ایروان، یادگاری مهجور از شوروی سابق

مقصد سفر: ارمنستان، ایروان

تاریخ رفت: 7دی 98
تاریخ برگشت: 12 دی 98

مدت زمان اقامت 5 روز

فکر میکنم ایروان بهترین مقصد برای سفر اولی‌ها و کسب تجربه برای سفرهای بعدی باشه. چون اگر تو ایروان گم بشید راهتون رو زود پیدا می‌کنید، اگر اشتباه برید با عوض کردن یه خیابون به مسیر درست بر‌میگردید و به خاطر کوچک بودنش دچار دردسرای معمول حمل و نقل تو شهرای جدید نمی‌شید. خوشبختانه سفر به ایروان برای من اولین سفر خارجیم بود و خیلی از این تصمیم خوشحالم. مسیر رفت رو به صورت هوایی و برگشت رو زمینی انتخاب کردیم که هر دو حالت رو تو یه سفر تجربه کنیم.

با پرواز ارمنیا ایر که هر روز ظهر از ترمینال سلام فرودگاه امام به فرودگاه زوارتنوتس پرواز میکنه به ایروان رفتیم. مدت زمانی که در بلیت درج میشه حدود یک ساعته، اما پرواز با توجه به یک ربع تاخیر حدود 2.5ساعت طول کشید. حدود ساعت 4 وارد فرودگاه شدم. فرودگاه نسبتا کوچیک اما کاملا نو هست که به محض وارد شدن بخش کنترل پاسپورت رو روبروتون میبیند و بعد ازاون به سمت تحویل چمدان‌ها هدایت می‌شید.

در راهروی خروج کانتر اپراتور ویواسل هست که میتونید با هزینه‌ای بین 1500 تا 2500درام بسته به نیازتون به اینترنت یک سیم‌کارت تهیه کنید. البته پکیج‌های اینترنتی که همراه با سیم‌کارت‌ها ارائه میشه ترافیک شبکه‌های اجتماعی از جمله فیسبوک، واتس اپ، اینستاگرام و... براشون رایگان هست.

موقع خروج هم مثل همیشه راننده‌های ایرانی و خارجی به مسافرای تور ارمنستان پیشنهاد میدن که به مرکز شهر ببرنتون یا هتل و اقامتگاه معرفی کنن.
از اونجایی که اتوبوسی به سمت مرکز شهر از فرودگاه وجود نداره ناچار به گرفتن تاکسی یا ترانسفر از هتلتون هستید که حداکثر این هزینه 8هزار درام میشه. من هتل 4ستاره Bass Boutique  رو انتخاب و از قبل رزرو کرده بودم و درخواست ترانسفر داده بودم.

مزیت فرودگاه ایروان اینه که به محض خروج از فرودگاه وارد فضای شهری میشید و دیگه توی جاده یا اتوبان نیستید. من به محض دیدن فضای شهر نزدیک فرودگاه موقع غروب یاد فیلم‌های زمان شوروی افتادم! همه ساختمون‌ها و مغازه‌ها کاملا به همون سبکن و این نشون میده که از اون زمان تغییر زیادی توی این کشور ایجاد نشده.

** درباره حمل و نقل عمومی در ایروان: متروی ایروان خیلی پیشرفته نیست و کلا یه خط داره با 10 ایستگاه که برای گشتن توی شهر کافی نیست. اگر اهل پیاده روی باشید زیاد به ماشین نیاز پیدا نمی‌کنید، اما در صورت نیاز باید از اپلیکیشن تاکسی آنلاین یاندکس (Yandex) استفاده کنید. مسیرها معمولا بین 600 تا 900 درام خرج برمی‌دارن که نسبت به تاکسی‌های کشورای دیگه واقعا به صرفه است.

نکته:

خیلی وقتا ممکنه با راننده‌ها سر آدرس به مشکل بر بخورید و اونا شروع میکنن حرف زدن و توضیح دادن که قطعا نه شما متوجه میشید نه اونا انگلیسی می‌فهمن، یا حتی ممکنه اگه پول خرد ندید بقیه پولتونو بس ندن، واسه همین تو تنظیمات درخواست ماشین با تغییر درخواست ماشین به حالت کامفورت می‌تونید با پرداخت حدود 50 یا 100 درام بیشتر سوار ماشین بهتری بشید و راننده بهتری هم نصیبتون بشه.

شب اول بعد از چک‌این به خیابون نورث اونیو northen avenue رفتم. خیابونی زیبا و روشن، سنگفرش که دو طرف خیابون فروشگاههای برندهای مختلف به چشم می‌خورد. از اونجایی که چند روز به سال نو مونده بود جوش و خروش بیشتر مردم توی شب یکم طبیعی بود.

