12 روز در سریلانکا، کشور سواحل پهناور

اولین بار سال 98 تصمیم گرفتم یه سفر به سریلانکا داشته باشم و تمام برنامه ریزی سفر رو هم انجام داده بودم ولی با شروع همه گیری کرونا سفر ما هم کنسل شد. بار دیگه سال 1400 که کم کم به لطف واکسیناسیون سفرها آغاز شده بود ما هم تصمیم گرفتیم پروژه نیمه کارمون رو از سر بگیریم و این شد که بالاخره در نوروز 1401 راهی سریلانکا شدیم. چون فرصت کافی داشتیم و در ضمن در سفرنامه هایی که خونده بودم متوجه شدم که سفر به این کشور پیچیدگی خاصی نداره بنابراین تصمیم گرفتیم که از تور سریلانکا استفاده نکنیم و خودمون سفر رو برنامه ریزی کنیم. این مدل سفر کردن اگر فرصت باشه به نظر من لذت بیشتری داره چون در واقع از ماهها قبل ماجراجویی آغاز میشه. البته تاکید میکنم اگر به اینکار علاقه مند باشید و فرصتش رو هم داشته باشید چون واقعا کار زمانبریه و در یه سفر بی برنامه، کلی وقت و پول هدر می ره و واقعا حیفه.

اقدامات اصلی سفر تهیه ویزا، خرید بلیط هواپیما، تعیین مسیر سفر، برنامه روزانه و مدت اقامت در هر مکان، برنامه ریز هزینه سفر، تعیین وسیله نقلیه و رزرو هتل است. این مراحل الزاما پشت سر هم نمی تونه انجام بشه چون در اکثر مقاصد برای گرفتن ویزا بلیط هواپیما و تاییدیه رزرو هتل از الزامات هست. همینطور برنامه ریزی هزینه های سفر در واقع در طول پروسه برنامه ریزی جریان داره به نظر من از لحظه تصمیم به سفر شروع میشه تا پایان سفرولی مهمترین قسمتش بعد از طراحی مسیر سفر تعیین میشه و در انتخاب وسیله نقلیه و مکانهای اقامت بسیار تعیین کننده است.با این وجود من سعی می کنم این مراحل رو بطور مجزا توضیح بدم که استفاده برای خواننده راحت تر باشه.

ویزا:

ویزای سریلاکا رو به راحتی میشه در فرودگاه گرفت. هزینه اش نفری 40 دلاره که باید بصورت نقدی پرداخت بشه و بهتره که پولتون خورد باشه تا نیازی به بازگردوندن بقیه نباشه چون ممکنه در این صورت باجه ویزا همکاری نکنه و اذیت بشید. البته این اتفاق برای ما نیفتاد. باجه نسبتا خلوت بود و ما که دیدیم بقیه پول مسافرها رو راحت برمی گردونن ما هم دلارهای خوردمون رو نگه داشتیم و 100 دلاری دادیم. همیشه دلار خورد داشته باشید چون اغلب خیلی کار راه بیندازه. البته ویزا رو میشه بصورت آن لاین هم گرفت اگر کردیت کارت داشته باشید و سریلانکا در تهران هم سفارتخونه داره ولی ما که سر زدیم جوابی نگرفتیم.

بلیط پرواز:

برای بلیط، ما فلای دبی رو انتخاب کردیم که ارزان ترین پرواز بود. هم در مسیر رفت و هم برگشت حدود 6 ساعت ترانزیت در دبی داشتیم که برای ما اوکی بود. ما بلیطمون رو در آبان ماه خریدیم یعنی تقریبا 5 ماه زودتر از تاریخ سفر چون اینطوری هم خیالمون راحت بود که سفر قطعی شده، هم ساعت رسیدن و برگشتن تو برنامه ریزی خیلی مهمه و هم به نظر ما بهتر بود ریسک نکنیم و با افزایش قیمتها مواجه نشیم. در خرید از فلای دبی باید به آپشن های بلیط دقت کنید. بلیط ما 30 کیلو بار و پذیرایی داشت و بلیط همسفرهامون که تقریبا یک ماه بعد از ما خریدن در همون پرواز و با همون قیمت، این دو آپشن رو نداشت و مجبور شدن برای بارشون هزینه جدا بدند.

