سفرنامه هند (دهلی ، آگرا و جیپور )

با سلام . این اولین سفرنامه ای هست که می نویسم و امیدوارم با نظرات ارزشمند شما ایرادات احتمالی ، در نوشتار آینده برطرف گردد .

از دوران کودکی سغر داخلی و خارجی زیاد رفتم و کلأ خانواده اهل سفری دارم و معمولأ سفرها رو با هم می ریم. هند جز رویاهای من برای سغر بود و همیشه در صدد برنامه ریزی برای این سفر بودم. در موقعیتی که برای سفر به هند پیش آمد خانواده عازم سفر دیگه ای بودند و بنابراین دنبال یک همسفر خوب می گشتم ولی هند مقصدی نیست که خیلی ها به اون فکر کنن.  با کلی تلاش یکی از دوستان رو برای این سفر راضی کردم که تا لحظه آخر هم اصرار داشت جای دیگه ای  رو به جای هند انتخاب کنیم که البته در پایان سفر بسیار راضی بود و مدام میگفت ساره چرا زودتر نیامدیم هند! سفر بدون تور رو ترجیح میدم و برای این سفر هم بلیط و هتل های هند رو چک کردم وحتی یک هاستل خیلی خوب هم رزرو کردم که با اصرار فاطمه جان ( همسفرم ) قرار شد این سفر رو با تور بریم. البته الان که این سفرنامه رو می نویسم از اینکه با تور به هند رفتیم راضی ام البته با شرایطی که در ادامه توضیحاتش رو خدمتتون میدم .

با بررسی قیمت تورها و جزییات پکیج هر کدوم بالاخره ده روز قبل از سفر تور هفت شب و هشت روز رو از  آژانسی در تهران و با تماس تلفنی خریدیم .

مشخصات تور ما:  رفت  جمعه 28 دی ماه ساعت 19:50 دقیقه با هواپیمایی ماهان و برگشت شنبه 4 بهمن 98 ساعت 3 بامداد به قیمت 68.000.000 ریال برای هر نفر و  هتل رادینسون بلو در دهلی ، کلارک شیراز در اگرا و مانسینگ در جیپور .

مدارک رو برای آژانس واتساپ کردیم که شامل اسکن صفحه اول پاسپورت و فایل عکس 5*5 و اسکن یک فرم ساده شامل اطلاعات شخصی بود . نیمی از مبلغ  تور رو هم واریز کردیم. دو روز قبل از پرواز اطلاع دادن که ویزا حاضر شده و مابقی وجه رو بپردازید تا وچر هتل ها و ویزا ارسال بشه. این نکته رو بگم که هند دو نوع ویزا برای ایرانیان صادر می کنه یکی الکترونیکی هست که احتیاج به انگشت نگاری نداره در زمان سفر ما حدود 450 هزار تومن قیمتش بود و سه روز کاری هم زمان می برد و یک نوع ویزا که در پاسپورت  خورده میشه و انگشت نگاری لازمه و حدود نهصد هزار تومن هم هزینه اش بیشتر میشد . قیمت دلار زمان سفر ما حدود 13 هزار تومن بود .  وقتی آژانس خواست که مابقی وجه پرداخت بشه ازشون خواهش کردم یکی از وچر ها رو برامون بفرستن که اولش قبول نکردن و یک نفر از ما هزینه رو کامل پرداخت کرد و وقتی وچر ها رو فرستادن با کمال تعجب دیدم که هتل دهلی از  رادینسون بلو به پیکادیلی (Piccadilly )  تغییر کرده و اعتراض من هم باعث نشد که ترکیب هتل درست بشه و اعلام کردند کارگزار مربوطه ترکیب هتل رو نمیتونه مثل قرارداد اول ارائه بده و در نهایت با پیگیری زیاد گفتند میتونید تور معبد اکشاردهام یا یک شب شام در هتل پیکادیلی رو انتخاب کنید که صد البته تور معبد اکشاردهام رو به جبران خسارت تغییر هتل  انتخاب کردیم. همین پکیج رو اعضای تور تا 74.000.000  هم خریده بودند و اونهایی که تنها به این سفر امده بودند 88.000.000 بابت تور هزینه کرده بودند. در زمان سفر ما پکیج های 57.000.000 هم توسط برخی آژانس ها ارایه میشد که البته هتل های پایین تری داشت و هر چند هتل دهلی اون ها رو هم عوض کردند و با هم در یک هتل در دهلی اقامت داشتیم ولی هتل اوتکاش اگرا شون دقیقا مسافرخونه بود که من این مطلب رو در نظر دیگران راجع به این هتل خونده بودم و حاضر نبودم انتخابش کنم .

