سفرنامه چین - (پکن - شانگهای - هانگژو )

 

این دومین سفر چین من بود اولین سفر در حدود ده سال قبل و در واقع یک ماموریت کاری در شهر پکن بود. به درخواست همسر و دخترم تصمیم گرفتیم نوروز سال ۹۷ به چین سفر کنیم در واقع بهترین زمان سفر به چین اوایل بهار می باشد. سوال اول این بود که با تور برویم یا بدون تور؟ در واقع مسافرت گروهی با تور محاسنی دارد از جمله آرامش خاطر، عدم نیاز به خیلی از هماهنگی‌ها و یافتن دوستان جدید ولی مشکلات عدم هماهنگی افراد و سلایق مختلف و نبود زمان بندی دقیق ، اتلاف وقت در مراکز خرید و غیره از بدی های سفر با تور به شمار می­ روند. نکته دیگر اینکه در تورهای چین معمولاً برای افراد ویزای گروهی صادر می شود و در نتیجه همه افراد گروه باید به طور همزمان در فرودگاه حاضر باشند . از لحاظ مقایسه قیمتی ، در روزهای نوروز سفر بدون تور معمولا به صرفه تر از سفر با تور می باشد ، زمانی که اعضای خانواده سه نفر باشند و تنها به یک اتاق با تخت اضافه نیاز باشد ، این اختلاف قیمت خود را بیشتر نشان می­ دهد . با توجه به همه این مسایل تصمیم گرفتیم برنامه ریزی سفر را شخصا انجام دهم . خرید آنلاین بلیط هواپیمای ماهان برای روزهای نوروز امکان نداشت چرا که کلیه پروازها توسط آژانس ها بصورت چارتر خریداری می شوند و در پکیج های تور به فروش می­رسند . مقرون به صرفه ترین گزینه، هواپیمایی چاینا ساترن (China southern)  بود . از آنجا که هواپیمایی چاینا ساترن در تهران دفتر دارد ،  از آذر ماه  برنامه پروازمان را به صورت (تهران– شانگهای ،  شانگهای- پکن و پکن- تهران) از دفتر خود هواپیمایی در خیابان شریعتی تهران به قیمت هر نفر حدود 750 دلار خریداری کردم  در آن زمان (آذر 96)  قیمت دلار آمریکا 4000 تومان و یوان چین حدود 650 تومان بود. برای آنکه محاسبه هزینه ها به زمان حال ساده باشد آنها را به دلار یا یوان مینویسم.

با نصب اپلیکیشن هواپیمایی چاینا ساترن در گوشی ، برنامه پروازی را گاهی مرور می­ کردم که روزی متوجه شدم برنامه پرواز برگشت را به دلیل نامعلومی به 15 فروردین منتقل کرده‌اند و این در حالی بود که پرواز قبلی لغو نشده بود و تعجب آور اینکه هیچ کسی هم  به ما اطلاعی نداده بود. با پیگیری از دفتر هواپیمایی مشکل برطرف شد و برنامه قبلی خودمان برای تاریخ رفت ۲۸ اسفند ماه و برگشت برای ۱۲ فروردین ok شد . این یکی از بدیهای سفر بدون تور بود ، در واقع اگر خودمان سایت هواپیمایی را چک نمی کردیم در برگشت کلی مشکلات بوجود می آمد.

در ابتدا تصمیم داشتیم پنج شب در شانگهای و هفت شب در پکن باشیم ولی با مطالعه چند سفرنامه تصمیم گرفتیم از شهر هانگژو -که در نزدیکی  شانگهای می باشد -هم  دیدن کنیم . چون تغییر برنامه پروازی هزینه زیادی داشت ، تصمیم گرفتیم بعد از رسیدن به شانگهای با قطار سریع السیر به هانگژو برویم درنتیجه برای دو شب اول در هانگژو هتل  Huachen را رزرو کردم و برای سه شب بعد هتل  Guxiang در شانگهای و برای ۷ شب باقیمانده هتل Inner mongolia در شهر پکن را با استفاده از سایت  booking.com  رزرو کردم. البته من به خاطر داشتن ویزا کارت، رزرو هتل ها را خودم انجام دادم و قرار بود هزینه هتل ها را به صورت نقدی در محل هتل پرداخت کنیم . نکته‌ای که در اینجا قابل ذکر است این است که با مقایسه قیمت ها در سایت های رزرو داخلی با وب سایت بوکینگ ، گاهی رزرو هتل ها ارزانتر و گاهی هم گرانتر می‌شود و این موضوع در مورد هر هتلی هم تفاوت دارد.

