ﺑﻪ ﻣﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ! ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺜﻼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ۷۰۰ هزار ﺑﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻣﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ۵۰۰ هزار تومان ! ﻭ ﺍﺭﺯﻭﻧﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺘﻞ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻗﯿﻤﺖ ۲۰۰ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺭﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺨﻔﯿﻒ گفت ۱۵۰ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﻧﻮ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺯﺩﻧﺶ . ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﺵ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪﻡ . ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﻧﺪﺍﺭﻩ ؟ ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﭼﺮﺍ ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﯾﺠﻮﺭﯼ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ! ﺩﻝ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ! ﺣﺪﻭﺩ ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﮐﺎﺭ ﻓﺮﺍﻫﻢ شد ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺪﺕ ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﺸﻮ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ : ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ! ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ! ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ ! ﻭ ﻣﺎ ﺟﺎﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﻦ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﻭﮐﯽ ، ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ . ﻭ ﺑﻌﺪﺵ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ . ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺗﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺠﺮﯼ ﺍﻭﻥ ﻭﺳﻂ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩﻧﻦ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺎﻫﺎﻣﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﭘﺮﻃﺮﻓﺪﺍﺭﯼ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﺸﯿﺪ !!

ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ، ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺗﺘﻮﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺪﻭﺩ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺧﻮﺷﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻃﺮﺡ ﺑﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺏ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﭘﻤﺎﺩ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﻭﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻦ ﻭ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﺤﻞ ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ﺑﻤﺎﻟﯿﻦ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﻮﻡ . ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﻮﺯﺵ ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺩﺭﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﺣﺲ ﺳﻮﺯﻥ ﺳﻮﺯﻥ ﺷﺪﻥ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ . ﺑﻪ ﺩﺍﺭﻭﺧﻮﻧﻪ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﭘﻤﺎﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺳﺮﺩﺭﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﺿﻌﻒ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺩﺭﺏ ﺩﺍﺭﻭﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺪﻭﺩﺍ ۳۰-۴۰ ساله ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺮﺥ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮ ﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﯾﮑﻬﻮ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺯﺩ ﮐﻪ ﻏﺬﺍﻫﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ . ﻧﮕﺎﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﺯﻥ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮ ﻭ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻫﺎ ﯾﮑﺠﻮﺭﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﺠﺎﺏ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺸﻮﻥ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺍﺳﯿﺮ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻣﺪﺍﺭﯾﺸﻮﻥ ﺑﺸﯽ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺑﺪﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﺗﺎ ﺍﻭﻧﺎ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﺒﺮﻧﺪ .

ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺎﻥ ﻟﻮﺍﺵ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺳﺲ ﻫﺎﯼ ﮐﭽﺎﭖ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ، ﻭﺍﺍﺍﺍﺍﯼ ﻋﺠﺠﺐ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﭼﺴﺒﯿﺪ ! ﻭ ﺍﻭﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﻗﯿﻤﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺭﺯﺍﻥ ، ﻓﻘﻂ ۶ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ . ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺧﻮﺷﻤﻮﻥ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﻨﯿﻢ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﯾﺮﻭﻗﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺏ . ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺩ ﺧﺎﻟﮑﻮﺑﯽ ، ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﻡ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ . ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻓﺖ .... مثل ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﮐﺴﻞ ﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﮐﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﯿﺰﺩﯾﻢ ، ﻣﻦ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺍﻋﺘﯿﺎﺩ ﺁﻭﺭﻩ ...!! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺑﺪﻥ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺻﺒﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ، ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ ! ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﻃﺒﻖ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ۶۰ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﭙﺮﯾﺪﯼ ﻭ ﯾﮏ ﺳﻘﻮﻁ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻘﻮﻁ ﻭ ﭘﺮﺵ ، ﻓﯿﻠﻢ ﻭ ﻋﮑﺲ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺍﺿﺎﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﺵ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﮔﻮﺍﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯿﺪﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻧﯿﻢ ﺑﻬﺎ ﺑﭙﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮﻡ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺮﻡ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ۶۰ ﻣﺘﺮﯼ ﺑﺘﻮﻧﻢ ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﺮﺵ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ۵۰٪ ﺗﺨﻔﯿﻔﺶ ﺑﺎﺷﻢ !!

ﻇﻬﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﺍﻭﻣﺪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ! ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺎ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺤﺚ ﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﻡ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻭﻥ ﺑﭙﺮﻩ . ﺍﻭﻥ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﺭﺍﺿﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺵ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ....

ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺷﻬﺮﺑﺎﺯﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺧﻮﺵ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺑﻮﺩ . ﺩﮐﻞ ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻣﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻞ ﭘﺸﯿﻤﻮﻥ ﺷﺪﻡ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﭙﺮﯾﺪﻥ ﻫﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻋﻮﺩﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﻤﯿﺸﺪ . ﻫﺰﯾﻨﻪ ﭘﺮﺵ ﺣﺪﻭﺩ ۲۰۰ هزار تومان ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻭ ﻋﮑﺲ ﻫﻢ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﭙﺮﯾﺪﻥ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺟﯿﺒﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﮐﻼﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ . ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺤﺚ ﺩﺍﺧﻞ ﻭﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺍﻧﮑﺎﺭ ! ۲۰۰ هزار تومان ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ، ﻓﻮﻗﺶ ﻧﻤﯿﭙﺮﯾﺪﯾﻢ ﺩﯾﮕﻪ ! ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺪﻩ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﯼ (!) ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺵ ، ﺍﻋﻼﻡ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﻭ ﺍﻣﻀﺎﯼ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﺑﯿﻤﻪ ﻭ ﮐﺎﻏﺬﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻭﺯﻥ ﮐﺸﯽ ﺑﻮﺩ ....

ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻭﺯﻥ ﺍﺯ ﻃﻨﺎﺏ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻢ ﮐﺶ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻫﻤﻮﻥ ﻭﺯﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯿﺸﺪ . ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻌﻠﺖ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ ، ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ ﻟﺒﺎﺱ ( ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺷﻠﻮﺍﺭﮎ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺵ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ) ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﻓﻠﺰﯼ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﯼ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻫﻢ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﮐﻞ ، ﺍﺗﺎﻗﮏ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ . ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﮐﺶ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﭘﺮﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﻫﻢ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺭﻭ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ . ( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺭﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩ )

ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﺮ ﭘﺮﺵ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﮑﺲ ﺍﻟﻌﻤﻠﺶ ، ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺴﻨﺠﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ ؟! ﺧﺐ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﻘﻮﻁ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﮐﺶ ﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮐﺶ ﺁﻣﺪﻥ ، ﺗﺮﺳﻢ ﺩﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺪ ! ﺍﺯ ﻗﺮﻣﺰﯼ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻭ ﻓﺸﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ، ﺗﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﺵ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﺯﺵ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ : ﺧﯿﯿﯿﻠﯽ ﺑﺎﺣﺎﻝ ﺑﻮﺩ !

ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ . ﺍﺯ ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﭙﺮﻡ ﺍﻣﺎ ﺟﺮﺍﺗﺶ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻡ . ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺷﺮﻁ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﭙﺮﻡ ﯾﺎ ﻧﻪ ! ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯾﺎ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺗﻮﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﻓﺴﻮﺳﺶ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ . ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﮐﻞ ﻋﻤﺮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ ؟ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻭﺍﺳﻢ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﺵ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻭ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ! ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻧﺒﻮﺩ ؟! ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺵ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮﺩ ؟! ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﯾﻪ ﮐﺎﺭ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﮑﻨﻢ ؟! ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮﻫﺎ ﺗﻮﯼ ﺫﻫﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺭﻭﯼ ﻣﻐﺰﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺍﺳﺘﺮﺱ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ ....

ﻓﮑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﺻﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻣﻮ ﺷﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ . ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻓﻠﺰﯼ ﺗﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺨﻮﺍﻡ ! ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﮑﺲ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﺴﺖ ﻭﺯﻥ ﻣﻦ ۸۴ ﮐﯿﻠﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ۸ ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻡ . ﻭﺍﺭﺩ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻃﺮﻑ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﮐﺸﻬﺎ ﺷﺪ . ﺍﺗﺎﻗﮏ ﻫﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﮐﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ ، ﺑﺎﻻ ، ﺑﺎﻻ ، ﺑﺎﻻﺗﺮ .... ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ؟؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮﺯ ۶۰ ﻣﺘﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ؟!

ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺮ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﻧﻔﺴﻢ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ . ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﺎ ، ﻣﺮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺴﺘﻦ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺶ ﺭﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﯽ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺮﺱ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻻﺟﺒﺎﺭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﻭﺭﮐﯽ ﻭ ﮊﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺯﻭﺭﮐﯽ ﺗﺮ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﺗﻤﻮﻡ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﻩ ﻭ ﺑﺰﺍﺭﻩ ﺗﻮ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ ! ﻋﺠﺐ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﮐﺠﺎ ؟! ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ . ﺍﺻﻼ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﻭﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ ، ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﻭ ﺟﻠﻮ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﻮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻣﻦ !!

ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺑﻬﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻔﺖ ﺷﺪﻩ ، ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮﯼ ﺟﻠﻮ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻗﻔﻞ ﺷﺪﻥ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﻡ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮﻫﺎ ﮐﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺍ ﺗﻮ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﻻ ﺗﻨﻪ ﻡ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﭘﺎﻫﺎ ﻧﯿﻢ ﻣﺘﺮ ﻋﻘﺒﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻗﻔﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ !! ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻦ ﺩﻝ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻧﻤﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ...!

ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩﺧﻮﺩﻣﻮ ﺑﻪ ﻧﻮﮎ ﻣﺤﻞ ﭘﺮﺵ ﺭﺳﻮﻧﺪﻡ . ﻭﺍﺍﺍﯼ ﻋﺠﺐ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﯽ ، ﻋﺠﺐ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺍﯼ ، ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﻻ ، ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﮐﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻔﺲ ! ﺗﺎ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺑﺎﺩ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﺭﯾﻪ ﻫﺎﺕ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺭﻭ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺳﯿﻨﻪ ﻭ ﺷﺶ ﻫﺎﺕ ﺍﻻﻥ ﻣﯿﺘﺮﮐﻦ ! ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﻭ ﺗﻮﻫﻢ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﻻ ﺑﻮﺩ !! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺷﻤﺎﺭﺵ ۳-۲-۱ﻋﮑﺎﺱ ﻣﻦ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺮﻡ ، ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﭘﺮﯾﺪﻧﯽ ؟ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭘﺎﻫﺎﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻥ ، ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺮﺍﺕ ﻭ ﺯﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺮﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻩ . ﺍﺯ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ !!!!! ﻭﻟﯽ ﺍﻭﻥ ﺣﺲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﭘﺎ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻭ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻭ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﺪﺍﺩ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ ! ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﯾﮕﻢ ﺷﺪ . تصاویر ﮔﻮﯾﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ....

سایه من نشون میده که چند سانتی بیشتر با آب فاصله نداشتم !

 

بخاطر حالت کششی بودن چندباری بالا و پایین میری ...