 به روز سفر نزدیک شدیم و دوستم یک روز قبل به تهران رفته بود و قرار بود در فرودگاه همدیگر رو ببینیم من هم با اتوبوس ساعت یازده پنجشنبه شب از شیراز به سمت تهران حرکت کردم و ساعت یازده عوارضی تهران قم پیاده شدم و با اسنپ به قیمت 22 هزار تومن به فرودگاه امام رسیدم. البته میتونستم دو راهی رباط کریم که حدود بیست دقیقه ای با عوارضی فاصله داره و ده دقیقه بیشتر به فرودگاه فاصله نداره پیاده بشم که به خاطر اینکه تنها بودم و بارون میومد و از طرفی هر قیمتی که تاکسی اونجا میگفت باید قبول می کردم و چاره دیگه ای نبود از این کار صرف نظر کردم. برای سفر هیچ روپیه ای نخریده بودم.  صرافی فرودگاه امام  با کپی پاسپورت و بلیط ارزهای مختلف میده که البته اگر حتی 1000 روپیه هم می گرفتی سهمیه 2200 دلار یا معادل اون در صرافی ها که یک بار در سال به هر نفر میدن رو از دست میدادی . من دلار کانادا و امریکا داشتم که به راحتی در هند به روپیه تبدیل کردم و مشکلی هم نبود . هر صد دلار امریکا رو لیدر به 6800  روپیه ( دلار های قدیمی رو 6600 ) تبدیل می کرد و ما هر روپیه رو 200 تومن حساب می کردیم یعنی 1000 روپیه میشد 200 هزار تومن .

در نمازخانه فرودگاه استراحت کردم و با خانمی آشنا شدم که مسافر هند بود و از مشهد آمده بودن . ساعت چهار برای تحویل بار رفتیم و دوستم  هم رسید و همونجا با دستگاههایی که تعدادشون زیاده به راحتی عوارض خروج رو پرداختیم که برای من این مبلغ 330 تومن بود و بعد از ده دقیقه اطلاعاتش برای افسر قابل مشاهده هست و میشه از گیت رد شد . بعد از گیت کنترل گذرنامه سوپر مارکتی هست که قیمت هاش با فروشگاه های خارج از فرودگاه فرقی نداره و انواع غذاهای آماده رو میشه اونجا تهیه کنید و فقط نان نداره . من 3 تا کنسرو و نان رو آورده بودم و چند غذای آماده برای احتیاط خریدیم.

هواپیما سر ساعت پرواز کرد و ما ردیف آخر بودیم و چهار ردیف پشت سر ما خالی بود. مدت پرواز 3 ساعت و نیم اعلام شد و پس از پذیرایی شام که دو نوع و انتخابی بود و از کیفیت معمولی برخوردار بود از فرصت استفاده کردیم و روی صندلی های خالی خوابیدیم . وقتی چشم هام رو بازکردم موسیقی هندی ملایم و زیبایی در هواپیما پخش میشد و هواپیما در حال فرود آمدن بود. آسمان به شدت مه آلود بود و چیزی دیده نمی شد . قبل از پیاده شدن برگه های کوچکی رو به ما داند که مشخصات سفر رو در اون قید کنیم . چند خانواده کشمیری هم در هواپیما بودند ؛ با توجه به سفرنامه زیبایی که اخیرا در خصوص سفر به  کشمیر در لست سکند خونده بودم کنجکاو بودم ببینم چطور میشه به کشمیر سفر کرد که با پرس و جو از اونها متوجه شدم که با ویزای هند میشه به کشمیر هم سفر کرد و پرواز هم داره و ممنوعیت خاصی نیست .