برای اینکه درست بعد از رسیدن به چین مشکل تبدیل پول نداشته باشیم از تهران حدود هزار یوان خریداری کرده بودم. از اول اسفند با تهیه مدارک مورد نیاز جهت تهیه ویزا مانند رزرو هتل ، بلیط هواپیما و نامه تمکن مالی از بانک ، به سفارت چین مراجعه کردم در جلوی سفارت دو صف برای افراد عادی و نمایندگان آژانس ها وجود داشت . پس از چند ساعت معطلی ساعت کاری به اتمام رسید و تنها چند نفر از صف افراد عادی موفق شدند به سفارت وارد شوند. فهمیدم که حداقل در آن روزهای شلوغ پایانی سال ، ظاهراً تنها راه گرفتن ویزای چین مراجعه به یکی از همان آژانس هاست . فردای آن روز با بررسی آژانس ها آژانسی را انتخاب کردم و با دادن مبلغ ۱۲۰ دلار ( به جای 100 دلار خود سفارت) برای ویزا اقدام کردم . ویزاها یک هفته‌ای آماده شدند. ویزای چین دارای اجازه یک ماه اقامت و اعتبار ۳ ماهه می ­باشد. برای آنکه خیالمان راحت تر باشد، بیمه مسافرتی سامان را هم آنلاین خریداری کردم . روزها سپری شد و روز پرواز فرا رسید. چک این آنلاین On line check-in  در پرواز رفت بدرد نخورد و خود کانتر مجددا خودش اینکار را انجام داد و صندلی های ما کنار هم بود. پرواز ما ساعت ۱۱ شب از فرودگاه امام آغاز شد. چاینا ساترن هواپیمایی نسبتا خوبی است که از لحاظ کیفی بین پروازهای ماهان و پروازهای کشورهای عربی ، قرار می­ گیرد . پرواز اول پروازی چهار و نیم ساعتی تا شهر ارومچی  چین بود . در طول مسیر سه بار نوشیدنی و یک وعده غذای گرم شامل( مرغ –برنج) یا (گوشت - پوره سیب زمینی) داده شد.ساعت۸ صبح به ارومچی رسیدیم . در موقع گذر از پلیس مهاجرت از همه افراد انگشت نگاری بعمل می آید  بعد از مدتی کلنجار با دستگاه اثر انگشت بالاخره کل خانواده با موفقیت از گیت عبور کردند وبعد از تحویل گرفتن بارهابه سمت کانتر چاینا ساترن حرکت کردیم . از مسئول مربوطه پرسیدم که آیا امکان تبدیل پرواز شانگهای به هانگژو وجود دارد که جواب منفی بود  و  در نهایت کارت پرواز شانگهای را گرفتیم. پرواز بعدی در ساعت ده و نیم صبح و به مقصد فرودگاه  Hongqiao  در شانگهای انجام شد.

فرودگاه  Hongqiao  شانگهای فرودگاه نسبتاً بزرگ و خوبی است. ایستگاه قطاری به همین نام درست در همان محل و ادامه سالن فرودگاه می باشد. در چین بین شهرهای پکن و شانگهای و در ادامه به سمت جنوب و از جمله شهر هانگژو قطارهای پرسرعت (سرعت بالاتر از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت)  وجود دارند که جایگزین خوبی برای سفرهای هوایی به شمار می­روند. در ایستگاه قطار فروشنده بلیط ، کمی انگلیسی می دانست ولی من برای اطمینان از قبل ترجمه جملات چینی مورد نیاز را پرینت کرده بودم و با نشان دادن به او موضوع را انتقال دادم. در این سفر مترجم آفلاین گوگل هم بی نهایت مفید بود و در واقع بدون نیاز به اینترنت می‌شد جملات انگلیسی را به چینی ترجمه کنیم و حتی می‌توانستیم از متن های چینی عکس بگیریم و ترجمه انگلیسی آنها را مشاهده کنیم. البته باید از قبل زبان چینی آفلاین را در برنامه  Google Translator  دانلود کرده باشیم. در این سفر چون سیم کارت چینی نسبتا گران بود و نیاز خاصی به آن نداشتیم ، نخریدیم و برای اطمینان رومینگ ایرانسل تلفنهای خودمان را فعال کرده بودیم.

 برنامه حرکت قطارها را در سایت  Travelchinaguide.com  دیده بودم ولی در واقع اصلا نیازی به هماهنگی قبلی وجود نداشت چرا که در هر ساعت چندین قطار بین دو شهر شانگهای و هانگژو حرکت می‌کرد . با ارائه پاسپورت ها سه بلیط رفت و برگشت از شانگهای به هانگزو تهیه کردم بلیط رفت نفری ۱۱۷ یوآن و تا ایستگاه Hongzhou dong  و بلیط های برگشت نفری ۷۸ یوان بود،  چون کلاس قطارهای رفت و برگشت فرق داشت و در ضمن قطار برگشت از ایستگاه   Hangzhou  که به محل اقامت ما نزدیکتر بود، حرکت می­ کرد. سکوهای قطار در طبقه پایین ایستگاه قطار  Hongqiao  بودند و اگرچه ایستگاه قطار، ایستگاهی بسیار بزرگ بود ولی تابلوها بسیار واضح و پیدا کردن محل سکوها بسیار ساده بود. قطار پرسرعت در زمانی کمتر از یک ساعت مسافت 170 کیلومتری را طی کرد و به ایستگاه هانگژو دونگ رسید. خطوط ۱ و ۴ مترو در این ایستگاه در دسترس بودند. با استفاده از برنامه  Metroman   که از قبل درگوشی نصب کرده بودم ، نقشه مترو شهرهای مختلف را  داشتیم.