نکته دیگه ای که به نظرم در این ایرلاین مهمه اینه که پرواز دوم یعنی از دبی به سریلانکا از یه گیتی انجام میشه که فاصله اش با فرودگاه اصلی حدود 30تا 40 دقیقه است. و باید سوار اتوبوسهایی بشید که به اون گیت (Gate F) می روند. و حتما زمان لازم با احتساب معطلی برای اتوبوس و غیره رو باید در نظر بگیرید. سالن انتظار گیت F اصلا مثل فرودگاه اصلی نیست تقریبا به داغونیه ترمینال های اتوبوسه. حتما با خودتون اسنک،تنقلات، لباس گرم و کتاب داشته باشید تا خیلی بهتون سخت نگذره.

تعیین مسیر سفر

زمان بر ترین مرحله برنامه ریزی تعیین مسیر سفر هست. البته این مساله در سفر به سریلانکا تشدید میشه چرا که جاذبه های دیدنی سریلانکا در نقاط مختلف این کشور پراکنده از هم قرار گرفتند و مثل خیلی از مقاصد که گردشگران در یک یا دو شهر اقامت می کنند و برای گردش به اطراف می روند نیست. البته که این کاملا به انتخاب مسافران به این کشور بستگی داره ما می خواستیم همه جا رو بریم ?. این جدول برای من مثل نقشه گنج می مونه بس که روش وقت گذاشتم و بالا و پایینش کردم. این شما و این برنامه سفر ما.

 

مسیر سفر ما تقریبا شبیه این خط سیاهی است که روی این نقشه کشیدم

برنامه روزانه:

جاهایی که در مسیر دوست داشتیم ببینیم رو از سفرنامه هایی که خوندیم و دنبال کردن هشتگ های سریلانکا انتخاب کردیم. برای انتخاب و رزرو محل اقامت سایت های زیادی هستند ما بیشتر از booking.com استفاده کردیم. خیلی از اقامتگاهها رو میشه پیدا کرد که برای رزرو نیاز به کردیت کارت و پیش پرداخت ندارند و میشه در محل پرداخت کرد. ما 3 تا از اقامتگاه هامون رو اینطوری رزرو کردیم. برای وسیله نقلیه ما تصمیم گرفتیم ماشین و راننده بگیریم چون خیلی راحت تره ونی که ما گرفتیم روزی حدود 50 دلار بود ولی روشهای خیلی ارزون تری هم هست مثلا میشه موتوهای کابین دار که متداول ترین وسیله نقلیه در اکثر کشورهای جنوب شرق آسیاست و بهش توک توک می گن کرایه کنید که هزینه اش حدود 20 دلار میشه و هر وسیله 2 الی 3 نفر ظرفیت داره و اگر گروهی سفر کنید گزینه خوبیه اگر این شیوه براتون جالبه پیشنهاد می کنم پیج Ehsan_dolat رو در اینستاگرام مطالعه کنید و اقتصادی ترین گزینه هم که استفاده از وسیله نقلیه عمومی هست.

برای رزرو ماشین و اقامتگاهها تور لیدری رو در سریلانکا پیدا کردیم به اسم آقای کومار که انگلیسی خوبی صحبت می کنه، خیلی خوب و مفید راهنمایی می کنه و راحت میشه در واتس اپ باهاشون در تماس باشید.

