نیوزلند شرقی ترین کشور دنیا (قسمت دوم)
از نکات قابل تأمل در این موزه که البته در بسیاری از موزههای جهان قابل مشاهده است، توجه ویژه به آموزشِ دانش آموزان مقاطع تحصیلی مختلف، از دبستان تا دبیرستان بود. در بخشهایی از موزه مسائل مختلف مربوط به دریاها و اقیانوسها و همچنین جهتیابی در دریا به زبانی ساده و با استفاده از تصاویر و ماکتهایی چشم نواز و بسیار زیبا ارائه میشد که اتفاقاً از بخشهای پرمخاطب موزه بود و نشان از تأثیرگذاری آن بر مخاطبِ کودک و نوجوان داشت. به واقع باید هم موزه اینچنین باشد؛ موزه ها فقط مکان تماشا نیستند، بلکه مکانی برای یادگیری هم باید باشند و درواقع هدف اصلی همین است. حال ما تا چه اندازه در موزههای کشورمان ایران به این نکات توجه میکنیم؛ آن هم کشوری که به واقع، خود یک موزه پهناور و بزرگ محسوب میشود و از نظر میراث فرهنگی بشریت، جایگاهی ویژه و تاریخی در جهان دارد. درواقع با بیتوجهی ما به تاریخ و آثار به جای مانده از آن، متأسفانه موزه های ما حتی مکانِ مناسبی برای تماشا هم نیستند؛ تا چه رسد به آموزش و یادگیری! بگذاریم و ... با دلی پر درد بگذریم.
جزیرة وایهِک
در فاصلة هجده کیلومتری شمالِ شرقی شهر آکلند و در خلیج هائوراکی، جزیرة زیبا و توریستی وایهک (Waiheke Island) قرار دارد. برای رفتن به جزیره میتوان با خرید بلیت رفت و برگشت به مبلغ 36 دلار نیوزلند، با استفاده از کشتیهای کوچکِ زیبا و توریستی و پس از حدود چهل دقیقه به آنجا رسید. این کشتیها از 6 صبح تا 12 شب، هر یک ساعت در این مسیر رفت و آمد میکنند.
موقعیت جزیره وایهک نسبن به کشور نیوزلند
نقشه جزیره وایهک و موقعیت آن نسبت به آکلند
جزیرة 92 کیلومتر مربعی وایهک ترکیبی است از تعدادی سواحلِ شنی بسیار زیبا، زمینهای کشاورزی، تاکستانها، جنگلهای بارانی، مزارعِ زیتون و نیز هرآن چه برای اقامتِ توریستیِ کوتاه اما به یاد ماندنی نیاز است. امکاناتی مانند: غواصی در اعماق دریا، دوچرخه سواری، پرواز با کایت و هواپیماهای کوچک برفراز جزیره، سایتِ گلف، سایتِ تیراندازی با اسلحه و نیز تیر و کمان، قایقرانی با کایاک و قایقهای بادبانی، ماهیگیری و دو گالری برای نمایش و فروش آثار هنری. همچنین دفاتری در وایهک فعالیت دارند که در صورت تمایلِ گردشگران، با دریافتِ مبلغی برای آنها تورِ جزیره میگذارند. البته در طول سال جشنواره هایی نیز در جزیره برگزار میشود. طبقِ آمار، سالانه یک میلیون مسافر از وایهک بازدید میکنند.
منظره هوایی جزیره وایهک (عکس شخصی نیست)
نمایی از جزیره وایهک
در بخشی از جزیره، طراحان و مجسمه سازان طرحهای زیبایی را به نمایش گذاشتهاند که تنوعِ زیادی در آنها دیده میشود؛ از طرحهایی که ریشه در تاریخِ شهروندانِ بومی نیوزلند و باورهایشان داشت تا طرحهایی که نوآوری در آنها دیده میشد.
طرح زیبا در جزیره وایهک
طرح زیبا در جزیره وایهک
طرح زیبا در جزیره وایهک
طرح زیبا در جزیره وایهک
طرح زیبا در جزیره وایهک
طرح مربوط به فرهنگ بومیان در جزیره وایهک
خانه سنگی در جزیره وایهک
من وایهک را در یک مدت زمانِ پنج ساعته دیدم، اما پیشنهاد میکنم اگر گذرتان به نیوزلند افتاد، حداقل یک روز کامل برای تماشایِ آن زمان بگذارید؛ مطمئن باشید پشیمان نخواهید شد.
