سفرنامه گوا با چاشنی دهلی و تاج محل

هر ساله اوايل دي ماه زمان برنامه ريزي براي مسافرت نوروزي ما است و هميشه اولويت من براي سفرهاي نوروزي بعد از يك زمستان سرد در اردبيل اقامت در يك كشور گرمسير است. انتخابها هم محدود هستند تايلند و امارات متحده عربي كه قبلا سفر كرده ام مي ماند تعدادی از کشورهای جنوب شرق آسیا مانند مالزي بالي مالديو و گوا در هند. بررسي مختصري در قيمت پروازها به اين مقاصد كردم و با توجه به افزايش قيمت دلار و قيمت پروازهاي خارجي تصميم به بررسي قيمت پروازهاي داخلي در محدوده 20 اسفند تا 15 فروردين گرفتم و طبق معمول يا اين پروازها به فروش نميرسيد و يا از 1 تا 15 فروردين پرواز پر بود. قيمت بالي و مالديو هم بسيار گران بود. تصميم گرفتم گوا را امتحان كنم. اطلاعات بسيار كمي در مورد گوا به زبان فارسي موجود بود و فقط يك سفرنامه در سايت لست سكند موجود بود كه بيشتر هتل را توصيف كرده بود. وضعیت آب و هوای گوا در اواخر اسفند را بررسی کردم درجه حرارت برای شنا و آفتاب گرفتن عالی بود و بارندگی بسیار کم بود. بر خلاف سفرهاي قبلي هدف اصلي من از سفر به گوا صرفا اقامت در يك منطقه گرمسيري و استفاده از ساحل و دريا بود و خيلي اهميتي به سابقه تاريخي و آثار باستاني گوا نميدادم. براي رفتن به گوا با پروازهاي ايراني دو راه بيشتر وجود نداشت. پرواز تهران به بمبئي ايران اير و پرواز تهران به دهلي ماهان. جالب اينكه پرواز ماهان عليرغم فاصله بيشتر ارزانتر بود. مشكل ديگر نياز به گرفتن ويزاي هندوستان بود.پرواز ماهان از تهران به دهلي علاوه بر قيمت مناسب آدم را وسوسه ميكرد. وسوسه يك روز اقامت در دهلي و يك سفر سريع السير به آگرا براي ديدن تاج محل و قلعه آگرا. با خودم ميگفتم مگر ميشود هزينه كرد و درگير گرفتن ويزاي هند شد و به هند سفر كرد ولي تاج محل را نديد.

با توجه به اينكه اولين قدم براي مسافرت به يك كشور گرفتن ويزاي آن كشور است و پيش نياز ويزا بليط رفت و برگشت است قدم اول را برداشته و بليط ماهان از تهران به دهلي رفت و برگشت را براي دو بزرگسال و يك كودك 7 ساله به قيمت كلي 3 ميليون ونهصد هزار تومان از تاريخ 22 اسفند 96 تا 2 فروردين 97 خريداري كردم.

اصلي ترين مدارك براي گرفتن ويزاي هر كشوري رزرو بليط هواپيما و ووچر هتل است لذا به بررسي قيمت هتلها و مناطق توريستي دهلي پرداخته و با مطالعه سايتهاي معتبر قيمت هتلها را در سه نقطه مهم شهر دهلي بررسي كردم. اولين پيشنهاد در سايتهاي خارجي اقامت در نزديكي ميدان كناكت پالاس  Connaught Palace بود. اولويت دوم منطقه كارول باغ Karol bagh و اولويت سوم منطقه پاهار گنج  Pahar ganj نزدیک ایستگاه بزرگ راه آهن . این سه منطقه بیشتر برای توریستهایی مناسب است که به صورت مستقل و بدون تور گروهی اتوبوسی به بازدید از هند میپردازند. هر سه منطقه به ویژه کارول باغ و پاهار گنج شلوغ و پر سر و صدا هستند و البته وضع پاهار گنج به علت نزدیکی به ایستگاه اصلی راه اهن بسیار بدتر است و بیشتر برای قدم زدن و گشت و گذار در بازارها و آشنایی با فرهنگ و مردم هند مناسب هستند. اگر شخصی فقط تصمیم به بازدید از آثار شاخص تاریخی دهلی با تور اختصاصی یا تور گروهی داشته باشد میتواند یک هتل مناسب در یک محله بهتر و خلوت تر انتخاب کند.

جالب اينكه هتلهاي اكثر تورهاي ايراني در هيچكدام از سه منطقه معروف توريستي نبودند بلكه در شهر قاضي آباد چسبيده به دهلي بودند.

هتلهاي نزديك به كناكت پالاس بسيار گران بودند و از شبي 100 دلار شروع مي شدند. هتلهاي كارول باغ از شبي 30 دلار و هتلهاي پاهار گنج از شبي 20 دلار. منطقه كارول باغ را انتخاب كردم و هتل Emperor palms  را که در فاصله بسيار نزديكي از خيابان اجمل خان  Ajmal Khan  خيابان معروف كارول باغ پراز بوتیک و مغازه و رستوران است به قيمت شبي 40 دلار رزرو كردم. با توجه به اينكه پرواز ماهان ساعت 8 شب حركت ميكرد و ساعت 3 صبح روز بعد به وقت دهلي به مقصد ميرسيد هتل را از يك روز قبل رزرو كردم تا نياز به چانه زدن براي تحويل زودتر اتاق نباشد و ساعت و تاریخ رسیدنم به هتل را از طریق سایت بوکینگ به مسوول هتل ایمیل کردم. بقيه كارها از جمله رزرو هتل در گوا را به بعد از گرفتن ويزا موكول كردم.

 

ويزاي هند

یکی از كارگزار ويزاي هند آژانس نگين پرواز در خيابان شهيد بهشتي بعد از تقاطع سهروردي است. براي گرفتن ويزاي هند بايد ابتدا فرم مربوطه را به صورت آنلاين در سايت دولتي ويزاي هند indianvisaonline.gov.in  پر كرده و سپس با نگين پرواز تماس ميگيريم و درخواست وقت ميكنيم. راهنماي پر كردن فرم در وب سايت نگين پرواز موجود است.مدارك لازم شامل كپي فرمهاي پر شده در سايت ويزاي هند دو قطعه عكس 5 در 5 يا 6 * 4 كپي كليه صفحات شناسنامه و پاسپورت و پرداخت هزينه مربوطه كه در آن تاريخ 350000 تومان بود ميباشد. در زماني كه من براي گرفتن ويزا اقدام ميكردم يعني بهمن 96 انگشت نگاري در محل آژانس نگين پرواز انجام ميگرفت ولي اخيرا شرایط ویزای هند تغییر کرده و راحتتر شده است.

