شاید باور نکنید که تنها چند کیلومتر دور‌تر از مرکز پایتخت، روستای شگفت انگیزی قرار دارد که دیدنی‌ترین تابلوی سنگتراشی طبیعت به شمار می‌رود؛ روستایی که در گوشه و کنار آن هنرنمایی طبیعت در فرسایش سنگ‌ها و خلق مجسمه‌های بادساخته به چشم می‌خورد؛ روستای کوچک و سرسبزی به نام وردیج، از توابع کن.
وردیج قلمرو فرمانروایی آدمک‌های سنگی است؛ روستایی شامل باغستان‌های سیب، گیلاس، هلو، گلابی، گردو و انگور و در جای جای آن سنگ‌های صیقل خورده به شما چشمک می‌زنند.
وردیج آبشاری دارد که دیدنش خالی از لطف نیست. نام این آبشار «لت مال» است؛ لت یعنی سنگ و مال یعنی مالیده شدن و مالش، تمثیلی از مالیده شدن آب روی سنگ و سنگ‌ها.
شاید اگر برای اولین بار سنگ تراشه‌های طبیعی وردیج را ببینید، خیال کنید این صورتک‌های پر از حفره بازمانده‌های یک قلعه قدیمی هستند که در کنار جاده ساخته شده است. یا شوخی چند سنگتراش که در ابعاد بسیار بزرگ تمرین هنر کرده‌اند! درباره آن‌ها برخی بر این باورند که اینجا بقایای قلعه‌ای از زمان قدیم است؛ البته این نظر تنها یک گمان است. عده‌ای دیگر به وجود آمدن این اشکال را ناشی از فرسایش می‌دانند و اما هستند افرادی که این نظر را هم به طور قاطع انکار می‌کنند.
اما کافی‌ست پای صحبت یک زمین‌شناس بنشینید تا برایتان از روال فرسایش بادی صخره‌های وردیج بگوید و هوازدگی بخشی از کوه‌های این منطقه که یک نمونه عالی و کم نظیر از تغییرات بافت زمین را به وجود آورده است. اشکالی که بیش از هر چیز جمجمه انسان و بدن جانوران وحشی را برایتان تداعی خواهند کرد.
از جمله جاهای دیدنی این روستا راهی پلکانی به نام «قله لیچه» است برای رفتن بر بلندای قلل «پهنه حصار». در جوار پهنه حصار هم آرامگاه یک امامزاده قرار گرفته که «بی‌بی زرین قمر» می‌نامندش.
مسیرهای دسترسی به این روستا انتهای اتوبان همت – بلوار پژوهش – شهرک دانشگاه شریف – خیابان شهید اردستانی است. در انتهای شمالی خیابان تابلوی کوچک سفید رنگی با عنوان «روستای وردیج – روستای واریش» به چشم می‌خورد که ابتدای جاده کوهستانی وردیج و واریش را نشان می‌دهد.
مسیر دوم از اتوبان تهران-کرج از پشت پمپ بنزین وردآورد (ورودی از پمپ بنزین) به سمت خیابان شهید اردستانی – به سمت شمال خیابان است که پس از آن وارد جاده روستای وردیج و واریش می‌شوید. جاده تا انتها (روستای واریش) آسفالت است. تقریباً با طی مسافتی در حدود ۶تا۷ کیلومتر از ابتدای جاده به روستای وردیج و کوه و صخره‌های آدمک می‌رسید. با طی مسافتی ۳-۴کیلومتری نیز به انتهای جاده آسفالت یا به بیان دیگر روستای واریش می‌رسید.
در روستای وردیج می‌توانید رودخانه پر آبی را ببینید که در دو طرف آن نیزار‌های بلند و بهم فشرده به چشم می‌خورند. در بخش‌هایی از مسیر رودخانه حوضچه‌های کوچکی تشکیل شده که به شما فرصت یک آب تنی کوتاه مدت را می‌دهند.
دو روستای وردیج و واریش در همسایگی هم هستند، آن‌ها مثل برادرند، روستای وردیج بزرگ‌ترین روستای حریم شمال غرب تهران به شمار می‌رود که حدود ۵۰۰ نفر جمعیت دارد (البته همگی آن‌ها همزمان در روستا حضور ندارند) واریش به لحاظ موقعیتی کمی از وردیج بالا‌تر و البته سرسبز‌تر است. (
روستای واریش یکی از مسیرهای صعود به قله پهنه‌سار (پهنه حصار یا گندم چال) به ارتفاع 3 هزار و 400 متر است. مسیر صعود به قله، از بالای روستا و از طریق جاده‌ای است که در جهت شمال شرق امتداد دارد. این جاده در حدود نیم ساعت با شیب ملایم ارتفاع می‌گیرد و سپس در ادامه با یک راه پاکوب به سمت ارتفاعات پهنه‌سار امتداد می‌یابد. اگر اهل پیاده‌روی و قدم زدن در مسیرهای بکر و خلوت هستید، این جاده گزینه خوبی برای تجربه یک پیاده‌روی دلچسب و سبک برای شما خواهد بود.
با توجه به هموار بودن راه و شیب نسبتاً ملایم آن، این برنامه در قالب یک پیاده‌روی خانوادگی نیز قابل اجرا است. اگر مسیر پاکوب را در امتداد دره ادامه دهید، کم کم راه با دره و رودخانه همسطح شده و طبیعت زیبا (رودخانه، درخت و دامنه‌های سرسبز) همه و همه برای لذت بردن شما از طبیعت، در دسترس خواهد بود. با ادامه مسیر (پس از حدود یک ساعت پیاده‌روی از روستا) به دشت کوچکی می‌رسید که در بهار و تابستان سرسبز و در زمستان‌ها یکدست سفیدپوش است.
ارتفاع متوسط این دشت از سطح دریا حدود 2 هزار و 500 متر و اختلاف ارتفاع آن با روستا 250 متر است. اهالی به این دشت و محدوده آن، سرچشمه می‌گویند. کوهنوردان برای صعود به قله‌‌های چشمه شاهی و پهنه‌سار از میان همین دشت عبور می‌کنند. در فصول گرم سال، صعود به قله چشمه شاهی حدود 4 ساعت و قله پهنه‌سار حدود 6 ساعت، از روستای واریش زمان می‌برد
منبع: جام جم