برخی مکانهای دیگری که دیدم:
- معروفترین خیابان در آکلند که خیابان اصلی شهر نیز محسوب میشود، خیابان کویین (Queen Street) است؛ مکانی مناسب برای پیادهرویِ عصرانه یا حتی شبانه به طولِ سه کیلومتر بر پیاده رویی سنگفرش شده با سنگِ بازالت. قدمتِ خیابان به سالِ 1841 میرسد. برخی از قدیمیترین ساختمانهای کشور نیوزلند در حاشیة همین خیابان واقع شدهاند. در خیابان کویین، فروشگاههای مارکهای معروف، برخی از بهترین رستورانهای شهر و مراکز سرگرمی را میتوانید بیابید.
نمایی از یک ساختمان در خیابان کویین
نمایی از یک ساختمان در خیابان کویین
نمای ساختمان تئاتر در خیابان کویین
- در انتهای خیابانِ معروف کویین، و در نوار ساحلی و حاشیة خیابان کوآی، ساختمانی نارنجی رنگ با نام ساختمان فری (Ferry Building) خودنمایی میکند که تاریخِ بنای آن به سال 1912 باز میگردد. هماکنون در طبقه همکف این ساختمان رستورانی وجود دارد.
نمای ساختمان فری در خیابان کویین
- برایِ یک عاشقِ فیلم و سینما، بهترین پیشنهاد در شهر آکلند، مجموعة سینمایی اِوِنت (Event Cinemas) واقع در خیابان کویین است. مجموعهای از چندین سالن سینمای کوچک و بزرگ با استانداردهای جهانی و نمایش فیلمها با سیستمهای آیمکس و تریدی. من در روزهای اقامتم در آکلند دو فیلم در این سینما دیدم.
نمای ساختمان سینما در خیابان کویین
- تالارِ شهر آکلند (Auckland Town Hall) با الهام از سبکِ معماریِ ایتالیایی دورة رُنسانس، در پنج طبقه و با ارتفاع 45 متر در سال 1911 در حاشیة خیابان کویین ساخته شده است. در این سالن کنسرتهای مختلف موسیقی، از کلاسیک تا راک اجرا میشود و در دهههای اخیر، برخی از بزرگترین رهبرانِ ارکستر جهان و خوانندگان معروف در آن به اجرای برنامه پرداخته اند. اُرگِ بزرگِ موجود در تالار شهر، یکی از ویژگیهای آن است.
نمایی از تالار شهر در خیابان کویین
ارگ بزرگ تالار شهر (عکس شخصی نیست)
نمای داخلی تالار شهر (عکس شخصی نیست)
از آکلند به ولینگتون
از ایران، و هنگامی که برای سفرم برنامه ریزی میکردم، گزینه های مختلفِ سفر به ولینگتون را بررسی کرده بودم. میتوانستم این مسافتِ حدود 640 کیلومتری را با هواپیما بروم، یا از قطار یا اتوبوس استفاده کنم. هواپیما را به دو دلیل انتخاب نکردم؛ قیمت بالاتر نسبت به دو وسیلة دیگر و عدم امکان حظِ بصری از زیباییهای طبیعیِ مسیرِ زمینی. میدانستم که این کشور آن قدر زیبا است که ارزش دارد برای استفاده از طبیعتِ زیبای آن مسافرتِ زمینی را انتخاب کنم. زمانِ حرکت قطار آکلند به ولینگتون با برنامة من هم خوانی نداشت؛ بنابراین اتوبوس را انتخاب کردم.
از حدود ساعتِ شش و نیم صبح تا ده شب، هر یک ساعت یک اتوبوس به سمت ولینگتون حرکت میکرد. من اتوبوسِ ساعت 15/9 صبح را به قیمت 26 دلار نیوزلند انتخاب و از ایران رزروِ اینترنتی کردم. هنگامی که فرایندِ رزروِ اتوبوس تمام شد، آن سایت امکان دانلودِ دو فرم به من داد. یکی از این دو فرم به منزلة رسید پرداختم بود که در آن محل و ساعتِ حرکت اتوبوس را هم ذکر کرده بود. فرم دیگر که دو صفحه بود، برنامة کاملِ حرکت اتوبوس از آکلند تا ولینگتون، با ساعت دقیقِ ورود به ایستگاههای بین این دو شهر و خروجِ از آنها، و همچنین ساعت و مدت زمانِ توقف برای صرفِ چایِ قبل از ظهر و بعد از ظهر و همچنین ناهار را ثبت کرده بود. من هردو فرم را پرینت گرفتم.
