نیوزلند شرقی ‏ترین کشور دنیا (قسمت اول)

«بسیار سفر باید، تا پخته شود خام». این جمله نغزِ فارسی بر فرازِ ابرهای زیبای آسمانِ اقیانوس آرام و در حالی که در آغوش صندلی نرم و گرمِ هواپیمای خطوط هوایی هنگ کنگ آرمیده بودم و به چهره رنگ پریده و خواب آلودة خورشیدِ در حالِ طلوع نگاه می‏کردم در ذهن من نقش بست. آیا این جمله هنوز هم معنا و مفهوم خود را حفظ کرده است؟! یا مختصِ زمانِ طی طریق با شتر و اسب، و مواجهه با انواع پیشامدهای غیر قابل پیش‏بینی از جمله حمله حرامیان به کاروان یا گم شدن در راه و به بی‏راهه رفتن بود؟ در حالی که چشمانِ خورشید به روی زمین باز می‏شد، اما چشمانِ مرا خواب می‏ربود و گرمای مطلوبِ کابین و پتوی نازکی که به رویم کشیده بودم،

آماده‏ام می‏کرد تا به خوابی دل‏پذیر فرو روم؛ بدون هراس از حملة راهزنِ از خدا بی‏خبر یا گم شدن در راه؛ مگر آن‏که سیستمِ ناوبری هواپیما خطا می‏کرد! قصه از چند ماه قبل آغاز شد؛ حدوداً اواخر تابستان 1391 که من برای شرکت و ارائه مقاله در کنفرانسی بین‏المللی در زمینة نانومواد و نانوتکنولوژی که بنا بود از 18 تا 22 بهمن‏ماه در شهر ولینگتون (Wellington)، پایتخت کشور نیوزلند برگزار شود به این کشور دعوت شدم. با نیوزلند بیگانه نبودم؛ هر چند کشوری است در نیمکره‏ای دیگر و دور از آدم و عالم و به ویژه ایران، اما کم و بیش اطلاعاتی از آن داشتم. از جمله می‏دانستم که طبیعتی بکر و بی‏نظیر دارد و مهم‏ترین عامل جذبِ توریست، همانا طبیعت آن است؛ از نظرِ امنیت در سطح ده کشورِ اول جهان است؛ کشوری است مهاجر پذیر؛ تحت قیومیتِ بریتانیای کبیر و شخصِ ملکه انگلستان؛ دارای یکی از معروف‏ترین پشم‏های جهان، که پشم مرینوس باشد؛ و برای منی که به کوهنوردی علاقه‏مندم، ادموند هیلاری اولین فاتحِ قلة اورست فرزند این کشور است. به همه این‏ها اضافه نمایید مشاهده تصاویر بدیعی از طبیعتِ اعجاب‏انگیزِ این کشور که زیبایی‏های بصری آن‏ توسط جادوی سینما و البته کارگردانی پیتر جکسون در فیلم های سه گانه ارباب حلقه ها (The Lord of the Rings) در چشمِ بسیاری از مردم جهان چشم نوازی کرده بود.

روابط سیاسی کشورِ نیوزلند با ایران، همانند دیگر برادرانِ بزرگترِ خود که استرالیا و کانادا باشند، بسیار تحتِ تأثیرِ روابطِ انگلستان است با ایران. از جمله موانعِ سفر به این کشور آن است که شما مجبور هستید برای دریافت ویزا به کشور امارات متحده عربی سفر نمایید؛ با وجودی که نیوزلند در تهران سفارت دارد! البته این فقط مختص ایران نیست و دفترِ کنسولی کشور نیوزلند در دبی، مرکزِ صدورِ روادید برای شهروندانِ سیزده کشور خاورمیانه از جمله ایران است. خوشبختانه سفارتِ نیوزلند در تهران در این مورد برای من استثنا قائل شد و چون توسط یک مرکز علمی به کشورشان دعوت شده بودم، فقط از من خواستند که مدارکِ مورد نیاز را برایِ همکارانشان در امارات متحده عربی پست کنم و جهت تسهیلِ بیشترِ امور مسافرتم، پیشنهاد کردند که هرگاه که ویزایم آماده شد، دفتر کنسولیِ دبی ویزای من را برای سفارتِ تهران ارسال نماید و من برای گرفتن ویزا فقط به تهران بروم. روندِ دریافت ویزا کمی طولانی شد؛ به خصوص که تعطیلاتِ حدود پانزده روزه دفتر کنسولی در دبی به مناسبت آغاز سال نوی میلادی و ایام کریسمس نیز مزیدِ بر علت شد و روادید حدود شش روز قبل از آغاز کنفرانس به من داده شد.

