مزرعه ی ویتنی Whitney Plantation در نزدیکی والاس ایالت لوئیزیانا، در جاده ی تاریخی ریور و در بخش باپتیست واقع شده و کمتر از یک ساعت تا نیوارولئانز فاصله دارد. این مزرعه ی سابق نیشکر که در روزهای قبل از جنگ داخلی بنیان گذارده شده، امروز تنها موزه ی آمریکا می باشد که به طور کامل به محتوای بردگی اختصاص یافته است.
این ملک در اصل به نام مسکن هایدل Habitation Haydel شناخته می شده که نام خود را از نام صاحب خود Ambroise Heidel گرفته است. این شخص در حقیقت یک مهاجر آلمانی بوده که در دهه ی 1750 به لوئیزیانا آمده و این قطعه زمین را خریداری نموده است. در ابتدا هایدل در این قطعه زمین indigo می کاشته، اما پسر او ژان ژاک در اوایل دهه ی 1800 این مکان را تبدیل به مزرعه ی نیشکر می کند. این ژان ژاک بود که خانه ی اصلی را به سبک فرانسوی بنا نمود. در آن روزهای زراعت نیشکر درست مانند هر زراعت دیگری در کشور، عمدتا از بردگان آفریقایی به عنوان نیروی کار استفاده می شد. بر طبق آمار و ارقام ثبت شده، در حدود 350 برده در این مزرعه زندگی کرده، عرق جبین ریخته، زحمت کشیده و مورد ضرب و شتم قرار می گرفته اند.
پس از پایان جنگ داخلی این ملک به شخصی اهل شمال به نام بردیش جانسون فروخته شد و او نام این ملک را به افتخار نوه ی خود ویتنی گذاشت.
در سال 1999، این مزرعه توسط وکیلی اهل نیواورلئان به نام جان کامینگز خریداری شد. از آن زمان به مدت 15 سال کامینگز 8 میلیون دلار از دارایی شخصی خود را وقف توسعه ی این ملک به اولین موزه ی برده ی آمریکا نمود و تمام اینها تلاشی برای رمزگشایی از داستان وحشتناک بزرگترین شرم آمریکا بوده است.
در طبقات این موزه، تعدادی از بناهای یادبود، نمایشگاه ها و همچنین آثار هنری و مجسمه ها قرار گرفته اند. در موزه همچنین دیواری به نام «دیوار افتخار» وجود دارد که با نام 350 برده ای که زندگی های خود را در راه این مزرعه وقف کرده اند مزین شده است. یادبود دیگری نیز به 107000 برده ی ایالت لوئیزیانا اختصاص یافته است. در میانه ی زمینی در گوشه ی دیگری از این ملک، مجسمه ای برنزی از یک فرشته ی سیاه قرار دارد که نوزادی را به بهشت حمل می کند. در اطراف این مجسمه، صفحه ای گرانیتی قرار گرفته که نام 2200 کودک برده ای که قبل از رسیدن به سومین تاریخ تولد خود فوت کرده اند روی آن حک شده است. در حالی که هیچ گونه آماری از نرخ مرگ و میر در مزرعه نگه داشته نمی شده، اسناد تاریخی نشان می دهند که 39 کودک بین سالهای 1823 تا 1863 در این مزرعه از دنیا رفته اند که تنها 6 نفر از آنها به سن 5 سالگی رسیده بودند.
در همین مزرعه ی ویتنی بود که فیلم کوئنتین تارانتینو به نام Django Unchained در سال 2012 و دوازده سال بردگی در سال 2013 فیلمبرداری شدند. این ملک تاریخی امروز شامل یک خانه ی ناظر، خانه ی قدیمی اصلی، یک فروشگاه کشت و زرع، یک کبوترخانه ی دو طبقه، بخش های مربوط به برده ها و سازه های دیگر می شود. لازم به ذکر است که از بخش هایی از این زمین همچنان برای رشد نیشکر استفاده می شود.
منبع : amusingplanet