Kumara Perera: +94779741834

راننده ای هم که آقای کومار برای ما هماهنگ کرده بود اسمشون آقای پریانگا بود. بسیار آدم خوب ، خوش اخلاق و منظمی بود البته خیلی از مسیرها بلد نبود و ما از گوگل مپ پیدا می کردیم و در رانندگی هم باید حواسمون می بود که چشماش رو هم نره

Priyanga: +94702334656

ما 9:30 صبح رسیدیم به سریلانکا. فرودگاه در شهر نگومبو قرار داره که از  شهر کلومبو پایتخت این کشور 30 کیلومتر فاصله داره. پولمون رو در فرودگاه تبدیل کردیم در زمان سفر ما در نوروز 1401 هر دلار 300 روپیه سریلانکا  بود که نمادش SLK هست. سیم کارت هم همونجا خریدیم 1600 روپیه یادم نیست که چقدر مکالمه داشت ولی 50 گیگ اینترنت داشت. چون شب قبل در فرودگاه دبی و پرواز بودیم تصمیم گرفتیم که روز اول رو در نگومبو بمونیم و استراحت کنیم. محل اقامتمون در نگومبو اقامتگاه قشنگ و تمیزی بود که استخر خوبی هم داشت.

اگر اهل استخر هستید حتما پیشنهاد می کنم که داشتن استخر رو در اقامتگاه تون در نظر بگیرید چون واقعا در هوای گرم و شرجی هیچی مثل استخر جواب نمیده. برای ناهار به رستورانی رفتیم به اسم King Coconut که یه رستوران ساحلی بود و غذای دریایی فوق العاده ای داشت. ما با وجود اینکه ماشین بود ولی تصمیم گرفتیم با توک توک بریم. نکته ای که هست وقتی با توک توک به رستوران یا مغازه می رید چون راننده عموما حقو حسابی می گیره قیمت کمتری از مسافر می گیره ولی موقع برگشتن که دیگه جایزه ای در کار نیست معمولا با اون قیمت رفت توک توک پیدا نمی کنید یه کمی هم راننده های توک توک جلب هستند ما شماره راننده رو گرفتیم که موقع برگشت بهش زنگ بزینیم ولی نیومد و گفت خیلی با ما فاصله داره.

روز دوم:

از Negomboحرکت کردیم به طرف شهر Dambulla، جاده های جنگلی سریلانکا خیلی زیبا هستند. تو این مسیر بهمون پیشنهاد شد پرورشگاه فیلها Elephant Orphanage رو ببینیم ولی من اصولا با هر نوع دخالت در کار طبیعت مخالفم و دیدن حیوانات تو هر شرایطی غیر از زیستگاه طبیعیشون خوشایند نیست بنابراین از این برنامه صرف نظر کردیم.

در Dambulla معبد Golden temple رو دیدیم و معبد Rock temple که خیلی زیباست. از Golden temple مسیری برای رسیدن به Rock temple هست که ما فکر کردیم پیاده بریم ولی پشیمون شدیم چون راه طولانی بود و هوا هم بسیار گرم حالت بهتر این بود که با ماشین می رفتیم و کمتر خسته می شدیم. Rock Temple  بسیار زیبا بود برای ورود باید لباستون حتما آستین دار باشه و بلند تا زیر زانو. کلا پوشیدن بلیز نخی آستین بلند رو خیلی توصیه می کنم برای محافظت از آفتاب سوختگی. همینطور جوراب چون برای ورود به معبد باید کفشها رو در بیارید و سنگهای کف معبد بسیار داغن.

بعد از دیدن این دو معبد حسابی خسته و گرسنه بودیم از TripAdvisor رستورانی نزدیک پیدا کردیم به اسم Golden palace که غذای محلی داشت و توسط چند تا خانم با سلیقه اداره می شد و غذاش رو خیلی دوست داشتیم. مقصد بعدیمون عبادتگاه و آشرامی بود به اسم Avukana Statue  آشرام به عبادتگاهی میگن که زائران می تونن اونجا بمونن و برنامه هایی مثل مدیتیشن دارن. مسیر رسیدن به این عبادتگاه بسیار بکر و زیبا بود و فضای دلنشینی داشت چرا که ما تقریبا عصر رسیده بودیم که هوا خیلی خوب بود و گورو ( استاد) اونجا هم مرد بسیار خوش برخورد و خوش صحبتی بود که خیلی از صحبت با ایشون لذت بردیم.