عليرغم ازدحام زياد مراجعه كنندگان به آژانس نگين پرواز نظم خاصي در آژانس حاكم بود و با استفاده از سيستم مديريت صف مشابه بانكها نوبت هر شخص مشخص بود و تقريبا حدود سه ساعت زمان نياز بود تا کلیه كارهاي تحويل مدارك و انگشت نگاري انجام شود.

بعد از تحويل پاسپورتها و مدارك رسیدي ارائه شد تا حدودا يك هفته بعد با مراجعه به آژانس پاسپورتها به همراه ويزاي الصاق شده را تحويل بگيريم. حضور كودكان زير 12 سال براي انگشت نگاري الزامي نبود.

پاسپورتها را يك هفته بعد تحويل گرفتيم و برنامه ريزي اصلي براي سفر انجام شد.

برنامه به صورت زير بود:

• رسيدن به دهلي حدود 3 صبح  و استراحت چند ساعته
• گشت و گذار در دهلي و بازديد از آثار شاخص دهلي
• روز دوم سفر به آگرا و بازديد از تاج محل و قلعه آگرا و برگشت از آگرا موقع عصر
• روز سوم پرواز به گوا
• 5 روز كامل اقامت در يكي از سواحل گوا
• برگشت به دهلي و گشت و گذار مختصر در دهلي تا ساعت 11 شب
• پرواز برگشت به ايران ساعت 1 نصف شب.

فاصله دهلي تا آگرا 200 كيلومتر و اتوبان است و حداكثر سرعت ماشينها 60 تا 70 كيلومتر و حدود 6 ساعت زمان فقط براي رفت و برگشت لازم است لذا اكثر تورهاي ايراني شب را نيز در آگرا ميمانند ولي من اين امكان را نداشتم. تصميم گرفتم از سريعترين قطار هند يعني قطار گاتيمان اكسپرس براي رفت و برگشت به اگرا استفاده كنم. براي رزرو بليط قطار گاتيمان اول بايد در سايت راه آهن هندوستان www.irctc.co.in ثبت نام كرده و با كارت اعتباري هزينه 100 روپیه ثبت نام را پرداخت كرد و سپس با فعال شدن اكانت اقدام به خريد بليط قطار كرد. لازم به ذكر است براي كليه خريدهاي با كارت اعتباري در اين سفر از كارت اعتباري برادرم كه مقيم استرالياست و در يك مورد كارت اعتباري دوست عزيزم فرهاد نورالله زاده كه ساكن نروژ است استفاده كردم.

دو قطار سریع السیر در مسیر دهلی به آگرا وجود دارد گاتیمان اکسپرس و بوپال شاتابادی. واگنهای هر دو قطار اتوبوسی هستند و کوپه اختصاصی وجود ندارد. گاتیمان از ایستگاه حضرت نظام الدین NZM حرکت میکند و شاتابادی از ایستگاه دهلی نو در پاهار گنج NDLS .    گاتیمان 8 صبح و شاتابادی 6 صبح. برای افراد سحر خیز شاتابادی بهتر است. قطار گاتيمان اكسپرس با سرعت حداكثر 160 كيلومتر حركت ميكند و در عرض يك ساعت و چهل دقيقه به اگرا ميرسد.  حركت 8 صبح و برگشت 6 بعد از ظهر.

 توجه : تاج محل جمعه ها براي نماز و عبادت مسلمانان تعطيل است لذا قطار هم جمعه ها به اگرا نميرود.

دو نوع واگن در گاتيمان اكسپرس وجود دارد اتوبوسي معمولي CC و لوكس EC . در اتوبوسي معمولي مسافرين در يك رديف هستند و در لوكس دو نفر دو نفر روبروي هم  با يك ميز بینشان.

واگن اتوبوسي كولر دار معمولی را براي سه نفر به قيمت هر نفر حدود 650 روپيه از مبدا ایستگاه حضرت نظام الدین با کد NZM  به مقصد ایستگاه آگرا Agra Cantt  با کد AGC رزرو كردم و صرفا يك وعده صبحانه براي رفت و يك وعده شام براي برگشت سفارش دارم تا غذاي هندي را امتحان كنم. (با توجه به سفرهاي قبلي به شرق آسيا همگي ميدانستيم كه ارتباط بر قرار كردن با غذاهاي محلي مشكل است و ناچار بايد از فست فود استفاده كنيم)

نحوه خرید بلیط قطار ازسایت راه اهن هندوستان ساده است ولی مشکل در پرداخت است و در بسیاری از مواقع بدون هیچ دلیلی خاصی مبلغ از مستر کارت یا ویزا کارت کم نمیشود و پیغام ارور می دهد که نیاز به صبر و حوصله و تلاش بسیار است.

 

انتخاب قطار در سایت راه آهن هند

 

برای بلیط رفت و برگشت به گوا از سایت Sky scanner استفاده کردم و ارزانترین بلیطها را از هواپیمایی ایر آسیا ایندیا به قیمت 26000 روپیه برای سه نفر خریداری کردم. غذا و نوشیدنی در این پروازها رایگان نیست و در داخل هواپیما از طریق ارائه منو فروخته میشود.ساعت رفت از دهلی 12  و ساعت برگشت از گوا 8 صبح.

بلیط رفت و برگشت به گوا 

 

مرحله آخر انتخاب هتل در گوا بود که به نظر ساده می آمد ولی با کمی مطالعه متوجه شدم گوا وسیع است و دو منطقه شمالی و جنوبی دارد و هر منطقه تعدادی ساحل. در واقع گوا یک شهر نیست بلکه مجموعه ای از دهکده ها ی کوچک با فاصله زیاد از هم است. سواحل معروف گوا در شمال شامل آرامبول ماندارم مورجیم آنجونا باگا کالانگوت و کاندولیم و در جنوب ماجوردا کولوا بنائولیم کاولوسیم موبور آگوندا و پالولم میباشند. در هر منطقه ساحلی هتل از 0 ستاره تا 5 ستاره وجود دارد.