 

                                                                       بلیط قطار هانگژو

هتل Huachen  در نزدیکی ایستگاه مترو    Longxiangqiao  قرار داشت و در نتیجه با استفاده از خط یک مترو و بدون نیاز به تعویض هیچ خطی در چند دقیقه به مقصد رسیدیم . بلیط مترو نفری حدود 2 یوان بود. از قبل در برنامه maps me   مکانهای مورد نظر و محل هتل را نشانه‌گذاری کرده بودم . نکته ای که قابل ذکر است این است که در چین گوگل فیلتر است و گوگل مپ هم کار نمی­ کند. بعد از چند دقیقه پیاده روی از ایستگاه مترو به هتل رسیدیم. تابلو انگلیسی هتل اصلاً دیده نمی شد و اگر برنامه maps me  نبود از جلوی هتل رد شده بودیم. دلیل انتخاب این هتل نزدیکی به دریاچه  west lake  بود. این دریاچه که درچینی به آن " شی هو " گفته می شود،یکی از اصلی ترین جاذبه های توریستی هانگزو به شمار می رود. با توجه به آنکه کمی باران می بارید و همه خسته بودیم به اتاق رفتیم شام مختصری که همراه داشتیم خوردیم و خوابیدیم. این هتل 4 ستاره هتل خوبی بود و صبحانه نسبتا خوبی داشت.تنها مشکلی که وجود داشت نازکی دیوارهای اتاق ها بود که تا نیمه شب صدای مسافران اتاق مجاور آزار دهنده بود.

صبح روز بعد، بعد از صرف صبحانه در هتل ، پیاده از خیابان   Pinghai  به سمت دریاچه حرکت کردیم.مسیر پیاده روی زیبایی در اطراف دریاچه وجود داشت .باد شدید و نسبتا سردی می وزید و این موضوع کمی در اولین روز به اصطلاح "تو ذوقمون زد " ولی در ادامه همان روز و همه روزهای بعدی سفرمان ، هوا خوب و بهاری بود.

 

مناظر اطراف دریاچه west lake

ماشین های رو باز در اطراف دریاچه حرکت می­کردند که در صورت نیاز با پرداخت نفری ۱۰ یوان می‌توانستیم سوار آنها شویم.

 

ما مسیر اطراف دریاچه را به سمت جنوب تا پارک  Yongjing و Orioles singing   ادامه دادیم . در آنجا عروس و دامادهای زیادی با لباس عروسی مشغول گرفتن عکس بودند . در ادامه به پاگودایLeifeng که برجی بلند بود رفتیم از بالای برج مناظر زیبای دریاچه دیده می­شد. در آنجا توریست های چینی زیادی وجود داشتند که گاه با شوخ طبعی در کنار ما می ایستادند و با ما عکس یادگاری می­ گرفتند .

مناظر دریاچه West Lake از بالای برج

در ادامه مسیر معبد زنگ Evening bell و  jingci temple   را دیدیم و با پرداخت ۱۰ یوان دخترم زنگ بزرگی را به صدا درآورد. در این سفر کلی معبد و مجسمه های عجیب وغریب دیدیم ، مجسمه هایی که گاه ظاهری خشن و شیطانی و گاه خندان و دوست داشتنی داشتند . ورودیه برج نفری 40 یوآن و معبدها 10 یوآن بودند.

 

در ادامه مسیر به پیاده راه  su   رفتیم. این مسیر پیاده راه زیبا از میان دریاچه عبور می کند و به سمت شمال دریاچه می­رود تعداد زیادی افراد در این مسیر در حال پیاده روی  یا دوچرخه سواری بودند.

 پیاده راه SU Causeway

بعد از رسیدن به قسمت شمالی دریاچه برای استراحت و صرف ناهار به KFC در آن نزدیکی رفتیم .هزینه ناهار برای سه نفر حدود ۱۲۰ یوان شد.

بعد پیاده به سمت معبد ژنرال یوفی  YueFei  رفتیم . ورودیه برای افراد بزرگسال نفری 25 یوان و برای اطفال نیم بها بود.

داخل معبد Yuefei

و بعد با اتوبوس خط ۷ که درست جلو همانجا توقف داشت به سمت معبد  linying  حرکت کردیم. کرایه اتوبوس نفری ۲  یوان بود که نقدی در داخل صندوق جلوی راننده می­ ریختیم . ورودیه معبد   linying  نفری ۴۵ یوان بود .

 معبد Linying

در برگشت  با همان اتوبوس خط ۷  تا نزدیک هتل رفتیم . بعد از یکی دو ساعت استراحت به منطقه خیابان  hefang  رفتیم .   این منطقه علاوه بر داشتن رستوران‌های  متعدد سنتی و قهوه‌خانه‌ها ،  پر از هنرمندان  خیابانی است که  مهارت‌های هنری خود را به نمایش می‌گذارند.