اقامتگاه ما در Sigiriya مهمان پذیری بود به نام Sigiri Rock side home stay در دل جنگل، بسیار تمیز و با صبحانه ای عااالی

روز سوم:

صبح ساعت 7 صبحانه نخورده راه افتادیم به سمت صخره سیگیریا که از اقامتگاه ما می شد پیاده به اونجا رفت. یک اصل بسیار مهم در برنامه ریزی بازدیدها در سریلانکا اینه که همه جا رو سعی کنید صبح زود برید تا هوا خیلی گرم و آزار دهنده نشده و اینطوری از جاهای دیدنی نهایت لذت رو می برید.

بالا رفتن و برگشتن از این صخره رو حتما پیشنهاد می کنم حدودا 2 تا 3 ساعت زمان می بره. ما 10 صبح دوش گرفته و سرحال صبحانمون رو در اقامتگاه خوردیم و حرکت کردیم به سمت شهر Polonaruwa. هتل Tishan holiday یکی از بهترین اقامتگاههایی بود که تو این سفر داشتیم. تمیز، خلوت، با فضای زیبا و استخر خیلی خوب ما اتاق Deluxe رو گرفته بودیم. اتاقهای دیگه خیلی تعریفی نداشتن.

روز چهارم:

چون از تجربه دیروزمون خیلی راضی بودیم اینبار هم صبحانه رو به بعد از بازدیدمون موکول کردیم و 7 صبح از هتل حرکت کردیم به سمت سایت شهر باستانی. گیت فروش بلیط 8 صبح شروع به کار می کرد برای همین ما دوری تو پارکی که نزدیک گیت بود زدیم و اول صبح بهشت پرندگان بود.

شهر باستانی پولوناروا فضای بزرگیه وحدود 30 تا نقطه بازدید داره که روی بلیط نوشته شده ولی در واقع 5،6 تا توقف داره و در هر توقف چند تا از اونها رو می تونید ببینید. بعضی از بازدید کننده ها با دوچرخه اونجا رو می گشتن. اینجا هم باید لباس آستین دار و زیر زانو باشه و جوراب هم حتما همراه داشته باشید. گونه های متفاوتی از میمونها رو هم می تونید لا به لای اثار باستانی ببینید.

ساعتها می تونست صرف بازدید از این شهر باستانی بشه ولی گرمای هوا بسیار انرژیمون رو گرفته بود و برگشتیم به هتل تا صبحانه بخوریم و پیش از ترک این مکان زیبا تنی به آب بزنیم. باید بگم که شهری به اسم آنورداپورا هم در لیست مکانهای دیدنی سریلانکا هست که مشابه شهر باستانی پولوناروا است. اگر خیلی به بازدید از مکانهای تاریخی علاقه مندید می تونید در بازدیدتون بگذارید و از نگومبو به سمت شمال برید و بعد دوباره به سمت مرکز برگردید.

از علاقه مندی های من که بخصوص در کشورهای جنوب شرق آسیا حتما امتحانش می کنم ماساژه. البته در مقایسه با سایر کشورهایی مثل تایلند و اندونزی و ... در سریلانکا خیلی مراکز ماساژ زیاد نیست. ولی ما با تفحص فراوان فهمیدیم که نوع خاصی از ماساژ به سبک آیروودیک رو میشه در سریلانکا امتحان کرد که خودشون اعتقاد دارن که یه کار درمانیه نه فقط به جهت آرامش. برای تجربه این ماساژ درمانی به دهکده ای رفتیم و برخلاف انتظارمون از یه فضای لوکس و زیبا، با یک خانه کاملا روستایی رو به رو شدیم. و در کل تجربه کاملا متفاوتی بود با قیمتی بسیار بالا هر نفر با کلی مذاکره و چک و چونه حدود 10000 روپیه پرداختیم پکیجی پاکسازی چاکرا ها با روغن، ماساژ ریلکسی، اسکراب و بخور.