دنبال یک هتل با ساحل اختصاصی و امکانات مشابه هتلهای آنتالیا میگشتم ولی چنین هتلی در گوا وجود نداشت. هتلهای معروف 5 ستاره با ساحل اختصاصی بسیار گران بودند و فقط صبحانه سرو میشد. امکانات تفریحی مانند زمین بازی کودکان و استخر با سرسره آبی مشابه آنتالیا نداشتند و بیشتر یک یا دو استخر معمولی و یک محوطه بازی شامل تاب و سرسره داشتند و البته شهری هم وجود نداشت که با خروج از هتل از امکانات تفریحی شهر استفاده کرد. معروفترین ساحل و نه بهترین ساحل در شمال ساحل باگا بود که با توجه به نوشته های توریستها در اینترنت پر از محلی ها و بسیار شلوغ بود از جمله اینکه مشابه شهر های بزرگ هند دستفروش و گدا فراوان بود. سواحل جنوب خلوتتر و بیشتر مورد پسند توریستهای خارجی بود و محلی های کمتری در ساحل حضور داشتند. ابتدا هتل 3 ستاره لوکس ibis styles در شمال گوا نزدیک ساحل کالانگوت را انتخاب و رزرو کردم . 400 دلار برای 5 شب با صبحانه. ولی خیلی از انتخابم راضی نبودم . هتل با ساحل فاصله داشت و استخرهای کوچکی داشت. هتلهای پنج ستاره هم باقیمت حداقل 1200 دلار برای 5 شب بودند. شاید باور نکنید ولی انتخاب هتل در گوا سختترین و زمانبر ترین کار در طول تمام مسافرتهای خارجی من بود و حدود دو هفته و  بیش از 30 ساعت پشت کامپیوتر زمان برد. در نهایت چندین هتل را رزرو و کنسل کردم ودر پایان  هتل Novotel Goa Dona Sylvia Resort  در ساحل کاولوسیم  Cavelossim نزدیک ساحل Mobor در جنوب گوا را رزرو کردم. این هتل که قبلا نامش Dona sylvia resort  بود از یک سال پیش تحت مالکیت گروه Accor hotels که صاحب هتلهای زنجیره ای لوکس سه ستاره Ibis و چهار و پنج ستاره Novotel است قرار گرفته بود. هتل دارای استخر بزرگ و کنار ساحل بود. می شد گفت ساحل اختصاصی. و البته ساحل کاولوسیم یکی از خلوتترین و بهترین ساحلهای مورد پسند خارجی ها در گوا. 800 دلار برای 5 شب. خوب برنامه ریزی کلی تمام شده بود . تا روز سفر به برنامه های جزئی پرداختم. فست فودها و  فروشگاههای صنایع دستی و  تاج محل و نحوه خرید بلیط و بازدیدو تاکسی گرفتن از فرودگاه به هتل و موارد مشابه.

 

روز پرواز.

21 اسفند از اردبیل راهی تهران شدیم و بعد از یک روز اقامت در منزل برادر خانم 8 شب 22 اسفند سوار هواپیمای ماهان شدیم و با حدود 4 ساعت پرواز با محاسبه اختلاف زمانی 3 ساعته حدود 3 صبح در فرودگاه عظیم ایندیراگاندی شهر دهلی بودیم. بوی خاصی از هوای دهلی میامد. با توجه به مطالعات قبل از سفر وبه محض خروج از درب اصلی بدون توجه به ازدحام راننده های تاکسی متفرقه فرودگاه به باجه تاکسیرانی متعلق به پلیس مراجعه کردم و یک تاکسی به کارول باغ به قیمت 400 روپیه گرفتم.

 

دفتر تاکسی پلیس در خروجی سالن فرودگاه ایندیراگاندی

 

بعد از حدود 40 دقیقه وارد منطقه کارول باغ شدیم. کوچه ها و خیابانها پر از زباله بود. کم کم داشتیم هندوستان واقعی را میدیدیم. هتل امپرور پالمز را از روی نقشه گوگل مپس پیدا کردیم و وارد هتل شدیم. رسپشن هندی با عمامه نشسته بود . برگه رزرو بوکینک دات کام رو نشان دادم و پاسپورتها را از من خواستند ولی پروسه تحویل اتاق طولانی شد. مرتب در حال تلفن زدن بودند. دوباره به متصدی سر زدم و مشاهده کردم در گوگل شماره تلفن هتلهای همسایه را پیدا کرده و تک تک به آنها زنگ میزند. پرسیدم چه شده و گفتند اتاق خالی نداریم. گفتم من یک روز بیشتر و از 12 ظهر دیروز رزرو کردم تا به چنین مشکلی بر نخورم. گفتند یکی از مهمانها اتاق را تحویل نداده و چاره ای ندارید جز اینکه تا 7 صبح منتظر شوید. عصبانی شده بودم. گفتم من در هتل شما نمیمانم. در لابی نشستم و دوباره در سایت بوکینگ دنبال هتل گشتم ولی هیچ هتلی در منطقه کارول باغ در آن ساعت خاص قابل رزرو کردن نبود.