خیابان hefang

 

ساخت مجسمه های زیبای شیشه ای

در برگشت به خاطر نبود تاکسی و پایان ساعت کاری مترو مجبور شدیم فاصله ای 30 دقیقه ای را تا هتل پیاده برگردیم. صبح روز بعد باید به شانگهای می رفتیم ، زمان کافی برای دیدن بقیه جاذبه های هانگژو نداشتیم . جاهایی که دوست داشتم ببینیم Tiger spring  ، دهکده چای  Longjing  و شوی Impression بود که فرصت نشد.

بعد از صرف صبحانه با هتل تسویه کردیم و مبلغ هتل را که حدود 240 دلار می شد با دلار پرداخت کردیم  . هر ۱۰۰ دلار را ۶۲۰ یوان محاسبه کردند که از نرخ رسمی (۶۳۳) کمتر بود. با خط یک مترو تنها با عبور از یک ایستگاه به ایستگاه Chengzhan رفتیم. ایستگاه قطار  Hangzhou  درست خارج از ایستگاه مترو بود .

تابلو حرکت قطارها -نوشته ها چینی بود ولی کافی است شکل کلمات شانگهای و هانگژو را بلد باشید!

قطار در کمتر از یک ساعت به ایستگاه  Hongqiao در شانگهای رسید ما قرار بود دقیقا سه روز در شانگهای باشیم و به همین دلیل کارت های مترو سه روزه شانگهای را تهیه کردیم قیمت هر کارت ۴۵  یوآن بود. خوبی این کارت ها آن بود که هر چند بار و به دلخواه می­‌شد در مدت سه روز از مترو استفاده کرد.

کارت مترو 3 روزه شانگهای 

با مطالعاتی که انجام داده بودم بهترین نقطه برای اقامت در شانگهای حوالی خیابان مشهور نانجینگ بود که به همین دلیل هتل  Guxiang  را در این منطقه انتخاب کرده بودم ولی آنرا رزرو نکرده بودم . پس از رسیدن به هتل پذیرش هتل گفت که اتاق خالی ندارند و این در حالی بود که در همان روز سایت بوکینگ برای آن هتل هنوز ظرفیت داشت . با استفاده از  اینترنت وای فای در لابی هتل و با کمک اپلیکیشن  booking  یک اتاق در همان هتل رزرو کردم و دقایقی بعد پذیرش هتل ، موضوع را تائید کرد. متوجه نشدم چرا با حضور خود فرد در محل امکان پذیرش وجود نداشت و تنها از طریق سایت می­شد اتاق رزرو کرد؟

منظره خیابان نانجینگ از داخل هتل Guxiang

این هتل درست در میانه خیابان نانجینگ و نزدیک ایستگاه مترو   people square  می باشد خوبی این انتخاب در این بود که فقط با یک خط مترو  ( خط ۲)   ازایستگاه قطار به محل هتل می رسیدیم .  حسن فرودگاه   Hongqiao ( و ایستگاه قطار آن)  نسبت به فرودگاه بین المللی پودونگ شانگهای این است که در فاصله بسیار کمتری از شهر قرار دارد و خط متروی معمولی شهر تا این ایستگاه امتداد دارد. بعد از رسیدن به هتل و استراحتی مختصر ، عصر به قدم زدن در خیابان نانجینگ به سمت رودخانه  huangpu  و بلوار باند  Bund  ادامه دادیم. بلوارمعروف  Bund  كنارساحل درطول رودخانه هوآنگپو است و داراي مناظر زيبایی ازخيابانها و آسمانخراشها می باشد. 

 

فروشگاهها ومراکز خرید و برندهای مختلفی در خیابان نانجینگ وجود داشت. ولی قیمت ها نسبت به تهران بالا بود . من که قبلا تجربه بودن در پکن را داشتم ، خانواده را متقاعد کردم که خریدهایمان را به پکن موکول کنیم. البته روزهای بعد فهمیدم که پکن هم نسبت به 10 سال قبل خیلی متفاوت شده و هزینه ها بالا رفته بود. به هر حال با دلار حدود 4000 تومانی هنوز هم قیمت ها تقریبا قابل قبول بود. خیابان نانجینگ خیابان زیبا ، زنده  و پر ازتوریست بود.

