کمی دورتر از خط ساحلی ساردینیا ایتالیا و در خلیج اولبیا، جزیره ای تک و تنها به نام تاوولارا Tavolara قرار گرفته که مانند یک کوه ناهموار به طول 5 کیلومتر و عرض یک کیلومتر از دل دریا برخاسته است. این جزیره از یک طرف رو به خط ساحلی ایتالیا داشته و دامنه های آن در این سمت، بخش باریکی ایجاد می کنند که دارای یک ساحل ماسه ای طولانی نیز می باشد. این محل باریک تنها قسمت قابل سکونت روی این جزیره بوده و جایی است که خانواده ی جوزپه برتولئونی و نوادگان او 200 سال گذشته در آن زندگی می کردند.
جوزپه برتولئونی یک مهاجر جنوآیی بود که در سال 1807 به این جزیره وارد شد و قصد داشت که به همراه یکی از دو همسر خود و بچه هایش در آن ساکن شود تا از پرداخت عوارض دو همسری فرار کند. به محض رسیدن، جوزپه خود را پادشاه جزیره اعلام کرد؛ عنوانی که بعدها در سال 1836 به صورت شفاهی در جریان سفری شکاری از طرف کارلو آلبرتو (پادشاه ساردینیا) به او اعطا شد. از آن زمان خانواده ی جوزپه برای 7 نسل، فرمانروای این جزیره و تنها ساکنان آن یعنی خانواده ی خودشان بودند. آنها زندگی خود را از راه پرورش بز و ماهیگیری و فورش سوغاتی به گردشگران تامین کرده و دو رستوران جزیره را اداره می کنند.
کمی بعد از رسیدن به جزیره، برتولئونی متوجه شد که یک نژاد نادر از بزهای وحشی در جزیره زندگی می کنند که دندان هایشان در اثر خوردن جلبک و گلسنگ به رنگ طلائی-زرد در می آید. وقتی کلمه ی بز دندان طلائی به گوش حکمران ساردینیا یعنی کارلو آلبرتو رسید، او در سال 1836 برای شکار حیوان به این جزیره سفر کرد. داستان به این شکل ادامه پیدا می کند که پسر 24 ساله ی جوزپه به نام پائولو برای استقبال از پادشاه شتافت و در آنجا خود را پادشاه تاوولارا معرفی کرد.
بعد از سپری کردن سه روز روی جزیره به عنوان مهمان برتولئونی، کارلو آلبرتو آنقدر مشعوف بود که قبل از ترک جزیره گفت: «پائولو، تو واقعا پادشاه تاوولارا هستی!» هرچند داستان به اینجا ختم نشد و چند سال بعد که اداره ی اموال دولتی سعی کرد مالکیت جزیره را از خانواده ی برتولئونی سلب کند، پائولو شخصا برای دیدن کارلو آلبرتو به تورین رفت و با طوماری برگشت که پادشاهی او را بر تاوولارا به رسمیت می شناخت.
پائولو برتولئونی به جزیره ی خود بازگشت و نشان برتولئونی را خلق کرده و با افتخار آن را بر دیوار خانه اش رنگ آمیزی کرد. در سال 1900 میلادی، ویکتوریا ملکه ی بریتانیا که در حال جمع آوری تصاویر رهبران جهان در آن زمان بود، عکاس شخصی خودش را به این جزیره فرستاد تا از خانواده ی سلطنتی عکس بگیرند. این تصویر همچنان در موزه ی کاخ باکینگهام در لندن به دیوار آویزان است و یک نسخه از آن نیز روی دیوار رستوران جزیره قرار دارد.
در سال 1934 و زمانی که جزیره به صورت رسمی به ایتالیا ضمیمه شد، سلطه ی خانواده ی برتولئونی نیز پایان یافت. در ادامه و در سال 1962، ناتو پایگاهی در نیمه ی شرقی جزیره برپا کرده و دسترسی به آن قسمت از جزیره را عملا برای ساکنان غیر ممکن نمود. امروز خانواده ی برتولئونی تنها صاحب 50 هکتار از جزیره است. هرچند آنها دیگر فرمانروای جزیره نیستند اما نقش خود به عنوان حافظ جزیره را ادامه می دهند. «پادشاه تونینو» امروز به سختی سعی می کند تا پادشاهی اش به رسمیت شناخته شود که این موضوع تاوولارا را به کوچکترین قلمرو پادشاهی تبدیل می کند.
منبع: amusingplanet