اولین مقصدم توی روز اول، بازار ورنیساژ که روزهای شنبه و یکشنبه دایر هست بود. این بازار پره از جواهرات، سوغات ارمنی، آثار دستی چوبی، سکه و نشان قدیمی و.... که دیدنشون خالی از لطف نیست.

یکی از جاهای دیگه که میشه تو قسمت جنوبی شهر دید کلیسای سنت گریگور روشنگر (فردی که باعث رسمی شدن دین مسیحیت تو ارمنستان شد) و اون طرف خیابون گوم مارکت هست. گوم مارکت بازاریه که توش هر چیزی که قابل خوردن باشه پیدا میشه و اکثر محلیا برای خرید میوه، خشکبار، گوشت، نان و... به اونجا میان.

مقصد بعدی تقریبا معروف‌ترین جاذبه گردشگری ایروان یعنی کاسکاد بود. کاسکاد یه جورایی بام این شهر محسوب میشه و میتونید با پله معمولی یا پله برقی خودتون رو به بالا برسونید . بازدید از این جاذبه رایگانه.

روز دوم در ایروان

برنامه روز دوم خروج از شهر و دیدن صومعه گغارد و معبد گارنی بود.

برای رفتن به گارنی باید خودتون رو به ایستگاه اتوبوس gai برسونید و از اونجا ون‌هایی که مقصدشون روستای گارنی هست رو سوار بشید. گارنی تنها معبد در ارمنستانه که از زیر دست شوروی سالم در اومده و الان قابل بازدیده. هزینه ورودیش نفری 2هزار درامه که به نظر من دیدنش به هزینه ورودی‌اش نمی‌ارزید!

از گارنی ماشین‌های افراد محلی هستن که خودشون شما رو به صومعه گغارد که بازدیدش رایگانه و محلی فوق‌العاده زیباست میبرن.

روز سوم ایروان

روز سوم، 31 دسامبر بود که در واقع شبش هم مراسم سال نو بود به میدون جمهوری رفتم که همه چیز داشت برای مراسم شب آماده میشد. میدون جمهوری میدون اصلی شهره که همیشه بزرگترین مراسم سال نو اونجا برگزار میشه. تقریبا با تاریک شدن هوا مردم بیرون میان و حداقل تا سه ساعت بعد از سال نو بیرون میمونن و به همین خاطر تقریبا میشه گفت که شهر روز اول ژانویه حداقل تا عصر تعطیله و مردم زیاد بیرون از خونه نمیان.

و اما بازگشت...

ما برگشتمون رو برای روز دوم ژانویه با یه آژانس توی شهر هماهنگ کرده بودیم که ما رو تا لب مرز نوردوز با 100 دلار برسونه. طبق قرار قبلی ماشین ساعت 7 صبح دنبالمون اومد و طبق اون چیزی که نقشه نشون میداد ما حدود ساعت 3 ظهر می‌رسیدیم مرز نوردوز.

مسیری که ماشین‌ها برای رفتن به مرز طی میکنن از کنار دریاچه معروف سوان می‌گذره که یه محل پر طرفدار برای اقامت و ماهیگیری توی تابستونه. اما توی این موقع از سال همه جا برفی بود و هیچ‌کس اطراف دریاچه نبود. به خاطر کوهستانی بودن این کشور جاده‌ها پر پیچ و خم بودن و تصور اینکه شاید مجبور بودم اون مسیرو با اتوبوس برگردم ترسناک بود! جاده‌ها بی نهایت باریک و بدون حتی یدونه چراغ بودن.

 از چند شهر که بین راه رد شدیم، کاملا  می‌شد فهمید که ایروان تنها شهر بزرگ ارمنستانه و بقیه شهرها کاملا حالت قدیمی، کم جمعیت و روستایی دارن.

در آخر ساعت 3 ظهر به مرز رسیدیم، مرز کاملا خلوت بود و بعد از مهر شدن پاسپورتمون توی ساختمون کشور ارمنستان با طی کردن یه مسیر حدودا یک کیلومتری و رد شدن از روی رود ارس وارد مرز ایران شدیم.

تو زمان‌های شلوغ، معمولا ماشین برای تبریز از مرز نوردوز زیاده، اما تو اون ساعت از روز به سختی ماشین پیدا میشد، اما معمولا اگه از آدمایی که تو پایانه کار میکنن سوال کنید، خودشون با یکی دو تا تماس سریع براتون ماشین پیدا میکنن. هزینه یک ماشین دربست از نوردوز تا تبریز حدود 300هزارتومنه و مسیرش هم حدود 2.5 ساعت. من از قبل برای تهران بلیت پرواز 9 شب از تبریز رزرو کرده بودم که که با در نظر گرفتن تاخیرایی که ممکنه توی راه پیش بیاد دیر نرسیم.

امیدوارم این سفرنامه براتون مفید واقع شده باشه. ممنون میشم نظراتتون رو به اشتراک بگذارید.

نویسنده: بهار