به ناچار هتل سه ستاره لوکس Wood Castle Grand در یک منطقه غیر توریستی به نام تاگوره گاردن Tagore Gardenرا رزرو کردم که البته قبلا در مورد آن تحقیق کرده بودم و به جز دوری از مناطق توریستی مورد دیگری نداشت و جزو هتلهای پر طرفدار دهلی بود. شبی 70 دلار. ایمیلی به بوکینگ دات کام فرستادم و وضعیت را توضیح دادم که بعدا عذر خواهی کردند و البته هتل امپرور پالمز را به رایگان برایم کنسل کردند. ساعت نزدیک 8 صبح بود و بیش از 4 ساعت خسته در لابی هتل دنبال رزرو هتل دیگر بودم. تاکسی گرفتیم و بعد از یکساعت به هتل دوم رسیدیم. هتل بسیار تمیز و لوکس و البته قیمت دو برابر. خیلی خسته بودیم و برنامه های قبل از ظهر برای گشت و گذار در دهلی را کنسل کردیم. بعد از ظهر از طریق برنامه  اولا  OLA نصب شده روی موبایل مسئول رسپشن همان اوبر هندی ها ومشابه  اسنپ ما. یک تاکسی گرفتیم به مقصد دروازه هند. راننده گفت معبدی در مسیرمان قبل از رسیدن به دروازه هند است و پیشنهاد کرد از معبد بازدید کنیم و گفت میتواند منتظرمان بماند گفتم پس ما را در معبد پیاده کن و خودمان برای دروازه هند تاکسی میگیریم. بازدید از معبد رایگان بود.

بعد از بازدید از خیابان روبروی معبد موتور سه چرخ گرفتیم به مقصد دروازه هند به قیمت 30 روپیه. گشتی در دروازه هند و پارک کودکان Childrens park  کنار دروازه زدیم. گلکاری و درختکاری پارک بسیار زیبا بود. تاپ و سرسره و وسیله بازی کودکان فراوان بود ولی در محل بازی کودکان به جای کفپوشهای مخصوص خاک بسیار نرم شبیه شنهای صحرا ریخته بودند تا بچه ها در صورت زمین خوردن آسیب نبینند.

 

دروازه هند

 

پارک کودکان Childrens Park ضلع جنوبی دروازه هند

 

دوباره موتور سه چرخ گرفتیم و اینبار درنزدیکی ایستگاه مترو janpath   پیاده شدیم کمی پیاده به سمت میدان کناکت پالاس حرکت کردیم و در آنسوی خیابان وارد معروفترین فروشگاه صنایع دستی دهلی یعنی فروشگاه دولتی Central Cottage Industries Emporium شدیم.

 

فروشگاه بزرگ دولتی صنایع دستی هند Central Cottage Industries Emporium

 

فروشگاه چندین طبقه و بسیار بزرگ بود پر از انواع صنایع دستی از پارچه های گلدوزی و ملیله دوزی شده تا مجسمه های کوچک و بزرگ با کیفیت خوب و قیمتهای ثابت ونسبتا گران.

از دوستان و آشنایانی که قبلا به هند سفر کرده بودند شنیده بودیم صنایع دستی ارزان است و انتظار داشتیم مثلا با حدود صد هزار تومان خودمان یک رو تختی گلدوزی شده بخریم ولی قیمت حدود یک میلیون تومان بود. قیمتهای تاکسی و  غذا و خدمات و اجناس با توجه به کاهش بسیار زیاد ارزش پول ملی ما و احتمالا افزایش توریست های پولدار خارجی در هند گرانتر از حد انتظار ما بود.

کمی خرید کردیم خارج شدیم و پیاده تا میدان کناکت پالاس رفتیم . مسیر پر بود از مغازه های صنایع دستی و دستفروشها. صنایع دستی و مجسمه ها بسیار شبیه آنهایی بود که در فروشگاه بزرگ دیده بودیم و البته خیلی ارزانتر. در فروشگاه بزرگ فروشنده توضیح داد که صنایع دستی در هند بر اساس کیفیت قیمتگذاری میشود و مثلا یک مجسمه فیل از چوب صندل چندین برابر مجسمه کاملا مشابه با چوبهای متفرقه است. بعد از یک ربع پیاده روی به کناکت پالاس رسیدیم. میدان بزرگ ونسبتا باکلاس دهلی.پر از مغازه و پاساژ. پس از کمی گشت و گذار و سر زدن به پاتوق همیشگیمان یعنی شعبه کفش اسکچرز و دیدن قیمتهای گرانتر از ایران دوباره از طریق موبایل یکی از مغازه دارها با اولا تاکسی گرفتیم و با هزینه 350 روپیه به هتل برگشتیم. مشابه تاکسی های اینترنتی خودمان هزینه تاکسی با اولا حدود یک سوم تاکسی های معمولی است.

موزه مادام توسو دهلی در نزدیکی میدان کناکت پالاس است ولی خسته بودیم و فرصت بازدید نداشتیم.

 

روز دوم

این روز مخصوص تاج محل بود. پس از صرف صبحانه در رستوران کوچک و زیبای هتل Wood Castle Grand تاکسی گرفتیم و چهل دقیقه بعد در ایستگاه راه آهن حضرت نظام الدین پیاده شدیم. تا حد زیادی شبیه ایستگاه راه آهن تهران البته با سکوهای بیشتر و هرج و مرج بسیار زیاد. عده زیادی روی زمین خوابیده بودند.

 

ایستگاه حضرت نظام الدین

 

ایستگاه حضرت نظام الدین

 

قطار حدود ساعت 7:15 رسید و سوار شدیم.

 

قطار گاتیمان اکسپرس و مهماندار قطار

 

همزمان با ما یک تور از خارجیهای مسن رسید و کل واگن پر شد از زوجهای مسن . آقایان با پیراهنهای گل گلی و خانمها با کلاه حصیری .سپهر و یگانه یک طرف راهرو بودند و من طرف دیگر. آقای کنار من از من خواست تا جایش را با خانمش که صندلی روبروی من بود عوض کنم ولی تا من بخواهم جواب بدهم خانمش گفت لازم نیست ما پنجاه ساله که با هم هستیم دیگه خسته شدیم. یک کیلو آجیل اعلا که از آجیل سرای معروف تبریز خریده بودم به هندوستان برده بودیم. به کنار دستیم تعارف کردم. کمی اکراه داشت و پسته ندیده بود. گفتم امتحان کن همچین چیزی دیگه گیرت نمیاد. بعد از خوردن چند پسته دیدم چشماش برق میزنه. یک مشت پسته و اجیل برداشت و به خانمش هم داد. پرسیدم کجایی  هستین و از کجا میاین. گفت از هاوایی آمریکا با کشتی کروز به بمبئی اومدیم  سپس با هواپیما به دهلی و الان هم میریم تاج محل و برمیگردیم و دوباره میریم بمبئی. گفت هاوایی اومدی تا حالا. خنده ام گرفته بود. گفتم نه فرصت نشده انشاالله سفر بعدی. مهماندار با لباس سنتی مخصوص چای و آب آورد و در پایان هم سینی خالی به دست منتظر انعام شد. یک دلاری بود که به داخل سینی سرازیر می شد. من هم جو گیر شدم و انعام دادم. 10 روپیه .خنده ام گرفته بود. توی دلم به خودم گفتم شرمنده کردی. یک غذا صبحانه سفارش داده بودم که امتحان کردم. املت و نان و آب میوه. قابل خوردن بود و خوشمزه. یک ساعت و پنجاه دقیقه بعد به ایستگاه Agra Cantt رسیدیم. 