 

 برج تلویزیونی در آنسوی رودخانه هوانگ پو

در برگشت از سوپرمارکت  Family mart  چند عدد جوجه سرخ شده گرم برای شام گرفتیم . صبح روز بعد برای چنج پول از چند بانک مختلف سوال کردم که ظاهراً فقط بانک  Bank of china   در چین پول را چنج می­ کرد ولی  بعد از یافتن یکی از شعب این بانک که در حوالی میدان مردم   (people square)   بود ، متصدی بانک بعد از دیدن پاسپورت ایرانی از چنج پول خودداری کرد و گفت متاسفانه  به دلایل اداری (و ظاهرا تحریم ها) نمی­ توانیم برای شما پول چنج کنیم و تنها از طریق پذیرش هتل ها می­ توانید این کار را انجام دهید. در ضلع شمالی میدان ، هتل رادیسون بلو را دیدم و متوجه شدم که در لابی آن دستگاهی شبیه  ATM وجود داشت که با دادن اسکناس ۱۰۰ دلاری می شد یوآن گرفت. البته نرخ تبدیل از نرخ رسمی کمتر بود به طوری که در آن روز ما ۱۰۰ دلار را به ۶۲۰ یوآن تبدیل کردیم بعد از چنج پول از موزه مادام توسو  Madame Tussauds  در مجاور هتل رادیسون بلو دیدار کردیم بلیط موزه مادام توسو ۱۹۰ یوآن بود . با مجسمه های بسیار طبیعی کلی عکس گرفتیم .

مجسمه های کاملا طبیعی در موزه مادام توسو 

بعد به موزه شانگهای در ضلع جنوبی میدان مردم رفتیم .دیدن سکه ها و آثار تاریخی ایران حس خوب و غرورآمیزی به انسان می داد.

سکه های دوران ساسانی در موزه شانگهای

و بعد با استفاده از خط ۸ و ۱۰ مترو به باغ   Yuyuan garden  رفتیم . تورهای ایرانی و غربی زیادی در باغ بودند و وروديه نفري 30 يوان بود حدود يكساعت طول كشيد تا كل باغ را گشتيم و عكس گرفتيم .

مجسمه اژدها در روی دیوار باغ یویوآن

 بعد از خروج از باغ به معبد شهر در همان نزدیکی رفتیم و بعد از خروج از معبد در بازارچه های سنتی اطراف آن منطقه گشت زنی کردیم . در گوشه ای از خیابان مردم برای خریدن یک نوع غذا صف کشیده بودند .ما هم وسوسه شدیم امتحان کنیم. نوعی دامپیلینگ یا پیراشکی با محتویات گوشت چرخ کرده آبدار بود و اصلا خوب نبود.بعد از آن با مترو به ایستگاه‌های  south shaanxi  و Dapuqiao  و محله فرانسوی ها رفتیم کمی­ پیاده روی کردیم و مختصری خرید کردیم و بعد به هتل برگشتیم.

صبح روز بعد تصمیم گرفتیم به دیزنی لند شانگهای برویم با مترو با تعویض خطوط  مترو 2 و ۱۶ و ۱۱ به ایستگاه Disney Resort  رسیدیم. مسافت نسبتاً  طولانی بود و حدود یک ساعت طول کشید. در بین راه کودکان چینی که با خانواده هایشان در حال رفتن به دیزنی لند بودند شادی و شور زیادی داشتند . تقریبا هیچ توریست غربی در این قطار وجود نداشت . به این موضوع دقت نکرده بودیم که آن روز ، روز تعطیل است و به خاطر همین موضوع ورودی دیزنی لند گران تر از روزهای عادی بود. بلیط ورودی حدود ۵۰۰  یوان شد. دیزنی لند شانگهای فضای بسیار بزرگی است و برای گشتن در کل محوطه و استفاده از همه وسایل و امکانات تفریحی ساعتها زمان لازم است. به خاطر شلوغی آخر هفته و ازدحام مردم محلی هر صف حدود2 ساعت طول می­کشید و از خیلی از قسمت ها صرف نظر کردیم. قیمت خوراکی ها چند برابر شهر بود .در مجموع با آن قیمت و آن شرایط اصلاً جالب نبود .

محوطه داخلی دیزنی لند شانگهای

در برگشت از دیزنی لند با مترو  به ایستگاه  Lujiazui  ( خروجي 4)  رفتیم . این ایستگاه نزدیک برج معروف مروارید شرقی یا      Oriental  pearl  Tv  Tower  می­باشد. یکی دو ساعت در محوطه اطراف برج گشت  زدیم . از ابتدا قصد بالا رفتن از برج را نداشتیم . هوا تاریک شده بود و فضایی بسیار زیبا و دوست داشتنی بود و خودت را در میانه انبوهی از آسمان خراش ها می­دیدی .در گوشه ای گروه موسیقی و رقص سنتی از کشورهای غربی برنامه اجرا می ­کردند. در مک دونالد همان اطراف شام خوردیم و بعد از مدتی با مترو به سمت هتل حرکت کردیم . فردا باید به پکن میرفتیم . به نظرم دیدن شانگهای یک یا دو روز دیگر زمان لازم داشت.