اما آنچه برایم مهمتر بود و کنجکاویم را شدیداً تحریک کرد، همانا برنامة دقیقِ مسافرت بود. منِ شرقی که با بینظمی و عدم رعایت زمان خو گرفتهام، این برنامة زمانبندی شده و دقیق را در خوشبینانهترین حالت، بازهم اغراق آمیز دانستم. بنابراین از پیش از سفرم مترصد آن بودم که میزانِ صداقت آن موسسه مسافرتی را بیازمایم. این شد که در روز مسافرت با اتوبوس و عزیمت به ولینگتون، ساکم را در قسمت بار گذاشتم اما دوربین عکاسی و همان دوصفحه کاغذِ برنامة سفر را با خودم به داخل اتوبوس بردم. راننده شخصی بود چهارشانه، با سبیلی پُرپُشت و خوش رو. سفر رأس ساعت آغاز شد؛ نه و پانزده دقیقه صبح از ایستگاه اتوبوسی در داخل شهر آکلند. خیلی سریع از شهر خارج شدیم.
باوجودی که نیوزیلند جزو کشورهایی است که بالاترین میزان مالکیت اتومبیل را در جهان داراست، خیابانها و جاده ها نسبتاً خلوت هستند و ترافیک مشکل عمده ای محسوب نمیشود. برای مثال شما در شهرِ حدود یک و نیم میلیونی آکلند، از ترافیک آنچنان که در بسیاری از شهرهای دنیا مشاهده میشود، اثری نمیبینید؛ حداکثر، پشت چراغ خطر تعدادی اتومبیل می ایستند، که با سبز شدن چراغ به راه خود ادامه میدهند؛ با نظم و ترتیبی مثال زدنی. در ولینگتون هم حکایت همین بود. عابر پیاده حق راننده را مراعات میکند و راننده، حرمت و نوبت عابر را پاس میدارد. بازگردیم به برنامة مسافرت و میزان پایبندی به زمانهای گفته شده از سوی موسسة اتوبوسرانی. چنانکه گفتم اتوبوس سرِ ساعتِ مقرر حرکت کرد. طبقِ برنامهای که در دست داشتم، در هر ایستگاهی که بنا بود مسافر پیاده یا سوار شود،
که تعداد آنها در فاصلة آکلند تا ولینگتون بیست و شش ایستگاه بود، اتوبوس با یک زمانِ خطای یک تا سه دقیقهای میرسید! اگر راننده به ایستگاهی یکی دو دقیقه زودتر میرسید، همان چند دقیقه را منتظر میماند تا مسافری که برای سوار شدن به اتوبوس در آن ایستگاه بلیت خریده اما هنوز نرسیده، در ساعت مقرر برسد. در یکی از ایستگاهها یادم هست، راننده با تأخیری کمتر از پنج دقیقه رسید، اما چند مرتبه از مسافرانِ منتظر در ایستگاه معذرت خواهی کرد؛ بله، عذرخواهیِ جدی برای یک تأخیر فقط چند دقیقه ای! این برنامة منظمِ زمانبندی حتی در مورد توقفهای مربوط به صرفِ چایِ نیم روز، ناهار و عصرانه نیز رعایت میشد.
راننده اتوبوس با رعایت کامل قوانین، رانندگی میکرد. داخل ماشین و مقابلِ او، مانیتور کوچکی بود که تصویر پُشت اتومبیل را نشان میداد. به دفعات شاهد بودم که در هنگام سبقت از ماشین دیگری، با وجودی که اتومبیلی در عقب اتوبوس مشاهده نمیشد، او راهنما میزد و سپس سبقت میگرفت. انگار قانون و رعایت آن در نهادش نهادینه شده بود. در جاده نیز یک نظم منطقی به چشم میخورد؛ نه خلوت بود و نه شلوغ.
