در سال ۱۸۶۴، لویی روسل، مسافر مشهور فرانسوی "یک چاه وسیع از آب، پوشیده با نیلوفر آبی و هزاران پرنده آبزی که در میان آب بازی می‌کنند " و حیواناتی که در ساحل آن حمام می‌کردند و با پوشش سبز احاطه شده بود، توصیف کرد. او یک منظره از دریاچه یا یکی از غارهای معروف کنار رودخانه هند را توصیف نمی‌کرد، بلکه یک چاه قدیمی، به بزرگی یک تالاب بزرگ را توصیف می‌کرد.
در ایالت‌های شمالی هند در راجستان و گجرات، مشکل آب یک مشکل جدی بوده است. نواحی حاشیه کویر تار، شاهد باران‌های فصلی سیل‌آسا است اما بلافاصله بعد از باران آب تقریبا ناپدید میشود. با توجه به داشتن تابستان‌هایی با بیش از 100 درجه و همچنین خاک سلیتی، آب در آنجا باقی نمی‌ماند، به همین دلیل مردم محلی و مسافران در امتداد مسیرهای تجاری محلی یک راه‌حل عملی نیاز دارند.
در قرن اول، در سواحل لغزنده رودخانه‌های اصلی با ساخت گات‌ها، مجموعه پلکان‌های بلند و کم ارتفاع، خشکی‌ها را به اصطلاح رام می‌کردند. این روش برای ساخت نوع جدیدی از چاه اعمال شد.
قدیمی‌ترین چاه‌پله‌ها به احتمال زیاد متعلق به حدود ۵۵۰ سال پیش است، اما مشهورترین آنها در قرون وسطی ساخته شدند. تخمین زده میشود که بیش از ۳۰۰۰ چاه‌پله در دو ایالت شمالی ساخته شده است. با اینکه بسیاری از چاه‌پله‌ها در زمان باستان رو به ویرانی رفتند و برخی از آنها در عصر جدید با تلی از خاک پوشیده شده یا با آشغال پر شده‌اند، اما هنوز صدها چاه وجود دارد. تنها در دهلی‌نو، بیش از ۳۰ مورد وجود دارد.
چاند بایوری (Chand Baori) در آبانری (Abhaneri)، نزدیک جیپور، راجستان، یکی از بزرگ‌ترین (اگر نگوییم بزرگ‌ترین) چاه‌پله را دارد. اینجا از نظر بصری تماشایی است. چاند بایوری یک ساختار چهار ضلعی عمیق با یک معبد عظیم بر روی یک صفحه دارد. حدود ۳۵۰۰ پله دارد که در سه طرف به اندازه 13 طبقه به طرف پایین ساخته شده است. این چاه‌پله متعلق به قرن دهم است و به هارشت ماتا (Harshat Mata)، الهه شادی و سرور پیشکش شده است.
آب نقش ویژه‌ای را در اساطیر هندو بازی می‌کند، آب به عنوان مرز بین آسمان و زمین معروف به تیرا است. "تیراتا" و این چاه‌پله‌های ساخته شده توسط بشر نه تنها به منابع آب آشامیدنی تبدیل، بلکه به پناه‌گاه‌های خنک برای حمام، دعا، و مراقبه تبدیل شدند. این چاه‌پله‌ها در فرهنگ هندو نام‌های بسیاری دارند، در هندو آنها را baori، baoli، baudi، bawdi یا bavadi می‌نامند. در گجراتی که گجراتی صحبت می‌کنند، چاه‌پله‌ها معمولا vav نامیده می‌شوند.
معماری چاه‌پله‌ها از نظر نوع، مکان و زمانی که ساخته شدند، متفاوت هستند. دو نوع متداول حوضچه پله‌ای و فضای باز در بالا و پله‌ها در عمق نسبتا پایین قرار دارند. نوع چاه‌پله‌ای معمولا یک میله باریک دارد که به کمک یک سقف کامل یا نصفه از نور مستقیم خورشید محافظت میشود و به یک انتهای گرد و عمیق‌تر منتهی میشود. معابد و قسمتی برای استراحت با تزیینات و حکاکی‌های زیبا در بسیاری از چاه‌پله‌ها ساخته شده‌اند. در ابتدا بسیاری از چاه‌پله‌ها با رنگ‌های روشن - بر پایه آهک - نقاشی شده بودند. امروزه آثاری از رنگ‌های باستانی در گوشه‌های تاریک چاه‌پله‌ها دیده میشود.
استفاده از این چاه‌پله‌ها و وضعیت آنها به علت شرایط غیربهداشتی که داشتند، برای آب آشامیدنی به ویژه نقاط شست‌و‌شو شروع به کاهش رفت. آنها شروع به نصب پمپ‌ها و لوله‌هایی کردند و در نهایت استفاده از چاه‌پله‌ها در برخی مکان‌ها غیرقانونی اعلام شد.
چاه‌پله‌های باقی مانده در شرایط مختلفی نگهداری می‌شوند و برخی از آنها خشک شده‌اند. در برخی نقاط کودکان محلی از نقاط مختلف آن برای شیرجه زدن استفاده می‌کنند که بسیار خطرناک است.
منبع: atlasobscura
