مجمع الجزایر دور افتاده ی سنت کیلدا دورتر از خط ساحلی غربی اسکاتلند قرار گرفته و حقیقتا مکانی منزوی است. این مکان در 64 کیلومتری غرب Outer Hebrides قرار گرفته و جز دورترین جزایر بریتانیا محسوب می شود. این جزیره پر از تخته سنگ های گرانیتی دندانه دار و صخره های بلند است که آب و هوای خشن اقیانوس اطلس شمالی را یادآور می شود. باد در این منطقه آنقدر قوی است که حتی درخت در آن رشد نمی کند.
در این آب و هوای خشن، اجتماعی کوچک با چنگ زدن به اصول اولیه ی حیات و عمدتا با خوردن پرندگان دریایی و تخم آنها زنده ماندند. این گروه عجیب از زنان، مردان و کودکان به شیوه ی شکارچی/ جمع آوری کننده زندگی می کردند و تا اوایل قرن بیستم برای رسیدن به پرندگان دریایی از صخره ها بالا رفته و دانه های نامرغوب کشت می کردند. پس از سالها انزوا، کلیه ی ساکنان این جزیره به سرزمین اصلی کوچ کردند تا مشکل برداشت های ناموفق، نبود ارتباط و مراقبت های پزشکی آنها حل شود. داستان این جزیره نشینان و از دست دادن تدریجی خودکفایی آنان، تجربه ای خارق العاده برای مردمان اسکاتلند و تمام دنیا بوده است.
سنت کیلدا به صورت پیوسته و به مدت 4000 سال سکنه داشته است. تنها سکونتگاه آن به نام Village Bay در زمین های کم ارتفاع بزرگترین جزیره ی این مجموعه به نام هیرتا قرار گرفته است.
این مکان بادخیز برای کشاورزی مناسب نبوده، هرچند ساکنان این جزیره مقادیر اندکی جو و سیب زمینی در آن می کاشتند اما اغلب اوقات بادهای شدید و آب شور باعث نابود شدن دانه ها می شد. دریا بیش از آنچه فکر کنید در این محل خشمگین بوده و به همین دلیل ساکنان جزیره به خوردن ماهی فکر نمی کردند در حقیقت غذای مورد علاقه آنان پرندگان دریایی بوده که به وفور در آن محل یافت می شدند.
سنت کیلدا محل تخم گذاری بسیاری از گونه های مهم پرندگان دریایی است و بزرگترین کولونی gannet های شمالی در آن زندگی می کنند. گفته می شود هر فرد در سنت کیلدا سالانه 115 پرنده مصرف می کرده؛ در سال 1876، کل ساکنان جزیره 89600 پافین را به عنوان غذا مصرف کردند.
البته دقت کنید که گرفتن پرنده ها کار آسانی نبوده، اما ساکنان جزیره در این کار مهارت داشتند. در طول ماه های بهار و تابستان، مردان با استفاده از طناب از روی شیب های تند صخره ها پایین آمده و پرندگان جوان و تخم های آنان را جمع می کردند. هیچ چیز دور ریخته نمی شد. پرها برای پر کردن بالش و پوست پرندگان نیز برای ساخت کفش مورد استفاده قرار می گرفتند. روغن موجود در شکم برخی از پرندگان نیز به عنوان سوخت استفاده می شد. پرندگان تنها نیمی از سال در این مناطق به سر می بردند، در طول پائیز و زمستان آنها به سمت اقیانوس اطلس پرواز می کردند. برای جلوگیری از گرسنگی، ساکنان جزیره مکان هایی برای انبار کردن گوشت پرندگان درست کردند.
از میانه ی قرن نوزدهم، گردشگران به این جزیره مراجعه کرده و این باعث شد که اهالی جزیره نیز با دنیای خارج ارتباط برقرار کنند. همین موضوع آنها را از دیگر شیوه های زندگی و کمبودهایی که داشتند آگاه نمود. ساکنان این جزیره شروع به واردات غذا، سوخت و مصالح ساختمانی کردند تا کیفیت زندگی آنان ارتقا یابد و به مرور به این کالاها وابسته شدند. در جنگ جهانی اول، حضور نیروی دریایی سلطنتی ارتباط این جزایر را با سرزمین اصلی بهبود نمود و برای اولین بار در تاریخ، غذا و نامه به صورت منظم به این منطقه تحویل داده می شد. وقتی این سرویس ها در پایان جنگ جهانی اول منتفی شد، احساس انزوا در این جزیره رو به فزونی گذاشت. کمبود غذا و مراقبت های پزشکی آزاردهنده شد.
آخرین ضربه را مرگ زن جوانی رقم زد که در ژانویه ی 1930 بر اثر آپاندیس جان خود را از دست داد. بعد از این حادثه، مردم این جزیره تصمیم گرفتند که برای داشتن زندگی بهتر این مکان را ترک کنند. 20 تن از ساکنان جزیره درخواستی نوشته، آن را به دولت تحویل داده و خواستار ترک جزیره شدند.
آنها در این درخواست اینگونه عنوان کرده بودند:«جمعیت جزیره رو به کاهش است و تعداد زیادی از مردان تصمیم به ترک جزیره گرفته اند. بدون کمک این افراد، گذران زمستانی دیگر در جزیره عملا غیرممکن است. ما تقاضا داریم به جایی منتقل شویم که امکان داشتن زندگی بهتری برایمان فراهم باشد.»
در 29 آگوست سال 1930، 36 ساکن باقیمانده ی سنت کیلدا از این مکان جابجا شدند. در سال 1986، این مجمع الجزایر تبدیل به اولین مکانی شدند که توسط یونسکو به عنوان میراث جهانی شناخته شد. این مجموعه یکی از 24 مکانی روی کره ی زمین است که هم به دلیل شاخصه های طبیعی و هم فرهنگی این عنوان را از آن خود نموده است. امروز هزاران گردشگر از جزیره ی هیرتا دیدن می کنند تا در این شهر متروکه به اکتشاف بپردازند.
منبع: amusingplanet