اکثر پروازهای بین المللی از مسیر کشورهای مختلف جهان به نیوزلند، به آکلند (Auckland) بزرگ‏ترین شهر و مرکز تجاری-اقتصادی کشور نیوزلند انجام می گیرد. مناسب ترین انتخاب برای انجام این مسافرت از ایران، شرکت هواپیمایی امارات است که پرواز مستقیمی از دبی به آکلند با توقفی حدود یک ساعته در سیدنیِ استرالیا دارد. فقط یک مشکل وجود دارد؛ با وجودی که مسافرانِ نیوزلند در فرودگاه سیدنی هواپیما را ترک نمی کنند، اما باید برای همین توقفِ کوتاه، از سفارت استرالیا ویزای ترانزیت بگیرند و دریافت این ویزا نیز، منوط به ارائه ویزای نیوزلند به سفارت استرالیا در تهران است. پس با توجه به زمان اندکی که داشتم، نمی توانستم نسبت به دریافتِ ویزای ترانزیت استرالیا و درنتیجه استفاده از مسیر پروازی تهران-دبی-آکلند خوش بین باشم. گزینة دیگری که آژانس هواپیمایی پیش پایم گذاشت، مسیر مشهد-منامه-هنگ کنگ-آکلند بود. هرچند در مقایسه با مسیر قبل، تعداد پروازها، توقف های فرودگاهی و زمانِ سفر بیشتر بود، اما از نرسیدن بهتر بود! یک ویژگی دیگر این مسیر امکان مشاهده فرودگاه هنگ کنگ بود که توصیف آن را شنیده بودم؛ اما شنیدن کی بود مانند دیدن؟!

فرودگاه مشهد

در مسافرت همیشه از به همراه داشتن بار و توشه زیاد و سنگین متنفر هستم. در این سفر نیز بر طبق عادت، کل توشه‏ام برای مسافرتی سیزده روزه به آن سمتِ سیاره زمین را در کولة مسافرتی‏ام جای دادم. همیشه هنگام ترکِ کشور، نمی‏دانم چرا، اما دوست دارم آخرین لبخندِ یک هم وطن را بر روی لبانِ مأمورِ اداره گذرنامه ببینم، هنگامی که با مهری که بر پاسپورتِ من می‏زند، حکم خروجم از ایران امضا می‏کند. و همیشه نیز این لبخند را نمی‏بینم! پروازِ 1400 کیلومتری‏ام از مشهد به منامه با شرکتِ هواپیمایی گلف انجام شد که شرکتی است بحرینی. در حوزه کشورهای خلیج فارس، شرکتِ گلف پس از شرکت‏های هواپیمایی امارات و قطر، جزو شرکت‏های هواپیمایی خوب محسوب می‏شود؛ هرچند فاصله‏اش با آن‏ دو شرکت نسبتاً زیاد است. حدود ساعت دوازده ظهر جمعه 15 بهمن‏ماه 1391 مشهدِ زمستانی و سفید پوش از برف را به سوی تابستانِ نیوزلند ترک کردم.

هواپیمایی کتِ پاسفیک

در این مسافرت، چهار پرواز با هواپیمایی کت‏پاسفیک انجام دادم که همگی نیز مسیرهایی طولانی داشتند؛ منامه به هنگ کنگ، هنگ کنگ به آکلند و برگشت. در جهان فقط شش شرکتِ هواپیمایی پنج ستاره داریم، که یکی از آن‏ها شرکت هواپیمایی کت‏پاسفیک (Cathay Pacific Airways) است که از سال 1946 کار خود را آغاز کرده، دفتر مرکزیِ آن در هنگ کنگ است. جالب آن‏که هر شش شرکت پنج ستاره، آسیایی هستند. این، سرمایه‏گذاریِ کشورهای آسیا در صنعت سود‏آورِ هواپیمایی را نشان می‏دهد. کت‏پاسفیک به 168 مقصد در 42 کشورِ جهان پرواز دارد و در سال‏های 2003، 2005 و 2009 مقامِ نخست را در بین تمامیِ شرکت‏های هواپیمایی جهان کسب کرده است و در سال‏های 2002 و 2008 نیز مقام دوم را. همچنین در سالِ 2010 کت‏پاسفیک، بزرگ‏ترین شرکت هوایی در حمل و نقل بار معرفی شد و فرودگاه هنگ کنگ نیز پُر‏ ترافیک‏ترین فرودگاه جهان در جا به جایی بار.