 

پایان ماجرا و چیزی نزدیک به بیهوشی !

 

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﻥ ، ﻫﻮﺵ ﻭ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻡ ﺭﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺪﺍﺭﮎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﭼﺎﭖ ﺑﺸﻪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺷﻤﻮﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﮑﺮﻣﻮﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﻪ ﮔﺸﺘﯽ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﮐﻞ ﻭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ....
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺳﯽ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﭘﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ( ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﻭﺯﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻣﺠﺎﺯ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﭘﺮﺵ ﺩﻭﻧﻔﺮﯼ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻏﻮﺵ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻩ ) ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻭﺯﻧﺸﺎﻥ ﻣﺠﺎﺯ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﺑﭙﺮﻥ . ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺳﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﺯﻧﺶ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﻮﻧﺪﻥ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﭙﺮﻩ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﯾﺪﻧﻢ ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ . ﭼﻮﻥ ﺍﮔﻪ ﻧﻤﯿﭙﺮﯾﺪﻡ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺩﻣﻎ ﺑﻮﺩﻡ . ﻣﺪﺭﮐﻬﺎﻣﻮﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ، ﺑﺎ ﺍﻭﻧﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ...!!

ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ، ﻋﺼﺮ ﺑﻮﺩ . ﺩﯾﮕﻪ ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﻋﻀﻠﻪ ﻭ ﮐﺴﻠﯽ ﻧﺒﻮﺩ ! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎﻡ ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺎ ﭘﺮﺵ ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ ! ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎ ﻭ ﻋﮑﺴﻬﺎﯼ ﭘﺮﺷﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺩﻭﺵ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﯾﮏ ﺳﺮﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﺑﺰﻧﯿﻢ . ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﻭﻟﯽ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ، ﺧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﻧﺒﻮﺩ . ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺳﯿﮑﻠﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﻪ . ﮐﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ + ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﺁﺳﻮﻥ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ .... ﺑﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻡ .

ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﺵ ﻣﺎﮐﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﻨﺎﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺫﮐﺮ ﻧﺎﻡ ﻭ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﻣﻌﺮﻓﯽ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻫﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻋﺠﯿﯿﺐ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ ! ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎﺩﯾﻮﻡ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺍﻣﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ !! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﺭﯾﺴﺘﻬﺎﯼ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﺭﻭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺑﺪ ﻧﺒﻮﺩ ، ﺭﺍﺣﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﻋﮑﺲ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ . ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﯿﺲ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ . ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺳﻮﻭﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ !

مجسمه آزادی

 

پرسپولیس

 

فرودگاه سوارنابومی

 

ﺣﺪﻭﺩ ساعت ۲۲:۰۰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﮐﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻠﯽ ﮔﺎﺭﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﻭ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻩ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺮﯼ ! ۲ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻡ ﺷﺪﯾﻢ ﺍﺻﻼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ ، ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺳﺒﺰ ﺷﺪﻥ !! ﻣﺴﯿﺮﻣﻮﻧﻮ ﮐﻤﯽ ﮐﺞ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺳﻂ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺭﺩ ﺑﺸﯿﻢ . ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯿﻮﻩ ﻭ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎﺕ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﮔﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮﺥ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﭼﻨﺪﺵ ﺁﻭﺭﯼ ﺩﺍﺷﺖ ! ﺣﺎﻟﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎﺭﻭ ﺩﻭﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﯾﻢ . ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﮐﺮﺍﯾﻪ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺮﺩﯾﻢ . ﻃﺒﻖ ﻋﺎﺩﺗﻤﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻭ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﮐﻨﯿﻢ . ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺘﻞ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺎﺳﺎﮊﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩﻡ . ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﺍﻭﯾﻞ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﻭﻝ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭﻡ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ . ﺍﺣﺴﺎﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﺮ ﻭ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺍﻝ ﮐﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ! ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺠﺎﯼ ﺗﺸﮏ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ، ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﮔﺸﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍﯼ کلوپ های ﻣﺠﺎﻭﺭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺭﻭﯼ ﺍﻋﺼﺎﺑﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﺑﺎ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺗﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺭﻭﻏﻦ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺶ ﻭ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺨﻮﺍﺑﯿﻢ ....

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺭﯾﻠﮑﺲ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﯾﻢ . ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻤﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻮﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺐ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﻝ ﻧﮑﻨﺪﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ ! ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ، ﭘﺲ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ .....

ﺻﺒﺢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ، ﺳﺎﮎ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻭ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻻﺑﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺷﺪﯾﻢ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺤﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﻗﻄﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﺭﻭ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﻫﻢ ﺷﺪ . ﺩﻭ ﺯﻭﺝ حدودا ۳۰ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺁﻗﺎﯾﻮﻥ ﺑﺎﻻﯼ ۴۰-۵۰ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ .

ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻭﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﮐﻮﺍﺭﯾﻮﻡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ . ﺟﺎﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﺎﻫﯽ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﻗﺸﻨﮓ ، ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ، ﺭﻧﮓ ﻭ ﻭﺍﺭﻧﮓ ﺗﻮ ﺁﮐﻮﺍﺭﯾﻮﻡ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﻋﺎﻟﯽ ، ﻫﻤﮕﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻈﺮ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪ . ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﺁﮐﻮﺍﺭﯾﻮﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﯽ ، ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺷﺪﯼ . ﺩﯾﺪﯾﻢ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﻫﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺁﺭﺍﻣﺸﺸﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﺍﺳﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ : ﭼﺮﺍ ﻧﯿﻮﻣﺪﯾﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻪ ﺁﮐﻮﺍﺭﯾﻮﻡ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ؟ ﮔﻔﺖ ﻗﺒﻼ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ، ﺩﯾﺪﯾﻢ ! ﻣﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺤﺎﻝ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻤﺸﻮﻥ ....

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻥ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺁﺧﺮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ۶۰ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﻮﮎ ﯾﮏ ﺑﺮﺝ ﺑﻮﺩ . ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺮﺟﻬﺎﯼ ﻣﺨﺎﺑﺮﺍﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺮﺝ ﻣﯿﻼﺩ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ . ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻭ ﻃﺒﻘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎﺵ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﯿﺰﺗﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﻭﺭﻭﺩﯼ ﭘﺎﺭﮎ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮﺩ ، ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺼﺘﻢ ! ﺩﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ : ﺍﻭﻝ ، ﯾﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﮑﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﮔﯿﺒﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﮕﻞ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻢ ﻭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ؛ ﺩﻭﻡ ، ﯾﺎ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻠﻪ ﮐﺎﺑﯿﻦ . ﻣﺎ ﮐﻪ ﺷﺠﺎﻋﺘﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﻮ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺎﻧﺠﯽ ﺟﺎﻣﭙﯿﻨﮓ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻓﺮﻭﺩ ﺗﮏ ﻧﻔﺮﻩ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ ﺷﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺳﺎﺑﻘﺎ ﺗﻮ ﺍﺭﺗﺶ ﭼﺘﺮﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﻪ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻭﺍﺭﺩ ﭘﺎﺭﮎ ﺷﺪﻧﺪ . ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و هیچ نگرانی نبود .

ﻭﺍﺭﺩ ﭘﺎﺭﮎ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﻭﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺯﻭﺝ ۳۰ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺎ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺍﻭﻥ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﺷﺪﻩ ! ﻟﯿﺪﺭ ﻫﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭﺗﻮﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻟﯿﺴﺖ ﺭﻭ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎﺭﻭ ﺑﯿﺎﺭﻡ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻧﯿﺴﺘﻢ ! ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻭ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﺎ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﮐﺎﻣﻼ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﻧﺸﺪﻩ ﻭ ﺑﻬﺮﺣﺎﻝ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻪ ﺗﻮﯼ ﻗﻀﯿﻪ ﺭﻭ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮﯼ ﺩﺭﺑﯿﺎﺭﯾﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺁﺭﻭﻡ ، ﺑﯽ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﻭ ﺑﯽ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺭﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻮ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ : ﻫﺮﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺁﯾﺪ ﺧﻮﺵ ﺁﯾﺪ .....

ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯿﺸﺪ ﺍﺯ ﮐﻒ ﭘﻮﺵ ﭘﺎﺭﮎ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺷﻦ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺷﻨﻬﺎﺵ ﺑﻪ ﮐﻒ ﭘﺎ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻬﻤﯿﺪ ! ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺩﻣﭙﺎﯾﯽ ﻭ ﮐﻔﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺭﻭﯼ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺳﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻟﺒﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﻧﺪﺍﺭﺩ ﯾﺠﻮﺭﺍﯾﯽ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻫﺎ ﺍﮔﻪ ﺯﺧﻤﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺿﺮﺏ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ .

در حال سر خوردن !

 

ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ !!! ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﯼ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺷﻨﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﻭﻧﻢ ﺍﺻﻼ ﻭ ﺍﺑﺪﺍ ﺁﺏ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺍﻭﻥ ﺭﻭ ( ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻮﺟﻬﺎﯼ ﺁﺑﯽ - ﻣﺸﻬﺪ ) ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﭙﺴﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﮑﻨﻨﺪ . ﺑﻐﯿﺮ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﺩ ﺍﺯ ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺼﺘﻢ ﺑﻮﺩ ، ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﺑﻠﺮﺯﯾﻢ ﻭ ﺑﺰﺍﺭﯾﻢ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮﯼ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺑﺪ ﺑﮕﺬﺭﻩ .

ﭘﺲ ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮﯼ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎﺭﮎ ﺯﺩﯾﻢ . ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ ! ﭘﯿﮕﯿﺮ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻭ ﺑﻠﯿﺖ ﺍﻭﻧﺠﺎﺭﻭ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﺳﺮﺵ ﻧﻤﯽ ﺍﺭﺯﯾﺪ ﻭ ﻗﯿﺪ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺭﻭ ﺯﺩﯾﻢ . ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺗﺮ ﯾﻪ ﺗﺮﻥ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﻧﯿﻢ . ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺒﻠﻎ ﺗﺮﻥ ﺭﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻠﯿﺘﺶ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ .

ﺩﻭ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻦ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻦ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﯿﻢ ( ﭼﻮﻥ ﻭﺍﮔﻨﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮﻩ ﺑﻮﺩ ) ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﺭ ﺣﺪﺩ ﺩﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﺳﻤﺸﻮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺷﮑﺎﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ، ﻫﻢ ﺍﺯﻣﻮﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﻋﮑﺲ ﺭﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭﻧﻬﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ! ﻣﮕﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻦ ﻋﮑﺲ ﺧﻮﺏ ﺑﮕﯿﺮﻥ ؟! ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ خانمهای ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ..... ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ ، ﻣﺎ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﯽ بودیم .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺮﻥ ، ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺭﻓﺘﯿﻢ ....

ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﻬﺎﯼ ﻧﻬﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﭘﺮﺩﯾﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻭ ﻧﻬﺎﺭ ﺧﻮﺭﺩﯾﻢ . ﻧﻬﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ، ﺩﯾﮕﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺑﻮﯼ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺭﻭ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺲ ﮐﺮﺩ ....

