هر بار که از کنار یک برج دیده بانی رد می‌شوید، لحظه‌ای هست که در ذهن خود می‌اندیشید که شاید برای همیشه گم شده‌اید. جاده خاکی پیش رویتان برآمدگی و مانع دارد و چرخ‌های خودروی شما با تلق و تلق دور یک صخره را می‌پیمایند.
بالاخره با هزار زحمت به جاده‌های هموار ارتفاع قله می‌رسید و یک سازه عجیب و برآمده را روبروی خود می‌بینید: یک اتاقک دورتادور شیشه‌ای 4 در 4، که روی 16 متر پله سوار شده است. بعد از وارد شدن به آن به اتاق ساده‌ای برمی‌خورید که یک گاز پیک‌نیک کوچک، چند قاشق و چنگال و یک تشک پر از فضله موش در آن گذاشته شده است.
ولی ناگهان دوروبرتان را نگاه می‌کنید و فقط 360 درجه منظره حیرت‌انگیز به چشمتان می‌خورد: کوه‌هایی پی‌درپی که مانند موج دریا روی هم سوار شده‌اند.
به خانه‌ی عصرگاهی‌تان خوش‌آمدید. البته امیدواریم که آب همراه خود آورده باشید.
اصل فاصله اجتماعی
برج‌های آتش بانی خوش‌نمای آمریکا با قیمت شبی 40 دلار از بهترین اقامتگاه‌هایی هستند که هر زمستان پس از اعلام سازمان جنگلبانی ایالت متحده، فهرست رزروشان سریع پر میشود. البته امسال همه مجبور شدند به خاطر کرونا رزروشان را کنسل کنند.
مطمئن باشید که هیچ جا برای فرار از یک بیماری همه‌گیر بهتر از این برج‌ها نیست. آن‌ها خودِ فاصله اجتماعی هستند: معمولاً آن‌قدر به خانه‌تان نزدیک هستند که چندساعته برسید ولی درعین‌حال آن‌قدر از همه‌چیز دور هستند که کس دیگری دوروبرتان نباشد.
فضایی با انزوای مطلق
وقتی آنجا بروید کسی سین جیم تان نمی‌کند. احتمالاً خودتان باشید و خانواده و سگتان؛ و شاید هم چند حیوان در طبیعت پیرامون. انزوای کامل به مدت یک یا دو شب، چیزی است که ما آن‌قدر که باید قدرش را نمی‌دانیم: اینجا اگر خیلی خوش‌شانس باشید نهایتاً در نزدیکی‌تان سرویس بهداشتی پیدا کنید؛ دیگر وای فای و آنتن تلفن را که حتماً باید بی‌خیال شوید تا چندی از دور بودن از اخبار و آمار کرونا و توییت های ترامپ لذت ببرید.
برنامه هدفمند نوینی که هنوز ادامه دارد
پیش از ساختن این برج‌ها در اوایل قرن بیستم و حتی تا سال 1870، مراقبان جنگل برای مبارزه با آتش و یافتن آن شب‌ها در چادر می‌خوابیدند و صبح از درخت‌ها بالا می‌رفتند و دیدبانی می‌کردند. ولی در دهه 30 میلادی، لشکر محافظان مدنی برای ساخت انواع امکانات کشوری تشکیل شد و چندی بعد تا 5000 برج در آمریکا ساخته شده بود.
در این دوره شکوفایی قرن بیستمی، ارتشی از مراقبان از برج‌ها که بر اساس توانایی‌هایی چون سلامتی کامل، چشمان تیز و کنترل فکر قوی استخدام می‌شدند به دنبال جهت آتش می‌گشتند و به آتش‌نشانی گزارش می‌دادند. البته تنها دردسر سبزه‌زارها آتش نبود: آن‌ها باید یک‌تنه با حمله خرس‌ها و حتی رعدوبرق که دست‌کم یک نفر را در آن زمان کشته بود، رویارو می‌شدند.