 

صبحانه قطار گاتیمان

 

پیاده شدیم و سریع به باجه تاکسیرانی ایستگاه مراجعه کردیم. تاکسی یکطرفه از ایستگاه به تاج محل یا قلعه آگرا 300 روپیه. تور8 ساعته با تورلیدر و تاکسی بدون کولر بازدید از تاج محل و قلعه آگرا و برگشت به ایستگاه  1000 روپیه. تور با تاکسی کولر دار 1200 روپیه. آدم وسوسه میشد به جای تاکسی یکطرفه به تاج محل تور کامل بگیره و این کار رو کردیم. یک تاکسی بدون کولر با تور لیدر گرفتیم و بازدید اول تاج محل بود. راننده شرمنده کرد و کولر رو هم روشن کرد البته هوا زیاد گرم نبود. بلیط تاج محل نفری 1000 روپیه و برای خود هندی ها 40 روپیه بود. دو صف وجود داشت. صف خلوت تر خارجی ها و صف طولانی هندی ها. ورود هر گونه کیف دستی و غذا و نوشیدنی به تاج محل ممنوع بود. به خاطر احتمال ریختن غذا و نوشیدنی روی مرمرها و تیره شدن آنها. تور لیدر توضیح داد که به خاطرجلوگیری از تیره شدن مرمرهای سفید هیچگونه کارخانه ای در آگرا وجود ندارد و در عوض دولت از مردم مالیات نمیگیرد. متصدی باجه آب معدنی انگشتش را از بینیش دراورد و یک آب معدنی به من و یکی به خانم داد.

قیافه خانمم دیدنی بود آب معدنی را به سطل زباله انداخت. وارد تاج محل شدیم و با توضیحات و راهنمایی تور لیدر از تمام قسمتها بازدید کردیم .آیه های قرآن و  نگاره ها و نوشته های روی مرمرها که از دور به نظر می آید با جوهر مشکی کشیده شده اند در واقع از جنس مرمر سیاه هستند و پس از تراش مرمر سیاه و ساختن نوشته ها و نگاره ها آنها با کندن شیار داخل مرمر سفید چسبانده شده است و سپس سطح مرمرها صاف و صیقلی و یکدست شده است. یک کار سخت و طاقت فرسا که با ظرافت و زیبایی فوق العاده ای انجام شده است. اگر گذرتان به تاج محل افتاد به سادگی از جلوی سردرها و نگاره های مرمرهای سفید نگذرید. تاج محل فوق العاده بود. زیبا و محسور کننده. کمتر جایی را با چنین شکوه و زیبایی تحسین کننده دیده ام. مناطق تاریخی زیادی مانند کلیسای ایاصوفیا و کاخهای استانبول یا  شهر ممنوعه و دیوار چین و معابد تایلند را دیده ام ولی تاج محل چیز دیگری است.

 

تاج محل

 

بازدید از حدود ساعت 10 تا ساعت 13 طول کشید سپس از تاج محل بیرون آمدیم و به یک فروشگاه صنایع دستی و ادویه فروشی سر زدیم بعد به یک کارگاه که صنایع دستی را مشابه با نوشته های تاج محل از طریق تراش سنگ مرمر و جاسازی سنگ مرمر رنگی داخل مرمر سفید انجام میداد. دو مجسمه فیل کوچک که به سبک تاج محل با تراش و جاسازی سنگ رنگی داخل مرمر سفید ساخته شده بود را به قیمت 1000 روپیه خریدم.

 

مجسمه های فیل کار شده به سبک تاج محل.

 

سپس به یک فروشگاه جواهر فروشی رفتیم که جواهرات زیبایی با استفاده از سنگهای قیمتی از جمله سنگ مشکی درست میکردند و بعد برای صرف ناهار به یک رستوران  تمیز و با کلاس رفتیم. قیمت غذاها حدود 500 روپیه برای هر نفر بود. به راهنما و راننده گفتم بیاین بریم ناهار مهمان ما صرفا تعارف کردم ولی جواب داد نمیام پول ناهار رو به انعامم اضافه کن . فهمیدم ارزانی تور 8 ساعته بی دلیل نیست.  بعد از صرف ناهار حدود ساعت 15 به قلعه آگرا رفتیم قیمت بلیط نفری  650  روپیه. علاوه بر زیبایی و عظمت خود قلعه که در واقع اقامتگاه شاه بوده است دیدن تاج محل در آنسوی رودخانه از داخل قلعه بسیار زیبا بود. راهنما در مورد شاه جهان و همسر ایرانیش  و عشق و علاقه اش به او و آوردن معمار از شیراز برای ساختن تاج محل و جلوگیری از برگشتن معمار به ایران به علت احتمال ساختن سازه ای مشابه تاج محل در ایران گفت و گفت که نوادگان معمار که به اجبار ساکن اگرا شد از آن زمان تا کنون مسئولیت نگهداری و مرمت تاج محل را دارند.

 

ورودی قلعه آگرا

 

منظره تاج محل از داخل قلعه آگرا

حدود ساعت پنج و نیم عصر به ایستگاه راه اهن برگشتیم و البته با چانه زدن زیاد یک انعام 1000 روپیه ای به تور لیدر و راننده دادیم اصرا داشت که 50 دلار بهش بدم. البته قبلا 500 روپیه را یواشکی در طول مسیر از من گرفت بعد گفت 500 روپیه بعدی را جلوی راننده به من بده که ببینه 500 روپیه انعام گرفتم بعد من خودم انعام راننده رو میدم. فهمیدم که هندیها هم مثل ما ایرانیها زرنگ و با استعداد خدادادی هستند. ایستگاه آگرا پر از دستفروش و گدای سمج بود. بعد از رسیدن به دهلی در ایستگاه حضرت نظام الدین علیرغم وجود باجه تاکسی اینترنتی اولا ola به علت نداشتن سیم کارت هندی و راضی نشدن هندی ها برای گرفتن تاکسی با گوشی خودشان موفق به گرفتن  تاکسی نشدیم و به ناچار با کلی چانه زدن با نهصد روپیه به هتل برگشتیم.