در کل تجربه جالبی بود فقط در انتها با اون حجم روغن کاری انتظار یه دوش آبگرم را داشتیم که خبری از آن نبود و ما با وضعیت روغن چکان نشستیم در ون بسیار تمیز آقای پریانگا و تمام مدت سعی می کردیم صندلی ها رو کثیف نکنیم. حرکت کردیم به سمت شهر کندی و 4 ساعت تا رسیدن به هتل و پریدن زیر دوش رو صبورانه طی کردیم.

هتل OZO در کندی هتلی مدرن و بسیار نزدیک به مرکز شهر بود برای همین بعد از یه دوش حسابی گشتی در کنار دریاچه بسیار زیبای کندی زدیم و شام رو در رستوران کوچیکی که به اسم The pub خوردیم که همبرگر خوشمزه و موزیک خیلی خوبی داشت کلا در سریلانکا زندگی شبانه بسیار کم هست و معمولا بعد از غروب کسی در خیابونها نیست البته برنامه سفر ما هم اونقدر در طول روز پر فعالیت بود که خواب زود هنگام می طلبید.

روز پنجم:

پارک گیاه شناسی Royal Botanical Garden پارکی بسیار زیبا با تنوع گیاهان بسیار زیبای هست ما یه دور پیاده پارک رو گشتیم و یکبار هم برای مرور و اینکه خدایی نکرده جایی رو از قلم ننداخته باشیم با مینی ون هایی که بازدید کنندگان رو می گردونن پارک رو گشتیم و بسیار لذت بردیم. قانون اول وقت رو هم فراموش نکردیم و قبل از اینکه هوا به درجه غیر قابل تحمل برسه بازدیدمون رو تموم کردیم.

ناهار رو در یک غذا خوری در نزدیکی مرکز شهر و معبد دندان به اسم Masala Dosa خوردیم که به نظرم بسیار خوشمزه بود. ما در این سفر برنامه ای برای خرید نداشتیم ولی فروشگاه زنجیره ایه به اسم Fashion Bug  در کندی و کولمبو سر زدیم که برای خرید لباس و ... خوب بود. به اصرار آقای پریانگا به یکی دو تا کارگاه و فروشگاه صنایع دستی هم سر زدیم ولی موفقیت آمیز نبود. آخرین برنامه روز پنجم بازدید از معبد دندان بود در این معبد باید لباس آستین دار و بلند پوشید و قبل از غروب آفتاب وارد شد.

روز ششم: 

از کندی به سمت نووارالیا حرکت کردیم ولی در مسیر کمی به سمت مرکز رفتیم تا برج Ambuluwawa رو ببنیم. این برج که دقیقا نفهمیدیم کارکردش چیه و چرا ساخته شده، یه برج سفید سر به فلک کشیده است که من رو یاد داستان جک و لوبیای سحر آمیز می انداخت و بالا رفتن ازش اگر ترس از ارتفاع نداشته باشید خیلی هیجان انگیزه. در ضمن جاده بسیار پر پیچ و خمی داره تا ورودی اول با پریانگا رفتیم و ادامه رو با توک توک هایی که در مسیر مثل ارابه رانهای فیلم گلادیاتور تا پای جان مسابقه می دن و من هنوز متعجبم چطور اینقدر مسلط هستن که به دره پرت نمی شن. خلاصه که این قسمت از برنامه مهیج و خطر آمیز بود.