بعد از پیاده شدن از هواپیما و پیمون مسافتی طولانی به قسمت کنترل پاسپورت رسیدیم که اونهایی که ویزای الکترونیکی داشتند و اون هایی که ویزای عادی داشتند رو جدا کنترل می کردند. صف طولانی بود و انگشت نگاری کردند  و برگه هایی که در هواپیما داده بودند رو خواستند و نام و آدرس هتل رو پرسید ند که من فایل پی دی اف که آژانس فرستاده بود رو نشون دادم . در هند تقریبا همه انگلیسی بلد هستند اما با با یک لهجه عجیب و غریب  و باید خیلی توجه کنی ببینی چی میگن . بعد از گرفتن چمدان ها لیدرمون  آقای  سید تاج الدین انصاری از شرکت( GO  India  (la passage to India   رو پیدا کردیم . دوست مشهدی مون با شرکت دیگه ای به نام minar  بود .

خلاصه تا همه 25 نفر جمع شدن یک ساعتی طول کشید. هوا خنک بود و در طول مسیر لیدر (آقای تاج الدین)  بعد از دادن حلقه های گل به هر نفر تورهاشون رو معرفی کردن و  فارسی رو خیلی خوب صحبت میکردن. به همه برگه ای داد و قیمت تورها رو آورده بود و خیلی اصرارداشت همه رو با هم بخرید که به صرفه تره و 220 دلار بیشتر نمیشه و اگر جدا خواستید بخرید خیلی گرون تر میشه. ما سه گشت رایگان همراه با سه نهار روی تور داشتیم و آقای تاج الدین در جواب کسانی که پرسیدند پس گشت رایگان چی میشه گفت که اون ها خیلی جاهای جالبی نیست و در نهایت همون جا شروع کرد به جمع آوری هزینه پکیج تورها و تقریبا همه 220 دلار رو داند . آقای تاج الدین خیلی تلاش کرد من رو هم متقاعد کنه  که موفق نشد و قرار شد ما هر کدوم رو که باهاش رفتیم جداگانه حساب کنیم و ایشون اصرار داشت اینطوری خیلی گرون تر میشه که اصلا اینطور نبود و ما در نهایت از این تصمیم کاملأ راضی بودیم .

به جز دونفر که هتلشون گراند پلازا بود مابقی در هتل پیکادیلی بودیم و بعد از حدود نیم ساعت به هتل رسیدیم که در دهلی جدید بود و اتاق ها رو تحویل گرفتیم . اتاق بسیار بزرگی به ما دادند . نظافت هتل قابل قبول بود و هرچه میخواستیم  رو به سرعت فراهم می کردند . در اتاق اتو و کتری برقی و سشوار و آب و چای و نسکافه و سیف باکس بود . سرویس بهداشتی شلنگ نداشت ( هتل های دیگه داشت) دمپایی هتلی و پارچه ای هم در اتاق بود . اختلاف ساعت این موقع از سال با هند دو ساعت بود . قرار بود ساعت 10 و نیم صبح برای گشت شهری در لابی باشیم .تا ما آماده شدیم و خوابیدیم حدود ساعت شش صبح بود و تازه چشمامون گرم شده بود که دوستم صدام کرد و گفت ساره ببین اینا کی هستن تو اتاق ؟ منم توی خواب و بیداری بلند شدم و دیدیم دو تا آقا از در آمدن داخل و ما رو که دیدین برگشتن و از در خارج شدن ! اون موقع اونقدر خسته بودیم که حتی از جامون تکون نخوردیم و بلافاصله دوباره خوابمون برد. ولی بعدش که به این موضوع فکر کردیم از دست خودمون شاکی شدیم که چرا در رو قفل نکرده بودیم و وقتی فردا به پذیرش موضوع رو گفتم قرار شد پیگیری کنند که به خاطر اینکه 3 شب اونجا بیشتر نبودیم و برنامه خیلی فشرده بود نتیجه اش رو وقت نشد بپرسم.