بعد از صبحانه و تسویه هتل (3400 یوآن) با خط دو مترو و همان کارت سه روزه ای که داشتیم به فرودگاه  Hongqiao  رفتیم. تورهای ایرانی برای ترانسفر بین شهرهای پکن و شانگهای معمولا از قطار سریع السیر استفاده می­ کنند.این فاصله 1200 کیلومتری بااستفاده از قطارهای تندرو ، 5 ساعته طی می‌شود . شاید به همین دلیل هیچ ایرانی در پروازهای داخلی ندیدیم . پرواز به خوبی انجام شد . بعد از رسیدن به فرودگاه پکن با قطار سریع السیر فرودگاه تا ایستگاه  Dongzhimen و از آنجا با  مترو به ایستگاه  Dongdan  رفتیم . گزینه دیگر تاکسی بود که هزینه آن از فرودگاه تا هتل حدود 280 یوان می­ شد. بلیط خط سریع السیر نفری  ۲۵ یوان بود. برخلاف تصوری که از جمعیت بالای چین در ذهن ماست بجز در بخش هایی از پکن ترافیک زیادی دیده نمی شد. و مترو های شانگهای و هانگزو و پکن نسبت به مترو تهران بسیار خلوت تر و سریع تر بودند به طوری که در کمتر از یک دقیقه قطار بعدی به ایستگاه می­ رسید و براحتی می شد با چمدان به داخل مترو رفت و در واقع بیشتر توریست ها همین کار را می کردند .

در مترو اکثر جوانها مشغول بازی با موبایل بودند! .نکته عجیبی که در مورد فرهنگ چین دیدم این بود که برخلاف عرف رایج جاهای دیگر دنیا  که زنها در اولویت هستند ، در چین اگر صندلی خالی پیدا می شد، ابتدا مرد خانواده می نشست!. به دلایل امنیتی درتمام ایستگاههای مترو و ورود یه مکانهای توریستی بازرسی با اشعه ایکس انجام می شد. تعداد بسیار زیاد ایستگاه ها در شهر به گونه ای بود که در واقع اکثر نقاط شهر با مترو در دسترس بود . برای راحتی کار در پکن کارت مترو با قابلیت شارژ خریدیم که مبلغ پیش پرداخت آن ۲۰ یوان بود که در روز آخر با پس دادن کارتها مبلغ ودیعه را پس گرفتیم. البته این کار در همه ایستگاه ها امکان پذیر نیست ولی خوشبختانه در ایستگاه  Dongdan  که نزدیک ما بود ، قابل انجام بود. هتل پکن را در منطقه نزدیک خیابان مشهور وانگ فوجینگ انتخاب کرده بودم دسترسی این منطقه به اکثر نقاط دیدنی پکن ساده است و حداقل چند نقطه توریستی مانند شهر ممنوعه، میدان تیان آن من و خیابان وانگ فوجینگ را پیاده می­ توان بازدید کرد .

هتل ما هتل  Inner Mongolia بود که در نزدیکی ایستگاه  Dongdan  که محل تقاطع خطوط 1 و 5 مترو و همینطور ایستگاه   Chongwenmen  که محل تقاطع خطوط  ۵ و ۲  می­ باشد ، واقع شده بود. بعد از استراحت کوتاهی در هتل با مترو یک ایستگاه به سمت خیابان وانگ فوجینگ رفتیم.خیابان وانگ فوجینگ پیاده راهی شلوغ و لبریز از توریست ، مانند خیابان نانجینگ در شانگهای می­ باشد . بخش‌هایی از این خیابان سنتی و پر از مغازه های فروش غذا و بخش های دیگر از این خیابان مراکز خرید مدرن وجود دارد در سمت جنوبی خیابان در یک کوچه فرعی ، غذاهای عجیب مثل سوسک و عقرب به سیخ کشیده  به فروش می­رسد که باز برخلاف تصور ما ، حتی برای خود چینی های توریست هم جالب بود و حتی از آنها عکس می­ گرفتند.شام را دریکی از رستورانه ای مراکز خرید خیابان خوردیم که برای ۳ نفرحدود ۱۵۰ یوان شد .

شام ما ،  که البته با تصاویر بالا فرق داشت!  در واقع فلفل بود با ادویه جوجه!

مسیر برگشت را از داخل مرکز خرید Oriental plaza که از خیابان وانگ فوجینگ تا ایستگاه Dongdan امتداد داشت ، تا هتل پیاده طی‌ کردیم.

روز دوم بعد از صبحانه با توجه به اینکه هوا خوب و آفتابی بود تصمیم گرفتیم به دیوار چین برویم قسمت هایی از دیوار چین که در نزدیکی شهر پکن می­ باشد از چند مسیر قابل دسترسی است و یکی از مشهورترین این مسیرها قسمت   Badaling می­ باشد. برای رفتن به آنجا باید تاکسی گرفت یا از قطار   beijing bei خط  s2  استفاده کرد. این قطار (فعلا تا سال 2022 )  ایستگاهی به نام    Huangtudian  در نزدیک ایستگاه مترو  Huoying دارد که برای رسیدن به آنجا باید از گیت خروجی چهار ایستگاه مترو خارج شد. با استفاده از خطوط  ۵ و ۱۳ مترو به آن ایستگاه رفتیم . اگر قصد رفتن به دیوار چین با این قطار را داشته باشید باید به برنامه حرکت قطارها توجه کنید. قطار در ساعتهای  ۶:۳۰ و  ۸:۴۵  و  ۱۱  و   ۱۲:۴۰  حرکت می ­کند که ما به علت بی توجهی به این موضوع کمی دیر رسیدیم و به ناچار حدود یک ساعت تا قطار بعدی معطل شدیم .