از ویژگی‏هایِ قابلِ ذکر برای چهار پروازی که در رفت و برگشت با این شرکتِ هوایی انجام دادم می‏توان به هواپیماهایی کاملاً نو، صندلی‏هایی بسیار راحت با فاصلة جلوی پایی کاملاً مناسب، مهماندارانی مهربان و خوش برخورد، و پذیرایی غذایی و میان وعده‏ای بسیار خوب اشاره نمود. باید به همة این‏ها سیستم صوتی و تصویری شخصی با ده‏ها فیلم سینمایی در ژانرهای متفاوت و تقسیم بندی شده، برنامه‏های متنوع ورزشی، خبری، سیاحتی و همچنین انواع موسیقی ملل، و البته بازی‏های کامپیوتری را اضافه کرد. همه برای این‏که پرواز طولانی باعث کسالت شما نشود. برخلافِ مسیرِ پروازی منامه به هنگ کنگ که بیشتر بر فرازِ خشکی گذشت، بیشترِ مسیرِ هنگ کنگ به آکلند را از فرازِ اقیانوس و آسمانِ زیبای آن گذر کردیم.

برفراز آسمان

ازمیان ابرها

ازمیان ابرها

پروازم از منامه ساعت 11.50 شبِ جمعه 15 بهمن‏ماه آغاز شد و ساعت 1.40 ظهرِ روز بعد به وقت محلی به هنگ‏ کنگ رسیدیم. مدت زمانِ این پرواز هشت ساعت و چهل و پنج دقیقه بود. از هنگ کنگ نیز ساعت 9 شب با بوئینگِ 777 شرکت کت‏پاسفیک به سوی نیوزلند پرواز کردیم و به وقت محلی، ساعت 12 ظهرِ روز بعد (یک‏شنبه 17 بهمن‏ماه 1389) واردِ فرودگاهِ آکلند شدیم؛ یازده ساعت در این پرواز بر فرازِ آسمان بودیم. مسافتِ هواییِ منامه تا هنگ ‏کنگ، 6400 کیلومتر و مسافتِ هواییِ هنگ کنگ تا آکلند 9053 کیلومتر است.

هواپیمای شرکت کت پاسفیک

فرودگاه هنگ کنگ

مدت زمانی که در فرودگاهِ هنگ کنگ منتظر ماندم تا ساعتِ پرواز به سویِ آکلندِ نیوزلند فرا برسد، کمی بیش از شش ساعت بود؛ فرصتی مناسب برای نگاهی از سرِ دقت به این فرودگاهِ معروف! یادم هست اوایلی که سینما آزادیِ تهران پس از چند سال که از آتش‏سوزی و ویرانیِ آن گذشته بود، از نو و با معماری مناسبی بازسازی شد، در تبلیغ‏هایش عنوان می‏کرد: فقط فیلم نبینید، سینما هم ببینید! شما می‏توانید این شعارِ تبلیغاتی را در ابعادی بین‏المللی برای فرودگاهِ هنگ کنگ هم به کار برید؛

فقط به فرودگاه وارد و خارج نشوید، فرودگاه را هم ببینید. هر چند کلان شهرِ هنگ کنگ به دلیل موقعیتِ ویژه تجاری و اقتصادیِ آن و همچنین داشتن یک مرکزِ بورسِ بسیار فعال، خود مقصدِ بسیاری از پروازهای شرکت‏های هواپیمایی جهان است، اما دولت چین در این مدتی که از پیوستنِ هنگ کنگ به کشورِ مادری می‏گذرد، سعی بسیار کرده است تا این فرودگاه را به عنوان یک فرودگاه ترانزیتی برای بسیاری از مقاصدِ پروازی دیگر به شرق یا غرب نیز مطرح سازد. نتیجه آن که این فرودگاه یکی از سه فرودگاهِ پنج ستارة جهان است و در سال‏های اخیر چندین بار رتبة نخست را در بین فرودگاه‏های جهان کسب کرده است. فرودگاه در یک شبه جزیره ساخته شده است که با دو پل بزرگ به شهر متصل می‏شود.

منظره هوایی فرودگاه هنگ کنگ (عکس شخصی نیست)

فرودگاه هنگ کنگ

فرودگاه هنگ کنگ

فرودگاه هنگ کنگ

داشتنِ باجه ‏های اطلاع رسانیِ فراوان در سالن‏های فرودگاه، داشتنِ علائمِ راهنمای کافی و بسیار گویا، سرویس‏های بهداشتیِ بسیار تمیز و فراوان، باجه ‏های اینترنتِ رایگان با تعداد زیادی سیستم در فواصل نزدیک به هم در جای‏جایِ فرودگاه، داشتنِ عبادتگاه برای برخی از ادیان از جمله نمازخانه برای مسلمانان، همه و همه باعث شده بود تا مسافرانی که مانند من چند ساعتی را باید در این فرودگاه بگذرانند احساس راحتی و آرامش نمایند. ساختمانِ فرودگاه نیز با معماری زیبایی طراحی شده بود و سقف‏هایِ بلندِ فرودگاه خبر از بلند پروازیِ سازندگانِ آن می‏داد.