ﺍﻭﻥ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺯﻭﺝ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺳﺮ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺑﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻭ ﻗﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﻟﯿﺪﺭﺷﻮﻥ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ! ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮﺷﻮﻥ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ، ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﻪ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻮﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻟﺬﺕ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺑﻮﺩ ....

ﺷﺐ ﺁﺧﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﮑﻨﯿﻢ . ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ! ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ ۸ ﺭﻭﺯ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺮﯼ ﺑﻬﺶ ﻧﺰﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ! ﻭ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﺰﺍﺷﺘﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﺑﻤﻮﻧﻪ ، ﺩﯾﮕﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻧﺒﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﻤﯽ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺩﻭﺵ ﻭ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺱ ، ﻫﻮﺍ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻫﺘﻞ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﯾﻢ .

ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﺑﺨﻮﺍﻡ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺵ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻫﻢ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻢ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻗﻠﻢ ! ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﮊﺍﻧﻮﯾﻪ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯼ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﯼ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪﻩ ، ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ، ﺗﻮﯼ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻫﻬﺎ ، ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩﻫﺎ ، ﺟﻠﻮﯼ ﻫﺘﻠﻬﺎ .... ﻫﻤﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﻧﻮﯼ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺭﻭ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ...

ﻃﺮﺣﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻤﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﻭ ﺳﻨﺘﯽ ، ﻫﻢ ﺟﺎﺫﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﺎ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺷﻬﺮ ﺭﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﻧﻮﺭﻭﺯﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻃﺮﺡ ﺧﻮﺏ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﻟﻐﻮ ﺷﺪ !! بگذریم ...

ﺍﯾﻨﺠﺎ ، ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ، ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ، ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ، ﻧﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﭖ ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ ....

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ! ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﯾﮏ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﭘﻮﮐﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺷﻬﺮﺕ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﻨﻪ ، ﺣﺪﺍﻗﻠﺶ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ....

ﺳﺮﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ، ﻧﺎﻡ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ . ﻭﺍﺭﺩ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻮﯼ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺩﻣﺎﻏﻤﻮﻥ ﺧﻮﺭﺩ ! ﺩﻗﯿﻖ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﺻﻼ ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ . ﮐﻒ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﮐﺘﻬﺎ ﻭ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯼ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﺳﺎﻟﻨﻬﺎﯼ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻭ ﺩﯾﺴﮑﻮﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪ ﻭ ﺍﺻﻼ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺗﻤﯿﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ . ﺷﮑﻞ ﮐﻒ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺕ ﺗﻮ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺍﺯ ﺑﺲ ﺑﺮﮔﻪ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ ﺭﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻮﺩ !!! ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﻮ ﻫﻢ ، ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺍﺩﻋﺎ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﻮﺭﺩﻥ نوشیدنی های الکلی ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺣﺎﻟﺸﻮﻥ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮ ﻣﺎﻝ ﺧﺮﺍﺑﮑﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻧﻬﺎﺳﺖ ! ﻣﯿﺸﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺭﻭﺵ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺗﻮﯼ ﯾﮏ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻝ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻃﻨﻬﺎﯼ ﻋﺰﯾﺰﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﻭ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻭ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﻣﺸﺮﻭﺑﺎﺕ ﺍﻟﮑﻠﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺷﺪﺕ ﺍﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺣﺪﺩﯼ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯿﺸﻦ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺩﻭﻟﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﻋﻤﻮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﻏﯿﺮ ﺍﺭﺍﺩﯼ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ افراد ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﻮﻥ ﮐﺎﺭﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻥ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﻓﻊ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ . ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭ ﻭ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻭ کافه ها ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻔﺖ ﺩﺭ ﭼﻔﺖ ﻫﻢ ﻫﺮﮐﺪﻭﻡ ﺑﺎ ﺩﮐﻮﺭ ﻭ ﻣﻮﺯﯾﮏ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺳﻌﯽ ﺩﺭ ﺟﻠﺐ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ . ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﻣﯿﺰﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺮﻑ ﻫﻤﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ . ﻣﺜﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﺮﯼ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯾﯽ ، ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻋﯿﻨﯽ ﺩﺍﺷﺖ !!

ﻣﻦ ﻭ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ تفریحات شبانه ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻃﻮﻝ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭ ﻃﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﺵ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﻓﻀﺎﯼ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺒﺰ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ ....

ﯾﮑﯽ ﺩﻭ ﺗﺎ باشگاه شبانه ﺭﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺣﺪﺩ ﺗﺤﻤﻠﻤﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻌﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﺰﺩﯾﻢ . ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻭﺍﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺍﺷﺖ . ...

به ﺍﺑﺘﺪﺍﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻤﻮﻥ ﺑﻮﯼ ﺑﺪ ﻗﺒﻞ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪ . ﻗﺪﻣﻬﺎﻣﻮﻧﻮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﯾﻢ ، ﭼﻮﻥ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﺍﻭﻥ ﺑﻮ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ !! ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺳﺘﺮﯾﺖ ، ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﮔﻔﺘﻢ ، ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺪﺍﺭﻩ ! ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻟﮑﻞ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮﺩﯾﻢ ، ﺣﺘﯽ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﻠﻮﻍ ﻭ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻫﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ .
ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣی ﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﺒﯿﻨﯽ ! ﺍﯾﻨﻮ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯼ ﺑﻌﻀﺎ ﻣﺘﻌﺠﺐ ، ﺷﺎﺩ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻭﻧﺎ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺩﺍﺭﻩ . ﻭ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺐ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩ ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺮ ﺭﻧﮓ ﺩﻭﺟﻨﺴﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻮ ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺖ ﺳﺮﭺ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻋﻠﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮔﺸﺘﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﻡ ﻧﺸﺪ . ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺩﻭﻟﺖ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﻭﺟﻨﺴﻪ ﻫﺎ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺟﻨﺴﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﻭ ﯾﮑﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﺟﻨﺲ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻭ ﺟﻨﺴﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﻮﺍﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺘﻮﺟﻬﺸﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪ ﻋﺎﺩﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﻮﻧﻮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ مکان ها ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺩﻭﺟﻨﺴﻪ ﻫﺎ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ، ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﻋﻠﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ ، ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯿﺪ )
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺳﺎﻟﻤﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﺍﺯ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺑﻮﺩ ! ﺣﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺯﯾﺒﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺳﻮﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯿﺸﺪ ﻭﺍﺳﺸﻮﻥ !!

ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻋﺮﺿﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺰﻭﺭ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺘﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﻫﻢ ﻫﻨﻮﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺷﺐ ، ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ، ﺳﮑﻮﺕ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺎﺗﺎﯾﺎ ﺍﺻﻼ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ ! ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ، ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺭﻭ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﮐﺎﺭ ﺳﺒﮑﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﯾﻢ ....

ﺧﻮﺏ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎﻗﯽ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻭ ﺑﺴﺘﻦ ﭼﻤﺪﻭﻧﻬﺎ ﻭ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﻮ ﻻﺑﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ . ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺪﻭﺩ ۴ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ . ﭼﻤﺪﻭﻧﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺳﭙﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﯼ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮔﺸﺖ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ . ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻨﻬﺎﯼ ﻣﺎﺳﺎﮊﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﻮﺩ ﻫﺮﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﺵ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﻫﯽ ﺻﺪﺍ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ واسه ماساژ ﻭﻟﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺑﻮﺩ . ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ ! ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻣﺠﺰﺍ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪﯼ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺭﻭﻏﻨﯽ ﺭﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۴۵۰ ﺑﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻌﺎﺩﻝ ۴۵ هزار ﺗﻮﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺳﺮ ﺭﺍﺳﺖ ﻧﻔﺮﯼ ۵۰۰ ﺑﺖ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ۵۰ ﺑﺖ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻢ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ !! ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ از ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دریغ نمیکردیم ...

ﻣﺎﺳﺎﮊ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﻧﻬﺎﺭ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﯾﻢ . ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﭻ ﺭﺍﺩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﯾﮏ ﮔﺎﺭﯼ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺟﻮﻭﻧﯽ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ . ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﻭﻧﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﻢ ﯾﻪ ﻧﻬﺎﺭ ﺳﺮﯾﻊ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﺣﯿﻦ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﻫﺎ ، ﮔﺎﺭﯼ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻫﻢ ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺗﯿﮑﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﯿﻔﺮﻭﺧﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﺭﯼ ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﺮﻑ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻧﺨﺮﯾﻢ ! ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﺮﺵ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﯿﺰ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﺜﻞ ﮐﺒﺎﺏ ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﯾﺪ ﻫﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﯾﮏ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﺳﻠﻔﻮﻧﯽ ﺗﻤﯿﺰ ﺗﺤﻮﯾﻠﺖ ﻣﯿﺪﺍﺩ . ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﺞ ﻭ ﻣﯿﻮﻩ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺘﻞ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﯾﻢ . ﻫﻮﺍ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﺳﺎﮊ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺩﺍﺧﻞ ﻻﺑﯽ ﺳﺎﻧﺪﻭﯾﭻ ﻫﺎﺭﻭ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻻﺑﯽ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺷﻠﻮﻍ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﮐﻪ ﺩﻭﺗﺎ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻭ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﻬﺎﺭ ﺳﻔﺮﻣﻮﻥ ....

ﻭﻟﯽ ﮐﺒﺎﺏ ﺗﺮﮐﯽ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺳﺒﺰﯾﺠﺎﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻃﻌﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻧﺎﻧﺎﺱ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﻭﻗﺘﺶ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻻﺑﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺮﺍﻧﺴﻔﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻻﺑﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺎﺭﮐﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻢ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﭼﻤﺪﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻫﺘﻞ ﺭﻭ ﺗﺮﮎ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﺗﮑﻮﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﺎﯼ ﺑﺎﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ! ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻟﻘﺐ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎ ، ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺴﺖ .....

ﺑﺎ ﻭﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﭘﺮﺩﯾﺲ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ۲۰ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺑﻌﻀﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺪﯾﺪﯾﻤﺸﻮﻥ . ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺳﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﻮﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﺍﻍ ﺑﻮﺩ . ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻭﺍﺳﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺳﻮﺗﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ از ﺭﮐﻮﺭﺩﻫﺎﺷﻮﻥ ﺗﻮ ﻫﺮ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ . ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﮔﻬﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﻧﺜﺎﺭ ﮔﻮﯾﻨﺪﻩ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ . ﮔﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﮔﻮﯾﯽ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻤﺎﻥ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ . ﭼﻮﻥ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﯿﻢ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﮔﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻥ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺍﺯ ﮐﻞ ۱۲ ﺭﻭﺯ ﺳﻔﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﮐﯿﻨﮓ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﻭﻧﻮﻗﺖ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ ! ﭘﺲ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﻟﺐ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺎﺯ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺧﯿﺎﻝ ﻫﻤﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ !

ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ . ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻫﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺳﻮﻭﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﺸﻬﺪ ، ﻧﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ، ﻧﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺣﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻣﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﯾﮏ ﺣﺲ ﺧﻮﺏ ، ﻣﺜﻞ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯿﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﯽ ﺭﻭ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ، ﺳﻮﻭﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ....

ﯾﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﻭﻧﻮ ﻫﺪﺭ ﻧﺪﯾﻢ ، ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﮐﻞ ﺳﻔﺮ ﺍﯾﻨﮑﺎﺭ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺗﻮﯼ ﻓﺮﯼ ﺷﺎﭖ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﮔﺸﺘﯽ ﺯﺩﯾﻢ ، ﺣﺪﻭﺩ ﺳﯿﺼﺪ ﺩﻻﺭﯼ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮﺩﻭﻧﺪﯾﻢ ﻭﻟﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﺖ ﺗﺎﯾﻠﻨﺪ ﺩﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﻣﻮﻥ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺧﺮﺝ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺟﺰ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺁﺩﺍﻣﺲ ﻭ ﭘﺎﺳﺘﯿﻞ ﻭ ﺷﮑﻼﺕ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺑﺨﺮﯾﻢ .

ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺒﻖ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﻠﻒ ﺍﯾﺮ ﺑﺤﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ . ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﭘﺎﯼ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﻗﻄﺮﯼ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ! ﻧﻪ ﺳﺮﻭﯾﺲ ﺩﻫﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺟﻠﻮﯼ ﺭﻭﯾﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ۱۰-۱۵ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﺳﻤﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﮐﺴﻞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻢ ﺁﻭﺭﺩﯾﻢ ! ﻧﺰﺩﯾﮑﯿﻬﺎﯼ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻣﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻗﯿﻖ ﺭﻭ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﯿﻢ . ﺍﺻﻼ ﺩﻗﯿﻖ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﺴﺘﯿﻢ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺻﺒﺤﻪ ﯾﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ؟!

ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﯿﺸﻪ !! ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﻗﻒ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﻬﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩﯾﻢ ، ﭼﻘﺪﺭﺭﺭﺭ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺭﺭﺩ ﺑﻮﺩ !! ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻟﺮﺯﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ! ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺘﻮ ﭘﯿﭻ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﻣﻨﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺳﺮﺭﺩ ﺑﻮﺩ ﭘﺲ ﻣﺸﻬﺪ ﭼﻪ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ ؟! ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺳﺮﯾﻊ ﻭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ . ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩ ۰۶:۳۰ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﺸﻬﺪ . ﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺧﯿﯿﯿﻠﯽ ﺳﺮﺭﺩ ، ﻭﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻮﺍ ﺑﻮﺩ . ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ . ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭﻣﺎﻥ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ! ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺭﻭﯾﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺭ ﺗﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ! ﭼﻄﻮﺭ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ؟! ﻣﺮﻭﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺸﻪ ....

ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻣﺸﻬﺪ ﺷﺪﯾﻢ . ﻧﺤﻮﻩ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﺭﻭ ﭼﮏ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﺍﺳﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ . ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﺭ سووارنابومی ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﮐﺠﺎ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻋﺒﻮﺱ ﻭ ﮐﺎﻭﺷﮕﺮ ﻭ ﻃﻠﺒﮑﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮ ﮔﺬﺭﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﺷﻤﯽ ﻧﮋﺍﺩ ﻣﺸﻬﺪ ﮐﺠﺎ ؟! ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻗﯿﺎﺱ ﻣﻊ ﺍﻟﻔﺎﺭﻕ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ .

ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ، ﺍﻣﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﻤﺪﺍﻧﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ! ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﺸﺪﻧﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪﺍﺭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﺸﻬﺪ - ﺩﻭﺣﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﭘﺮ ﺷﺪﻥ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﺳﻮﻭﺍﺭﻧﺎﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎﻧﮑﻮﮎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ . ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮﺩ . ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﮋﺍﺩ ﻭ ﺭﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ ! ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻟﺒﻬﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ ﺁﻧﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ . ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎﺭ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﯿﺮﯾﻦ ، ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰ ، ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺿﻤﯿﻤﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ . ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ، ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ .

ﻭ ﭼﻪ ﺍﺳﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﻤﺎﯾﯽ ، ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺭﻧﮕﻬﺎ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎ .....

توضیحات تکمیلی و جمع بندی نهایی

در وهله اول بابت عکسهای نه چندان مناسب در سفرنامه عذرخواهی میکنم . تمام عکسهای من برای مصارف شخصی گرفته شده بود و به سختی توانستم تعدادی ازعکسها را برش بزنم و اینجا استفاده کنم . درباره تورهای روزانه بانکوک ما تقریبا چند تور اصلی و معروف اون رو رفتیم و شاید بشه گفت بخاطر تاخیر پروازمان و از دست رفتن یک روز اقامت در بانکوک شاید میتوانستیم بیشتر در شهر بگردیم و به جنبه شهرشناسی و مردم شناسی را بیشتر برسیم که متاسفانه نشد .

درباره تورهای روزانه پاتایا اما یک هفته که چه عرض کنم حتی یک ماه اقامت هم شاید کافی نباشد تا به همه جای سوراخ و سنبه های پاتایا سر زد !

تایلند کشوری هست که باید چندین و چند بار به آن سفر کرد . بانکوک و پاتایا و پوکت و سامویی و کرابی و شیانگ مای و ... که هرکدام را تک تک و یا دو به دو بصورت تور ترکیبی باید رفت و دید و لذت برد ...