 

روز سوم

این روز مخصوص بسته بندی وسایل و آماده شدن برای پرواز گوا بود. پرواز حدود ساعت 12 بود. حدود ساعت 10 تاکسی گرفتیم و راننده کل 45 دقیقه تا فرودگاه در دست در دماغ بود و فقط با یک دست رانندگی و دنده عوض میکرد. در داخل هواپیما هنگام پرواز غذا سفارش دادیم و خوشمزه بود. حدود ساعت 3 بعد از ظهر درفرودگاه کوچک  گوا بودیم.

 

منوی غذای داخل پرواز ایرآسیا به قیمت 250 روپیه. در صورت رزرو هنگام گرفتن بلیط پرواز 220 روپیه

 

 

تبلیغ موزه گوا در فرودگاه کوچگ گوا

 

هنگام خروج از باجه تاکسیرانی پلیس فرودگاه برای ساحل موبور Mobor که در فاصله 200 متری ساحل کاولوسیم است به قیمت 1200 روپیه تاکسی گرفتیم. بعد از طی یک اتوبان 10 کیلومتری جاده تبدیل شد به جاده های کم عرض مشابه جاده های روستایی شمال و حدود یک ساعت بعد روبروی هتل پیاده شدیم. استقبال با آوردن تعدادی حوله کوچک مرطوب لوله شده داخل یک سینی و یک نوشیدنی انجام شد.

 

فواصل و کرایه سواحل گوا از فرودگاه. نزدیکترین ساحل بنائولیم در 34 کیلومتری با هزینه 920 روپیه برای تاکسی کولر دار.

 

 

جاده های کم عرض گوا

 

مسوول پذیرش کل مبلغ اقامت را به روپیه درخواست کرد و گفت دلار نمیپذیرد  که ناچار به بازارچه کوچک روبروی هتل رفتم و تبدیل دلار را در یک مغازه انجام دادم. اتاقهای هتل به صورت سویتهای ویلایی بود و با راهنمایی مسئول پذیرش سوئیت ما تحویل شد. یک تخت دو نفره و یک فضای مخصوص با تشک برای نفر سوم. نیازی به پرداخت مبلغ اضافه برای تخت نفر سوم نبود چون در واقع سوئیتها سه نفره بودند. محوطه هتل بسیار زیبا بود.اسم همه گیاهان و گلها و درختان کاشته شده با تابلو کوچکی کنار آنها نوشته شده بود. سه رستوران بزرگ یکی منو باز و بقیه لاکارته  ویک کافی شاپ. استخر بزرگ با استخر کوچک ویژه کودکان. یک محوطه بازی کوچک برای بچه های کوچک. محوطه بازی بزرگسالان شامل پینگ پونگ و بیلیارد.  زمین تنیس و اتاق سرگرمی اطفال. محوطه ویژه برگزاری جشنها که بعضا مراسم عروسی هندی در آن برگزار میشد. و ساحل در انتهای هتل در فاصله 50 متری.سرویس به صورت فول برد نیز ارائه میشد و مهمانان فول برد دستبند آبی رنگ داشتند.

 

ورودی هتل 

 

ورودی هتل

 

مسیر منتهی به ساحل در داخل هتل

 

سوئیت های ویلایی هتل

 

مهمانان بیشتر روسی و انگلیسی و البته هندی بودند.برنامه روزانه ما در 5 روز اقامت به این شکل بود. اول صبح رفتن به ساحل و قدم زدن در ساحل سپس صبحانه مفصل در رستوران بزرگ هتل و بعد شنا و آفتاب گرفتن در کنار استخر. صرف ناهار در رستوران معروف مایک Mikes Place  بیرون هتل . برگشت به اتاق و استراحت . عصر ها شنا دردریا و آفتاب گرفتن در ساحل تا زمان غروب خورشید. هنگام غروب همه در ساحل جمع میشدند  و عکس میگرفتند. شبها  صرف شام  در رستوران مایک و بازگشت دوباره به  استخر تا حدود 10 شب.رستوران معروف مایک بیرون هتل و در داخل یک کوچه پاتوق ما شده بود. غذاهای بسیار خوشمزه با قیمت نسبتا مناسب. کالاماری یا همان ماهی اسکویید هشت پا  که بعد از پختن  با کره و سیر سرخ شده بود  غذای مورد علاقه من بود. و البته قیافه سپهر و یگانه که با حیرت هشت پا خوردن من را تماشا میکردند دیدنی بود.

 

رستوران Mikes Place

 

منوی رستوران. نوشته های روسی نشان دهنده علاقه زیاد روسها به منطقه Cavelossim است.

 

Chicken and chips غذای مورد علاقه سپهر به قیمت  350 روپیه

 

هزینه ناهار 3 نفره در رستوران MIkes Place. نان خالی 60 روپیه

 

ساحل کاولوسیم و در امتداد آن ساحل موبور فوق العاده بود. خلوت و زیبا. صحنه ای زیبا تر از غروب خورشید در ساحل کاولوسیم تا به حال ندیده ام. چندین کلبه ساحلی در ساحل وجود داشت که با خرید یک نوشیدنی میتوانستی از تخت های کلبه به مدت نامحدود استفاده کنی. غذا هم در کلبه ها و هم در رستوران هتل به قیمت گران سرو میشد ولی رستوران مایک یه چیز دیگه بود. بر خلاف سواحل شلوغ گوا در ساحل کاولوسیم صرفا تعداد محدودی پاراسل وجود داشت و بیشتر برای آرامش و ریلکسیشن مناسب بود. برای کسانی که تمایل به قایق سواری داشتند تورهای کروز آقای  کریس در رودخانه SAL سال  موجود بود دو نوع تور صبحگاهی با ناهار و عصر با شام را به قیمت 1200 روپیه هم تلفنی و هم با دویست متر پیاده روی در ایستگاه تور میشد رزرو کرد. این تورها به همراه غذا و نوشیدنی و موسیقی بودند و قسمتی از رودخانه را به سمت بالا رفته دوباره به ساحل برگشته و در پایان در ایستگاه توقف میکردند.