خلاصه ما تازه خوابیده بودیم که تلفن اتاق زنگ خورد و  آقای تاج الدین پشت خط بود و گفت کجایید و همه منتظر شما هستند . ساعت 10 و چهل وپنج دقیقه بود و به سرعت حاضر شدیم و صبحانه اون روز رو از دست دادیم و سوار بر اتوبوس اولین گشت رو شروع کردیم . هتل پیکادلی در دهلی نو واقع شده و دقیقا جلوش ایستگاه قطار شهری هست و از مرکز شهر ( دهلی قدیم  ) دور هست. برنامه امروز بازدید از معبد خدای رقص و آواز ، معبد سیک ها و بزرگترین معبد هندوها ( آکشاردهام ) بود. برای بازدید از هر یک از این معابد 10 دلار و برای اکشارهام 30 دلار گرفته شده بود . در گروه ما هشت نفر بودیم که هتلمون رو عوض کرده بودند و فقط من و دوستم بودیم که تور معبد اکشاردهام رو به عنوان جبران تغییر هتل گرفته بودیم و پولی براش ندادیم و بقیه 30 دلار رو داده بودند . ابتدا به معبد خدای رقص و آواز رفتیم و در ورودی کیف و موبایل ها رو تحویل دادیم و آقای تاج الدین در خصوص هریک از خدایان توضیحاتی رو داد و این رو هم توضیح داد که در هندوستان به تعداد هندوها خدایان وجود دارند . این معبد ورودی نداشت و رایگان بود .

تصویر1: نمای بیرون معبد خدای رقص و آواز

 

و بعد به معبد دیگه‌ای رفتیم. من و دوستم ترجیح دادیم وارد این معبد نشیم وجایی پیدا کردیم و نمازمون رو خوندیم ( قبله رو با اپلیکیشکن های موجود پیدا می کردیم ) و با جمع شدن بقیه به سمت معبد سیک‌ها راه افتادیم . در ورودی معبد سیک‌ها پارچه هایی به ما دادن که دور سرمون بپیچیم و مشخص باشیم و بعد در اتاقی کفش ها و جوراب ها رو به توصیه لیدر دراوردیم ( من و دوستم جوراب هامون رو پوشیده بودیم و کسی به ما  چیزی نگفت) و وارد محوطه معبد شدیم که مراسم خاصی در حال اجرا بود و مردم نذورات و دسته گل های خودشون رو می آوردن و تقدیم می کردند. در قسمتی از حیاط هم عده ای مشغول تدارک غذا بودند که به گفته  آقای تاج الدین سیک ها هر روز تعداد زیادی غذا رو می پزند و بین مردم تقسیم می کنند . سیک ها دستار های رنگی خاصی رو بر سر می‌بندند و هر رنگ نشانه خاصی است و به گفته لیدر پوشیدن هر رنگ محدودیت خاصی نداره. در حیاط این معبد حوض بزرگی هم بود. کلأ معبد زیبایی بود و ورودی نداشت .

تصویر 2: معبد سیک ها

 

بعد از معبد سیک ها به یکی از جذابترین گشت ها رسیدیم ( البته از نظر من )  معبد اکشاردهام (Akshardham ) یا همون بزرگترین معبد هندوها که البته به نام معبد Swaminarayan  هم معروفه . سوامیناراین در واقع رهبر یک مذهب در هند هست که مردمان را به نیکی و راستی دعوت می کرده و پیروان این مکتب گیاهخوار هستند. این معبد بسیار بزرگ و زیبا بود و از قسمت های مختلفی تشکیل شده بود ما حدود ساعت پنج رسیدیم و تمام وسایل رو در اتوبوس گذاشتیم. ورود موبایل و دوربین اکیدا ممنوعه و بازرسی دقیقی در ورودی انجام میشه کیف خانم ها در ابعاد کوچک بعد از بازرسی و اگر موبایل و دوربین نداشتند اجازه ورود می دادند. بعد از شنیدن توضیحات لیدر و عبور از دروازه اصلی و بازدید از جای پای سوامیناراین ، اولین مکانی که بازدید کردیم هشت سالن بود که  مراحل مختلف زندگی سوامیناراین روبه شکل خیلی زیبا و تاثیر گذار با مجسمه های متحرک نشون میداد و به انگلیسی و با لهجه بسیار واضح و قابل فهم مراحل توضیح داده می شد و هر کدام حدود هفت هشت دقیقه طول می کشید و ما بلافاصله از سالنی به سالن دیگه می رفتیم.