در ادامه مسیر آبشار Ramboda رو دیدیم و برای اینکه زمان بیشتری در اون فضا باشیم در رستوران آبشار ناهار خوردیم. از کارخانه چای هم بازدید کردیم و یه چای هم در تراس جلوی کارخانه با منظره نفس گیر گشتزارهای چای نوشیدیم.

نوواراالیا شهری است با معماریه اوپای قدیم و هوای خنک و بسیار زیبا آقای کومار به ما پیشنهاد کرد که ویلایی به نام Lux Wilderness در حومه شهر بگیریم که با توجه به اینکه ما وسیله نقلیه در اختیار داشتیم پیشنهادش رو پذیرفتیم و چقدر هم راضی بودیم. یکی از بهترین اقامتگاههای ما بود.

بعد از کمی استراحت و تماشای غروب بی نظیر از بالکن ویلا، به مرکز شهر رفتیم.  Grand Hotel یک هتل قدیمی و خیلی تماشاییه که شخصیتهای معروفی که از سریلانکا بازدید کردند اونجا اقامت داشتند و عکسشون روی دیوار ها و کوریدورهای هتل هست. شام رو در یکی از رستورانهای این هتل که خیلی در Tripadvisor  توصیه شده بود به نام Grand Indian Resturant خوردیم که به دلیل قیمت نسبتا بالا تنها به کسانی که شیفته غذای هندی هستند توصیه می کنم.

 روز هفتم:

گشتی در شهر نوواراالیا زدیم پستخانه شهر رو دیدیم و روی دریاچه Gregory Lake قایق سواری کردیم, ورودی دریاچه نفری 400 روپیه و Jet boat نفری 1500 روپیه شد.

 ادامه مسیرمان به سمت شهر الا را می خواستیم با قطار طی کنیم مسیر ریلی بین این دو شهر بسیار معروف و البته زیباست آقای پریانگا ما رو به ایستگاه قطار رسوند و برامون بلیط تهیه کرد. بلیط های قطار درجه بندی داره و ما چون بی اطلاع بودیم خرید بلیط رو به پریانگا واگذار کردیم و اون هم ارزان ترین رو خرید من توصیه می کنیم برای اینکه در عین لذت از زیبایی مسیر راحتی و آرامش هم داشته باشید بلیط درجه یک یا دو بخرید.

تا رسیدن به الا حدود 2 ساعت طول کشید. آقای پریانگا در ایستگاه الا منتظرمون بود. ناهار رو در رستوران Masala Dosa که قبلا در کندی امتحان کرده بودیم خوردیم و برای تماشای پلی که ساعتی قبل با قطار از روش گذشته بودیم رفتیم.

محل اقامتمون در الا رو نه به توصیه آقای کومار بلکه خودمون انتخاب کرده بودیم. چرا که جا هایی که در الا پیشنهاد کرده بود رو در اینترنت سرچ کردیم و کامنتهای جالبی در موردش نوشته نشده بود. کلا نمی دونم چرا در الا اقامتگاههای خوب کمتر بود. جایی که ما انتخاب کردیم یه خونه از چوب ساخته شده بسیار زیبای خیلی باحال در دل کوهستان جنگلی بود. 

تنها مساله این بود که از مرکز شهر الا فاصله داشت و برای رسیدن بهش باید از جاده باریک کوهستانی می گذشتیم به همین دلیل شب که برای پیاده روی و شام به مرکز شهر که خیلی متفاوت از شهرهای دیگه بود رفتیم مجبور شدیم که زودتر برگردیم که در جاده به مشکل نخوریم.

روز هشتم:

از الا به سمت جنوب حرکت کردیم. یکی از جاذبه های توصیه شده سریلانکا پارکهای حیات وحش هستن که یکی از بهترینهاش در جنوب شرق سریلانکاست به نام Yalle. ورودی نفری 10دلار و 25 دلار هم برای جیپ سواری. ما تصمیم گرفتیم این برنامه رو حذف کنیم چرا که برای بهتر دیدن حیوانات و همینطور کمتر اذیت شدن از گرمای هوا بهتره شب رو در شهری به نام Tissamaharama باشید و صبح زود به پارک برید. و ما ترجیح دادیم شبهای بیشتری رو در شهرهای ساحلی بگذرونیم و از تماشای حیوانات گذشتیم.