جاده، جنگل، آسمان؛ مسیر آکلند به ولینگتون
جاده، جنگل، آسمان؛ مسیر آکلند به ولینگتون
جاده، جنگل، آسمان؛ مسیر آکلند به ولینگتون
جاده، جنگل، آسمان؛ مسیر آکلند به ولینگتون
با وجودی که این جاده، گذرگاهِ ارتباطی مهمترین دو شهرِ کشور نیوزلند است، اما بیشتر مسیر دوطرفه بود و از اتوبانهای عریض و طویل خبری نبود و معمولاً در نزدیکی شهرهای بین راه، جاده دوبانده و یکطرفه میشد. ظاهراً مسیر تردد جداگانه ای برای ماشینهای سنگین هم وجود نداشت، چون در همین مسیر، شاهد ترددِ انواع تریلی و کامیون بودم. پس رعایت قوانین در رانندگی بسیار مهمتر از جدا کردن جادهها و چیدنِ پلیسِ دوربین بهدست در مسیر است! باید اعتقاد به قانون در اعماق روح و جان شهروندان نفوذ کند و به آن باور داشته باشند؛ باور کنند که رعایت قانون حافظ جان و مال و روان آنها خواهد بود.
مسیرِ ششصد و چهل کیلومتری آکلند به ولینگتون همان طور که انتظار داشتم بسیار سرسبز بود و البته بسیار تمیز. در برخی از نقاطِ مسیر، به ویژه در نزدیکی شهرها، کارگرانی را شاهد بودم که با لباسی آراسته و با همراهی ماشینی کوچک و مخصوص، به نظافتِ حاشیة جاده مشغول بودند، از اندک زبالة احتمالی یا برگ درختانِ ریخته. در بیشتر مسیرِ نسبتاً طولانی بین این دو شهر، به یاد جادة جنگلِ زیبای گلستان بودم؛ البته جنگلِ گلستانِ قبل از سیلِ ویرانگرِ تابستانِ هشتاد. در برخی نقاط، کوهستانهای مفروش از درختان به جاده نزدیک میشدند و بر زیبایی راه بسیار میافزودند. در بخش هایی از مسیر در دوسوی جاده مزارع پرورش اسبِ بسیاری مشاهده میشد، با اسبهایی زیبا و خرامان در مزرعه.
مسیر آکلند به ولینگتون
مسیر آکلند به ولینگتون
مناظر مسیر آکلند به ولینگتون
مناظر مسیر آکلند به ولینگتون
مناظر مسیر آکلند به ولینگتون
دریاچه تائوپو
تقریباً در میانة راهِ آکلند به ولینگتون به بزرگترین دریاچه کشور ولینگتون رسیدیم؛ دریاچه تائوپو (Lake Taupo). راننده برطبقِ برنامه حدود نیم ساعتی را کنار دریاچه توقف کرد تا مسافران بتوانند از تماشای دریاچه لذت ببرند و یا با نوشیدنِ یک فنجان قهوه در خنکای نسیمی که از سمت آب میوزید تمدید قوایی بنمایند.
دریاچة آرامش؛ دریاچه تائوپو
دریاچة آرامش؛ دریاچه تائوپو
دریاچة آرامش؛ دریاچه تائوپو
دریاچه وسعتی برابر 616 کیلومتر مربع دارد و دومین دریاچة وسیعِ آب شیرین در قارة اقیانوسیه محسوب میشود و توسط یخهای ذوب شدة کوهستانهای پارک ملی تانگاریرو (Tongariro National Park) مشروب میگردد. عمق متوسطِ دریاچه 110 متر و میانگین دمای آن در تابستان 18 و در زمستان 11 درجه سانتیگراد است. انواع ماهی به ویژه قزلآلای قهوهای و قزل آلای رنگینکمان به وفور در این دریاچه یافت میشوند. تائوپو یکی از مراکز جذب توریست برای کشور نیوزلند است. بر طبق آمار رسمی، سالانه بیش از یک میلیون و دویست هزار نفر گردشگر خارجی از چند ساعت تا چند روز را کنار این دریاچه سپری میکنند. ماهیگیری به ویژه صید قزلآلا مهمترین جاذبة تائوپو است؛ به خصوص که در نیوزلند خرید و فروشِ ماهیِ قزلآلا غیر قانونی است و برای خوردنِ این ماهیِ لذیذ باید شخصاً آن را صید کرد. یکی دیگر از تفریحاتِ قابل انجام، تورِ دوچرخه سواریِ دورِ دریاچه است. دیگر جاذبة توریستی، چتربازی برفراز دریاچه است. در مسیر آکلند به ولینگتون و حدوداً پنجاه کیلومتر بعد از دریاچه تائوپو، از فشردگی پوشش گیاهی اندکی کاسته شد.