بعد از این هشت سالن وارد محوطه معبد شدیم و کنار حوض بزرگی که قرار بود نمایش آب و نور اجرا بشه نشستیم و به توصیه آقای تاج الدین در قسمتی نشستیم که بعد از اتمام نمایش سریع خودمون رو برسونیم به مرحله بعد . نمایش ساعت هفت و ربع شروع میشد و ما کمی وقت داشتیم . در محوطه فود کورت و رستوران و تعدادی دکه و کافه بود که ساندویچ و پاپ کرن و نوشیدنی و اسنک و سیب زمینی داشتند. ما هم یک پاپ کرن به قیمت 40 و یک بسته سیب زمینی سرخ کرده به قیمت 70 روپیه  گرفتیم. نمایش نور و آب مربوط به کودکی سوامیناراین بود و اینکه هیچ یک از خدایان آب و آتش و باد و خاک نتونستن اون رو شکست بدن . این نمایش به زبان هندی  و بسیار زیبا بود . بعد از نمایش به سرعت خودمون رو به مکانی رسوندیم که مربوط به قایق سواری بود. در زیر معبد و در مکانی مسقف یک ورود مصنوعی ساخته بودند که قایق ها گروههای 10 نفری رو سوار می کردند و قایق با همون شتاب اولیه و بدون موتور یا پارو جلو می رفت و تمدن هند باستان تا امروز رو در دو سمت رودخانه به نمایش گذاشته بودند و از هر لوکیشنی که رد می شدیم بلندگویی که در قایق بود توضیحات این قسمت رو به انگلیسی می داد.

هندی ها تا تونسته بودن برای خودشون سنگ تمام گذاشته بودند و خودشون رو به بهترین شکل ممکن معرفی کرده بودند و خیلی از اولین اختراعات و اکتشافات رو هم به خودشون نسبت داده بودند ( شاید هم درست بود ولی من قبلا شنیده بودم برخی از این ابداعات از ایرانیان است ) از نجوم تا طبایت و ریاضیات و خلاصه هر چی که فکرش رو بکنید. این گردش حدود 15 دقیقه طول کشید و به شدت پیشنهادش می کنم . بعد از این که همه گروه جمع شدند به سمت آخرین قسمت بازدید رفتیم که مجسمه سوامیناراین بود که به گفته آقای تاج الدین 5 تن وزن داشت و کلأ از طلایی درست شده بود که مردم هدیه داده بودند . معبد سوامیناراین دوشنبه ها تعطیل هست و می تونید اطلاعات دقیق در خصوص جزییات این معبد ساعت بازدید و برنامه ها و ورودیه ها رو از سایت Akshardham.com پیگیری کنید . ساعت فروش بلیط از 9 صبح تا شش بعداز ظهر هست و برای نمایش هشت گانه 220 روپیه و نمایش نور و آب 80 روپیه بایستی پرداخت بشه که ما مبلغی نپرداختیم . 

بازدید ما از معبد حدود ساعت هشت و نیم تمام شد و با خاطراتی خوش و به یاد ماندنی به هتل برگشتیم. در راه بازگشت آقای تاج الدین اسم کسانی که هتلشون تغییر کرده بود رو خواند که ما هم جزوش یودیم و گفت امشب شام مهمان هتل هستید و حتما استفاده کنید. شام هتل پیکادیلی کامل و مفصل بود ولی خیلی برای ما قابل استفاده نبود و غذاها غالبأ طعم های عجیب و غریبی داشتند .

   تصویر 3 : شام هتل پیکادیلی

گشت فردا صبح از ساعت 10و نیم شروع می شد  ما که صبحانه روز اول رو از دست داده بودیم زود از خواب بیدار شدیم و برای صبحانه رفتیم . تنوع صبحانه هتل زیاد بود . ما به جز شیر و املت و کیک چیز دیگه ای نتونستیم انتخاب کنیم که البته همون کفایت می کرد .

سر ساعت همه منتظر آقای تاج الدین بودیم و امروز 14 نفر دیگه به گروه ما اضافه میشدند که شب قبل رسیده بودند و هفت نفرشون در هتل ما بودند و در برگشت از جیپور هم یک شب در دهلی اقامت داشتند که البته به نظر من این طوری خیلی خوب نیست. حالا مسافرها در سه هتل بودند که بعد از اینکه همه جمع شدند گشت امروزمون که در واقع همون گشت رایگان روی تور بود حدود ساعت یک ظهر شروع شد. ابتدا به آرامگاه گاندی رفتیم که در میان یک باغ بزرگ و زیبا بود و بردن موبایل و دوربین آزاد بود و ورودیه نداشت .