گزینه های دیگه ای که در این مسیر حذف کردیم کوه Adam's peak و تپه ماهور های Horton Plains بود هر دو رو به دلیل کوتاه شدن مسیر حذف کردیم بخصوص قله آدم که نسبتا پیاده روی و تا حدودی کوه پیمایی طولانی داره. در مسیر به  mini adam's peak رفتیم که مسیر پیاده روی بسیار زیبایی در میان مزارع چای داره و اونجا میشه زیپ لاین هم سوار شد. البته تفریحات دیگه ای هم اون بالا بود مثل تیراندازی، سخره نوردی و ... که ما زیپ لاین رو انتخاب کردیم و با زیپلای از روی مزارع چای زیبا پرواز کردیم.

مسیر زیپ لاین بسیار کوتاه بود شاید در حد 2 دقیقه و هزینه اش نفری 5000 روپیه ولی به نظر من باحال بود. در مسیر به سمت پایین هم یک بار که اسخر و فضای استراحت زیبایی داشت بود که می شد مدتی هم در اوجا گذروند ولی ما ازش گذشتیم و بنابراین نمی دونم هزینه استفاده از اون امکانات چقدر بود.

در ادامه مسیر به سمت جنوب آبشار Ravana  رو دیدیم که برای توقف بین راه جای مناسبیه

تقریبا نزدیک غروب بود که به شهر میریسا در کنار اقیانوس هند رسیدیم که محبوب ترین سواحل سریلانکا رو داره. و در رستورانی به اسم Doctor's house غذا خوردیم رستوران فضای جالبی داشت و غذاهاش عالی بود.

روز نهم:

5 صبح بیدار شدیم و به سمت اسکله رفتیم. می خواستیم به تماشای وال ها بریم. تور های Whale watching در میریسا نفری 50 دلار هستند و با کشتی توریستها رو به تماشای وال می برن.

من اطلاعاتی در مورد والها ندارم ولی از توضیحات فهمیدم وال سفید یا وال آبی بزرگترین پستاندارد دنیاست و فقط زبانش به اندازه یه فیل است. البته در مورد همین اطلاعات جزئی هم مطمئن نیستم شاید فقط اغراقهایی برای جلب سیاح باشه.

روز دهم:

هتل beach & bliss در میریسا بسیار دنج و آروم و جذاب بود برای همین تا ظهر در هتل ماندیم و بعد در کنار نوار ساحلی از میریسا به سمت هیکادووا رفتیم در مسیر شهر زیبایی به نام Galle Fort  رو دیدیم که یادگار استعمار اروپاییان است و خیلی زیباست به نظرم بیشتر شبیه یک شهرک سینمایی بود. غروب وقت بسیار مناسبی برای راه رفتن در شهر و خوردن بستی gelato است.

نرسیده به هیکادووا جایی است به اسم Cinnemon Island که میشه در میان درختان Mangrove قایق سواری کرد و بسیار زیباست ولی ما ترجیح دادیم صبح روز بعد اونجا باشیم به دلیل همون قانون صبح زود. همینطور اگر علاقه مند به دیدن لاک پشتها باشید در این مسیر محلی به عنوان پرورشگاه لاک پشتهاست. در هیکادووا شام را در رستوران ایتالیایی به اسم Spagetti& Co خوردیم که بسیار خوشمزه بود گرچه من غذای دریایی فوق العاده اونجا رو واقعا ترجیح می دادم.