فرودگاه هنگ کنگ

فرودگاه هنگ کنگ

فرودگاه هنگ کنگ

همچنین در بخشی از سالنِ فرودگاه و در غرفه ‏هایی شیشه‏ ای، گوشه ‏ای از فرهنگ قدیم هنگ‏ کنگ و البته چین به نمایش درآمده بود؛ کاری کم خرج اما در خور تحسین که ما نیز می‏توانیم مشابه آن در فرودگاه مهرآباد و امام خمینی عمل کنیم؛ به جای ایجاد غرفه‏های فروش چیپس و پفک!

تاریخ در ویترین؛ فرودگاه هنگ‏ کنگ

تاریخ در ویترین؛ فرودگاه هنگ‏ کنگ

تاریخ در ویترین؛ فرودگاه هنگ‏ کنگ

دوچرخه زمان؛ فرودگاه هنگ‏ کنگ

اما به همه این محاسنِ بسیار، یک عیب را باید اضافه نمود که بازسازیِ آن از توانِ معمار و مهندس خارج است؛ برخوردِ عبوس، سرد و کاملاً اداری کارکنان و مسوولانِ فرودگاهِ هنگ‏ کنگ!

کشور نیوزلند

نیوزلند را تا همین چندی پیش ما ایرانیان بیشتر زلاندِ‏نو می‏نامیدیم و می‏نوشتیم، و البته کم و بیش هنوز هم. اما تلفظِ جهانیِ نام این کشور همان نیوزلند است. این کشور که در بخش جنوبی اقیانوس آرام قرار دارد، از حدود هفتصد جزیره تشکیل شده است. نیوزلند کشوری است باریک و بلند، با کشیدگیِ از شمال به جنوب که دو جزیرة مهم و بزرگِ آن، بیشترِ مساحت کشور را تشکیل می‏دهند؛ جزیرة شمالی و جزیره جنوبی که با فاصله‏ای اندک (حدود سی کیلومتر)، توسط تنگه‏ای از هم جدا شده‏اند.

نقشه کشور نیوزلند

بیش از هفتاد درصدِ جمعیت کشور در جزیرة شمالی زندگی می‏کنند. دو شهرِ مهمِ این کشور یعنی آکلند و ولینگتون در جزیرة شمالی واقعند و از شهرهای مهمِ جزیره جنوبی می‏توان به کرایست‏چرچ (Christchurch) اشاره کرد. دو سوم کشور کوهستانی است؛ با رودخانه‏هایی خروشان، دریاچه‏هایی عمیق، پارک‏های ملی متعدد و جنگل‏هایِ خاص مناطق زیر استوایی. آب و هوای این کشور از زیر استوایی در جزیره شمالی تا معتدل-سرد در جزیرة جنوبی، به ویژه نواحی جنوبی این جزیره تغییر می‏کند. به یاد داشته باشید که نیوزلند در نیمکره جنوبی زمین قرار دارد و ترتیبِ فصل‏ها در این کشور، برعکسِ نیمکره شمالی از جمله کشورِ ایران است. البته تابستانِ آکلند و ولینگتون را شاید بتوان با تابستانِ تبریز مقایسه کرد. هوایی به غایت خوب، لطیف و فرح بخش. البته با یک تفاوت؛ که آن‏طور که تحقیق کردم، هوای زمستانی این شهرها به هیچ وجه با سرمای طاقت‏فرسای تبریز در زمستان قابل مقایسه نیست.

کشور نیوزیلند فاصله زیادی با دیگر خشکی‌های کره زمین دارد و حتی با نزدیکترین همسایه خود که استرالیا باشد، حدود دو هزار کیلومتر فاصله دارد. دریای میان این دو کشور به دریای تاسمان معروف است.

نیوزلند از سال 1840 تا سال 1907 مستعمرة بریتانیای کبیر بود، تا آن که در ابتدای قرن بیستم از انگلستان استقلال یافت. البته طبق قوانین نیوزلند، رئیسِ حکومت این کشور ملکه الیزابت دوم است و جانشین او، فرماندار کل است که با پیشنهاد پارلمان انتخاب می‌شود و مسؤولیت امضای قوانین را برعهده دارد؛ هرچند قدرت او و ملکه کاملاً تشریفاتی است و پارلمان که در انتخابات عمومی برگزیده می‌شود تنها مرجعِ قانون‌گذاری در کشور است و نخست‌وزیر را که در رأس قوه مجریه قرار می‌گیرد انتخاب می‌کند.