 تصویر 4: آرامگاه گاندی

بعد به کاخ ریاست جمهوری رفتیم و از محوطه بیرون بازدید کردیم که به خاطر نزدیک شدن به جشن استقلال هند در حال آماده سازی بود و تعداد زیادی سرباز با لباس های خاص هندی در حال رژه و تمرین بودند .

 تصویر 5: کاخ ریاست جمهوری دهلی

بعد به بازدید از دروازه هند رفتیم که به علت مسایل امنیتی جشن استقلال از فاصله دور قابل مشاهده بود.

تصویر 6: دروازه پیروزی                               

در قسمت بعد به دهلی قدیم رفتیم و مسجد جامع دهلی رو دیدیم که مسجد خیلی بزرگی بود  و  آقای تاج الدین گفت که علاوه بر کفش ها دوربین ها و موبایل  رو هم باید بیرون بگذارید و اجازه نمیدن دوربین به داخل مسجد برده بشه. ما هم  موبایل ها رو به  آقای تاج الدین دادیم و کفش ها رو هم پیش اون گذاشتیم رفتیم داخل مسجد و دیدیم همه گوشی دارن و اصلا ممنوعیتی نداره و اینطور متوجه شدم که مامورهای درب ورودی چون آقای تاج الدین رو میشناسند بیشتر دقت می کنند چراکه اصلأ بازرسی نمیکنن که شما چی دارید یا چی ندارید و همه هم در حال عکسبردازی بودند .

 تصویر 7: نمای بیرون مسجد جامع دهلی قدیم

این قسمت از شهر ( دهلی قدیم ) اینقدر شلوغ بود که به زحمت میشد عبور کرد  و وقتی همسفران از آقای تاج الدین خواستند که به بازار چاندی چوک بریم، ایشون این وضعیت رو به ما نشون دادند و تاکید داشتند که اصلا جای مناسبی نیست. در دهلی و به ویژه دهلی قدیم تا چشم کار می کرد انسایی رو می دیدیم  که هر جای خیابون و وسط بلوار و زیر پل و خلاصه هر جایی که امکان داشت زندگی می کردند، حمام می کردند، لباس می شستند و لباس ها رو آویزان کرده بودند. سر چهارراه‌ها تعداد زیادی از بچه هایی بودند که  دیدین وضعیتشون انسان رو خیلی ناراحت می کرد.

در دهلی کشیدن پرده اتوبوس ممنوع هست و اگر این کار رو بکنی راننده بلافاصله تذکر میده چون جریمه داره. جذاب ترین قسمت گشت امروز بازدید از منار قطب  (Qutb Minar)  بود که حدود ساعت 5 به اونجا رسیدیم و با وجود اینکه دیدنی های زیادی داره اما آقای تاج الدین فقط 45 دقیقه وقت داد تا کل محوطه رو بگردیم  که خیلی کم بود و قبلش توضیحاتی در خصوص قدمت و نحوه ساختن و کاربرد قطب منار داد . در محوطه در حال گشت و گذار بودیم که یکی از پرسنل  به ما پیشنهاد داد از ما عکس بگیره و ما هم به خاطراینکه وقت زیادی نداشتیم قبول کردیم و واقعا عکس های زیبایی در مکان های خاصی گرفت و در اخر هم 50 روپیه به اون آقا دادیم . زمانی که قطب منار رو ترک می کردیم تقریبا هوا تاریک میشد و نور پردازی زیبایی در باغ  وجود داشت که در صورتی که وقت داشتیم تجربه کردن اون فضا هم خالی از لطف نبود . بلیط ورودی قطب منار  به شکل یک توکن هست که بایستی تا پایان بازدید و خروج همراهتون باشه و هزینه اش 600 روپیه برای هر نفر بود که  به لیدر پرداخت کردیم . برای اشنایی با جزییات هر جاذبه تاریخی دردهلی میتونید به سایت   www.delhitourism.gov مراجعه کنید واطلاعات جامع و کاملی رو کسب کنید .