سالن ایستگاه قطار بسیار ساده و کوچک بود. کمی خوردنی و نوشیدنی از فروشگاه کوچک داخل ایستگاه خریدیم. قسمت بانمک کار آنجا بود که بعد از چک کردن بلیط توسط مامور مربوطه و حرکت به سمت قطار با توجه به اینکه صندلی های قطار شماره نداشتند باید سریع تر از دیگران خود را به قطار می ­رساندی تا جای مناسبی در کنار خانواده پیدا کنی در اینجا مسابقه دو سرعتی جالبی انجام شد! مسافران قطار بیشتر خود چینی‌ها بودند و تعداد خیلی کمی توریست در قطار وجود داشت. بعد از حدود یک ساعت حرکت قطار به دیوار چین رسید. فاصله حدود یک کیلومتری از ایستگاه قطار تا ورودی گیت دیوار چین وجود دارد ورودی دیوار چین ۳۵ یوان بود قبل از ورود به گیت باجه های عکاسی وجود دارند که می توان در آنها عکس یادگاری با پس زمینه دیوار چین گرفت . برنامه پیاده روی روی دیوار چین در واقع یک برنامه ورزشی کامل است که شیب زیاد بعضی از قسمت ها کار ادامه مسیر را دشوار می­ کند. بعد از یکی دو ساعت پیاده روی روی دیوار خانواده خسته شدند و از ادامه مسیر صرف نظر کردند و کم کم به سمت قطار حرکت کردیم. می شد با تاکسی های آنجا به آرامگاه Ming Tomb  هم رفت ولی بخاطر خستگی خانواده از آن صرف نظر کردیم. ساعت حرکت قطار برگشت را از قبل یادداشت کرده بودیم در مسیر برگشت همه مسافران کم و بیش خواب بودند . در نهایت با مترو به سمت هتل حرکت کردیم.

مسیر پیاده روی روی دیوار چین-عکس مربوط به سفر تابستان 2008 می باشد.

صبح روز بعد از هتل به سمت میدان تیان آن من  Tiananmen  رفتیم و بعد از آن از موزه ملی چین در همان میدان بازدید کردیم و بعد از آن به شهر ممنوعه  Forbidden City  که در ضلع شمالی میدان تیان آنمن واقع شده است رفتیم.

سر در ورودی شهر ممنوعه

محوطه داخل شهر ممنوعه-تصویر مربوط به سفر تابستان 2008 می باشد.

 

بعد از دیدن شهر ممنوعه و خروج از درب شمالی یک ریکشا (کالسکه دوچرخه ای) گرفتیم تا با پرداخت ۱۰۰ یوان کوچه پس کوچه های محله های سنتی و قدیمی hutong  را به ما نشان بدهد. کوچه های تنگ و باریکی در این محله ها وجود داشت. جلو درب  بعضی خانه ها  دو شیر سنگی وجود داشت که ظاهرا این افراد مقام و رتبه اجتماعی بالاتری داشتند . خانه ها بعلت کوچکی سرویس بهداشتی مستقل نداشتند و سرویس ها و حمام های عمومی در سر هر کوچه وجود داشت . نکته عجیب اینکه هیچ کدام از سرویس های بهداشتی درب نداشتند!!

سرویس های بهداشتی عمومی در محله های قدیمی هوتونگ-بدون هیچ دربی! و البته شیر آب!

پیاده در امتداد خیابان  Dianmen  به سمت شمال حرکت کردیم . در راه چند فروشگاه لباس بود که قیمت های خوبی داشتند و ما چند تکه لباس خریدیم . پس از آن برج های   Drum  و  Bell را دیدیم .

پلکان بسیار بلند تا بالای برج زنگ

تصویر محله های هوتونگ از بالای برج

پیاده به سمت دریاچه Qianhai و پارک Beihai حرکت کردیم.ناهار را در یکی از رستورانهای آن اطراف خوردیم و بعد از کمی استراحت به داخل پارک رفتیم و از درب جنوبی پارک خارج شدیم و به هتل برگشتیم.

دریاچه پارک bei hai

پارک Bei hai

 

در مجموع آنچه بسیار به چشم می آمد تمیزی خیابانها ، نبود زباله ، و وجود سرویسهای بهداشتی تمیز در اکثر نقاط توریستی بود.

روز بعد با مترو به ایستگاه  YonghegongLama  رفته و از معبدهای  Lama  و کنفوسیوس   Confucius دیدن کردیم . ورودیه معبد ها نفری 30 یوآن بود.