 

ساحل فوق العاده کاولوسیم

 

قایق تفریحی cris cruses در حال نزدیک شدن به اسکله در روخانه SAL

 

غروب در ساحل Cavelossim

 

در منطقه روبروی هتل تعدادزیادی مغازه صنایع دستی پیتزا فروشی رستوران و یک سوپرمارکت وجود داشت.

 

نقشه ساحل و هتل و مسیر پیاده روی از هتل به رستوران مایک و اسکله قایق تفریحی کریس

 

استخر هتل و سپهر با دوست روسی اش

 

یکی از صحنه های جالب هجوم ناگهانی تعداد زیادی مهمان هندی هتل با هرگونه لباس به داخل استخر بود. خانمهای هندی ترجیح میدهند با تیشرت وارد استخر شوند . استخر آرام که تعدادی روسی و انگلیسی به آرامی در حال شنا درآن بودند ناگهان تبدیل میشد به استخر واترپلو هندی با سرو صدا و مسخره بازی زیاد. همه از استخر بیرون میامدند  و به تماشا مشغول میشدند  تا هندی ها بازیشان تمام شود.

یک روز قبل از پرواز برگشت به دهلی تصمیم گرفتم یک هتل ازران قیمت نزدیک فرودگاه و البته نزدیک یک مرکز خرید بزرگ رزرو کنم تا یک نصف روز از ساعت حدود 11 صبح تا حدود 11 شب را که در دهلی هستیم بتوانیم استراحت کوتاهی بکنیم و وسایلمان را در هتل گذاشته و گشتی در مراکز خرید بزنیم. با کنسل شدن هتل روز اول ورود به دهلی  امکان خرید و گشت و گذار در بازار در منطقه ارزان قیمت کارول باغ  را از دست داده بودیم . در سایت بوکینگ در قسمت نوع هتل گزینه Bed and Breakfast رو تیک زدم. تصور میکردم این گزینه در واقع نوع پذیرایی در هتل را از جمله  Full Board یا Half board بودن هتل را مشخص میکند و اشاره میکند به هتلهایی که هیچ امکانات دیگری به جز تخت و صبحانه ندارند ولی دلیل جدا شدن این گزینه از گزینه های دیگر مانند مهمانسرا و آپارتمان و هتل را نمیدانستم. اولین انتخاب بر اساس امتیاز Mayas Nest بود. امتیاز بسیار بالا و عجیب 9.2 . فاصله 500 متری از سه مرکز خرید بزرگ دهلی یعنی     Ambience MAll و DLF Promenade و DLF Emporio  در بلوار نلسون ماندلا Nelson Mandela Marg و حدود 6 کیلومتری فرودگاه. این گزینه را به قیمت 35 دلار به اضافه 5 دلار مالیات رزرو کردم. ایمیلی از طریق بوکینگ به صاحب هتل فرستادم و حدود ساعت حضورم را اعلام کردم و نوشتم که با تاکسی میایم.

روزآخر اول صبح پس از چک اوت از رسپشن تقاضای تاکسی کردیم وبا هزینه حدود 1400 روپیه به فرودگاه رفتیم و حدود ساعت 11 صبح در فرودگاه ایندیرا گاندی بودیم. دوباره از ایستگاه تاکسیرانی پلیس  یک تاکسی به مقصد هتل mayas nest در منطقه Vasant kunj گرفتیم و ناگهان خود را درمحوطه یک مجتمع مسکونی آپارتمانی یافتیم. همینطور هاج و واج از ساکنین آدرس هتل را میپرسیدیم که ناگهان خانمی از طبقه سوم به ما اشاره کرد که هتل اینجاست بیاین بالا.

از یک راه پله پر از گل و گلدان گذشتیم و در طبقه سوم وارد یک آپارتمان شدیم. تازه مفهوم Bed and Breakfast  رو متوجه شده بودم و البته چه دیر. Bed and Breakfast  یعنی صاحبخانه هر اتاق خود را به حمام و سرویس بهداشتی مجهز کرده و هر اتاق را به یک توریست اجاره میدهد و خودش صبحانه درست میکند و همه توریستها صبح در هال یا آشپزخانه جمع شده و هنگام صرف صبحانه با هم آشنا میشوند. شوکه شده بودیم تجربه اقامت در آپارتمان مستقل را در سفرهایمان داشتیم ولی اینکه در یک اتاق خانه مردم ساکن شویم برای اولین بار بود. خانمم گفت برگردیم و هتل بگیریم ولی گفتم بگذار اتاق را ببینیم. اتاق تمیز و مرتب بود و حمام هم تمیز بود . تصمیم گرفتیم بمانیم. خانم صاحبخانه که بازنشسته وزارت توریسم بود و میگفت به کشورهای زیادی سفر کرده است یک دختر به نام مایا داشت که اسم هتل هم از آن گرفته بود و نقاشی های مایا به همه جای در و دیوار آویخته شده بود و یک گربه تپل مپل به نام بابا. حالا چرا اسم بابا روی گربه گذاشته بودند نمیدانم. هر وقت سپهر صدا میکرد بابا میماندم که با من کار دارد یا با گربه صاحبخانه.

نیم ساعتی را به گپ زدن در مورد دهلی و اوضاع مردم هند و موارد دیگر با صاحبخانه پرداختیم . سپس چند ساعتی در اتاق استراحت کردیم. تصمیم داشتیم به یک مرکز خرید برویم.وسایل را در اتاق گذاشتیم و درب اتاق را قفل کردیم و پیاده به سمت بلوار نلسون ماندلا راه افتادیم . سه مرکز خرید عظیم دهلی که به همدیگر هم از داخل راه داشتند کنار هم در این بلوار قرار داشت.