  تصویر 8 : منار قطب

 

بعد از اینکه قطب منار رو ترک کردیم آقای تاج الدین قرار بود اولین نهار رایگان رو بده که البته الان دیگه شام بود . بنابراین به پاساژ امبینس رفتیم که یک مال بزرگه و در طبقه پایین یک هایپر مارکت هست که همه چیز توش پیدا میشه و قیمت ها هم خیلی بالا نبود و طبقه بالا هم فودکورت بود که آقای تاج الدین برای همه ساندویچ  مرغ با چیپس از کی اف سی  سفارش داد . من از ایشون خواستم اگر ممکنه برای من سیب زمینی یا سالاد سفارش بده که قبول نکردن و اصرار داشت غذاهای اینجا کلا حلال هست. بعد از صرف شام که البته من نخوردمش و به گفته همسفران بسیار تند و اتشین بود به هتل برگشتیم و وسایلمون رو جمع و جور کردیم و چمدانمون رو هم بستیم و از خستگی بیهوش شدیم فردا قرار بود ساعت 11 اتاق ها رو تحویل بدیم و به سمت اگرا حرکت کنیم.

 

امروز  بعد از صرف صبحانه و تحویل اتاق ها و جمع شدن گروه به دنبال دوستان در دیگر هتل ها رفتیم وحدود ساعت یک ظهر به سمت اگرا حرکت کردیم. جاده بین دهلی تا اگرا دوبانده و خوب بود و در بین راه  در یک مجتمع بین راهی توقف داشتیم که امکانات خوب و سرویس بهداشتی خیلی تمیزی داشت ولی قیمت سوغاتی در فروشگاه این مجتمع فوق العاده بالا بود .

تصویر 9: مجتمع بین راهی

در هند بهتره تا مطمئن نشدید جنسی رو میخوایید اصلا طرفش نرید و  از روی کنجکاوی قیمتش رو نپرسید چرا که فروشندگان دیگه دست ازسر شما بر نمیدارند و این رو هم به یاد داشته باشید که هر قیمتی گفتند شما تا یک سوم قیمت بیشتر قبول نکنید و تا جایی که میشه چانه بزنید.

حدود ساعت پنج عصر به اگرا رسیدیم . آقای تاج الدین ما رو به کینگ برگر تازه تاسیس اگرا برد و برای همه همبرگر مرغ و چیپس سفارش داد و باز هم نپذیرفت برای ما چیز دیگه ای غیر از غذای گوشتی سفارش بده و ما هم پذیرفتیم و ساندویچ رو به همسفر های دیگه دادیم. اگرا  شهری  که تاج محل در آن قرار داره و انگیزه خیلی از افراد برای سفر به هند دیدن این جاذبه هست. اگرا شهری بسیار کوچک و تقریبا شبیه روستاهای کشور خودمون می مونه و بافت سنتی در اون غالبه . امشب برنامه تور رفتن به شوی زنده بالیوود اگرا به مبلغ 40 دلار بود که من و دوستم قصد رفتن با هاشون رو نداشتیم و میخواستیم بدون تور به این نمایش بریم. بنابراین آقای تاج الدین اول همه رو به هتل هاشون برد و اتاق ها رو تحویل داد . هتل کلارک شیراز یک هتل پنج ستاره و خوب در اگرا هست که البته خیلی انتطار هتل پنچ ستاره رو نباید ازش داشت .

 تصویر 10: هتل کلارک شیراز اگرا

درهای اتاق ها با کلید باز میشد و سیستم گرمایشی خوبی نداشت و در زمانی که ما اون جا بودیم شب ها سرد بود و اگر میخواستی بیرون باشی لازم بود لباس گرم بپوشیم . بعد از تحویل گرفتن اتاق ها از رسیپشن در مورد نمایش بالیوود پرسیدم که من رو به دفتر گردشگری که در هتل برد راهنمایی کردند و اونجا اقایی بود که من رو راهنمایی کرد و از اون جایی که لهجه انگلیسی هندی ها خیلی عجیب غریبه ازش خواستم اسم نمایش و مکانش رو برام بنویسه و ازش پرسیدم ممکنه ببینه برای امشب بلیط میشه تهیه کرد و ایشونم تماس گرفت و گفت جای خالی ندارن و البته قیمتی که به ما گفت از قیمت  آقای تاج الدین (40 دلار ) هم بیشتر بود . جهت اطلاع دوستان نام این نمایش که داستان عشق میان شاه جهان و ممتاز محل (همسر ایرانی شاه جهان ) رو به نمایش میگذاره کلاکریتی شو (kalakriti show ) هست و هندی ها به این نام میشناسنش و اگر به ریکشا خواستید ادرس بدید  باید بگید نزدیک تاج محل خیابان وی ای پی ( near taj mahal ,  VIP road ).