و اما نکاتی برای بهتر و راحت تر سفر کردن به تایلند :

۱ . سعی کنید زمان سفرتان را برنامه ریزی و مدیریت کنید . برای اینکار بهتر است در روز اول تورهای مورد علاقه روزانه خود را خرید کنید تا تصویر کلی سفر را در ذهن داشته باشید و بعد در کنار آن از برنامه های کوچک و شخصی و کوتاه مدت هم بهره مند باشید .

۲ . تورهای روزانه را از دفاتر موجود در خیابانهای شهر میتوانید با قیمتی خیلی ارزان تر تهیه کنید . حتی اگر چند تور را همزمان از یک جا بخرید تخفیف کلی هم میدهند !

۳ . تایلند کشور ارزانی و تخفیف گرفتن است . اینجا تخفیف یک ورزش همگانی بحساب می آید ! نترسید و تا جایی که می توانید چانه بزنید . البته نه در فروشگاههای مارک و برند و نمایندگی که قیمت مصوب دارند !

۴ . از سیم کارتتان فقط برای مکالمه های ضروری با همسفرتان و یا لیدرتان استفاده کنید . هزینه مکالمه با ایران بسیار بالاست . اینترنت رایگان هتل بهترین راه برای ارتباط با ایران است .

۵ . در روزهایی که کنار دریا هستید و یا تورهای آبی و جزیره را دارید از کرم ضد آفتاب فراموش نکنید !

۶ . سعی کنید برنامه ها و تفریحات شبانه را طوری مدیریت کنید که باعث نشود از جنبه های اصلی سفر بازبمانید . سحرخیزی تنها راه رسیدن به تورهای روزانه و ترانسفر است !

۷ . تایلندی ها عموما مردم مهربان و خونگرم و توریست پذیری هستند . تا میتوانید چانه بزنید و ناز بیاورید و رایزنی کنید اما در نهایت اگر بر سر هر چیزی توافق کردید ( مثلا کرایه تاکسی ) سر حرفتان بمانید و عینا پرداخت کنید سعی در سو استفاده از این اخلاق خوبشان نکنید وگرنه با غضبشان مواجه خواهید شد !

۸ . امکان ندارد در خیابان به تور دلالها و مسافرکش ها نیوفتید . عموما آدمهای بدی نیستند اما سعی کنید از دفاتر تایلندی که جای ثابتی دارند تورها را خریداری کنید تا در صورت بروز مشکل بتوانید پیگیری کنید .

۹ . تا میتوانید از میوه های تایلندی نوش جان کنید . این طعم ها تکرار نشدنی هستند !

۱۰ . پیشنهاد میکنم در طول مدت اقامتتان ، یک روز درمیان به سالنهای ماساژ بروید . قبل از ماساژ حتما دوش بگیرید تا فارغ از پاکیزه بودن ، این ماساژ تاثیر حداکثری خودش را بگذارد . ماساژ تایلندی معجزه میکند .

و در نهایت ، تایلند کشوری زیباست . تا زیبایی را در چه ببینید ! پس سعی کنید از روزهای اقامتتان حداکثر استفاده را بکنید و به همه جا سرک بکشید تا حسرت اوقات از دست رفته را نخورید . کوه و دشت و دریا و آسمان همه مال شماست . جدای از اتفاقات غیر مترقبه ، این شما هستید که مشخص می کنید چه برایتان پیش بیآید . پس برای خودتان دردسر درست نکنید و از این کشور آزاد و زیبا در کنار مردمان خونگرم و مهربان و همیشه متبسم ، لذت ببرید ....

پی نوشت : این اولین سفر خارجی من بود و اولین سفرنامه ای هم بود که مینوشتم . هدف اولم از نوشتن ، ثبت شدن تجربیاتم و خاطراتم بصورت شخصی بود . اما بعدها با آشنا شدن با سایت لست سکند و App اندرویدی این مجموعه بزرگ و با ارزش و قابل تقدیر ، تصمیم گرفتم کمی ویرایش کنم متن رو تا برای قرار گیری در سایت با مشکلی مواجه نباشم . سعی کردم به مواردی که در سفرنامه های تایلند بهشون اشاره ای نشده بود بپردازم تا پیش زمینه های ذهنی هموطنان عزیز از این کشور فوق العاده ارزان و زیبا ، صرفا از جایی برای گذران تفریحات شبانه ، تغییر کند . تایلند خیلی فراتر از خیابان واکینگ استریت است ...

همچنین سعی کردم کمی خط قرمزها را درباره تایلند ، جلوتر ببرم و امیدوارم سفرنامه زیاد زیر تیغ سانسور مجموعه عزیز لست سکند نرود تا خوانندگان عزیز تجربه در کنار من بودن را در سفرنامه حس کنند ... یک سال بعد از این سفرم ( یعنی آذرماه نود و چهار ) دوباره به تایلند رفتم ولی این بار به پوکت ، قطعه ای از بهشت !

همیشه در کمال صلح و صفا ، پیروز باشید

اطلاعات سفر:

چهار شب اقامت در هتل ۳ ستاره آی بیس بانکوک و ۷ شب اقامت در هتل ۴ ستاره ویستا پاتایا بهمراه ترانسفر فرودگاهی و بین شهری بانکوک و پاتایا و سیم کارت رایگان و یک گشت نیمروزی شهری در هر دو شهر

تاریخ سفر: 93/9/9 تا 93/9/21
ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻥ : ﻣﺤﻤﺪ ذاکری (ﻫﻤﺴﻔﺮﺟﺎﻥ)
ﻫﺰﯾﻨه تور : ۳،۲۰۰،۰۰۰ تومان برای هر نفر
هزینه کل : ۷،۰۰۰،۰۰۰ تومان برای هر نفر

نویسنده :مجید میرزادی – بهمن ماه نود و سه ( ویرایش شده در مردادماه نود و پنج )