از سال 1963 قطاری موریتانیایی به طول 2 کیلومتر سنگ‌آهن و مسافران را در مسیری 704 کیلومتری در صحرای غربی آفریقا جابجا می‌کند. این قطار بی‌انتها هنگام حرکت منظره‌ای جز دشت‌های شنی بی‌حد و مرز و تپه‌های شنی را که در آفتاب صحرا خودنمایی می‌کنند برای مسافران خود به همراه ندارد. احتمالا فکر می‌کنید سفر در صحرا از طریق قطار، حسی شبیه مسافرت دریایی را تداعی می‌کند. تا حدودی از لحاظ حس و حال این‌گونه است. قطار موریتانیانی بندر نوادیبو (Nouadhibou) سواحل اقیانوس اطلس را به معادن سنگ‌آهن زویرات (Zouérat) در شمال غربی این کشور متصل می‌کند. با ما در لست سکند همراه باشید تا با سختی‌ها و هیجان سفر با قطار موریتانیایی آشنا شویم.
مسیر حرکت این قطار موریتانیایی در امتداد مرزهای صحرای غربی است و حدود 20 ساعت به طول می‌انجامد. طول قطار بیش از 2 کیلومتر و واگن‌های آن از چهار لوکوموتیو دیزلی، یک واگن مسافربری و 200 تا 210 واگن باری برای حمل زغال‌سنگ معادن موریتانی تشکیل شده است. همچنین این قطار، صحرانشین‌هایی آفریقایی را که در قلب صحرا زندگی می‌کنند، به محل زندگی‌شان می‌رساند.
خیلی از این مسافران از واگن مسافری قطار استفاده نمی‌کنند و ترجیح می‌دهند بر واگن‌های باری حمل زغال‌سنگ سوار بشوند! توصیف سفر این مسافران این‌گونه است: «سفری پر سروصدا، کثیف و خطرناک که احتمال سقوط در آن امری عادی است و درجه حرارت هوا هم طی روز به بیش از 40 درجه سانتی‌گراد می‌رسد. اگر مسافری خارجی قصد چنین تجربه هیجان‌انگیزی را داشته باشد، سفر برای وی احتمالا بسیار سخت و دشوار است. حتی شاید به‌نوعی تمرینی برای ریاضت باشد!»
تصوّر کنید با قطار به اعماق صحرا سفر کرده‌اید و زمان طلوع آفتاب در یک ایستگاه صحرایی وسط بیابان پیاده می‌شوید. هر لحظه دعا می‌کنید اولا در ایستگاه درستی پیاده شده باشید و دوما وسیله نقلیه‌ای از راه برسد و شما را همراه خود تا مقصدی دیگر برساند، از طرفی ممکن است تا غروب آفتاب هم وسیله‌ی نقلیه‌ای پیدا نکنید. دردسر دیگر سفر با این قطار طول بیش از حد معمول آن است، درواقع ایستگاه‌های قطار بسیار کوچک و طول این قطار بیش از 2 کیلومتر است، بنابراین اگر مسافری واگنی را بی‌دقت انتخاب کند، احتمالا زمان توقف باید راه زیادی را در صحرا برای رسیدن به ایستگاه مقصد بپیماید.
تصویر کلی از فضایی که در اختیار دارید نیز این‌گونه است، بر روی فضایی فولادی با طول حدودی 8 متر و عرض 4 متر که هیچ دیوار و پنجره‌ای ندارد نشسته‌اید و تا چشم کار می‌کند بیابان و شن و ماسه است، از طرفی هیچ سقفی برای جلوگیری از تابشِ آفتاب وجود ندارد. شب‌ها هم به دلیل سروصدای زیاد و نداشتن حفاظ اطراف واگن، خوابیدن ریسکی بزرگ محسوب میشود. جالب است بدانید که عده‌ای احشامشان را نیز بر این واگن‌های خطرناکِ حمل زغال‌سنگ سوار می‌کنند.
منبع: BBC