  این نمایش دو سانس اجرا داره که یکی ساعت شش و چهل و پنج دقیق شروع میشه و 80 دقیقه هم طول میکشه. به خاطر اینکه دیگه وقتی نداشتیم و نمی شد ریسک کرد و به محل نمایش رفت از رسیپشن خواستم جایی رو برای امشب معرفی کنه بریم که سدار ( sadar ) بازار رو معرفی کردند و نگهبان درب ورودی تلفنی یک ریکشا برامون گرفت تا ما رو به سدار بازار ببره که خیلی به هتل کلارک شیراز نزدیک بود.  راننده مدام اصرار داشت که سدار بازار چیزی نداره و از دور بازاری رو به ما نشون داد که خیلی قدیمی بود و ما از رفتن به اونجا صرف نظر کردیم که بهتر بود نمی کردیم و پیشنهاد داد ما رو به جای دیگه ببره که همون فروشگاه مهاراجه بود که آقای تاج الدین هم قرار بود گروه رو برای خرید به اونجا ببره .

فروشگاهی که همه چیز داشت و بعدا متوجه شدیم که چه کلاه بزرگی سرمون رفته و بعضی سوغاتی ها رو چند برابر قیمت خریدیم به طور مثال یک مگنت تاج محل رو 50 روپیه میداد که قیمتش بیشتر از 20 روپیه نبود یا یک کیف سنتی رو دوستم خرید 800 روپیه که جای دیگه 200 روپیه خریدیم و با هر پنج عدد خرید یکی رایگان میداد که باعث تحریک خریدار میشد. خلاصه در این فروشگاه روغن ما رو چند بسته چای و ادویه و مگنت خریدیم و در حال تسویه حساب بودیم که آقای تاج الدین و گروه هم اومدن و آقای تاج الدین اینجا خودش نقش فروشنده رو داشت و اجناس رو تبلیغ می کرد و به ما گفت کار خطرناکی کردید با ریکشا امدید اینجا! 

راننده ای که ما رو اورده بود منتظر موند و ما رو به هتل برگردوند و برای رفت و برگشت و انتظار یک ساعته 150 روپیه دادیم.  وقتی به هتل رسیدیم مراسم عروسی در حال برگزاری بود و بستگان عروس و داماد با لباس های بسیار زیبا و و فاخر و هدایایی منتظر ورود عروس و داماد بودند و ما و توریست های دیگه هم مجذوب این مراسم سنتی جذاب شده بودیم و من متعجب از این این همه تفاوت. خدایا اون هایی که توی شهر می بینی کجا و این خانم و اقایون با لباس های گران قیمت و ماشین های فوق العاده و پذیرایی بی نظیر کجا! از روی بنری که زده بودند فهمیدیم که این عروسی نیست و مراسم پیش عروسی تلقی میشه (pre wedding ).

 تصویر 11: مراسم شب اول در هتل کلارک شیراز

بعد از مراسم استقبال عروس و داماد به لابی هتل آمدند و مشغول عکس گرفتن شدند و با روی باز درخواست ما و بقیه توریستها رو برای عکس گرفتن باهاشون پذیرفتند . بعد ثبت و ضبط این لحظات به یاد موندنی به اتاقمون برگشتیم که واقعا سرد بود و از خدمات خواستیم سیستم گرمایشی رو چک کنند که برامون یک هیتر برقی پر سرو صدا آوردند که بودن و نبودنش خیلی فرقی نداشت و فردا شنیدیم که بقیه همسفران هم همین مشکل را داشتند. صبح برنامه بازدید از تاج محل رو داشتیم که آقای تاج الدین گفت بر خلاف پیشنهاد خیلی ها مبنی بر بازدید از تاج محل در صبح زود ما این کار رو نمی کنیم چراکه صف خیلی طولانی داره و قرار شد ساعت 11 بیاد دنبالمون . ناگفته نمونه که در دو روزی که در اگرا بودیم هوا در صبح کاملأ مه آلود بود .