برای دومین بار بعد از پیاده روی در منطقه توریستی کناکت پالاس داشتیم در دهلی قدم میزدیم و اوضاع فاجعه بار بهداشتی را حتی در یک منطقه مسکونی متوسط میدیدیم. قبلا خوانده بودم که 500 میلیون هندی سرویس بهداشتی ندارند و الان این موضوع را اضافه میکنم که همان 500 میلیون هندی که سرویس بهداشتی ندارند در صورت وجود هم تمایلی به استفاده از آن ندارند. هنگام حرکت در پیاده روها امکان نزدیک شدن به دیوارهای یک سمت پیاده رو وجود نداشت به علت بوی مشمئز کننده ادرار. تکلیف فضای سبز وسط بلوار هم مشخص بود.  یک هندی به راحتی در هر جایی که دلش بخواهد قضای حاجت میکند. در هر صورت وارد اولین مجتمع بزرگ خرید یعنی Ambience شدیم و فضا عوض شد . هندیهای طبقه متوسط بسیار تمیز و با کلاس در حال خرید بودند. از خودم میپرسیدم با وجود سرویس بهداشتیهای معطر و عالی در این مرکز چرا مردم ترجیح میدهند در فاصله 50 متری مرکز در پیاده رو ادرار کنند. البته جواب سوالم را قبلا نوشته ام. بسیاری از هندیها لزومی به استفاده از سرویس بهداشتی نمیبینند. قیمتها ارزان نبودند مثل همه مراکز خرید در همه جای دنیا. یک ساعتی را در بخش بازی کودکان سر کردیم و بعد از کمی خرید یک چمدان بزرگ خریدیم تا جایگزین چمدان شکسته مان کنیم  و همه وسایل را درآن گذاشتیم و با موتور سه چرخ به آپارتمان برگشتیم. هزینه موتور سه چرخ در فواصل نزدیک بین 20 تا 30 روپیه است و چهار نفر ظرفیت دارد.

چند ساعتی استراحت کردیم و بعد با تاکسی گرفته شده توسط برنامه اولا راهی فرودگاه و ایران شدیم.

 

جمع بندی 

• هتلهای 3 ستاره هند خیلی تمیز نیستند. بهترین جا برای اقامت در دهلی منطقه کناکت پالاس است ولی هتلها در این منطقه بسیار گران هستند. انتخاب دوم کارول باغ به علت وجود تعداد زیادی بوتیک و رستوران است. اکثر هتلهای تورهای ایرانی نه در شهر دهلی بلکه در شهر  قاضی آباد نزدیک دهلی هستند که البته علاوه بر کیفیت مناسب به نسبت قیمت برای توریستهاییکه به صورت تور و با اتوبوس به بازدید از مناطق دیدنی دهلی میروند مناسب است ولی برای توریست مستقل که با تاکسی به بازدید مناطق میرود هزینه بیشتر خواهد شد.
• هند ارزان نیست .
• دهلی کثیف و بدبو و پرترافیک و پر سر و صدا است .
• همبرگر فست فودهای هندی گیاهی و بیشتر طعم کتلت میدهد.
• یک ناهار یا شام یک نفره در یک رستوران خوب حدود 400 تا 500 روپیه است.
• با خرید سیم کارت هندی و یا خواهش از یک هندی برای گرفتن تاکسی با نرم افزار اولا Ola هزینه تاکسی به یک سوم کاهش می یابد.
• تاج محل و قلعه آگرا فوق العاده هستند و ارزش رفتن به هند و اقامت و تحمل وضعیت بد بهداشتی هندوستان را دارند.
• قیمت ادویه جات برای سوغاتی در سوپرمارکتها یک سوم قیمت فروشگاههای سوغاتی فروشی در آگرا است.
• صنایع دستی با کیفیت بسیار گران هستند .
• گوا جزیره نیست شهر هم نیست بلکه یک منطقه بزرگ است با ساحلهای زیاد  با فاصله چندین کیلومتر از هم. سواحل شمال گوا بویژه باگا Baga شلوغترین آنها برای افرادی مناسب است که دنبال سر و صدا و موسیقی و تفریحات دریایی و تفریح شبانه و خرید صنایع دستی هستند. محلی ها در سواحل شمال بویژه باگا زیاد هستند گدایی و دستفروشی میان توریستهایی که در حال آفتاب گرفتن در سواحل شمال هستند رایج است.
• ساحل خلوت تر کالانگوت  Calangute در امتداد ساحل باگا در شمال گوا برای شنا و آفتاب گرفتن و همزمان لذت بردن از شلوغی ساحل باگا مناسب است.
• هندیها تقریبا با هر لباسی که دلشان بخواهد در استخر شنا میکنند.
• سواحل جنوبی گوا بویژه ساحل کاولوسیم و موبور بسیار زیبا هستند و به مراتب خلوت تر و بیشتر پاتوق توریستهای خارجی و یا هندیهای طبقه متوسط هستند. امکانات تفریحات دریایی در سواحل جنوب گوا کمتر است و بیشتر برای لذت بردن از ساحل و آفتاب گرفتن مناسب هستند.
• انتظار امکاناتی مانند آنتالیا مانند تفریحات شبانه سرسره های آبی و غذا و نوشیدنی نامحدود رایگان  و موارد مشابه را از هتلهای گوا حتی بهترین هتلهای 5 ستاره نباید داشت.
• در بهترین هتلهای گوا هم حداقل نصف ساکنین هندیها هستند. گوا بیشتر مانند کیش برای ایرانیها است نه یک مقصد اختصاصی برای توریستهای خارجی مانند آنتالیا.
• بازدید از مناطق تاریخی گوا بویژه کلیساها و ساختمانها و قلعه های باقی مانده از دوران استعمار پرتغالیها به علت فواصل طولانی و هزینه زیاد تاکسی و نبود سیستم حمل و نقل عمومی مناسب خیلی به صرفه نیست و باید بین بازدید از مناطق تاریخی و یا اقامت در یک هتل ساحلی یکی را انتخاب کرد.
• قیمت دلار در زمان مسافرت ما حدود 4000 تومان و روپیه حدود 80 تومان بود.

با تشکر از سایت لست سکند 

 

 

 نویسنده : سعید اسلامی نمین