انگلیسی زبان اصلی نود و پنج درصد مردم و نخستین زبانِ رسمی نیوزلند است. براساس آخرین سرشماری، جمعیت کشور نیوزلند حدود چهار میلیون و سیصد هزار نفر است که حدود 74٪ جمعیت این کشور را اروپایی تبارها (به‌ویژه بریتانیایی و ایرلندی)، 13٪ را بومیانِ مائوری، 6٪ را آسیایی‏ها و 7٪ را باقی نژادها تشکیل می‏دهند. دولت نیوزیلند سیاست بسیار بازی نسبت به مهاجران دارد. در سند استقلال نیوزیلند حاکمان این کشور تعهد کرده‌اند که هر سال معادل یک درصد جمعیت این کشور مهاجر بپذیرند. در حال حاضر بیست ‌و سه درصد جمعیت کشور در خارج از این سرزمین به ‌دنیا آمده‌اند که در نوعِ خود یکی از بالاترین رقم‌ها در دنیا است. نیوزیلند یک کشور عمدتاً شهرنشین است. حدود ۸۶٪ مردم کشور در مناطق شهری زندگی می‌کنند و نیمی از آن‌ها در سه شهرِ آکلند، ولینگتون و کرایست‏چرچ.

میزان باسوادی مردان و زنان در این کشور صد درصد اعلام شده است. همچنین 55٪ نیوزلندی‏ها مسیحی و 27٪ بدون دین هستند و 18٪ نیز ادیان دیگر دارند. در مجموع نیوزیلند را می‏توان به‏دلیل حضور مهاجرانی از کشورهای مختلفِ جهان، کشوری چند فرهنگی در‏نظر گرفت که گروه‏های مختلفِ قومی و مذهبی، در برگزاری آداب و رسومِ خود در این کشور آزاد هستند.

نیوزیلند اقتصاد پیشرفته و پُررونقی دارد. واحدِ پولِ این کشور، دلارِ نیوزلند است که ارزش آن حدود 7/0 تا 8/0 دلارِ آمریکا می‏باشد. زمانِ رسمی در نیوزلند، هشت ساعت و نیم با تهران اختلاف دارد؛ و البته به دلیل شرقی‏تر بودن این کشور، جلوتر است. نیوزلند و بخش‏هایی از منتها‏الیه شرقیِ کشورِ روسیه نخستین سرزمین‏هایی در کرة زمین هستند که در آن‏جا روز آغاز می‏شود.

فرودگاه آکلند

حدود ساعت دوازده ظهرِ روزِ یک‏شنبه 17 بهمن 1391 وارد شهر زیبا و بندری آکلند شدم؛ در فاصلة 14312 کیلومتری مشهد!

منظره هوایی فرودگاه آکلند

فرودگاه این شهر که مهم‏ترین فرودگاهِ نیوزلند است، فرودگاهی است میانه از نظر بزرگی و امکانات؛ اما بسیار تمیز و مرتب. در بدوِ ورود و مانند همه فرودگاه‏های جهان، پس از دریافتِ ساکم از قسمت بار، وارد صفِ کنترلِ پاسپورت شدم. مدت زمانِ سوال و جوابِ افسر نگهبانِ فرودگاه آکلند با هر یک از مسافران نسبتاً طولانی بود. سوال‏هایی مانند علت مسافرت، لزومِ ارائه رزرواسیونِ هتل، مبدأ مسافرت و کشور محل اقامت، مدت زمان حضور در کشور نیوزلند، شهرهایی که در مدت زمان اقامت احتمالاً به آن‏ها سفر خواهید کرد و برخی پرسش‏های دیگر. حتی از من دعوت‏نامة حضورم در کنفرانس را نیز درخواست کرد. اما نکته جالب در این میان، برخوردِ توأم با ادب و احترامِ افسر پلیسِ گذرنامه بود و حتی لبخند مهربانی که بر لب داشت.

در فرودگاه کمی از دلار آمریکای همراهم را به دلارِ نیوزلند تبدیل کردم. اهلِ سفر می‏دانند که صرافی‏های داخلِ فرودگاه‏ها در هیچ کشوری، مکانِ مناسبی برای تبدیلِ پول نیستند و همیشه نسبت به صرافی‏های داخل شهرها پولِ رایج آن کشور را گران‏تر به شما می‏فروشند و در هنگام خروج از آن کشور، ارزان‏تر می‏خرند. بنابراین بهتر است در بدو ورود به هر کشور، در حدِ لزوم و برای پرداختِ کرایة تاکسی یا اتوبوسِ فرودگاه و یا فقط اندکی بیشتر پول خود را تبدیل کرد. البته بیشترِ هتل‏ها هم پول را تبدیل می‏کنند؛ اما حکایت آن‏ها هم عموماً مانند صرافی‏های داخلِ فرودگاه‏ها است یا حتی بدتر.