شعر و نثر
آتش بانی معمولاً شغل آن‌چنان روح‌نوازی نبود، ولی گاه چنین حسی را نیز منتقل می‌کرد. فیلیپ کانرز نویسنده در یادداشت پنج فصلش درباره این شغل می‌نویسد: «برج‌های نگهبانی آمیزشی از یکنواختی، هندسه و شعر با اندکی چاشنی مثبت سهل‌انگاری و تنبلی‌اند». گَری اِسنایدر شاعر که در برجی در کوهستان سوردوف ایالت واشنگتن نگهبانی می‌داد دراین‌باره سروده است: «چشمانت را از دل کیلومترها هوای بلند بی‌حرکت به دوردست‌های پست می‌دوزی».
میراث امروز
برج‌های آشتبانی دیگر امروزه جایشان را به هواپیماهای آتش یاب داده‌اند و شاید تنها 400 مورد از آن‌ها که هنوز کسی در آن آتش بانی می‌کند باقی مانده باشد. بقیه گویی آب شده‌اند و رفته‌اند زیر زمین.
البته چندتایی نیز هستند که در برابر باد و باران خم چندانی به ابرو نیاورده‌اند و اکنون آن‌ها را برای پذیرش مهمان آماده کرده‌اند. اکنون 75 برج بازسازی شده برای اجاره کردن آماده‌اند.
غروب دیدنی از دید برج بیگ کریک بالدی که از موهبت‌های خوشایند ماندن در آن است. اما بازدیدکنندگان اصلاً می‌خواهند در این اتاقک‌های آسمان گرا چه کنند؟ آن‌طور که ما فهمیدیم: هیچ.
گاه در آن‌ها میز شطرنج هست یا شاید خوب باشد که جدول ببریم و حل کنیم. ولی باید از فرصت استفاده کنیم و بیشتر زمانمان را به تماشای نمای خیره‌کننده‌اش بنشینیم: خورشید که از مشرق به مغرب می‌خرامد و کوهستانی که نور آفتاب با گذر زمان رنگش را از سبز به بنفش و از بنفش به آبی نقاشی می‌کند. تماشای آب‌وهوای پیرامون نیز ازآنچه فکرش را می‌کنید هیجان‌انگیزتر است: شما دیگر قربانی رعدوبرق تند و باران‌های شدید نیستید، بلکه فقط از دور زیبایی و رنگین‌کمان حاصل از آن را خواهید دید.
گذشته همین امروز است
برج‌های آتش بانی آثار فرهنگی هستند: ساختمان‌های قرن بیستم – زمانی که تصور می‌شد آتش‌های جنگلی همه‌اش ضرر و زیان‌اند و سودی برای محیط زیست ندارند. اما اکنون می‌دانیم که سودهایی نیز دارند و حتی برخی از گیاهان برای پراکندن دانه‌هایشان به آن نیاز دارند، برخی گل‌ها و بوته‌ها برای رشد کردن به خاکستر نیاز دارند و حتی پرندگانی مانند دارکوب خوراک حشره پخته شده‌شان را از درون چوب‌های سوخته پیدا می‌کنند. با همه این، بازهم شمار آتش‌سوزی‌های جنگلی امروزی بسیار فراتر از حد لازم است و بنابراین اکنون برج‌های آتش بانی قرار است دوباره بازسازی شده و مورداستفاده قرار گیرند و حتی بعضاً دوباره ساخته شوند.
ازآنجایی‌که برج گرید پوینت به‌خودی‌خود بسیار بالاتر از زمین‌های پیرامون قرا گرفته است مانند بقیه برج‌ها که راه‌پله‌های 20 متری دارند، به تعداد زیادی پله نیاز ندارد.
شاید سازه‌های آسیب‌پذیر بشرساخت در محیط‌های بی‌دروپیکر و وحشی طبیعی در کل چیز چندان جالبی نباشند. ولی باید برای برج‌های آتش بانی استثنا قائل شد، چراکه آن‌ها می‌توانند در زمان‌هایی مانند این دوره وحشتناک و اعصاب‌خردکن، به شما آرامش ببخشند و کمک کنند خودتان را دوباره پیدا کنید؛ همان‌طور که هزاران نفری که آن‌ها را امتحان کرده‌اند گزارش می‌دهند. پس اگر از انزوا میان یک دنیای بحرانی کلافه شده‌اید، وقت را هدر ندهید و دل به برج آتش بانی بزنید.
به نظرتان چنین مکان‌هایی در کشور خودمان هم وجود دارد؟
منبع: cnn.com
