در جهان شبکه ی راه آهن ژاپن را به خاطر برتری و نظم آن می شناسند. در توکیو پایتخت ژاپن هر روز 40 میلیون مسافر جابجا می شوند و بدین صورت سهم شبکه ی ریلی در حمل و نقل ژاپن از سایر روش های حمل و نقل مانند اتوبوس و اتومبیل شخصی پررنگ تر است. از این رقمی که گفته شد 22% یا حدود 8.7 میلیون نفر از مترو استفاده می کنند.
شبکه ی متروی توکیو در نوع خود یک شگفتی محسوب می شود. در بیشتر خطوط، قطارها هر 5 دقیقه یکبار می رسند و در زمان اوج استفاده فاصله ی زمانی قطارها از هم 2-3 دقیقه است. این یعنی در یک ساعت 24 قطار در یک سمت حرکت می کند. علی رغم وجود قطارهای متعدد، مترو مخصوصا در ساعات اوج بسیار شلوغ می باشد. آمار نشان داده شده از شلوغی ایستگاه های مترو توکیو نشان می دهد که تقریبا همه ی آنها دارای ظرفیت مازاد بوده که گاهی این رقم حتی به 200% نیز می رسیده است.
تصویر بالا مربوط به سال 1967 است که در آن «هل دهندگان» یا Oshiya در ایستگاه شینجوکو توکیو دیده می شوند که سعی دارند تا حد امکان مسافران را در بازه ی اوج شلوغی به داخل واگن ها هل دهند.
برای جا دادن دو برابر ظرفیت مسافر به داخل یک واگن قطار مترو، ایستگاه کارکنانی استخدام می کند که به نام «هل دهنده» یا Oshiya شناخته می شوند و وظیفه ی آنها این است که تا جای ممکن مسافران را داخل قطار جا دهند. این کارکنان که با یونیفرم خاص و دستکش های سفید خود شناخته می شوند در حقیقت افراد را به داخل قطار هل می دهند تا امکان بسته شدن درب های قطار فراهم آید. شنیدن این داستان شاید غیرواقعی به نظر رسد باید خودتان تجربه کنید تا باور کنید.
وقتی که این «هل دهندگان» برای اولین بار به ایستگاه شینجوکو آورده شدند به آنها «خدمه ی نظم و ترتیب مسافران» گفته می شد و بیشتر دانش آموزانی بودند که به صورت پاره وقت کار می کردند. امروز افرادی با این سمت وجود ندارند، در واقع همان کارکنان ایستگاه و کارگران پاره وقت این نقش را در زمان اوج شلوغی بازی می کنند.
هرچند «هل دهندگان» در مترو همینک یک پدیده ی ژاپنی است اما در واقع اختراعی آمریکایی بوده که اولین بار یک قرن پیش و در شهر نیویورک مورد استفاده قرار گرفته است. مردم این افراد را دوست نداشتند چرا که وظیفه ی این افراد هل دادن و پرت کردن افراد به روشی خصمانه بود. روشی که این افراد کار خود را انجام می دادند به گونه ای بود که به آنها لقب «دستگاه بسته بندی ساردین» داده بودند. خشونت آنها گاهی سرتیتر خبرهای ملی می شد به عنوان مثال: «نگهبان بی اعصاب مترو که مسافر را پای گیوتین می فرستد!» یا «مسافران رنجیده خاطر مترو نیویورک به تشویق مردی پرداختند که نگهبان مترو را کتک زد».
استفاده از این «هل دهندگان» با معرفی درهای اتوماتیک از مد افتاد. وقتی که این دستگاه های بسته بندی ساردین خشن در دهه ی 1920 شغل های خود را از دست دادند، سوگواری کوتاه مدتی برای ناپدید شدن آنها از مترو اتفاق افتاد. چندین فیلم در مورد این کارکنان مترو در همان دوران ساخته شد که از آن جمله می توان به Subway Sadie سال 1926، Wolf’s Clothing سال 1927، The Big Noise سال 1928 و Love Over Night سال 1928 و ... اشاره نمود. سال 1941 این «هل دهندگان» مترو در یک فیلم-بیوگرافی به همین نام Pusher ظاهر شدند که داستان آن در جریان جنگ جهانی اول اتفاق می افتاد.
در سال 2012، عکاسی به نام مایکل ولف مجموعه عکسی به نام «کمپرس توکیو» خلق نموده و در عکس های خود رنج روحی مسافران مترو توکیو را به نمایش کشید. این تصاویر نشان می دهند که وضعیت داخل واگن های مترو تا چه اندازه ناراحت کننده است. افراد آنقدر به هم فشرده ایستاده اند که عملا هر گونه حرکتی غیر ممکن می باشد. مسافران کوتاه قد ممکن است در فشار کت مسافر کناری خود خفه شوند. اما سختی کار تازه زمانی فرا میرسد که قصد پیاده شدن در یک ایستگاه را داشته باشید که مسلما این داستان نیازمند قدرت و اراده است. ضمن اینکه در چنین شرایطی خطرات آتش سوزی و تخلیه ی اضطراری نیز به مسائلی بسیار جدی تبدیل می شوند. همین فشردگی بیش از حد مترو ها را به مکان هایی ایده آل برای جیب برها نیز تبدیل نموده است.
منبع : amusingplanet