آکلند

شهر زیبا و ساحلی آکلند بر کرانة اقیانوس آرام، آرمیده است. آکلند با حدود یک میلیون و چهارصد هزار نفر (معادل یک سوم جمعیت کشور)، پرجمعیت‏ترین شهر نیوزلند است. شهری به غایت تمیز و مرتب از هرچیز؛ و در کمال آرامش و امنیت، که امنیتِ بالا یکی از شاخص‏ها و ویژگی این کشور است؛ و به همة خصوصیاتِ این شهر اضافه کنید، سرسبزی را. تفاوت ساعتی این شهر با زمان جهانی گرینویچ، دوازده ساعت است.

خیابانی در آکلند

خیابانی در آکلند

خیابانی در آکلند

آکلند یکی از معدود شهرهای جهان است که از دو سو، بین دو دریای مختلف قرار دارد. این شهر از شرق با اقیانوس آرام همسایه است و از غرب با دریای تاسمان مجاور.

 

از قاب دریا؛ منظره ای از شهر آکلند

از قاب دریا؛ منظره ای از شهر آکلند

آکلند در بررسی کیفیت زندگی که هرساله توسط مؤسسات معتبر بین المللی انجام می‏شود، در سال‏های اخیر پیوسته بین پنج شهر برتر جهان بوده است. آب و هوای آکلند بسیار خوب و معتدل است. گرم‏ترین ماه‌های سال، دو ماه ابتدای تابستان یعنی ژانویه و فوریه است که در این ماه‏ها، میانگین دمای بیشینه حدود ۲۳ درجه و میانگین دمای کمینه حدود 15 درجه سانتی‏گراد می‏باشد. سردترین ماه‌های سال نیز دو ماه ابتدایی زمستان یعنی ماه‌های جولای و آگوست است که در این ماه‏ها، میانگین دمای بیشینه به حدود 14 درجه سانتی‏گراد و میانگین دمای کمینه به حدود 7 درجه می‏رسد. پربارش‌ترین ماه‏های سال ژوئن و جولای با حدود 145-140 میلی‏متر و کم‌بارش‌ترین ماه‏های سال ژانویه و فوریه با حدود 75-65 میلی‌متر است. بارش برف در این شهر بسیار نادر گزارش شده است. در شهر آکلند طول شب و روز در سال تقریباً برابر است؛ از حدود ده ساعت روز در ماه ژوئن تا دوازده ساعت در ماه‏های ژانویه و فوریه. این شهر دارای بالاترین سرانه قایق‌های بادبانی در جهان است، تا جایی که به شهر بادبان‏ها معروف شده است. طبقِ آمار، یک سوم شهروندانِ این شهر دارای قایق هستند.

قایق، باد، اقیانوس

قایق، باد، اقیانوس

قایق بادبانی

منظره هوایی اسکله آکلند و قایق‏های بادبانی بی شمارِ آن

جوسی هتل

مدت‏ها است که اینترنتی مسافرت می‏کنم؛ مانند بسیاری از مردم جهان و برخی از ایرانیانِ آشنا به سفر. از رزرو یا خریدِ بلیتِ هواپیما، قطار و اتوبوس در مسیرهای داخلی کشورها گرفته تا جستجو برای یافتنِ هتلِ مناسب از نظرِ قیمت، امکانات، خدمات و موقعیت و در نهایت رزروِ هتلِ مورد نظر، اماکنِ دیدنیِ مهم در هر شهر، آدرس و مسیر مناسب برای رفتن به آن‏جا، ساعاتِ کار و قیمتِ بلیتِ ورودیِ آن‏ها، رستوران‏های مناسبِ موجود در هر شهر و اطلاعات غذایی و قیمتیِ آن‏ها، تورهای داخلیِ شهری که با دریافتِ قیمتی مناسب مکان‏های دیدنی شهرها را در گشت‏های نصفِ روزه به شما نشان می‏دهند، زمان و مکانِ برگزاری جشنواره ‏هایِ محلی و حتی دانلودِ نقشة شهر و کشوری که به آن‏جا سفر می‏کنم.

از ویژگی‏های برخی از سایت‏هایی که در مورد هتل‏ها اطلاع رسانی می‏کنند آن است که شما می‏توانید نظرِ مسافرانی که قبلاً در هتلِ مورد نظرِ شما مدتی اقامت داشته‏اند را مشاهده نمایید و همچنین برایندِ نظراتِ مسافران در مواردِ مختلفی مانند موقعیتِ مکانی هتل و نزدیکی یا دوری آن به نقاط دیدنی شهر، تمیزی هتل و اتاق‏هایش، نحوه برخوردِ پرسنلِ هتل با مسافران، کیفیتِ غذای هتل و مواردی دیگر. مسلماً اطلاع از این اطلاعات می‏تواند به تصمیم‏گیری شما در انتخاب یا عدم انتخابِ هتلِ موردِ نظرتان کمکِ شایانی نماید.