روز یازدهم:

صبح به Cinnemon Island  رفتیم. و بقیه روز رو در ساحل و هتل گذرونیدیم اگر اهل شنا هستید حتما در شهرهای ساحلی هم هتل با استخر بگیرید چرا که ساحلها در خیلی از نقاط سنگی هستند و راحت نمیشه شنا کرد و قسمتهایی که ساحل ماسه هست معمولا برای ورزشهای آبی استفاده میشه و کمی شلوغ هست. در جنوب و شهرهای ساحلی هم هتلها و هم غذا و ... از شهرهای دیگه گرون تر هست بنابراین حتما بودجه تون رو تنظیم کنید. ما غیر از پولی که در فرودگاه تبدیل کردیم چند باری هم با پریانگا چنج کردیم که اون هم با نرخ خوبی چنج میکرد.

دلیل نامگذاری این مکان به این اسم جزایر بسیار کوچکی است که بعضی آنقدر کوچکند که فقط یک خانواده در آن زندگی می کند و یکی از منابع درآمدشان تولید ادویه و سایر مشتقات دارچین است.

روز دوازدهم:

ظهر بعد از تحویل هتل به سمت کلومبو راه افتادیم. در مدتی که ما در سریلانکا بودیم مشکلاتی در کشور وجود داشت که من ترجیح دادم اونها رو از خاطرات سفر حذف کنم و در پایان به اون اشاره کنم. بطور خلاصه دولت سریلانکا برای تامین نفت و بنزین از کشورهای دیگه عمدتا هند دچار مشکل شده بود و مردم با کمبود سوخت و همنطور قطعی های طولانی برق مواجه بودند در بعضی روزها تا 14 ساعت در روز برق قطع بود و صف های پمپ بنزین بسیار شلوغ بود با اینکه همه سعی می کردند به توریست ها سخت نگذره و مثلا برق هتلها قطع نشه و ماشینی که توریست سوار بود رو تو صف جلو می فرستادن ولی با این حال شرایط اصلا عادی نبود. روزی که ما به سمت کلومبو می رفتیم تظاهرات خیابانی شدت گرفته بودو خیلی از جاده های محلی بسته بود ما مجبور شدیم مسیر رو دور کنیم و از اتوبان به سمت کلومبو بریم ولی با این حال در ترافیک افتادیم و مسیر 4 ساعته رو حدود 8 ساعت در راه بودیم.

کلومبو شهر بسیار شلوغی بود و از آرامش شهرهای دیگه خبری نبود من پشیمون بودم که شب آخر رو در نگومبو که به فرودگاه هم نزدیک تر بود نگذروندیم. شاید جالب ترین جایی که در کلومبو دیدیم معبدی به اسم گانگارامارا بود که وقت بازدید ما برق نداشت و با شمع اونجا رو روشن کرده بودند حال روحانی و غریبی داشت مردم در دسته های کوچیک دور هم نشسته بودند و دعا می خواندند لابد برای وضعیت کشورشان طلب کشایش و عافیت می کردند ما هم در کنارشان ساعتی نشستیم و از ته دل دعا کردیم هم برای خودمان و هم آنها

دیگر گفتنی برایم نمانده جز اینکه بعد از بازگشت از سریلانکا اخبار رو دنبال می کردم حدود 3 ماه بعد مردم به کاخ نخست وزیر حجوم بردند و نخست وزیر از کشور فرار کرد اواخر شهریور یعنی 6 ماه بعد بود که آقای کومار خبر داد وضعیت کشور تقریبا به حالت نرمال برگشته و گرچه مشکلات هنوز وجود داره ولی میشه گفت از حالت بحران خارج شده و ازمون خواست به همه دوستان و آشنایانمون توصیه کنیم به سریلانکا بیان و این درخواست دلیل نوشتن این سفرنامه شد. امیدوارم کاستی هاش رو به من ببخشید و آرزو می کنم برای کسانی که قصد سفر به این اشک سبز اقیانوس هند رو دارند مفید باشه.