مجسمه بودای خیلی بلند در معبد لاما Lama 

معبد لاما

و در ادامه با مترو به ایستگاه   Tiantandongmen رفتیم و از معبد آسمان یا Temple of Heaven  بازدید کردیم . اگر صبح زود به دیدن معبد آسمان بروید شاهد ورزش صبحگاهی و رقص و آواز محلی خواهید بود. تصاویر زیر از آرشیو سفر قبلی در تابستان 10 سال قبل استفاده شده اند. ورودیه معبد آسمان نفری 28 یوآن بود.

معبد آسمان - Temple of heaven

بعد از خروج از معبد به مرکز خرید  Hongqiao  که نزدیک بود رفتیم در اینجا بود که پس از چند روز چند ایرانی را دیدیم  آنهم در حال دعوای خانوادگی ! . فروشنده ها تلاش زیادی می کردند تا شما را به داخل مغازه بکشند و اکثرا کلماتی فارسی یاد گرفته بودند. ...قشنگه .....بخر....ارزونه.....خسیس!! پس از مختصری خرید در فود کورت طبقه پایین مرکز خرید شام خوردیم و  با مترو به هتل برگشتیم.

صبح روز بعد  با مترو خط 4 به ایستگاه  Beigongmen  رفتیم و از درب شمالی به قصر تابستانی Summer palace   وارد شدیم . ورودیه 20 یوآن بود. بعد از بازدید از قسمت های شمالی قصر با قایق به سمت جنوب دریاچه رفتیم و پس از خروج با تاکسی به نزدیکترین ایستگاه مترو یعنی Xiyuan رفتیم .

قصر تابستانی-Summer palace

نمای دریاچه از بالای قصر تابستانی

در ادامه با مترو خط 4 به باغ وحش پکن رفتیم . محوطه باغ وحش فضایی زیبا داشت و دیدن پانداها و شیرین کاری های آنها جالب بود. ورودیه باغ وحش نفری  14 یوآن بود.

مناظر زیبای داخل محوطه باغ وحش پکن

 

صبح روز بعد به پارک ملل  World Park  که نزدیک ایستگاه مترو  Dabaotai  بود رفتیم .در این پارک نمونه های کوچک بناها و نمادهای تاریخی کشورهای مختلف ساخته شده اند. در آنجا تخت جمشید خودمان هم به چشم می خورد. ورودیه  پارک نفری 100 یوان بود . در قسمتی از پارک نمایش فیل ها اجرا می ­شد که جالب بود . عروس و داماد های زیادی در پارک برای گرفتن عکس آمده بودند.

میدان ورودی پارک ملل

 

صبح روز آخر به مرکز خرید  Silk Street  در ایستگاه مترو   Yonganli  رفتیم . این مرکز خرید نسبت به چند سال قبل تغییرات زیادی کرده بود و قیمت ها نسبتا بالا بود . به هر حال هر چه خرید سوغات داشتیم انجام دادیم  و به هتل برگشتیم . عصر آن روز برای دیدن شوی   Golden Mask   با مترو به منطقه  Happy Valley   رفتیم . در همین منطقه یک شهربازی هم وجود دارد . بلیط شو نفری 180 یوان بود. شوی گلدن ماسک شوی زیبایی بود. بخصوص نور پردازی و صحنه آرایی و موسیقی زیبایی داشت . در بخشی از سناریو صحنه به آبشاری مبدل شد و جالب بود که چطور دقایقی بعد از آن تمام آن آبها ناگهان از صحنه حذف شد.

بلیط شوی گلدن ماسک

 

عمر سفر کوتاه است . سرانجام روز بازگشت فرا رسید . در این مواقع همیشه حسی خاصی داری ، گاهی شاد و گاهی غمگین ، ولی غمناک نباید بود و در حقیقت به قول سهراب تا شقایق هست زندگی باید کرد .

 

خلاصه لیست هزینه ها:

بلیط  هواپیما نفری 750 دلار ،بلیط قطار نفری (200 یوآن) ویزا نفری 120 دلار، عوارض خروج نفری 75 هزار تومان

هتل ها: هانگژو (1500 یوآن) ، شانگهای (3400 یوآن) ، پکن (7300 یوآن) 

ورودیه ها : مجموعا نفری 1400 یوآن

 

برنامه پرواز برگشت به تهران ساعت 15 روز 12 فروردین و با توقف یک ساعته در ارومچی بود .هزینه هتل  پکن برای 7 شب حدود 7300 یوآن شد. این بار چک این آنلاین را شب قبل در هتل انجام داده بودم و صندلی هایمان را در ردیف های آخر انتخاب کرده بودیم . در ارومچی لازم نبود بارهایمان را تحویل بگیریم و تنها مهر خروج در گذرنامه خورده شد . سر انجام در ساعت 11 شب به تهران رسیدیم . در راه فرودگاه تا منزل ، اولین نکته منفی که به چشم می­ آمد رانندگی خطرناک و پر صدای ! بعضی از همشهریان بود . به هر حال اینجا شهر من است . خوب یا بد ،  روزی همه چیز درست خواهد شد . راستی فردا روز طبعیت است . فردا روز دیگریست....

 

 

نویسنده : محمد دهاقین