اگر شما دارای کارت‏های اعتباری بین ‏المللی مانند ویزا یا مستر‏کارت باشید به راحتی می‏توانید با استفاده از همان سایت یا سایتِ اصلی هتلِ مورد نظر، برای تاریخی که در نظر دارید اتاقِ دلخواهتان را رزرو کنید. اما چنان چه فاقد هرنوع کارت اعتباری هستید به سراغِ ایمیل درمانی بروید! امروزه هر مرکزِ تجاری، تاریخی و تفریحی از جمله هتل‏ها یک آدرس پست الکترونیک دارد. به آدرسشان ایمیل بزنید و بیان کنید که در فلان تاریخ علاقه‏مند هستید که به هتلشان بروید، اما کارتِ اعتباری ندارید و در هنگامِ ورود به هتل، به صورت نقد وجه اتاق را خواهید پرداخت. بسیاری مواقع این ترفند جواب می‏دهد و با پیشنهادِ شما موافقت می‏شود، به ویژه اگر زمانِ مسافرتِ شما به آن کشور در فصلِ مسافرت (high season) نباشد.

من از ایران به همان صورتی که گفتم، هتل‏هایم در آکلند و ولینگتون را رزرو کرده بودم. نام هتلم در آکلند جوسی (Jucy Hotel) بود که از نظرِ امکانات، قیمت و موقعیتِ مکانی برای من که تنها مسافرت می‏کردم مناسب بود. قیمت اتاقی که رزرو کردم شبی شصت دلار بود، بدونِ صبحانه. شاید این قیمت نسبت به بسیاری از کشورها هزینة بالایی بود، اما برای کشور گرانی چون نیوزلند قیمت زیادی نبود. با اتوبوس فرودگاه به سمتِ هتل حرکت کردم. در ایستگاهِ اتوبوسِ فرودگاه، یک توریستِ ایتالیایی که با دوچرخه‏اش از شهر تورین آمده بود هم وارد اتوبوس شد. مردی حدودِ 45 تا 50 ساله؛ و مانند بسیاری از ایتالیایی‏ها خون‏گرم و پُر‏چانه. از آن ورِ دنیا دوچرخه‏اش را زده بود به کولش تا بیاید نیوزلندِ زیبا دوچرخه سواری کند و لذت ببرد. معلم دبیرستان بود که از تعطیلاتِ ترمی مدارس استفاده کرده بود. بی‏تعارف بگویم، به حالش و سر‏خوشی‏اش قبطه خوردم. البته از این دست توریست اگر در کشورِ ما نادر است، در جهان بسیار است.

از فرودگاهِ آکلند پس از حدودِ سی دقیقه رسیدم به هتل. تقریباً همان طور بود که در اینترنت عکس‏هایش را به نمایش گذاشته بود؛ هتلی که رنگِ سبز در آن رنگ غالب بود.

ورودی جوسی هتل

مسوولِ پذیرش پسری بود جوان و بسیار خوش برخورد و صمیمی. از تاریخِ ورود من مطلع بود و در واقع منتظرم بود، به همین دلیل کارهای پذیرش به سرعت انجام شد و اتاقم را تحویل گرفتم. تقریباً بعد از حدود 35 ساعت اولین مرتبه بود که می‏توانستم لباس‏هایم را عوض و استحمام کنم. همة این‏ها را در یک ساعت انجام دادم و با دوربینِ عکاسیم زدم بیرون. عصرِ یک روزِ تابستانی در نیم‏کره جنوبیِ زمین، در ساحل آکلند و بر کرانة اقیانوسی بزرگ اما آرام. هوا بسیار خوب بود و من فقط با یک تی‏شرت، احساس راحتی می‏کردم. تماشای پرواز مرغانِ دریایی برفراز ساحل و کشتی‏ها و قایق‏های بادبانی پهلو گرفته در اسکلة یکی از جنوبی ‏ترین سواحلِ جهان، حس خوبی به بیننده می‏داد. اولین خریدم در نیوزلند، خریدِ یک بستنی از کافه‏ ای بود در ساحلِ اقیانوس.

مرغ دریایی؛ اسکله آکلند

نور، آب و کشتی؛ اسکله آکلند

برج آسمان

برج آسمان (Sky Tower) با ۳۲۸ متر ارتفاع، بلندترین عمارتِ ساختمانیِ شهر آکلند و به عبارتی نماد این شهر است که از فاصلة هشتاد کیلومتری، قابلِ مشاهده است. البته این برج، بلندترین سازة کشور نیوزلند نیز می‏باشد. بنایِ برج که در حاشیة یکی از خیابان‏های اصلیِ شهر واقع شده است، در سال 1997 در مدت زمانِ 33 ماه ساخته شد.