ولینگتون، جنوبی‌ترین پایتختِ جهان
طبقِ برنامة مقرر، حدود ساعت هشت و پانزده دقیقة شب دوشنبه هجدهم بهمن اتوبوس ما به پایانه مسافرتی ولینگتون رسید؛ جنوبی‌ترین پایتخت جهان. تا کنون اینقدر از خانه ام دور نشده بودم؛ ولینگتون در فاصلة 14470 کیلومتریِ مشهد است! پایانة اتوبوس، مجاورِ ایستگاه راه آهن است. معماریِ ساختمانِ ایستگاه به اوایل قرن بیستم بازمیگردد و زیبایی و شکوه را توأمان دارد. پس از یک مسافرت نسبتاً طولانی، مشاهدة نوازندگان خیابانی که در راهرویی که ایستگاه را به خیابان مقابل وصل میکرد مشغول نوازندگی بودند، نشاط آور بود. در خارج از ایستگاه، تندیسی از قهرمانِ مبارزه با استعمار انگلستان در کشوری که خود از اقمارِ بریتانیای کبیر محسوب میشود نصب شده است؛ مجسمة ماهاتما گاندی.
ایستگاه راه آهن ولینگتون
مجسمة گاندی در محوطه ایستگاه راهآهن ولینگتون
نوازندگان خیابانی
پایتخت کشور نیوزیلند در قسمت جنوب غربی جزیره شمالی واقع شده است. ولینگتون با حدود چهارصد هزار نفر، پرجمعیتترین پایتخت در قاره اقیانوسیه و سومین شهر پرجمعیت نیوزیلند پس از آکلند و کرایستچرچ است.
ولینگتون به عنوان پایتخت بادی جهان (The Windy City) معروف شده است. این به دلیل وزش بادهای سرد قطب جنوب بر این شهر است. وزش باد، ولینگتون را به شهری عاری از آلودگی هوا تبدیل کرده است. دولت از این امر در جهت تولید انرژی پاک استفاده کرده است و بر همین اساس، توربین‌های بادی یکی از منابع اصلی تولید نیرو برای شهر است. در سال 2011، توسط انجمنِ توریستی معروفِ لونلی پلانت (Lonely Planet)، ولینگتون به عنوان چهارمین شهرِ مناسب برای سفر در جهان معرفی کرد. توریسم صنعتی سود آور برای نیوزلند و پایتخت آن بوده و هست.
در دو ماهِ گرم تابستان، ژانویه و فوریه، میانگینِ گرمای هوای شهر تا حدود 20 درجة سانتیگراد میرسد و در سرمای زمستانیِ ماههای جولای و آگوست، میانگینِ سرمای هوا تا حدود 6 درجة سانتیگراد کاهش مییابد. پربارش‌ترین ماههای سال ژوئن و جولای با حدود 150-130 میلی‌متر و کم‌بارش‌ترین ماههای سال ژانویه و فوریه با حدود 70-60 میلی‌متر است. همچنین احتمال بارش برف در این شهر بسیار نادر است. ولینگتون نیز مانند آکلند شهری است بسیار تمیز و زیبا، در ساحل اقیانوس آرام. در بخشهایی ولینگتون، تفکیکِ شهر از جنگل دشوار میشود؛ گویی شهر را داخل جنگلی زیبا بنا کرده اند. شهر مسطح نیست و خانه هایی حتی بر فراز تپه ها بنا شدهاند.
نمایی از شهر ولینگتون
نمایی از شهر ولینگتون
نمایی از شهر ولینگتون
نمایی از شهر ولینگتون
شهر در جنگل، یا جنگل در شهر؟! نمایی از شهر ولینگتون
مانند آکلند، در ولینگتون نیز تفکیکِ مناطقی که در آنها مرتفع سازی شده از مناطقی از شهر که خانه ها ویلایی هستند به خوبی انجام شده است. در محلاتِ ویلایی ساز، مشاهدة منازلِ ساخته شده با مصالح چوبی، بسیار چشم نوازی میکند.
نمای شبانه از ولینگتون
منطقه ویلایی ساز در ولینگتون
منزلی با نمای چوبی
منزلی با نمای چوبی
منزلی با نمای چوبی
