ماه سپتامبر، یکی از بدنام ترین فصل های شکار در شهر ساحلی تایجی (جنوب غربی ژاپن) آغاز می شود. ماهیگیران بر روی قایق های خود، صدها دلفین را وارد خلیجی کوچک کرده و تعدادی از آنها را برای گوشتشان سلاخی کرده و تعدادی را نیز برای فروش به آکواریوم ها و پارک های آبی سراسر دنیا می گیرند. این شکار سالانه از اوایل سپتامبر آغاز شده و تا پایان فوریه و به مدت 6 ماه به طول می انجامد. در طول این مدت حدود 2000 دلفین کشته می شوند.
شکار معمولا صبح زود آغاز شده و قبل از غروب آفتاب تمام می شود. گروه کوچکی از ماهیگیران سوار قایق های موتوری خود شده و به سمت منطقه ای که دلفین ها مهاجرت می کنند، رهسپار می شوند. به محض اینکه گروهی از دلفین ها رویت شوند، ماهیگیران تعدادی ستون ضد زنگ را وارد آب کرده و با چکش آنها را می کوبند. سر و صدا باعث مختل شدن سیستم جهت یابی دلفین ها شده و آنها را به وحشت می اندازد. این موضوع فرصتی ایجاد می کند که ماهیگیران بتوانند دلفین های وحشت زده را به خلیجی که خودشان مدنظر دارند هدایت کنند. زمانی که دلفین ها وارد این مکان شوند، اطراف محل با تور پوشانده شده و دلفین ها به دام می افتند.
در این هنگام، دلفین ها آشفته تر از آن هستند که بتوان آنها را شکار کرد به همین دلیل ماهیگیران آنها را به حال خود رها می کنند تا در طول شب آرام شوند. صبح روز بعد، ماهیگیران سوار بر قایق های کوچک وارد خلیج شده و دلفین ها را یکی یکی می کشند. در گذشته ماهیگیران به دلفین ها چاقو زده یا آنها را با پرتاب قلاب و نیزه زخمی می کردند تا از خونریزی شدید بمیرند، به گونه ای که آب های منطقه از خون آنها قرمز رنگ می شد. تظاهرات زیاد در این مورد باعث شد که ماهیگیران روش دیگری را برای شکار برگزینند.
امروز، دلفین ها را به شیوه ی دیگری می کشند، آنها میله ی بلندی را وارد بدن دلفین می کنند که ساقه ی مغزی آنها را قطع کرده و آنها را در عرض چند ثانیه می کشد. البته واقعیت این است که دلفین ها به مدت چندین دقیقه درد بسیار وحشتناکی را تحمل می کنند. به منظور جلوگیری از قرمز شدن آب خلیج با خون دلفین ها که بسیار بد و غیر انسانی به نظر می رسد، ماهیگیران چوب پنبه هایی را وارد زخم های آنها می کنند.
به غیر از درد فیزیکی، دلفین ها متحمل پریشانی روانی شدیدی نیز می گردند. شکارچیان معمولا دلفین های جوان تر و کوچک تر را رها کرده و تنها دلفین های بالغ را که گوشت بیشتری دارند، می کشند. حیوانات رها شده دچار آسیب روحی شدیدی شده و به ندرت می توانند بدون حمایت گروه خود زنده بمانند. گروه برای دلفین ها تنها مجموعه ای تصادفی نیست، بلکه بر روابط خانوادگی بسیار نزدیک استوار است. وقتی یک دلفین در گروهی بمیرد، اعضای آن برای او عزاداری کرده و نشانه های پریشانی از خود بروز می دهند.
این شکار وحشتناک در سال 2009 به صورت مخفیانه توسط عکاس نشنال جئوگرفیک به نام Louie Psihoyos فیلم برداری شد. این مستند با نام The Cove بازتاب زیادی در جشنواره های پخش فیلم داشت و از زمان نمایش آن، شکار دلفین ها خشم زیادی را در سراسر جهان برانگیخت. میلیون ها نفر، فعالان حیوانات و سازمان های مختلف خواستار توقف این شکار شدند. اما به نظر می رسد که توقفی در کار نیست چرا که شکار دلفین ها صنعتی چند میلیون دلاری بوده و دولت ژاپن آن را حمایت می کند.
دولت ژاپن سالانه 1800 جواز شکار برای دلفین، وال و سایر موجودات دریایی صادر می کند. با در نظر گرفتن نهنگ های کوچک و گونه های دیگر، در مجموع تعداد جوازهای صادر شده از 16000 تجاوز می کند. البته عدد اصلی جوازها در سال 2009 و قبل از مستند یاد شده 23000 عدد بود!
کاهش تقاضا برای گوشت دلفین به میزان زیادی نتیجه ی تلاش های سازمان های غیر انتفاعی و فعالانی است که به مردم ژاپن در مورد خطرات مصرف گوشت آلوده به جیوه ی دلفین ها آموزش می دهند. در سال 2015 و بعد از اعتراضات و فشار سازمان های جهانی، انجمن جهانی باغ وحش ها و آکواریوم ها WAZA نیز خرید و فروش دلفین هایی که به صورتی بحث برانگیز شکار شده اند را ممنوع اعلام کرد. اما همچنان پارک های دریایی متعددی هستند که زیر مجموعه ی WAZA محسوب نشده و آماده ی خرید دلفین از تایجی هستند.
منبع : amusingplanet