برج آسمان در روز

برج آسمان در شب

درهای برج آسمان هر روز از ساعت 9 صبح تا 5/10 شب (در روزهای جمعه و شنبه تا ساعت 5/11 شب) به روی علاقه‏مندان باز است و می‏توان با خرید بلیت ورودی به مبلغ 28 دلار نیوزلند (برای کودکان 6 تا 14 سال، 11 دلار) به بالایِ آن رفت. مانند بسیاری از برج‏های جهان از جمله میلاد در تهران، برج آسمان در بالای خود دارای طبقاتی با کاربردهایِ متنوع است. در ارتفاعِ 182 متری، کافی شاپ و بار؛ در ارتفاعِ 186 متری، سالنِ چشم‏اندازِ برج؛ در این سالن چند تلویزیونِ بزرگ نصب شده است که مراحلِ ساختِ برج را درقالبِ فیلمی نمایش و توضیح می‏دهد.

عکاس، شیشه، و توهم سقوط؛ نمایی از خیابانِ پایین برج

در ارتفاعِ 190 و 194 متری نیز دو رستوران قرار دارند که یکی از آن‏ها گردان است. سازندگانِ برج در ارتفاع 194 متری به فکر ماجراجویانِ بی‏باک بوده‏اند. می‏توان با پرداخت 225 دلار نیوزلند از این ارتفاع از تجربة سقوطِ آزاد (Sky Jump) لذت برد و با استفاده از طناب‏های قابلِ ارتجاع، با سرعتِ حدودِ هشتاد کیلومتر بر ساعت و پس از یازده ثانیه به زمین رسید.

تصویری از سقوط آزاد (عکس شخصی نیست)

تصویری از سقوط آزاد (عکس شخصی نیست)

تصویری از سقوط آزاد (عکس شخصی نیست)

همچنین در همین ارتفاع و با پرداخت 145 دلار، با اتصال به طناب‏ ایمنی، می‏توان در فضای باز و در مسیری که پیرامونِ برج است پیاده‏روی (Sky Walk) و هوای پاک اقیانوس را تنفس کرد.

تصویری از پیاده روی در بیرون برج (عکس شخصی نیست)

تصویری از پیاده روی در بیرون برج (عکس شخصی نیست)

برایِ رفتن به برجِ آسمان، بعد از ظهر و حدوداً دو ساعت قبل از غروبِ آفتاب را انتخاب کردم. مایل بودم که بهترین زمان برای عکاسی از فرازِ شهرِ آکلند را از دست ندهم. واقعاً مشاهدة غروبِ خورشید در ارتفاعِ حدودِ دویست متری و فرو رفتنِ این گویِ آتشین در آب‏های اقیانوس آرام، و سپس تماشایِ شهری که به تدریج غرقِ در نورهای سفید و رنگی می‏شود، تجربه‏ای بود رویایی و فراموش ناشدنی.

منظره هوایی شهر آکلند از داخل برج

منظره هوایی شهر آکلند از داخل برج

منظره هوایی شهر آکلند از داخل برج

منظره هوایی شهر آکلند از داخل برج

بازی سیمان، نور و تاریکی؛ منظره شبانه آکلند از داخل برج

بازی سیمان، نور و تاریکی؛ منظره شبانه آکلند از داخل برج

موزه دریایی نیوزلند

موزه دریایی نیوزلند (Voyager New Zealand Maritime Museum) برکرانة اقیانوس و در حاشیة یکی از خیابان‏های ساحلی و مهم آکلند با نام کوآی (Quay Street) بنا شده است که صبحِ یکی از روزهای حضورم به تماشای آن رفتم. بهای ورود به موزه 17 دلار نیوزلند و ساعات کار آن، از 9 صبح تا 5 بعد از ظهر است. در این موزه می‏توان آثار مربوط به دریانوردی مهاجران پولینزی که دریانوردانی قهار و از بومیانِ جزایر اقیانوس آرام بودند، مائوری‏ها، دریانوردان اروپایی مهاجر به نیوزلند، اقتصاد دریایی، صید نهنگ، حمل و نقل دریایی، ناوبری و نقشه‏برداری دریایی، هنر و صنایع دستی دریایی، ورزش‏های آبی، معاملات دریایی و تاریخ بنادر و اسکله ‏ها را به نظاره نشست.

نمای بیرونی موزه دریایی نیوزلند

نمای درونی موزه دریایی نیوزلند

نویسنده : علی جاوید صباغیان